Magkapatid (Part 7)

 

 

Magkapatid (Part 7)

 

Maynard

Nawala na yata sa sariling pag-iisip si Bernard.  Pinagtangkaan ni niyang saktan ang aking anak na si Bernie. Ito ay matapos kong tanggihan ang sulsul niyang hiwalayan ko ang aking asawang si Hana.

Nadinig ko ang sigaw ni Bernie ng humihingi ng tulong kaya nagmamadali kong pinuntahan kung saan nanggagaling ang sigaw.  Natunton ko ang silid ni Bernard at nang nasigurong naroon siya ay mahinahon muna akong kumatok para buksan ng kusa ang pinto, subalit tila ayaw, kaya napilitan ko nang pwersahin buksan.  Tinadyakan ko ang pinto at sa pagbukas ay nakita kong mahigpit na hawak hawak ni Bernard ang aking anak.  Pinilit kong magpakahinahon subalit wala yatang balak na pakawalan ang anak ko na noon ay umiiyak na at nanginginig sa takot.

Sinugod ko na siya at isang malakas na suntok ang aking pinakawalan na tumama sa kanyang panga.  Nabitiwan niya ang anak ko at nagkaroon ng pagkakataon na makatakbo palabas na sinalubong naman ng aking asawa na takot na takot din para sa aming anak.

“Hindi ka na makakalapit sa anak ko kahit kelan.  Umalis ka na dito sa pamamahay ko at baka kung anong magawa ko sa iyo.” Ang galit na galit na wika ko.

Nakita ko ang panlilisik ng mga mata ni Bernard.  Galit na galit siya.  “Bading!  Bakla.  Hindi ka ba nasisiyahan sa akin? Sigaw niya. Sa sobra kong galit ay tumilapon siya sa kung saan, humagis din ang kanyang artificial na paa na humulagpos sa pagkakakabit.  Sunod sunod na suntok ang aking pinakawalan na tumama sa kung saan saan parte sa kanyang mukha at katawan,  Umagos ang dugo sa kanyang mukha at mata.

“Tama na Hon, baka mapatay mo siya.” Ang sigaw ng aking asawa, saka ako natauhan.  Nakita ko na lang na nakahandusay na sa sahig si Bernard.

 

Bernard

Nagising ako sa matinding sikat na tumatama sa aking mukha.  Pinilit kong magmulat ng mata subalit parang sobrang bigat at hindi ko maimulat.  Gusto kong itaas ang aking braso para matakpan ang mukha ko sa sikat ng araw, pero hindi ko kayang ikilos.  Sobrang bigat ng aking pakiramdam at hindi ko na pinilit pa. 

Iginala ko ang aking mata sa paligid.  Hindi pamilyar sa akin ang silid, hindi ko alam kung nasaan ako.  Nakaramdam ako ng konting takot, nanginginig na ako at hindi makapagisip ng maayos.

Pinilit kong bumangon at maupo, ngunit dahil sa matinding sakit ng aking ulo ay muli akong napahiga.  Konting galaw lang ay parang pagod na pagod na ako.  Nakarinig ako ng kaluskos sa bandang kanan ko kaya biglang pihit ng aking muka.  Napakatinding sakit nang aking ulo ang tumama bigla sa akin na parang binibiyak.  Muling dumilim ang aking paningin at hindi ko na alam pa ang sumunod na nangyari.

-----o0o-----

May naramdaman akong tila humaplos sa aking mukha, gumagalaw na tila sinasalat ang aking pisngi hanggang sa lumapat iyon sa aking labi.  Gusto kong imulat ang aking mga mata, ngunit hindi ko maibuka.  Isang boses ang aking nadinig, pamilyar ang boses na iyon, gusto kong marinig uli at makita ang nagmamay-ari ng tinig na iyon, pero bakit hindi ko maimulat ang mata ko. 

May naguusap malapit lang kung nasaan ako.  Kailangan malaman nila na naririnig ko sila.  Kailangan kong magparamdam, ngunit paano, hindi ko maikilos ang aking katawan.

“Daddy tingnan mo!”

