Ladlad

 

Ladlad

 

Matagal ko nang kaibigan si Nilo. Sapul pa ng kami’y nasa elementarya hanggang sa magtapos sa kolehiyo at magkatrabaho ay hindi nawala ang aming pagkakaibigan. Magkasama kami sa ligaya, sa hirap at sa paglutas ng ano mang problema na aming kinaharap. Kanina ay nakatanggap ako ng isang text buhat sa kanya. “Kailangan ko ang tulong mo.” Laman ng kanyang text. Kinabahan ako, iba kasi siya kapag nagkaproblema. Idinadaan sa pag-inom at kapag-nalasing na ay saka magwawala at kung ano-anong ipinagbabato sa loob ng kanyang bahay. Ilang beses na ba siyang nagpalit ng cell phone dahil sa ibinabato niya iyon, Naka tatlong TV na rin siya at napakaraming baso, pinggan at tasa na ang nabasag. Ang maganda lang ay sa loob ng kanyang bahay lang siya nagiiskandalo at hindi naman nakapananakit ng ibang tao.

Kahit busy ako ay kaagad kong pinuntahan ang bahay ni Nilo. Malapit lang naman ang bahay nila sa amin. Iisa ang village na aming tinitirhan, ibang street lang siya at mga 15 minutes walk lang. Pero sa halip na maglakad ay tumakbo na ako at nakarating ako ng wala pang 7 minuto. ‘Yun lang, hapong-hapo ako ng sapitin ko na kanyang bahay.

Kumatok ako at tinaawag pa ang kanyang pangalan. “Nilo, buksan mo ang pinto!” sigaw ko habang patuloy ang malakas na pagkatok. “Nilo! Si Rolan ito, buksan mo ang pinto!” muli kong sigaw

Walang tugon mula sa kanya, Pinakinggan ko kung may maririnig akong ingay, wala. Tahimik ang kabahayan at parang walang tao. Alam ko naman kung saan itinatago ni nilo ang isang spare key sa pintuan niya sa likod ng kanyang bahay. Kinuha ko iyon at nabuksan ko ang pintuan. Madilim sa loob kaya binuksan ko na ang ilaw. Tinungo ko ang salas at naroon nga siya, Nakaupo lang siya sa sofa, ang ulo ay nakapatong sa ibabaw ng sandalan at pikit ang mga mata na waring natutulog. Isang malaking bote ng alak ang nasa ibabaw ng center table, baso at pitsel. Basang basa ang mesa na nabuhusan siguro ng tubig at umagos na sa nakalatag na carpet. Lasing na lasing si Nilo at tulog nga, kaya hindi marinig ang aking sigaw at katok.

Pinagmasdan ko siyang mabuti, siniguro kong humihinga pa hehehe, humihinga pa naman. Ininspect ko rin at baka may sugat sa katawan, wala. Hindi naman siya gumawa ng bayolente sa sariling katawan. Nakahinga na ako ng maluwag. Napagmasdan ako ang kanyang mukha habang natutulog, kalmado naman. Wala siyang ipinagbago, napaka-gwapo pa rin, bagay na bagay ang matangos na ilong at manipis na labi na tila pink ang kulay. Matangkad na rin si Nilo, 5”9’ ang height niya at maganda naman ang katawan. Tuwing Sabado kasi ay nasa gym kami at kapag Linggo ay naglalaro kami ng badminton sa covered court ng aming village. Iyon ay noong single pa siya, ngayon kasi ay mayroon na siyang nobya at nabuhos na rito ang panahaon kapag walang pasok sa trabaho. Madalas ay magkasama ang dalawa sa pagmo-mall, panonood ng sine, pagkain sa labas, tipikal sa isang mag-syota.

Medyo kumilos siya kaya gumawa ako ng ingay. “Ehem, gising ka ba?” tanong ko kahit na sa pakiwari ko’y tulog pa rin siya.

“Hey!” mahina niyang wika ng magmulat ng mata. Ganito ang salita niya ng makita ko siyang nakahandusay sa sahig ng CR ng aming paaralan noong kami ay nasa  high school nang minsang mapagtripan ng ilang buling estudyante. Binugbog siya at alam kong hindi siya nanlaban dahil sa wala siyang kakayahan na lumaban noon dahil sa kanyang kaliitan at payat na katawan. Ang maamo niyang mukha na siyang kinababaliwan ng kababaihan noon ang dahilan kaya madalas na mapagtripan ng mga estudyanteng kayan-kayanan lang nila.

Kaibigan ko siya kaya dapat kong siyang protektahan kaya palagi kaming magkasama saan man kami magpunta. Para matuto siyang lumaban ay isinama ko siya para mag-aral ng martial arts, konting kaalaman para pang self defense. Unti-unting gumanda ang kanyag katawan at nagsimua siyang tumangkad. Nagkaroon na siya ng lakas ng loob na labanan ang mga nangbu-bully sa kanya at sa tulong ko rin.

