Ginawang Parausan (Part 9) - Paglaya sa Kalbaryo

 

Ginawang Parausan (Part 9)

Paglaya sa Kalbaryo

 

Inspiradong inspirado ako habang naglalaba, masiglang masigla ako. Tila wala akong kapaguran dahil matapos maglaba ay naglinis naman ako ng bahay, wala namang kwarto ito at maliit lang kaya madali naman akong nakalinis. Habang naglilinis naman ako ay nagluluto rin, pritong lyempo ng baboy lang naman sa pinakuluan ko muna sa suka, paminta at patis bago ipinrito, paborito ko ito.

Bago kumain ay nakatapos na ako sa paglilinis kaya naligo na muna ako bago kumain. At pagkakain ay konting pahinga, nanood lang ako ng TV tapos ay nag-plantsa na ng mga susuutin kong uniporme sa loob ng isang linggo at iba pang plantahin.

Sa opisina man ay dala ko ang sigla sa pagtatrabaho, lalo na at kasabay na naman naming kumain si JD. Hindi naitago sa kanila ang aking sigla.

“Mukhang masaya ka yata Orlan, dahil ba sa kasabay natin uli si JD?” tanong ni A.

“Kayo talaga, lahat napapansin ninyo sa akin. Masaya ako kasi nakita ko na naman kayo. Na-miss ko kayong lahat,” tugon ko.

“Totoo ba iyan, baka naman si JD lang/” pambubuska naman ni B.

Masasabi ko ba naman ang totoong dahilan? “Masaya ako dahil sa masaya ako hehehe, huwag na lang ninyong bigyan ng iba pang kahulugan. Kayo ba ay malungkot?” wika ko.

“Masaya din naman kami, kasi ay may nagpapasaya sa amin, sa akin lalo. Saka may iba pang nagpapasaya sa akin, basta, malalaman n’yo rin,” sabi naman ni A. “Ikaw ba JD, may nagpapasaya na rin ba sa iyo.?

“Well, masaya naman ako palagi ah. Saka masaya ako dahil dadalaw daw dito ang GF ko. May sorpresa daw siya sa akin. Sa isang linggo na ang dating niya.” Tugon ni JD.

Parang bigla akong nakaramdam ng lungkot, ewan ko kung nahalata nila, kasi… ewan ko ba, basta na lang nagbago ang aking emosyon.

“O, bakit para ka namang nalungkot? Dahil ba sa darating na ang jowa ni JD?”

“Hala, bakit naman nadamay ang pagdating ng jowa niya. Kayo talaga, lahat binibigyan ng pansin.”

Naging tampulan ako ng tukso habang kumakain kami, maging si JD ay sumakay na sa biruan nila.

“Alam mo, ang talagang nagpapasaya sa akin ay si Orlan, hindi ang pagdating ng jowa ko. Malay ko ba doon kung ano ang sinasabing sorpresa, baka nga makikipag-break na sa akin, tuwa ko lang hehehe. Narito naman si Orlan eh hehehe. Joke lang ha. Ito kasing mga kaibigan natin, tayo na lang ang pinagdiskitahang biruin.

-----o0o-----

Miyerkules, isang tawag ang natanggap ko mula kay Tito Fred. Hindi naman naghihinala ang mga officemate ko kapag tumatawag ang nagpapakilalang tiyuhin ko. Ibinigay ko sa kanya ang phone number namin sa office dahil pilit niyang kinuha sa akin. Natakot kasi ako kaya ko ibinigay dahil parang mananakit kapag hindi ko ibinigay.

“Hello po Tito…bakit po.”

“Puntahan mo ako mamaya ha, huwag ang hindi.”

Alam ko naman ang dahilan kung bakit ako pinapupunta, laking tuwa ko nga eh dahil sa madidiligan na naman ako. Pagkatapos ng aming opisina ay nagkukumahog na ako sa pag-sakay ng jeep para mas maagang makarating kina Tito. Pagdating ko roon ay kaagad akong sinalubong at hindi pa man ako nakapapasok sa loob ng bahay ay pinupog na ako ng halik. Muli ay mainitang pagtatalik na naman ang naganap, tuwa ko lang dahil sa wala ang kasamahan niyang pulis.

Naging regular na ang pagpapapunta sa akin ni Tito Fred sa kanyang apartment, Isa hanggang dalawang beses ay napunta ako sa bahay niya lingo-lingo. Wala naman akong reklamo, gusto ko nga eh. Pagkatapos naman namin mag sex ay pinauuwi na niya ako kaagad.

Natuwa naman ako dahil sa hindi ko na kailangang pang humanap ng lalaking makakasiping ko, hindi ko na kailanggang maghanap sa sinehan para lang sa panandaligang ligaya, heto na at kusa nang idinudulot sa akin.

Isa pa ay kahit papano ay nagkakaroon na ako ng pagtatangi kay Tito, ayain lang niya akong pakisamahan siya ay hindi ako tatanggi. Pero sa tingin ko ay hindi mangyayari dahil sa wala naman siyang nararamdaman pagtingin sa akin, purely libog lang,isa pa ay meron na siyang asawa.

Pero minsan na tumanggi ako dahil sa madaming trabaho at kailangan kong mag-OT ay nagalit siya. Kahit daw madaling araw ay kailangan kong magpunta sa kanila para gawin ang aking obligasyon.

Nataranta ako, anong obligasyon? Bakit ako nagkaroon ng obligasyon sa kanya. Noon na nagsimula ang aking takot kay Tito Fred. Pulis siya at kaya niyang gawan ako ng masama.

Kinabukasan na ako nakapunta sa kanyang bahay noon, nakatikim ako buhat sa kanya ng masasakit na salita, bukod pa sa isang suntok sa aking sikmura na talagang ininda ko, namilipit ako noon sa sakit.

Matapos ang pangyayaring iyon ay naging parang tauhan na ako ni Tito Fred. Basta nalibugan at kinailangan ako ay tatawagan ako sa aking opisina at papupuntahan sa kanyang bahay. Hindi na pakiusap kung sabihan ako, command na at hindi ako pwedeng tumanggi.

Dahil sa takot na saktan akong muli ay sinusunod ko na lang ang kagustuhan niya, Kami lang namang dalawa ang palaging nagtatalik, hindi na naulit na kasama namin sina PO2 at PO4, ayaw na niya akong i-share sa kapwa niya pulis dahil sa kanya lang daw ako. Siya lang daw ang may-karapatan na angkinin ako. Hindi lang daw niya napagbawalan noon sina PO4 at PO2 dahil sa naroon sila noon.

Totoo naman na gusto ko rin naman ang ginagawa namin, kaya lang ay parang sumosobra na, Palagay ko ay naabuso na ako ng labis, para bang pagmamay-ari na niya ako talaga, inaabuso na ang kahinaan ko.

Noon ko napagtanto na kapag labis pala ang isang bagay, maging ano man ito ay masama, nakasasawa din,  Sa totoo lang ay ayoko na, hindi na ako nasasabik, hindi na ako nae-excite, hindi na ako nasasarapan dahil ang nasa-isipan ko ay nakadidiri na ang ginagawa  namin, feeling ko ay ginawa lang akong parausan

Natuto akong magreklamo, ang umalma, Minsan, muli akong tumanggi sa kagustuhan niya hindi dahil sa may trbaho ako o busy kundi dahil sa ayoko na, pero sakit lang ng katawan ang inabot ko. Pinagbantaan pa ako, tinatakot ako na ibubulagar ako sa aming opisina at sa aking pamilya ng mga pinag-gagagawa ko. Natakot ako, hindi lang pisikal ang pananakit sa akin pati na rin ang aking mentalidad, Lalo akong naging sunod sunuran sa kanya. Nawalan na ako ng laya, kinontrol na niya ako. Labis ko ipinagsisihan ang pagpatol sa kanya, dahil lang sa sandaling sarap, heto ako at nagdurusa.

Makaraan ang siguro mga tatlong buwan na palagian naming pagtatagpo at pagtatalik ay nakaramdam na ako ng panlalamig kay Tito Fred. Sa tuwing papupuntahin ako sa kanila ay mayroon siya palaging bisita, hindi lang sina PO2 at PO4, iba iba, kung sino-sino. Pagkatapos niya akong gamitin ay ipapasa naman ako sa kanyang mga bisita.