“Alin.”

“Parang gumalaw siya.”

“Sigurado ka ba Bernie?”

“Opo Daddy.  Gumalaw ang kamay niya.”

Ano kayang nangyari sa akin.  Kung sino ka man bata, maraming salamat at nakita mo ang pag-galaw ng aking daliri.  Patuloy pa rin silang nag-uusap

"Daddy, bilis na.  Gumalaw uli!"

“Yes!  Tama ka Bernie, nakagagalaw nga siya,  maraming salamat.”

“Sinabi ko na naman po sa iyo eh.  Ayaw mo pa kasing maniwala.  Gising na po siya.

“Bernard, naririnig mo ba ako.  Please sumagot ka Bernard.  Ako ito, si Maynard.  Pisilin mo ang kamay ko kung naririnig mo ako.”

Kung gayon, Bernard pala ang pangalan ko.  Ako kaya ang kinakausap nila? Ano kaya itong mainit na nararamdaman ko sa aking kamay, ang sarap sa aking pakiramdam.  Nasa langit na ba ako.  Pinisil ko ang mainit na bagay na iyon.

“Hahaha.  Tingnan mo Bernie, pinipisil niya ang palad ko.  Naririnig niya ako.  Bernard, please, imulat mo ang mga mata mo.  Ako ito, si Maynard, ang kapatid mo.  We love you Bernard kaya gumising ka na ng tuluyan.”

Sa wakas, naalis na ang kung ano mang humaharang sa aking mga mata.  Nakita ko ang dalawang pares ng mga mata na naktingin sa akin.  Wala na rin ang sakit sa aking ulo.  Tinitigan ko rin sila at naramdaman ko na tuwang tuwa sila, masayang masaya na para bang ipinahihiwatig kung gaano nila ako kamahal.

“Daddy, bakit nakatitig lang siya sa atin.”

“Hindi ko alam anak.  Kaya mo bang tawagin ang doctor Bernie?”

“Yes Dad.  Kaya ko na po, malaki na ako.”

May yabag na papalyo at isang mukha na lang ang aking nababanaagan.  Nalilito ako, naguguluhan, pero para bang nakita ko na sila noon, kung saan ay hindi ko matandaan.  Pero bakit ganon, iba ang tingin niya sa akin.  May gusto ba siya sa akin?

“Naririnig mo ba ako Bernard?”

Tumango ako.

“Good.  Kumusta ang pakiramdam mo.  Makakapagsalita ka ba?”

Sinubukan kong ibuka ang aking bibig at magsalita, ngunit ang tanging lumabas ay tunog na tila nagmumumog na sinundan ng sunod-sunod na ubo Nakarinig ulit ako ng yabag at lumapit ang batang nakatitig sa akin kanina, kasunod ang isang bagong mukha. Napatigil ako sa pag-ubo at napatitig ako sa tatlong tao na nasa paligid ko.

“Mabuti at gising na siya, magagawa na namin ang lahat ng kailangang test pati na ang brain scan.  Iwan na mina ninyo at ipaalam namin sa inyo kung ano mang ang maging resulta.”

 

Umalis na yung kanina at naiwan pa ang ang isa na may kung anong inilagay sa aking braso.  Nakaramdam ako ng pagod at antok.  Gustong kong paglabanan ang antok pero hindi ko nakayanan.

-----o0o-----

Muli ay may malay na naman ako sa paligid.  Iminulat ko ang mata at umiwas sa liwanag na nakakasilaw sa aking mata.  Iginala ko ang aking paningin at nakita ko na naman ang pamilyar na mukha na nakatitig na naman sa akin.  Pinilit kong ngumiti, nagtagumpay naman ako kahit bahagyang ngiti lang.  Masaya talaga ako na makita ang taong ito sa hindi ko malaman kadanilanan.  Nginitian din naman niya ako saka hinawakan ang aking kamay at marahang idinaiti sa kanyang labi.