Isa lang ang kahinaan niya, ang hindi marunong humarap mag-isa sa kanyang problema. Kakailanganin pa ang tulong ng iba, lalo na ng tulong ko dahil ako lang ang nasasabihan niya ng kanyang problema. Maging ang magulang niya ay hindi niya nasasabihan ng kanyang problema.

“Anong problema?” tanong ko sa kanya sabay yakap ng mahigpit. Wala siyang reaksyon, nanatili siyang nakaupo, maya-maya ay itinulak akong papalayo sa kanya.

“Ano bang problema mo? Bakit ka na naman nagkakaganyan?” tanong kong muli.

Tinitigan lang niya ako, bakas ang lungkot at takot. Natanong ko tuloy ang aking sarili kung natatakot siya sa akin at bakit. Sobrang tagal na nang aming pagiging magkaibigan, ang akala ko ay kilalang kilala ko na siya, pero hindi pa pala. Ano ngayon ang gumugulo sa kanyang isipan.?

Para malibang kung ano man ang kanyang iniisip ay tinanong ko siya kung nagugutom, magpapadeliver na lang ako ng pagkain.

“Hindi ako nagugutom at saka wala akong ganang kumain,” sagot ni Nilo na umiiling pa ang ulo.

“Kung ganon, bakit away mong magsalita. May ikinatatakot ko ba. May itinatago ka ba sa akin na ayaw mong malaman ko? Mayroon pa ba akong hindi alam sa iyo?”sunod sunod kong tanong.

“Ewan ko kung dapat ko itong sabihin sa iyo, pero hindi naman ako mapapakali hangga’t hindi mo alam kung ano ang aking pinagkakaganito,” wika namn niya.

“Ano man iyon ay sabihin mo na, nakikinig ako. Ano ka ba? Ngayon ka pa ba maiilang sa akin sa tagal ng ating pinagsamahan?”

“Tama ka, sasabihin ko na sa iyo Rolan,” sabi niya, Tumungo siya na parang iniiwasan na magtama ang aming mga mata saka huminga ng malalim. “Nakipag-break na sa akin si Pia.

Nagulat ako na naiinis. Iyon lang ang pinoproblema niya? Iyon lang ang dahilan kaya niya ako inabala sa aking ginagawa. Matagal na niyang dapat na hiniwalayan ang maarte at spoiled brat na babaeng iyon. Sa mga kwento niya sa akin tungkol sa relasyon niya sa Piang iyon ay wala ni isa ang maganda, puro reklamo na kesyo ganito, kesyo ganoon. Nagtataka na nga ako kung bakit patuloy pa rin ang relasyon niya sa babaeng ito. Mahinahon pa rin akong kinausap siya.

“Akala ko ba ay ayaw mo na sa kanya. Ang akala ko nga ay matagal na kayong hiwalay. Ano ba ang dahilan at nauna pa siyang makipag-break sa iyo at ngayon ay namomroblema ka pa?” nagtataka kong sabi.

“Oo nga, makikipag-break na ako sa kanya, pero hindi ang pakikipag-break niyang una ang aking pinroblema, kundi ang kanyang naging dahilan kung bakit niya ako hihiwalayan.”

“At ano naman ang kanyang dahilan Nilo, na may mahal na siyang iba. Hindi ba mas mabuti para sa iyo iyon?”

“Hindi iyon ang dahilan.”

“Ano nga?” medyo iritable na ako. Ang arte-arte kasi. Hindi ba sabihin kung ano at nang makaalis na ako, nang makauwi na at makapag-pahinga.

Natahimik siya, nakatingin sa malayo at tila nawala sa sarili. Kinakabahan ako sa ikinikilos niya, hindi ko alam kung paano siya aaluin. Bago sa akin ang mga aksyon niya, nanginginig pa ang kamay na parang ninenerbyos, kinakabahan.

“Magsalita ka na, ano ba ang ikinatagtakot mo at nanginginig ka pa. Naiinis na ako.” Hindi ko na napigilan ang magtaas ng boses. Gusto ko nang mag-walk out, pero hindi ko naman siya maiwan dahil baka kung anong maisipang gawin sa sarili.

Umiiyak na siya, humahagulgol na nga, tinangka ko uli siyang yakapin para i-comfort pero lumayo siya, para akong taong may nakakahawang sakit. Masyado na akong nao-offend sa ikinikilos niya. Baka hindi na ako makapagtimpi pa at makapagsalita na ng masakit.

Tinitigan ko siya sa mata, pero inilayo niya ang kanyang tingin, hinawakan ko ang mukha niya at pinilit na humarap sa akin at tignan din ako mata sa mata. Nagtataka siyang tumingin naman sa akin, pero parang may nakikita siya sa akin na hindi niya noon napapansin. Matagal-tagal siyang nakatingin sa akin, nagtanong na ako.