Umiiyak na lang ako sa tuwing pagsasamantalahan ako, sa tuwing inaabuso ako, Ang nakakagalit pa ay nandidiri na ako sa ginagawa namin, nakakadiri pa ang amoy ng katawan ng mga lalaking isinasama niya para pagparausan ako. Kung hindi mabaho ang hininga, may putok pa. Masuka-suka ako kapag hinahalikan ako, diring-diri talaga ako

Hindi lang minsan na isinama niya sina PO4 at PO2 at iba pang pulis, may mga tambay din sa lugar nila na tila mga durugista pa, iba-iba, minsan dalawa, minsan tatlo o higit pa ang nagpaapraos sa akin. Minsan sabay-sabay. Nagawa nila akong kantutin ng sabay, habang pinakakain ang titi ng isa pa. Kapag nakaraos naman ay tila isa akong basahan na pababayaan na lang nakalugmok sa sahig.

Parang mababaliw na ako sa ginagawa sa akin. Nanliliit na ang tingin ko sa sarili. Gustp ko na sanang humingi ng tulong sa aking mga kaibigan, pero tinatalo ako ng hiya lalo na kay JD. Ang taong inakala nilang isang inosente, ay heto at parausan pala. Nang dahil sa aking kalibugan ay nasadlak ako sa ganitong buhay.

“Orlan, bakit parang lagi kang pagod. Marami ka bang trabaho sa opisina ninyo?” tanong sa akin ni JD minsan na magkasabay kami sa pagkain na kami lang. Hindi ko alam ang aking sasabihin, gusto kong ipagtapat na sa kanya ang dinarnas ko, pero hindi ko kinaya dahil sa hiya.

“Hindi naman, kasi nitong mga nakaraang araw ay parang hindi ako mapag-katulog, wala naman akong iniisip, kaya kadalasan ay hating-gabi na bago pa ako makatulog, tapos magigising pa ako ng maaga dahil sa mag-aalamr na ang relo. Kelangan kong pumasok ng hindi late.” Pagsisinungaling ko.

“Nagkonsulta ka na ba sa doctor? Baka naman may problema ka, bakit hindi mo sabihin sa akin, sa amin, sa mga officemate mo, baka matulungan ka kung ano mang ang gumuglo sa isipan mo. Kasi nawawala na ang sigla mo, Palagai kang nakatulala at tila may iniisip.”

Doon na ako napaiyak, nagpapasalamat ako at may mga kaibigan ako, pero anong tulong ang magagawa nila gayong ang aking karangalan naman ang nakataya. Igagalang pa ba nila ako kapag nalaman nila ang mga ginawa ko nitong nakaraang mga araw? Ituturing pa ba nila kong kaibigan? Baka pandirihan lang nila ako. At kapag nalaman ito sa opisina, baka mawalan pa ako ng trabaho.

Tinabihan na ako ni JD at tinapik-tapik ako sa aking likuran, yung ganong gesture ay nakatulong ng malaki, kahit na hindi ko masabi sa kanila ang tunay na dahilan.

“Basta, kapag handa ka nang sabihin kung ano mang ang gumugulo sa iyong isipan. Huwag kang mag-alala, anuman iyon ay makasisiguro kang sa atil lang iyon, walang ibang maka-aalam,” sabi pa ni JD.

-----o0o-----

Isang araw ng Sabado ay tinawagan uli ako ni Tito Fred at pinapupunta na naman ako sa kanyang bahay, huwag daw ang hindi. Halos bumagsak ang telepono sa kamay ko matapos niyang sabihin iyon, nanginig ako sa takot na naman.

Pagdating ko sa bahay niya ay naroon ang tatlong kabataan na ewan kung saan pinulot ni Tito Fred,  Sa tingin ko ay mga durugista at parang nakadurog na nga dahil sa iba ang kilos nila, alive na alive.

“Hayan na ang hinihintay natin, Kumain ka na ba?” tanong ni Tito Fred.

Kahit papano naman ay inalala ako kung kumain, “Tapos na po Tito.”

“Maghubad ka na ay may gagawing tayong show. Pagbutihin mo ha, at may manonood sa atin, kelangang ay mapaligaya mo ako.”

“Tito, huwag muna ngayon, masakait pa po ang ano ko, kagabi lang ay…” Hindi ko na naituloy ang aking sasabihin dahil sa napaiyak na ako, pero tila bingi si Tito Fred, sa halip na pagbigyan ay isang sampal ang tumama sa aking pisngi, mamingi-mingi ako sa lakas ng sampal na iyon na alam kong baka magmarka o mamula.

“Tumatanggi ka na ngayon ha. Sige hubad na at baka yung kabila naman ang tamaan ng sampal ko,” galit na wika ni Tito Fred.

Wala akong nagawa kundi ang sundin siya. Kung ano-ano ang pinagawa niya sa akin, puro kahalayan na talo ko pa ang mga napanood ko noon sa porn movie. Hindi ko na halos masikmura.

Matapos ang kahalayang ginawa sa akin ay tila isa akong tira-tirahang pagkain na ipinasa sa tatlong durugista. Para kong isang mumurahing pokpok sa ginawa nila sa akin, Napakasakit sa aking damdamin ang lait-laitin, pagtawanan, at kung ano-ano pang hindi ko halos masikmura.

Matapos silang makaraos ay nagpaalam akong maliligo na. Pinayagan naman na ako pero huwag ko raw ila-lock ang pintuan ng banyo.

Sinabon kong mabuti ang aking katawan, pakiramdam ko ay ang dumi-dumi ko, para bang mayroon akong sakit na nakahahawa, kinuskos ko ng kinuskos ng batong panghilod ang aking balad. Hindi pa nagtatagal ay bumukas ang pinto ng banyo, napalingon ako at nakita ko si Tito at ang tatlong kabataan na nagtatawanan. Napayuko ako, hiyang-hiya pa rin ako,

“Malamig ba ang tubig, baka kailangan mo ng mainit na tubig,” sabi ni Tito Fred.

“Okay lang po Tito, hindi naman po ako nilalamig,” tugon ko.

“Baka mapasma ka, halika dito lumapit ka ng konti at lumod ka,” utos ni Tito n nanatiling nakatayo sa labas ng banyo sa may pintuan.

Sinunod ko ang utos niya, lumuhod ako sa malapit sa pintuan ng banyo. Nanlaki ang aking mga mata ng ilabas niya ang kanyang titi, wala ako kaide-ideya na iihi pala siya at ako mismo ang kanyang inihian sa mukha, sa buhoko, sa buo kong katawan at pinanganga pa ako at pina-shoot pa sa bibig ko ang mapanghi niyang ihi, Tulo ang aking luha, parang aping-api na ako sa oras na iyon. Hindi lang iyon, maging ang tatlong durigistang iyon ay inihian din ako habang nagtatawanan, diring diri ako, may namuong galit na sa akin, pero anong  laban ko sa kanila, nag-iisa lang ako at wala pang karanasan sa basag-ulo.

Matapos silang umihi ay iniwan na nila ako na nagtatawanan. Muli kong kinuskos ang aking katawan ng matalas na bato, halos magsugat na ang balat. Wala akong magawa,  Noon ako parang natauhan, nagising na ako sa matagal na pagkakaidlip,Ayoko na, hindi na mauulit pa ang ganitong pagyurak sa aking karangalan. Nagpasya na ako, buo na ang aking loob na magpaalam, kahit na ano pang mangyari sa akin ay kailangan tapusin ko na ang kaapihang ito

Matapos maligo ay nagbihis na ako, kinuha ko na ang mga gamit ko. “Tito, aalis na po ako, huli na po itong pagtuntong ko sa bahay na ito,” mariin kong sabi.

“Anong sinabi mo, pakiulit mo nga!” sambit ni Tito Fred.

Inulit ko naman. Mas mariin, mas malakas.

“Matapang ka na ngayon ha. Lalaban ka na ba. May ipinagmamalaki ka na ba? Gusto mo bang masaktan ka na naman?” galit na saad ni Tito.

“Hindi po ako lumalaban sa inyo, wala po akong kakayanan, kayo ang may kapangyarihan. Pero gawin na po ninyo ang gusto ninyong gawin, saktan ninyo ako, patayin ninyo, handa na ako. Handa na rin akong mamatay, basta aalis na ako at hindi na mulit pang babalik.”