“Bernard, humihingi ako na paumanhin sa lahat ng mga ginawa ko. Hindi ko nanais na umabot sa ganito.  Pangako, hindi ko na hahayaan masaktan ka ninoman.  Mananagot ang sinoman kapag nangyari uli ito sa iyo.  Masaya ako at nagbalik ka na.”

Sino ba siya na kung ano anong sinasabi sa akin.  Guardian angel ko kaya siya?  Pakiramdam ko naman ay ligtas ako sa kanya sa hindi ko maipaliwanag na kadahilanan at naiinis ako dahil hindi ko alam.  Hinaplos niya ang aking buhok at napapikit ako.  Nasisiyahan ako sa ginawa niya.  Komportable akong nakatulog.

-----o0o-----

May kung anong mabigat na bagay na nasa aking balikat.  Nagmulat ako ng mata.  Iginala ko uli ang aking mga mata at nakita ko na naman ang aking guardian angel na nakapatong ang ulo sa aking balikat.  Ipinaling ko ang aking ulo paharap sa kanya at basta na lang hinalikan ang kanyang noo.  Nagising yata dahil sa aking halik at napangiti.  Tinitigan uli niya ako sa aking mga mata.  Parang may kung anong liwanag na pumasok sa aking katawan, yung parang kumikislap na kristal.  May nagbalik na alala sa akin at hindi na ako nalilito.  Tumulo na ang aking luha habang nakatingin sa lalaking kilalang kilala ko, ang pinakamamahal kong kapatid.

“Maynard!” malumanay kong wika, halos pabulong.

“Brad, binanggit mo ang pangalan ko, nakikilala mo na ba ako.  Huwag na huwam no na uli kaming iiwan, naririnig mo ba.  Dahil kahit saan ka man pumunta ay susundan kita, hahanapin kita.  Mahal na mahal kita brad.” Wika ni Maynard.

“Hmm…Anong…”  magtatanong sana ako kung ano yun, pero tinakpan niya ang aking bibig at umiling-iling.

“Sshhhh.  Hindi ngayon, pag-magaling ka na.  Saka na nating pag-usapan ang bagay na iyon.  Magpahinga ka na lang muna ha.  Hindi ako aalis dito.”

Unti unti nang gumaganda ang pakiramdam ko sa paglipas ng mga araw.  Nakakaramdam na kahit papano ang katawan ko at pati aking pananalita ay bumabalik na dahan dahan sa dati.  Araw-araw ay narito si Maynard pero ang batang nakita ko noon ay hindi na muling nagpakita sa akin.  Napag-alaman ko na nasa hospital pala ako at wala naman sinasabi sa akin kung bakit ako naririto.  Nangako naman si Maynard na maguusap kami tungkol dito kapag magaling na magaling na ako. Sinubukan kong basahin ang isang pocket book, pero may diprensya na yata ang aking mga mata dahil parang naglalabo labo ang mga nakasulat doon at hindi ko mabasang mabuti.

May kumakatok sa pintuan, isang lalaki na tila iiyak ang papalapit sa akin, at habang lumalapit ay nakilala kong si Tatay.  Patakbo siyang lumapit sa aking higaan at malakas na umiiyak habang nakayakap sa akin ng mahigpit.  Naupo siya sa silya na nasa gilid ng aking kama.

“Kumusta ka na anak!” ang kanyang unang sinabi habang patuloy pa rin ang pagpatak ng luha.

“Huwag ka nang umiyak ‘Tay. Mabuti na naman ako maliban sa panglalabo ng aking paningin at pabalik balik na sakit ng aking ulo.  Sana lang ay palabasin na ako dito.”

“Sana nga anak.  Matagal tagal ka na rin dito.”

“Po!!! Gaano na po ako katagal dito? Tanong ko na nalilito.

“Hindi ba nasabi sa iyo ni Maynard?”

“Hindi po.  Wala siyang sinasabi sa akin.  Pero nakakahalata na ako na may itinatago siya sa akin na ayaw niyang ipaalam sa akin.  Ano po ba iyon ‘Tay?  Gusto ko pong malaman.”

Nagbuntong hininga si Tatay at ginagap ang dalawa kong kamay.  Naramdaman kong nag-aalangan siya, nahihirapan, pero batid din niyang karapatan ko na malaman ang totoo.