“Huwag ninyo iyang palalabasin, kailangang bigyan muna iyan ng leksyon,” sigaw ni Tito.

Nakita kong may kinuha si Tito sa kanyang kabinet, baril niya iyon. At itinutok sa akin. Nanginig ako sa takot, nasindak dahil sa baril na iyon,

“Hindi ka pala natatakot mamatay, gusto mo na palang mamatay kaya pagbibigyan kita.”

“Binabalaan ko po kayo, alam po sa aming opisina na tinawagan ninyo ako.. Hindi man nila kayo nakikita ay alam naman nila ang pangalan ninyo at ang inyong ranggo at kung saang presinto kayo naka-assign. Ano mang mangyari sa akin ay kayo ang una nilang pahihinalaan dahil nagpaalam ako na sa inyo pupunta bukod pa sa nag-iwan ako ng isang sulat na ano mang mangyari sa akin ay ikaw lang ang may motibo.

Medyo natigilan naman siya, may takot din pala. Hinayaan na lang akong makaalis pero isang suntok muna ang tumama sa aking sikumura, kandaluhod ako sa sakit, nakatanga lang ang tatlong adik.

“Walang problema, ano naman ang ipagmamalaki mo ay sawa na ako sa iyo, laspag ka na at ang luwang nang butas mo, sige, umalis ka na at huwag ka nang pakikita pa sa akin.”

Mabilis akong lumabas ng pintuan nila at mabilis na tumakbo. Pero hindi pa ako nakakalayong mabuti ay parang bibigay na ang aking tuhod, nawalan na ng lakas at napaupo na ako sa karsada. Isang pares ng paa ang nakita kong lumapit sa akin. Lalo akong natakot at nagpumilit na tumayo para makaalis na.

“Huwag kang matakot, nakita ko ang nangyari. Halika at isasakay na kita ng jeep. Tarantado talaga ang amo naming iyon. Sorry at nakasama pa ako sa katarantaduhan ng kasamahan kong iyon. Hayaan mo, may araw din iyon. Tayo ka na at baka sundan ka pa dito,” si PO2 Arman.

Ewan ko kung bakit nagtiwala agad ako. Alam kong mabait siya at hindi naman ako ipapahamak. Tinulungan naman niya akong makasakay ng jeep.

-----o0o-----

Hindi ko malilimutan ang araw na iyon, araw na tumapang ako at nagkalakas ng loob ng lumaban ng takutan, buwan ng Nobyember iyon taong 1992. Halos anim na buwan din niya akong inalipin.

Hindi pa rin naman ako palagay ang loob. Sa bawat paglabas ko ng bahay at pagtapat sa may mabuhay rotonda ng jeep kong sinasakyan ay naroroon pa rin ang takot. Marami kasi siyang pwedeng gawin para ikapahamak ko, pwede niya akong ipa-salvage o ipahuli sa kasamahang pulis na isang pusher at plantahan ng shabu at gawing ebidensya. Pasalamat na lang ako at hindi iyon nangyari.

Mabilis na lumipas ang mga araw, laking pasalaamt ko at nagwakas na ang aking kalbaryo, nagbalik na ang aking sigla. Nangako ako na magbabago na at iiwan na ang ganoong gawain. Nakaya ko namang kontrolin ang aking sarili. May mga panahon na kapag sumasapit ang libog sa akin ay naeengganyo akong muling balikan ang dati kong gawi, Kung ano-ano ang aking naiisip, binibigyan ko ng justice kung sakaling maghanap na naman ako ng lalaking makapagpapaligaya sa akin, ng mapagpaparausan. Sabi ko ay hindi lubos ang aking kaligayahan sa pagma-maryang palad lamang. Kailangan ng tao ang sex at tao lang ako na nais makatikim ng konting ligaya.

Makailang ulit akong bumababa sa may sinehang iyon, pero biglang nagbabago ang aking isipan at muling sasakay ng jeep para umuwi na lang. Ang hirap pala ng kalagayang ganito, isinisisi ko iyon dahil sa aking kalibugan, kung hindi ko sana naranasan, natikman ang sarap ng kamunduhan.

Gusto ko mangmaghanap ng lalaking mamahalin at mamahalin din ako, pero sa panahon naming ito ay hindi pa gaanong tanggap ang lalaki sa lalaki na relasyon. Napaka-swerte ng mga bading ngayon na hindi na pinapansin kung makipag-relasyon man ang lalaki sa bading. Iba na talaga ang panahon. Kung sana na sa panahong ito ako nagkaisip.

Kung pwede lang ay liligawan ko na si JD, hindi naman siya luge sa akin, hindi naman hamak na mas maganda akong lalaki sa kanya, ang kaso lang may GF na siya at ang alam ko ay nakauwi na ito ng Pilipinas para dumalaw sa pamilya at maging kay JD na rin. Hindi ko pa uli siya nakakausap simula ng huli kaming magkita na problemado ako.

Balik normal na uli ako, unti-unti nang nawawala ang aking takot. Siguro ay nagsawa na talaga sa aking si Tito Fred o di kaya ay natakot din sa sinabi ko. Baka nakakita na rin ng bagong pagpaparausan.

-----o0o-----

Maaga akong nag lunch, gusto kong makasabay uli sina A at B. May ilang araw na din na hindi ko sila nakakasabay sa pagkain. Kung maaga ako ay mas maaga sila dahil sa inabutan ko na sila na kumakain na. Mabuti at pinapayagan sila ng kanilang boss na kumain na kahit hindi pa talaga lunch break.

“Hoy Orlan! Bilisan mo na diyan, yun na lang pork chop ang ulamin mo, may gulay kami rito. Bilisan mo na at may tsismis kami sa iyo,” ang excited na sabi ni A sa akin habang may laman pa ang bibig. Nakakatawa talaga ang dalawang ito.

“Ano naman ang tsismis na iyon at parang excited naman kayong masyado,” usisa ko.\

“Dito ka sa tabi ko, matutuwa ka sa ibabalita ko hehehe,” wika ni A na may paghatak pa sa kamay ko habang pinapaupo ako sa tabi niya.

Hindi naman ako nagpakita ng intees na masyado, hinayaan ko lang siyang magsalita. Pero hindi ko alam kung paano magre-react sa sinabi niya.

“May balita ako na tila nakipoag-break na ang crush mo sa jowa niyang galing abroad, ewan ko kung anong dahilan, Nasagap ko iyon doon sa tsismosa rang officemate niya hehehe.”

Kunwari wala lang, pero sobrang interesad ako. “Ano naman ang ating pakialam kung nag-break ma sila. Kung totoo man hindi ba dapat ay aluin natin dahil siguradong malungkot yung tao, hindi iyong prang matutuwa pa tayo.

“Ito naman, syempre makikidalamhati rin tayo, pero nalungkot ba eh ang balita ko ay ito na mismo ang nakipag-hiwalay.” Sabi pa ni A.

Marami pa kaming napagdiskusyunan, tungkol pa rin kay JD, Napansin ko sa aking sarili na marunong na akong umarte, naitatago ko na ang tunay kong saloobin gaya ng naging problema ko kay Tito Fred.

Maaga pa ng bumalik ako sa office, patay pa ang mga ilaw dahil sa wala pa namang one PM. Gusto kong tawagan si JD, pero ano naman ang sasabihin ko, kukumustahin lang. Eh bakit? Sa pakikipagtalo ng aking isipan sa aking sarili ay inabot na ako ng one na hindi pa natatawagan si JD.

Kinabukasan ay gulat ako ng si JD na mismo ang tumawag sa akin, inaya ako na magpa-late na uli ng pagkain at may sasabihin daw sa akin. Syempre, tatanggi ba ako. Swerte naman na umalis ang boss ko dahil sa may luncheon meeting daw sila sa labas kaya naman maaga akong naka-isquierda sa office para kumain. Naroon na si JD, namimili na ng kakainin.

“Hi, long time no see ah, kumusta,” bati ni JD sa akin pagkalapit ko sa kanya.

“Asus, para naman isang taon na tayong hindi nagkita. Ikaw ang kukumustahin ko. Anong balita. Mamaya mo na ako sagutin, pili muna tayo ng kakainin. Manang pritong bangus na lang ang sa akin, kalahating munggo at pengeng sabaw hehehe,” order ko. Alam na naman niya kung ilang kanin ang kaya kong ubusin, dalawa hehehe.

“O, magkwento ka na,” sabi ko.

“Ano naman ang ikukwento ko.”

“Eh hindi ba’t kaya tayo nagpalate ng kain ay may sasabihin ka sa akin.”

“Ah oo. Gusto sana kitang kuhaning abay sa kasal, Next month ay ikakasal na ako,” sabi ni JD.

Natameme ako bigla, para bang biglang nagdilim ang paligid, para bang kumulimlim bigla at tila uulan pa. Wala akong nasabi/ Parang gusto kong sugurin si A sa pagbabalita sa akin ng mali. Umasa kasi ako. Pero artista na nga ako at hindi ako nagpahalata.

“Siya ba ang balikbayan mong jowa?”

“Hindi, Ang totoo ay matagal na kaming wala ng jowa kong dati, Nagtapat na kasi siya sa akib bago pa man siya umuwi na nag-asawa na siya roon, Filipino rin, at kaya namang gusto akong makausap ay para makahingi daw ng sorry at nang magkaroon kami ng closure.”

“Eh sino naman ang ipinalit mo sa kanya? I’m sure na matagal na rin kayo.”

“Hindi nga eh, wala pa kaming dalawang buwan, Dati kong kaklase nang high school at crush ko noon pa, hindi ko lang niligawan. Nagkita uli kami at muli na namang tumibok ang puso hehehe. Sinagot din naman niya ako kaagad, kaya pala ay crush din pala niya ako noong nasa high school pa kami.”

“Wow, ang ganda namang love story hehehe.”

“Mahal mo talaga? Mas minahal mo ba kesa sa ex mo?”

“Minahal ko naman talaga ang ex ko, kaya lang ay matagal kaming nagkalayo, nagkalamigan. Masaya naman siya sa pag-aasawa niya kaya no regrets naman sa part ko. Masaya na rin naman ako sa ngayon. Ikaw naman ang magkwento, kumusta ang problema mo?”

“Hindi naman napakalaking problema iyon, Okay na ako, recovered na hehehe.”

“So paano, basta abay ktta ha, huwag ka nang tatanggi, malalaman mo ang detail sa isang lingo.”

“Bakit parang nagmamadali naman kayo. May nangyari na ba?”

“Oo eh, at ayaw na niyang pumayag na hindi kami pakasal. Hindi pa naman siya buntis, pero natatakot siya na baka raw matapos kong makuha ang gusto ko eh iiwan na siya.,” sabi ni JD. “Alam mo Orlan, virgin siya ng makuha ko, kaya laking tuwa ko.”

“Mahal ka talaga niya kaay pumayag. Sige, makakatanggi ba ako sa isang matalik na kaibigan. Ipakilala mo naman ako sa kanya bago ang kasal.”

“Oo naman, pagbibigay ko sa iyo ng invitation, isasama ko siya, tatawagan kita hehehe.

 

 

Itutuloy…………

 

Series From Other Blog # 19 - Everything I Have (Chapter 15) By: Joemar Ancheta (From: hotpinoyparkzonestories)

 

Everything I Have (Chapter 15)

By: Joemar Ancheta

(From: hotpinoyparkzonestories)

 

Pagkababa namin sa mga ilang gamit namin ni nanang sa sala ng bahay ay hinanap ko kaagad si Gerald. Nami-miss ko na siya ng husto. Ngayon ko gustong bumawi sa kaniya. Gusto kong punan ang ginawa kong pagpapahirap sa kaniyang kalooban. Ang ilang buwan niyang pag-iyak. Ang hindi ko pakikinig sa kaniyang mga pakiusap sa akin. Ang kaniyang pagmamakaawang hindi ko tinugon. Sa kabila pala ng paglayo ko sa kaniya ay wala naman siyang ibang ginawa kundi ang ayusin ang pamilya ko. Siya ang dahilan kung bakit ko nahanap at nakilala ang ama ko. Siya din ang gumawa ng paraan para lumaya si nanang sa kulungan. Siya din ang humiling na dapat ay magkakasama na kaming buong pamilya sa iisang bahay. Lahat na ay ginawa niya sa akin. Lahat na ng meron siya ay buong puso niyang ibinigay kapalit man niyon ay ang sobrang pagpapahirap ko sa kaniyang kalooban.

“Nasaan si Gerald yaya?” tanong ko nang makita ang yaya niyang pababa sa hagdanan.

“Nasa kuwarto po niya Sir. Puntahan niyo na lang. Diretso ho kayo dito at kakaliwa kayo.”

Halos liparin ko ang hagdanan at nang buksan ko ang pintuan ng kuwarto niya ay nakita ko siyang tulog habang nakaupo sa may ulunan niya si Joey. Lumapit ako sa kaniya at pinagmasdan siya. Hindi na siya ‘yung dating Gerald na makulit nang makilala ko siya sa library, ang guwapong Gerald na humahablot sa notebook ko, ang makisig na Gerald na tiga hatid-sundo ko, ang mala-Adonis na Gerald na kumakanta habang nagluluto ako at mapagmahal kong baby na siyang minahal ko ng husto. Pumayat siya ng husto. Mapusyaw at kalbo.

Tulog siya nang dumating ako at ang pagkakita ko sa ganoong sitwasyon ang tuluyang nagpahina sa akin. Hindi ko naisip na madatnan ko siya sa ganoong kalagayan. Wala sa isip kong may sakit siya at bago ako nakapagsalita ay tumulo na ang aking luha. Hinila ako ni Joey sa labas ng kuwarto.

“Ako ang family doctor nila. Ito din ang dahilan kung bakit kami pumupunta ng Houston. Ayaw niyang mag-alala ka sa sakit niya. Gusto niyang manatili siya sa iyo katulad nang nakilala mo siya. Pinipilit niyang makipagkita sa iyo kahit inaatake na siya ng halos hindi niya makayanang sakit. Hindi ko siya mapigil na puntahan ka kahit maysakit siya kaya nga lagi niyang dala ang mga gamot niya kahit saan kayo magpunta. Lahat ay gusto niyang gawin para sa iyo. Hindi niya inisip ang sarili niya. Ang laging sinasabi niya kapag nasa Houston kami ay lahat ng ginagawa niya ay para sa iyo. Gusto niyang gumaling para sa iyo. Ayaw niyang mamatay siya dahil hindi niya kayang iwan ka.”

Nangingilid ang luha ni Doctor Joey.

“Wala na ba siyang pag-asang gumaling, Dok?” humihikbi kong tanong.

“Malapit ka ng maging doctor. Alam kong nagkakainitindihan tayo kung sasabihin ko sa iyong Grade IV na ang tumor niya. Which means the tumor grows very aggressively and it so impossible to treat lalo na ay kumalat na din ang cancer cells sa utak niya nang maipakita namin sa Anderson Cancer Center dahil alam kong iyon ang pinakamahusay na hospital ng cancer sa buong mundo. Sa tuwing umaalis kami noon ay lagi niyang nirereklamo ang sakit ng pagkakalayo ninyo hindi ang sakit na nararamdaman niya. Ngunit kailangan niyang gawin iyon para humaba pa ang buhay niya at magkasama kayo. Puno siya noon ng pag-asa. Lahat ay ginagawa niya gumaling lamang siya ngunit nang iniwan mo siya, tuluyan na rin niyang pinabayaan ang sarili na parang wala nang ganang ituloy pa ang kaniyang laban. Mas nagiging pursigido pa siya sa kaso ng nanang mo kaysa sa pagpapagamot niya dahil ayon sa kaniya, gusto niyang iwanan ka ng isang buong pamilya at masaya na siyang mamatay kung makita niyang nagiging buo na kayo.”

“Bakit hindi ninyo sinabi sa akin ang lahat ng ito noong nag-usap tayo dok?” di ko mapigilan ang di mapahagulgol.

“Hiling niyang hindi mo na dapat pang malaman ang kondisyon niya dahil nga pursigido siyang magpagaling. Tiwala at buo ang pag-asa niyang gagaling siya dahil sa pagmamahal mo. Ayaw niyang mag-isip ka ng iba kundi ang pag-aaral mo lang dahil alam niya kung gaano iyon kahalaga sa iyo. Gusto niyang mapanatili mo ang iyong konsentrasyon sa pag- aaral.”