“Bernard, anak, apat na taon ka na dito sa ospital na ito, at….”

“Ano po?  Paano?”

“May brain tumor ka.  Comatoze ka na ng isugod ka namin sa hospital.  Inoperahan ka kaagad, ginawa nila lahat ng makakayang gawin para iligtas ka.  Inalis nila ang tumor sa utak mo pakonti konti hanggang sa maalis na ang buong tumor. Pero sa buong panahon na inooperahan ka ay tulog ka pa rin.  Lumipas ang mga araw, linggo, buwan at taon hanggang sa umabot ng apat na taon na ikaw ay walang malay.   Hindi kami sumuko anak, may nag suggest na nga na alisin na ang life support mo pero, hindi kami pumayag dahil naniniwala kami na babalik ka rin sa amin.  Babalikan mo kami nang pamilya mo.

Habang nagsasalita si Tatay ay malinaw na naalala ko ang nangyari.  Pigil ko si Bernie at pilit na hinuhubaran.  Ikinulong ko siya sa aking silid.  Takot na takot si Bernie at nagiiyak na humihingi ng tulong, nanginginig na siya sa takot.  Tandang tanda ko nang pilitin buksan ni Maynard ang pinto sa pamamagitan ng pagtadyak at sinugod ako at pinagsusuntok hanggang sa wala na akong maalala sa kasunod na pangyayari.

Yumakap ako kay Tatay na umiiyak.  Gusto kong humingi ng tawad.  Siya namang pagdating ni Maynard na nakangiti.

“Nice!! Father ang son in each other arms.  Maligaya ka na ba Bernard?”

“Yeah, masayang masaya ako.” Wika ko na nakangiti.

“May sorpresa ako sa iyo, sana lang ay hindi mo masamain.” Nag-aalangang wika ni Maynard.

Bakit naman?  Ano o sino?” usisa ko.

Dahan dahan ang paghakbang ng batang lalaki papalapit sa akin.  Hindi ko halos nakilala si Bernie dahil sa tumangkad na siya.  May pagkapahiya ang aking nadama.  Halos madurog ang aking puso dahil ang inosenteng bata noon, apat na taon ang nakaraan ay muntik ko nang saktan at gawan ng kahalayan.  Bumangon ako sa pagkakahiga.  Nilapitan ko siya at niyakap.

“Patawarin mo ako Bernie.  I’m sorry” umiiyak kong paghingi ng tawad.

Niluwagan ko ang yakap kay Bernie at bahagyang inilayo pero hawak ang magkabilang dulo ng balikat. Pinagmasdan ko siyang mabuti.  “Ang tangkad tangkad mo na.  Nang huli kitang makita ay ang liit mo pa.  Baka malakihan mo pa kami ng Daddy mo ah.”

Muli ay nagbalik sa aking ala-ala ang nakaraang pangyayari.  Natandaan pa kaya niya ang ginawa ko sa kanya noon?  Alam ko na ang ganoong pangyayari ay mahirap kalimutan.  Tatanungin ko na lang si Maynard tungkol doon.

Tuluyan na akong kumalas sa pagkakayakap kay Bernie.  Niyakap naman ako ni Maynard.  Sana lang ay napatawad na nila ako ng tuluyan at kinalimutan na ang lahat ng hindi magandang pangyayari, yung para talagang walang nangyari.  Sana ay tulad pa rin kami ng dati na parang hindi nagkahiwalay ng mahigit sampung taon.

Sana, sa ngayon ay magkasama pa rin kami kahit na bilang magkapatid na lang at hindi sa ninais ko noon.  Tunay naman talaga kaming magkapatid, kaya lang ay minahal ko siya ng higit pa sa isang kapatid at alam ko rin na minahal din niya ako, nauna pa nga siya sa pag-amin.