“Dok,hindi ko alam ang gagawin ko kung tuluyan na siyang mawala sa akin.”

“Gano’n din siya sa iyo. Ngayon lang ako nagkaroon ng pasyenteng kahit sa gitna ng kaniyang paghihirap ay mas iniisip niya ang para sa mahal niya. Lagi kong naririnig na isinisigaw niya ang pagmamakaawa niya sa Diyos at ganito ang laman ng lagi niyang panalangin… “Diyos ko, ibalato mo na sa akin ang buhay ko para sa baby ko. Kunin mo na lahat lahat ng kahit pa talino ko, lahat ng material na bagay na mayroon ako… ng kahit anong magandang kinabukasan para sa akin huwag lang ang buhay ko dahil hindi ko kayang maihiwalay sa taong mahal ko. Hindi ko siya kayang iwan Diyos ko.”

“Bakit hindi nakinig ang Diyos? Bakit hinayaan niyang naghihirap parin siya?” pasigaw ko na iyong nasabi.

“May dahilan ang Diyos kung bakit niya ginawa ito sa inyo. Hindi mo man ngayon nakikita dahil nauuna ang galit at pagdadalamahati mo ngunit sa pagdaan ng buwan o taon, malalaman mong may dahilan din ang Diyos sa pagdating ni Gerald at ang tuluyan din niyang paglaho sa buhay mo.”

“Anak!” boses ni Daddy sa likod ko.

“Dad, bakit ganon? Bakit ito ang kapalit ng pagkabuo natin. Daddy ayaw kong mamatay si Gerald. Hindi ko kakayaning mawala siya sa atin. Bakit siya pa Dad? Bakit hindi niyo ito sinabi sa akin?”

“Dati tinanong ko na rin ang Diyos tungkol diyan ngunit sa pagdaan ng araw ay natanggap ko na lalo na nang nakausap ko si Gerald at buong puso na rin niyang tinanggap ang kapalaran niya. Walang may gustong mamatay si Gerald anak. Napakabuti niyang tao. Kayanin natin ang maaring pagkawala niya sa atin kahit gaano pa iyon kasakit. Hindi ko alam kung bakit siya ngunit ayon sa kaniya, siya ang binigyan ng Diyos ng ganoong karamdaman dahil alam ng Diyos na sa ating lahat, siya ang pinakamatatag at siya din ang kailangang maghintay sa taas. Hindi ko sinabi ito sa iyo dahil sa kahilingan niya. Gusto kong gawin mo ang kaisa-isa niyang hiling sa ating lahat. Walang luluha sa harap niya. Walang magpapakita ng awa, walang magpapakita ng kahinaan. Irespeto natin ang kagustuhan niyang iyon. Alam kong hindi mo kaya iyon ngunit nakikiusap akong kayanin mo tulad ng pagsasakripisyo niyang hindi niya hinayaang maapektuhan ka sa kaniyang karamdaman. Anak, hiling niya iyon na alam kong mahirap mong gawin ngunit kailangan nating ibigay sa kaniya. Kung hindi mo pa kaya, pumunta ka muna sa kuwarto mo, isigaw mo doon ang sakit ng loob mo. Iiyak mo doon ang paghihirap ng kalooban mo at pagbalik mo sa kuwarto niya, lahat ng naipon diyang sakit ay kaya mo ng pigilin kung nasa harap mo na siya. Ganyan ang ginagawa ko anak bago ko siya harapin.”

Ginawa ko ang hiling ni Daddy. Nagbasag ako sa sobrang pagsisisi ko sa mga nagawa ko sa kaniya. Sinuntok-suntok ko ang dibdib ko. Sumigaw ng ubod ng lakas. Lumuha, humagulgol, umiyak ng umiyak ngunit hindi ko kayang ubusin ang sakit. Naroon iyon na parang bukal na pabalik-balik. Parang dagat na hindi maubusan ng tubig. At noon alam kong hindi ko maipapangakong kaya kong magpakatibay sa harap ng taong nasaktan ko ngunit nanatiling tapat sa kaniyang pangako. Kinahapunan ay kinatok ako ni Dok Joey sa kuwarto ko. Gising na daw si Gerald at kailangan ko ng ihanda ang aking sarili sa muli naming pagkikita. Kailangan ko daw patatagin ang loob ko. Hindi ko alam kung paano ko gawin ang hiling niya. Hindi ako makakapangakong kaya kong labanan ang pagluha.

Pagpasok ko ay nakita ko siyang nakasandal sa unan. Taglay nito ang kakaibang ngiti. Walang nakikitang paghihirap sa kaniyang mukha. Maaliwalas ang kaniyang pagkakangiti sa akin at nang mabungaran niya ako ay itinaas niya ang dalawang kamay at isinigaw niya ang katagang… “Hey baby ko!”

Mabilis akong lumapit sa kaniya at niyakap ko siya. Pilit kong pinigilan ang pagluha. Niyakap din niya ako. Mahina ang kaniyang pagkakayakap ngunit sinikap niyang higpitan iyon. Tumuloy ang pag- agos ng aking luha ngunit ayaw kong ipakita iyon kaya panakaw kong pinusan iyon sa aking kamay at tinagalan ang pagkayakap ko sa kaniya nang di niya makita ang basa kong mga mata.

“Patawarin mo ako. Hindi ko po alam kung papaano ako babawi sa iyo bhie. Sorry… Sorry… Sorry.

“Shhhh! Tahan na bhie. Huwag mo ng itago ang pag-iyak mo dahil alam kong umiiyak ka. Iyakin ka kayang baby ka.”

Pilit niyang pinasaya ang pag-uusap namin, ngunit kahit kailan hindi ko nakitaan ng pagkatuwa ang nangyayaring ito sa amin.

“Sorry na po talaga!” tuluyan ng yumugyog ang balikat ko.

“Sa pagmamahal hindi kailangan ang salitang patawarin dahil kung tunay kang magmahal kasama nito ang pagtanggap mo sa kabuuan ng mahal mo hindi lamang ang kaniyang mga kalakasan bagkus mas dapat pang mahalin ang kaniyang mga kahinaan nang malaman mong siya ay katulad mo ding nagkakamali.”

“Salamat baby. Paano kaya ako babawi sa iyo?”

“Sige simulan mo ng bumawi ngayon. Gusto kong ituring mo ako katulad ng dati, iyong baby mong malakas at walang sakit. Gusto kong lagi kang nakatawa o nakangiti. Sige, puntahan natin sina nanang at daddy sa garden sa may pool. Sabayan natin sila sa hapunan. Matagal na akong hindi nakakalabas at ngayong nandito ka na ay gusto kong gawin muli ang dati nating ginagawa.”

Napakasaya ng hapunang iyon sa akin. Katabi ko ang mahal ko at kaharap ko ang nagkabalikang mga magulang ko. Wala ni isa sa amin ang bumanggit tungkol sa karamdaman niya. Tanging mga masasayang alaala naming dalawa ang naging paksa at ang mga nakaraan nina nanang at daddy din ang paminsan-minsan ay tinatanong ni Gerald.

“Nang, bukas po baka darating na po yung magtuturo sa inyo sa mga basics ng pagbabasa at pagsusulat. Huwag po sana kayo mainsulto pero kailangan po ninyo iyon lalo na kapag gawin kayong Manager ni Daddy sa isa sa mga shops niya. Nabayaran ko na din kaya huwag na kayong tumanggi pa.” nakatawang balita ni Gerald.

“Gano’n ba? Salamat anak. Iyan talaga ang gusto kong gawin.”

Tumitig ako kay Gerald. Naisip kong bakit lumikha ang Diyos ng katulad niya at kukunin din siya kaagad sa amin. Napakalupit naman ng kapalaran na kung sino pa ang may mabuting kalooban ay sila pa ang maagang kinukuha ng Diyos. Ayaw kong lumuha kaya kinuha ko ang tubig sa harapan ko at inubos ko ang laman niyon. Nagkatabi kami sa pagtulog ni Gerald. Nakayakap ako sa kaniya magdamag at sa tuwing nagigising siya ay haharap siya sa akin ay hahalikan ang labi ko sabay sabihing…”Baby naghihilik ka!”… kahit hindi naman.

At kung sakaling makatulog ako at matanggal ang braso kong nakayakap sa kaniya ay magmamaktol na parang bata. Titigil lamang siya kung muli kong hihigpitan ang pagyakap sa kaniya. Kinabukasan ay maaga niya akong ginising. Kailangan daw magpalit na ako at huli na ako sa intership ko. Pagkaligo ko ay nasa kusina na siya at hinihintay niya ako para sabayan ng agahan. Kahit medyo mahina na siya ay pilit pa rin siyang sumasama na ihatid ako sa clinic na pinag- iinternan ko at pagdating ng hapon ay naroon din siya para sunduin ako.

Masayang-masaya siya sa tuwing sasakay na ako at yayakapin niya sabay sabing…”Yeyyyyy dito na mahal kong baby!”

Pagkaraan ng dalawang linggo ay kinausap ako ni Doctor Joey. “Bumubuti ang kalagayan niya. Parang lalo siyang nagiging malakas sa ngayon hindi katulad ng wala ka sa tabi niya. Kailangan lang nating maghanda dahil magiging palagian na ang pag-atake ng sakit niya. Pero kung titignan mo siya ngayon, parang lalo siyang lumakas at sumigla. Tignan mo nga naman talaga ang nagagawa ng pag-ibig ano?” nakangiting balita niya sa akin.

Dalawang linggo pagkatapos naming kumain ng hapunan. Sinabi niyang pupunta na kami sa kuwarto para manood ng paborito naming mga Romantic Comedy movies. “Bhie, pasuyo lumabas ka muna dito sa kuwarto kahit ilang oras lang. please!”

Alam kong may mali at inaatake siya ng sakit niya. “Bhie, hindi kita iiwan dito lang ako. Sandali at kukunin ko ang mga gamot mo.”

“Ayaw kong makita mo ako sa ganitong sitwasyon kaya parang awa mo na. umalis ka na muna hahhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!”

Alam kong hindi na niya makayanan ang sakit ng kaniyang ulo. Namumula ang buong mukha niya. Hawak niya ang ulo at umiikot-ikot na siya sa kama niya na may kasabay na pagsipa. Umiiyak lang akong nakamasid sa kaniya. Pilit kong pinainom ng gamot niya ngunit sumuka lang siya ng sumuka. Pinakalma ko siya.

“Baby, huminga ka ng malalim. Hinga ng malalim at kahit sandali lang ay tumigil ka. Kaya mong pigilan yan baby, Please.”

Kinagat niya ang labi niya. Tumingin siya sa akin namumula ang mga mata at may mga luha sa gilid nito. Naawa ako sa kaniya dahil alam kong sobrang sakit na ngunit kailangan niya akong sundin. Tinurok ko ang injection sa kaniya at pagkatapos no’n habang hinihintay naming umepekto ang naiturok sa kaniya ay niyakap ko siya ng mahigpit. Alam kong masakit na masakit ang ulo niya at nagsusuka dala ng kaniyang sakit at hinayaan ko lang na masukahan niya ako basta hindi ko siya iiwan. Hindi ko siya kayang iwang mag-isa.

Pagkaraan ng ilang saglit ay humina na ang kaniyang pagkakayakap sa akin at alam kong makakatulog na siya. Muli kong pinagmasdan. Alam kong kahit ano ang gawin ko, kahit pa doctor ako ay tanging Diyos na lamang ang makakatulong sa kalagayan niya. Sana maawa ang Diyos sa amin. Sana bigyan niya kami ng himala. Kahit sa buong buhay namin ay ngayon lang niya kami mabalatuhan ng kaniyang himala.

Dalawang linggo pa bago ang aking graduation ay niyaya ko siyang lumabas kami. Dinala ko siya sa restaurant na unang pinangdalhan niya sa akin. Muling bumalik sa alaala niya ang araw na naroon kaming dalawa. Lahat ng aming mga napagdaanan at pagkaraan ng isang oras ay tinawag na ang pangalan ko para alayan ang taong mahal ko ng isang kanta. Muli kong kakantahin ang kantang inalay niya sa akin. May boses din naman ako hindi nga lang katulad ng ganda ng boses niya ngunit alam kong mabibigyan ko ng hustisya ang buong kanta.

Pumailanlang ang intro ng “Everything I Have” at habang kinakanta ko ay bumabalik ang lahat sa akin. Hindi ko napigilang hindi maiyak habang kinakanta ko iyon lalo pa’t nakangiti ang mahal kong nakamasid sa akin. Katulad ko, umiiyak din siya. Alam kong iyak iyon ng sobrang kaligayahan dahil sa kabila ng pagsubok, buo parin kaming dalawa.

If I could be the perfect man in your eyes I would give all I'm worth to be a part of your life I could promise the world but it's out of my hands I can only give you everything I have.

Alam kong ako ang pinakamalaking bahagi ng buhay niya. May mga pagkakamali man ako ngunit alam kong dama niyang sobrang mahal na mahal ko din siya. Hindi ko nga lang kayang ibigay at dugtungan ang buhay niya, ngunit kung sana puwede lang ibalato sa kaniya ang kalahati ng buhay ko ay ginawa ko na para sabay din kaming magbabalik sa hiram naming buhay. Kung sana puwede kong ibigay ang bawat kalahati ng aking hininga ngunit ang kaya ko lang ibigay ay kung anong meron ako. Siya… lahat lahat ng sa kaniya ay ibinigay niya sa akin.

I never dreamed I could ever feel the way I do I hope and pray I will always be enough for you I can only do my best I have to trust you with the rest.

Dumating siya sa buhay ko at hindi ko inaakalang makakatagpo ako ng taong kakaiba kung magmahal. Ang taong bumuo sa aking pagkatao. Umaasa ako at nananalangin na sana sapat na ako para sabihin niyang naging masaya siya sa mundo. Dinadalangin ko na nawa’y naging kumpleto siya sa pagmamahal ko. Inaasahan kong hihintayin niya ako kung saan man siya tutungo at doon ay muli naming ipagpapatuloy ang naudlot naming pag-iibigan. Habang narito pa siya, gagawin ko ang lahat para mapaligaya siya. Hindi ako perpekto ngunit sisikapin kong maging ganoon sa kaniya at ang mga hindi ko man magawa ay alam kong siya na ang pupuno. Parang hindi ko na kayang ituloy ang kanta. Sobrang mabigat na ang dibdib ko at hindi na ako makahinga. Napaupo ako at yumuko na lamang sa kaiiyak nang biglang may tumuloy sa lyrics ng kanta…

I promise I will hold you through the changes and fears when life seems unclear and when I can't be right there with you I know there’s an angel by your side.

Siya ang nagtuloy sa lyrics na iyon ng kanta. Nakangiti siya habang kinakanta niya ngunit bumabagtas ang luha sa kaniyang pisngi. Alam kong nanghihina siya ngunit pinipilit niyang umakyat ng stage habang kinakanta iyon. at nang matapos ang lyrics na iyon ay hinawakan niya ang kamay ko at pinisil. Sa sandaling iyon, wala kaming pakialam sa mga naroon at nanood. Ang tanging mahalaga ay ang sasabihin ng taong mahal ko at hindi ang iisipin ng iba. Hindi ko alam kung hanggang kailan na lang siya sa piling ko at gusto kong iparamdam ang pagmamahal ko sa kaniya sa alam kong tama lang para sa katulad niya. Hindi ko siya ikakahiya at wala na akong pakialam pa sa sasabihin ng iba. Sa harap ng madaming tao, habang ang lahat ng mata ay nakatutok sa amin ay hinalikan ko siya sa labi. Hiyawan ang mga naroon. Pumapalakpak. Ang ilan ay may mga luha sa kanilang mga mata. Nadala sila sa madamdamin naming pagkanta. At ilan sa mga naroon na kasabay naming umiyak ay mga kakilala niyang nakakaalam sa kalagayan ng taong kayakap ko… ang mahal kong malapit ng bawiin ng langit sa akin.