Tinapik ako ni Tatay at sumenyas na bababa na para ihanda ang sasakyan.  Kasama na niyang bumaba si Bernie.  Magkayakap pa rin kami ni Maynard.  Sa totoo lang, ibig kong hindi na matapos ang sandaling ito.  Wala na akong gusto pa kundi ang yakapin siya ng ganito

Pagkaalis nina Tatay ay pinakawalan na niya ako at tumingin sa mga mata ko.  Hinawi niya ang buhok ko saka ipinatong ang braso niya sa balikat ko at hinalikan ako ng ubod lambing.  Napaatras ako.  Nagtatakang napatingin sa akin si Maynard, lumayo ako at tinungo ang bintana.  Nilapitan niya ako at hinagkan naman ang aking balikat at kinagat ng mumunting kagat.  Lumingon ako at pinagsabihan siya.

“Maynard, huwag mo na uling gagawin iyon lalo na at nakikita ni Tatay at ni Bernie.  May asawa ka na.  Tanggap ko na.  Malaya ka na at magiging masaya na kayo ni Hana at ng anak mo.  Buo na ang iyong pamilya.  Deserve ninyo pareho ang lumigaya dahil mahal ninyo ang isa’t isa.  Huwag mo nang uulitin iyon, please.  Mangako ka.  Huwag mo nang gawing komplikado ang buhay natin.  Hindi na pwede pa ito.”

Lumayo si Maynard sa akin at naupo sa gilid ng kama.  Tinabihan ko siya at naramdaman ko ang panginginig ng kanyang katawan, umiiyak siya, humahagulgol.  Hindi ko siya matingnan ng matagal, naawa ako sa kanya, hindi ko kayang makita siyang umiiyak at nalulungkot. Mahal na mahal ko talaga siya higit pa siguro sa aking buhay.  Niyakap ko na siya, hinaplos ang likod, inalo at pinatahan. Hindi ako makapaniwala na sa edad naming ito ay nag tila teenager pa rin ang aming kilos.

“Bernard, mayroon ka pang dapat na malaman, ako at si Hana ay hiwalay na.  Simula ng ma-ospital ka ay dito na rin ako naglagi, hindi na kita iniwan.  Nagresign na rin ako sa trabaho, para mabantayan ka dahil gusto kong narito ako kapag nagising ka na.  Pinag-awayan namin ito ng matagal at hindi na niya natiis pa.  Nakipaghiwalay siya sa akin na malugod ko namang tinanggap.  Huwag mo sanang isipin na wala akong puso, mahal ko si Hana, pero hindi ba sabi ko sa iyo ay hindi ko siya pwedeng mahalin ng hihigit pa sa pagmamahal ko sa iyo? “

“Ilang beses nang sinabi ng doctor na hopeless case na ang lagay mo at ilang beses na rin na may nagpayo na pakawalan ka na namin, pero ako, kami ni Tatay ay hindi nawalan ng pag-asa na gigising ka pa rin at makakasama namin ng matagal na panahon pa.  May kasalanan din naman ako kung bakit nangyari iyon noong gabing iyon.  May anak ako Bernard at kailangan ko siyang protektahan.  Nang mawalan ka ng malay, ang akala ko ay dahil sa mga suntok ko, sising sisi ako noon alam mo ba?  Pero nang malaman namin na may tumor ka sa utak ay naunawaan ko na nagawa mo lang iyon dahil sa sobrang sakit ng ulo mo dahil nga sa tumor na iyon.  Patawarin mo ako Bernard.”

Niyakap ko siya ng mas mahigpit, tulo na naman ang aking luha. “Kapatid kita, paano kita hindi patatawarin.  Isa pa, wala ka namang kasalanan, hindi naman natin parehong alam na may sakit pala ako.  Tama ka, sobrang sakit ng aking ulo noon, parang binibiyak at nanlalabo ang aking mga mata, hindi ko alam na dahil sa sama ng loob ko ay kung ano na lang ang aking ginawa at nabuhos iyon sa iyong anak.  Ako ang patawarin mo Maynard.”

Nagyakap uli kami at nagkapatawaran.  “Tayo na, naghihintay na sila sa ibaba.” Wika ni Maynard.