Sa pagdaan ng araw ay lalong nagiging madalas na ang pag-atake ng sakit ni Gerald. Namalagi na si Doktor Joey sa bahay na katulong ko sa pag-aasikaso sa kaniya. Sa tuwing nakikita kong namimilipit siya sa sakit ng ulo at nagsisigaw siya habang mahigpit niya akong niyayakap ay parang ako ang nasasaktan. Sinasabayan ko iyon ng pagdarasal na sana huwag na siyang pahirapan pa ng Diyos dahil sa katulad ni Gerald na kabutihan ang ginawa niya sa buong buhay niya ay hindi niya deserve ang ganoong pagpapahirap. Kung maari lang na ipasa niya ang sakit na nararamdaman niya sa akin.

Tanging yakap ko at halik sa kaniyang noo ang tangi kong magawa. Noon ko din napag-isip-isip na kahit gaano ka pala kagaling na doctor ay may mga sakit ding hindi mo kayang gamutin at ang lalong napakasakit sa akin ay wala akong magawa sa karamdaman ng taong sobra kong minahal. May mga gabing nahuhuli ko siyang may ka-chat at mga litrato ko ang naka-share. Hindi ko alam kung ginagamit niya ang mga pictures ko sa pakikipagchat ngunit hinayaan ko na lamang siya dahil nakikita ko namang nawiwili siya sa ginagawa niya. Bigla niya akong gigisingin sa umaga, kukuhanan ng pictures sa ilang mga anggulo. Tatanggalin niya ang damit ko at tuwang tuwa siyang kunan ako na tanging boxer short lang ang suot ko.

I-upload niya iyon sa Facebook account niya o kaya ay i-share sa kung sinuman ang ka-chat niya. May mga sandali ding nagtatawagan sila ng ka-chat niya at nagulat na lamang ako ng bigla niyang ipinasa sa akin ang celphone niya. “Bhie, kausapin mo siya, kaibigan ko yan sa Houston. Sa kanila ako namamalagi noong nagpapagamot ako doon. Bryan ang pangalan niya.”

Para kay Gerald kakausapin ko naman at makipagkuwentuhan ngunit ginagawa ko lang iyon dahil parang natutuwa siyang nakikinig sa usapan namin ng kaibigan niya. Tuwang-tuwa siya kung nakikita niyang natatawa ako sa jokes ni Bryan. May iba akong nararamdaman sa ginagawa niyang iyon ngunit hinayaan ko na lang gawin niya ang lahat na makapagpapasaya sa kaniya. Dumating ang araw ng graduation ko. Mahinang-mahina na si Gerald ngunit pinilit pa rin niyang sumama para makita daw niya akong aakyat sa entablado at tanggapin ang diplomang noon ko pa pinangarap na makamit. Lahat nasa kamay ko na. Lahat ng pangarap ko ay nasa akin na, maliban sa taong mahal ko. At siya… siya pa na pinakamalahaga sa lahat ng aking pangarap ang alam kong napipintong mawawala sa akin.

Pagkatanggap ko ng diploma ko ay itinaas ko iyon at nakita ko ang pagtayo niya at pagpapalakpak. Nasa mukha niya ang kakaibang saya. Napapaluha siya sa katatawa. Masayang-masaya ang baby ko sa aking pagtatagumpay. Pababa na ako sa entablado at babalik sa aking upuan ng bigla na lang siyang nakitang natumba sa upuan niya. Nang makalapit ako sa kaniya ay buhat na siya ni Daddy na walang malay.

Lahat kami ay natakot. Ako man din ay humahagulgol na, pero alam kong buhay siya at nawalan lang ng malay. Isa iyon sa mga simtomas na malala na nga ang tumor niya, ang pagkawala ng malay. Dinala na namin siya sa hospital ngunit ilang sandali pa ay nagpilit na siyang lumabas para daw sa maka-attend siya ng party sa bahay

 

Itutuloy…..

Short Story From Other Blog # 133 - My Gym Instructor By: Mr. Lust (From: sexavenue blog)

 

My Gym Instructor

By: Mr. Lust

(From: sexavenue blog)

 

“Sir, ilang set pa ba kayo sa bench press?” ang tanong sa akin ng aking gym instructor habang nag-i-stretch ako.

Maganda ang pangangatawan ng instructor kong iyon kaya lamang ay may edad na rin. Kaya naman hindi ko na rin siya pinagkaka-interesan na matikman kahit na may bali-balita ako sa gym na iyon, na minsan ay trip din niya ang m2m na experience. Solve na ako na minsang may natikman akong gym instructor din doon sa dati kong pinupuntahang gym. Hindi ko tuloy malimutan ang karanasan ko sa kanya sa tuwing nagwowork-out ako. Tandang-tanda ko pa ang karanasan kong iyon.

Regular ako sa pagbisita ko sa dati kong gym lalo na noong bago pa lamang ako na nagwo-work-out. Minsan sa dami ng workload ko sa opisina ay napapadalang ang bisita ko sa gym. Subalit ng biglang nagkaroon ng bagong instructor na gwapo at halos kasing edad ko ay napadalas na naman ang pagbisita ko sa gym. Si Jake ang gym instructor na kinahuhumalingan ko.

“Parang everyday ka na dito ah?” ang tanong sa akin ni Jake ng bumista ako sa gym kahit Friday night na.

“Malapit na ang summer. Kailangan lang medyo maganda ang katawan ko. Alam mo na. Uso na naman ang swimming party at outing,” ang dinahilan ko na lamang kahit sa loob-loob ko ay siya ang dahilan ng pagiging regular ko muli sa gym na iyon.

“Okey naman na ang katawan mo ah. Ganda na nga ng abs mo ah,” ang nasabi naman ni Jake.

“Para mas lalo pang gumanda,” ang nasabi ko na lamang.

“Wala yatang mga tao ngayon,” ang dugtong ko pa.

“Friday night ngayon at gimik night. Sweldo pa naman kahapon. Tiyak na nasa gimikan din ang mga regular dito sa gym,” ang nasabi naman ni Jake.

“Ay oo nga.” Pag-sangayon ko.

“Ikaw, wala ka bang gimik?” ang tanong naman niya.

“Wala eh. Kaya nga dito na lang ako sa gym,” ang sagot ko naman.

“Mag-isa nga din lang ako ngayon. Si Nancy ay may date daw sa boyfriend niya kaya nagpaalam ng maaga. Magsasara na sana ako. Kaya lang nandirito ko na. So hintayin na lang kita matapos,” ang nasabi sa akin ni Jake.

“Pasensya na. Sige bukas na lang ako babalik,” ang bigla ko naman nasabi sa kanya.

“Okey lang. Sige work-out ka na. Para naman ma-assist kita ng husto.” ang alok naman ni Jake.

“Sige magbibihis lang ako,” ang paalam ko kay Jake.

Pumasok ako sa locker room at nagpalit ng damit na pang-gym. Paglabas ko ay agad akong sinalubong ni Jake.

“Sige, mag-stretch ka muna. Tulungan na rin kita mag-stretch,” ang alok muli ni Jake.

Nagsimula akong mag-stretch ng aking katawan. Si Jake naman ay tinutulungan ako sa aking pag-i-stretch. Nakatayo ako noon at nag-i-stretch ng aking mga braso ng tumayo si Jake sa aking likuran. Inayos ninya ang aking mga braso at halos yakapin niya ako upang ma-stretch daw ang aking mga braso at balikat. Nagdikit ang aming mga katawan. Nadama ko tuloy ang bukol niya sa kanyang harapan dahil naka jogging pants lamang siya noon. Kahit na medyo nakaramdam ako ng sakit sa aking mga balikat ay tiniis ko iyon dahil nga sa damang-dama ko ang kanyang ari sa aking likuran. Ilang minuto din iyon at tatlong ulit pa niyang ginawa. Wala siyang kamuwang-muwang na may kakaiba na pala akong nararamdaman ng mga sandaling iyon.

“Ano ba titirahin mo ngayon?” ang tanong ni Jake matapos ang aking stretching.

“Chest ako ngayon,” gusto ko sanang sabihin na siya ang nais kong tirahin pero iba na lamang ang nasabi ko.

“Sige, dito ka muna,” ang sabi naman ni Jake sabay ayos ng gym equipment na pang-chest.

Matapos niyang ilagay ang weights sa timbang na sinabi ko sa equipment na iyon ay humiga ako sa pinaka-bench nito. Sinimulan kong iangat ang bar na may weights, tumayo naman sa may uluhan ko si Jake. Kapag tumitingala ako ay halos nagtatapat na ang aming mga mukha. Kapag mas titingala pa ako ay masusulyapan ko na ang kanyang bukol sa harapan. Hindi tuloy ako makapag-concentrate sa pagbubuhat. Dati-rati ay kahit 20 repetitions ay kayang-kaya ko. 15 pa lang ay tila hirap na akong ituloy.