-----o0o-----

Namangha ako dahil halos walang nagbago sa aming bahay sa apat na taon na nawala ako rito. Tinungo ko ang aking silid bitbit ang isang bag na naglalaman ng mga personal kong gamit.  Wala rin naman akong nakitang pagbabago maliban sa lumaki ang aking kama at….aba!  may sarili na akong banyo.  Pinagmasdan ko pa ang paligid ng aking silid at baka may hindi pa ako napapansin na pagbabago.  Binuksan ko ang cabinet, naroon ang aking mga damit at maayos naman ang pagkaka-salansan at pagkaka-hanger.  Binuksan ko pa ang isa.  Hmm…parang wala naman ang mga ito dati at saka hindi ito sa akin.  May iba kayang gumamit ng silid na ito habang nasa ospital ako? Malalaman ko naman ito kay Maynard.

Lalabas na sana ako ng silid para puntahan si Maynard ng makita ko siya na  nakatayo sa may pintuan at nakapa-mewang pa.

“Parang may gusto kang itanong, ano ba yun ha?” – si Maynard, tila nahulaan na niya ang aking itatanong. “Mga damit ko iyan at personal na gamit, bakit, ayaw mo na ba akong kasama sa silid?”

Otomatik ang naging reaksyon ko sa narinig mula sa kanya, patakbo akong nilapitan siya, niyakap at hinalikan sa labi na punong puno ng pagmamahal, sobrang passionate kung baga.  Sobrang bilis ng tibok na aking puso na tila hihimatayin na ako, nangalog ang aking tuhod at tila kandila na akong nauupos dahil unti unti akong napahulagpos sa pagkakayakap kay Maynard.  Nabuti ba lang at naging maagap si Maynard at nasalo ako at binuhat patungong kama.  Ihiniga niya ako roon ng maayos.

“Anong nangyari Bernard!!  Magsalita ka!!” 

Tarantang taranta si Maynard dahil inakala  niyang baka bumalik ang aking karamdaman.  Nagsisigaw siya at tinawag pa si Tatay.

Humahangos si Tatay na pumasok ng silid.  “Anong nangyari, bakit ka nagsisigaw.”

“Si Bernard kasi….”

“OA naman nito, alam mo naman na peke ang paa ko, lumuwag kasi kaya matutumba ako.” Natatawa kong paliwanag.

“Akala ko kasi eh…..”

“Hmmm… Maraming namamatay sa akala.  Kung may sakit sa puso si Tatay ay baka inatake na yan.”

“Magpahinga ka na muna, matulog ka at baka kulang ka lang sa tulog.” Wika ni Tatay na lumabas na rin ng silid.

“Matulog ka na muna, samahan na kita.” Wika ni Maynard na nahiga na sa aking tabi.

“Dito ka na ba nagkukuwarto nang nasa ospital pa ako?”

“Hindi.  Nang magising ka na ay pina rush ko na lagyan ng banyo ang silid at nitong uuwi ka na ay saka ko lang inilipat ang aking mga gamit dito.  Nagdesisyon akong magsama na lang tayo sa isang silid.

“Walang kasama si Bernie sa pagtulog?”

“Malaki na yun, saka mas gusto niyang walang kasama sa kwarto.  Doon nga pala siya sa dati nating silid at si Tatay ay pinalipat ko na uli sa kwarto niya dati.”

Tumagilid ako at ipinatong ang isang braso sa may dibdib niya. Isang kiss sa noo ang iginawad niya sa akin.  Nakatulog na ako.

-----o0o-----

Hapon na ng magising ako.  Wala na si Bernard.  Naligo ako sandali, mabilisang paligo lang at hinanap ang mga kasama ko sa bahay.  Nadinig ko na parang nagkakatuwaan sa bakuran at naamoy ko ang napakasarap na nasusunog na barbeQ.

“Gising ka na pala, tikman mo itong barbeQ, ako ang nagtimpla niyan.” Alok ni Maynard.  Para talagang walang nangyari.  Balik kami sa normal tulad ng mga bata pa kami. Mahilig si Tatay na magluto ng BarbeQ at dito na kami kakain ng hapunan sa maliit na garden.  Mas masaya sana kami kung may iniinom na beer, pero pinagbabawal pa sa akin ang paginom ng ano mang inuming nakalalasing. Hindi na sila bumili ng beer para raw hindi ako matakam.