“Wala ka yata sa condition ngayon,” napansin nga ako ni Jake na medyo hirap sa pagbubuhat.

“Ewan ko ba,” ang tanging nasabi ko.

Tumayo ako at nag-stretch ng kaunti. Muli akong nahiga sa bench para gawin ang second set. Habang binubuhat ko ang weights ay hindi ko mapigilan ang aking sarili na muling tumingala at sulyapan ang bukol ni Jake sa harap ng jogging pants niya. Huling-huli ako ni Jake na sumusulyap doon. Pero nangisi lamang siya. Medyo nakaramdam ako ng hiya. Nag-concentrate na lamang ako sa pagbubuhat at tinapos ko ang second set ko.

Sa ika-third set ko ay hindi na pumwesto sa Jake sa aking uluhan. Laking pagtataka ko ng humakbang siya sa akin habang ako ay nakahiga sa bench. Sa harapan ko na siya ngayon umaalalay. Mas lalo ko tuloy hindi maiwasan na tumitig sa kanyang bukol sa harapan. Napansin ko rin ang bahagyang paglaki ng pagkabukol doon. Hindi ko tuloy matignan si Jake sa kanyang mga mukha. Pero kahit na nahihiya ako sa kanya ay tuwang-tuwa naman ako sa malapitang pagkakatitig ko sa harapan niya.

“Okey ka lang ba?” ang tanong sa akin ni Jake ng mapansin niyang muli na tila hirap na akong tapusin ang 15 repetitions.

Bigla kong itinigil ang aking pagbubuhat.

“Heto kasi. Sagabal sa concentration ko.” Nilakasan ko na lamang ang loob ko sabay kapa sa bumubukol sa harapan ng jogging pants niya.

“Ano naman kasalanan ni manoy?” ang tanong ni Jake sa akin pero hindi niya inalis ang aking kamay doon.

“Mukhang katakam-takam eh,” ang biro ko sa kanya.

“Sabi ko na ba eh. Mahilig ka rin pala sa hotdog,” ang biglang nasabi naman ni Jake.

“Sino ba ang hindi malilibugan sa itsura mong iyan?” ang tanong ko sa kanya.

Nanatiling ganoon ang ayos namin. Nagpatuloy lamang ako sa paghimas ng harapan ni Jake. Nakangiti lamang si Jake habang ginagawa ko iyon. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang pagtigas ng alaga ni Jake. Napansin ko rin na napapapikit na siya at napapakagat na rin ng kanyang labi. Iyon ang naging senyales sa akin na ilabas na ang tarugo niya.

Agad kong inilabas ang tarugo ni Jake na tigas na tigas na. Sa tingin ko ay mahigit sa anim na pulgada ito at may katabaan din. Siya na mismo ang naglapit ng kanyang tarugo sa aking bibig. Alam ko naman na ang nais mangyari ni Jake. Dinilaan ko muna ang ulo nito na para bang isang ice cream. Naramdaman ko na tila kiniliti si Jake sa una kong pagdila doon. ‘Di nagtagal ay isinubo ko na rin iyon. Si Jake ang kumadyot sa aking harapan upang maglabas-pasok ang kanyang tarugo sa aking bibig. Halos gawin ni Jake na parang puke ang aking bibig sa kanyang pagkadyot.

“Kung alam ko lang noon pa man na gusto mo ito ay noon mo pa sana natikman ang junior ko. Ang sarap ng bibig mo. Ohhhhhhhh uhhmmmmmm!” ang nabanggit pa ni Jake kahit na nasa kalagitnaan kami ng mainit na eksenang iyon habang umuungol ng mahina.

Syempre hindi ako makapagsalita dahil nasa bibig ko ang kanyang pagkalalaki.

“Ikaw pa lang ang pinagbigyan ko sa gym na ito. Kaya sikreto natin ito ha. Ahhhhhhhhhhhhhhh shet ahhhhh sarapppp” ang dugtong pa ni Jake, tuloy sa pag-ungol.

Nagpatuloy ako sa pagchupa. “Ohhhhhhhhh. Ahhhhhhhhhhhhh. Sarappppppppp mo uhhhhhhhh grabe!” patuloy na pag-ungol n Jake na siya lalong nagpasigla sa aking pakiramdam. Mas naging ganado ako sa pagsuso sa tarugo niya.

“Ayan na akoooooooo. Ahhhhhhhhhhhhh shetttt!” Sunod sunod ang pagsirit ng katas ni Jake sa aking bibig, ang dami, ang lapot at ang tamis.

Hindi ko inaksaya ang katas ni Jake. Matapos siya labasan ay bumangon ako at magkatabi kaming umupo sa bench.

“Ikaw, gusto mo bang magpalabas?” ang tanong sa akin ni Jake na medyo nakapagpahinga na siya.

“Bakit sususuhin mo rin ba ako?” ang tanong ko naman sa kanya.

“Pasensya na pare. Pa-chupa lang ako. Hindi ako bading.” ang tugon naman ni Jake.

“Bakit ka naman nagpapachupa kung straight ka?” ang tanong ko sa kanya.

“Sa dati kong hawak na gym una kong natikman ang chupa. Grabe pala ang sarap. Kaya ng nagsara ang gym na iyon at ng dito na ako namamasukan ay natigil na iyon. Sa iyo ko lang muli naranasan ito. Ang galing mo rin pala.” ang tugon naman ni Jake.

“O ano magbubuhat ka pa ba?” ang tanong naman ni Jake sa akin.

“Hindi na. Solve na solve na ako.”

“Sige, sabay na lang tayo mag-shower. Doon ka na lang magpalabas kung gusto mo rin magpalabas,” ang alok sa akin ni Jake.

Nagtungo kami sa shower room. Kapwa kami hubo’t hubad na tumapat sa shower. Habang pinagmamasdan ko si Jake ay patuloy ang pagsalasal ko sa aking tarugo.

“Mas mapapabilis ang pagputok mo kung ako na ang magsasalsal sa iyo,” ang alok muli ni Jake.

Sinimulang salsalin ni Jake ang aking tarugo. Mas lalong nag-umigting ang katigasan nito. Sa tindi ng libog na nadarama ko ay bigla kong hinalikan si Jake sa kanyang mga labi. Akala ko ay tatanggi siya. Nakipaghalikan din sa akin si Jake habang sinasalsal niya ang aking tarugo.

“Ahhhhhhhhhhhh uhmmmmm slurpppppppppp!” ang mariing naming halikan. Malaking tulong talaga ang pagsalsal ni Jake sa aking tarugo, ang pakikipaghalikan ko sa kanya para mas mabilis akong labasan. Hindi nga nagtagal ay sumabog na rin ako na tumapon sa sahit at inanod ng tubig. Natalsikan din ng aking tamod ang binti ni Jake.

Nagpatuloy pa rin sa pagsalsal ng aking tarugo si Jake hanggang sa wala ng katas na lumalabas mula sa titiko.

“Ang dami nun ah,” wika ni Jake saka bitiwan ang aking tarugo.

“Dahil sa tindi ng pagnanasa ko sa iyo,” ang naisagot ko na lamang.

Agad na rin naming tinapos ang aming paliligo. Nagbihis kami at sabay naming nilisan ang gym na iyon. Napagkasunduan din namin ni Jake na dumaan sa isang bar upang uminom ng kahit ilang boteng beer. Nagkaroon tuloy kami ng gimik ng gabing iyon.

Sa mga sumunod na araw ay mas naging pinagtutuunan ako ng pansin ni Jake kaysa sa ibang parokyano ng gym na iyon. Sa tuwing may pagkakataon kami ay nagpaparaya muli si Jake sa akin. Mas naging regular din ang gimik namin. Para na nga kaming mag-syota pero walang pormal na usapan sa relasyong iyon. Basta madalas lang kaming magkasama at masaya.

Subalit ang lahat ng iyon ay natigil ng mag-decide na magtrabaho sa Dubai si Jake. Tanging sa e-mail at sa telepono na lamang kami nagkakausap ni Jake.

 

-----WAKAS-----