Iniwan na kami ni Tatay dahil pagod na raw siya at tumatanda na rin habang si Bernie ay gagawa pa raw ng kanyang homework.  Naiwan na lang kami ni Maynard.

“Mag-usap tayo.” Wika ni Maynard.

“Sure!  Pero pwede bang ako muna.” Tugon ko.

“Go ahead!”

“Hindi ko talaga alam kung paano ako magsisimula.  Mahal na mahal pa rin kita Maynard.  Hindi ko malimutan ang kaligayahan nadama ko noong mga bata pa tayo.  Gusto ko na talagang kalimutan ang lahat lahat sa atin dahil mali talaga sa simula pa lang, pero hindi ko kayang iwasan ang mga yakap mo, ang mga halik mo.  Dahil siguro doon kaya nabuhay pa ako.  Bumalik sa puso ko ang pagibig na sa iyo ko lang natagpuan at ayaw ko na sanang mawala pa iyon.”

Tumayo si Maynard sa pagkakaupo sa aking kandunangan saka ikinawit ang kanyang braso sa likod ng aking leeg.  Hindi ako nailang sa ginawi niya kahit na sa iba ay hindi ito magandang tingnan at talagang katawatawa.  Ang dalawang lalakina m may edad na, at ang matindi ay magkapatid pa, ang tila mga batang nagliligawan at naglalambingan.

“Bernard, alam mo na ako ang nagsimula nito at sinisisi ko ang aking sarili dahil sa tingin ko ay ginawa kitang isang bakla.  Simula sa pagkabata natin ay naging parte ka na ang aking buhay.  Naging napakaganda ang mabuhay dahil sa iyo at gusto kong ikaw ang makasama buong buhay ko.  Nasabi ko na kay Bernie ang tungkol sa atin.  Alam kong hindi pa niya lubos na naiintindihan, pero darating din iyon sa tamang panahon.  Hinahanap pa rin niya ang kanyang Mommy at naunawaan ko naman siya.  Wala naman akong masamang sinasabi sa kanya tungkol sa kanyang Mommy.  Hindi ka rin mawala sa aking isipan. Naiinis na nga ako kung bakit mahal pa rin kita, mahal na mahal.”

Yumakap ako sa kanya, mahal na mahal din kita Maynard, I love you with all ay heart and soul.  Hinalikan naman niya ako, at sa liwanag ng buwan ay ipinadama namin sa isat isa ang wagas naming pagmamahal na walang kapantay kahit na ano pang sabihin ng iba sa amin.

Tumayo si Maynard at lumuhod sa aking harapan at hinawakan ang aking kamay at hinalikan iyon.  May kinuha siya sa kanyang bulsa.  Ano kayang gagawin ng kolokoy na ito.  Nasasabik talaga ako.  Tila nawawala pa yata dahil hindi niya makapa, natatawa na tuloy ako dahil tila naiinis na siya.  Sandali pa ay kumislap na ang kanyang mga mata.  Napakaningning ng kanyang mata na kahit gabi na ay akin pang nakita.

”Bernard, pwede ba kitang maging boyfriend?” wika niya sabay pakita ng isang sinsing.  Gusto kong matawa at maiyak dahil nasorpresa naman ako sa ginawa niyang iyon.  Dinig na dinig ko at naintindihan ang bawat katagang binigkas niya ngunit parang hindi pumasok iyon sa aking isipan.  Hindi ako nakasagot kaagad.  Inulit pa niya ng isang beses bago ako nakasagot.

“Yes Mayanard, buong puso kong tatangapin ang pag-ibig mo.  Sa iyo na ang aking puso.  I Love you Maynard.”

Isinuot na niya sa aking daliri ang singsing at hinalikan niya ako sa labi, isang napakatamis na halik na nakaukit na sa aking isipan at damdamin.

 

…..Itutuloy…..