“May naiba ba sa aking itsura? May ipinagbago ba ako sa iyong tingin? Mas gwapo ba ako ngayon kaysa noong nakalipas na araw? Bakit parang manghang-mangha ka sa pagkakatitig sa akin Nilo?” sunod-sunod ko na namang tanong.

Naiinis na ako sa pagsasawalang kibo ni Noel. Sinigiwan ko na siya para magsalita. “Noel, ano ba talaga ang gumugulo sa iyong isipan, Kaibigan mo ako, best friend mo ako. Ano ba talaga ang problema mo?”pasigaw kong wika habang niyuyugyog ko na siya.

Nabigla na lang ako ng hawakan niya ang magkabila kong balikat at halikan ako sa aking labi. Hindi ako nakagalaw at hinayaan ko lang siyang gawin iyon. Nakaramdam naman ako ng kilabot sa aking katawan, malambot ang kanyang labi at aaminin kong nasarapan ako sa ilang segundo lang pagkakalapat ng aming mga labi. Bumitiw na siya magtapos ang ilang sandali at lumayo bahagya. Tinitigan ko siya. Hindi ko matagalan ang pagtitig dahil medyo nailang ako kaya tumalikod na ako. “Bakit niya ginawa iyon?” ang naitanong ko na lang sa aking sarili. Katahimikan ang sumunod. Si Nilo na rin ang bumasag sa katahimikan.

“I’m sorry for doing that Rolan. Alam mo ba ang dahilan na sinabi sa akin ni Pia kaya siya nakipag-break sa akin? Ang sabi niya sa akin ay hindi niya gustong makipag-relasyon sa isang lalaking umiibig sa kanyang best friend, na mas mahal ang kanyang best friend at ayaw niya ng ganoong kompetisyon. Hinalikan kita para malaman ko kung may bahid ng katotohanan ang sinasabi niya. Alam mong mahal kita, mahal na mahal, pero bilang isang kaibigan lang iyon at bukod doon ay wala nang iba. Hinalikan kita kung may mararamdaman akong iba sa aking sarili dahil sa iyon daw ang nakikita at nararamdaman ni Pia sa pakitungo ko sa iyo.” Mahabang wika ni Nilo. “Mahal kita Rolan higit pa sa kaibigan. Naramdaman ko na ang damdaming ito noon pa na pilit kong itinago sa iyo at napatunayan ko lalo sa sandaling halik na iyon.” Pagtatapat ni Nilo, niladlad na ang sariling damdamin para sa akin.

Gulat ako sa ginawa ni Nilo. Tumayo ako at tinungo ang pintuan. Bubuksan ko na sana ang pinto ng lumapit siya sa may likod ko at itinuong ang isang kamay para hindi ko mabuksan. Lumingon ako, pero hindi ako sa kanya tumingin, hindi ko kayang salubungin ang kanyang tingin. Pilit kong iniiwasan na magtama ang aming paningin. Kaya naman hinawakan na niya ang aking mukha gaya ng ginawa ko sa kanya kanina at pinilit akong humarap sa kanya. Namumungay na ang kanyang mga mata sa pag-iyak.

“Huwag mo akong kamuhian Rolan Please. Sabihin mong hindi ka galit,” pakiusap ni Nilo sa akin. Hinawakan niya ako sa aking mga bisig na tila ninanais akong yakapin, may kislap ang kanyang mga mata at may bahid ng pananabik ang kanyang ginawi na sa aking palagay ay makahulugan para sa kanya. Nararamdaman ko na may katotohanan ang sinabi sa kanya ni Pia.

“Hindi ko magagawang kamuian ka Nilo. Alam mong mahal din kita dahil sa tapat kitang kaibigan at itinuring na tunay na kapatid, pero hindi na hihigit pa iyon doon. Hindi ako pwedeng ma-in-love sa iyo. Sabihin mo iyon kay Pia,” sagot ko.

Nanlumo si Nilo at bumagsak na lang ang kamay sa pagkakahawak sa akin. Ano kaya ang magiging reakayon niya kung sinabi kong may pagtngin din ako sa kanya. Minabuti ko na lang na tumalikod at lumabas na ng pinto at umalis.

“Rolan! Huwag mo akong talikuran. Huwag nating sirain ang ating pagkakaibigan dahil lamang sa ipinagtapat ko sa iyo, Mag-usap tayo at ating harapin ang problema kong idinawit pa kita,” pasigaw na wika ni Nilo habang papalapit na ako sagate, sumusunod naman siya sa akin. Ilang sandali lang ay nasa harapan ko na siya. Hindi ko siya pinansin, binuksan ko ang gate para maka-alis na.

“Kapag itinuloy mo ang pag-alis ay isinusumpa ko na ito na ang magiging katapusan ng ating pagkakaibigan Rolan, I swear,” banta ni Nilo.

Nasaktan ako sa sinabing iyon ni Rolan, hindi ko akalain na masasabi niya aiyon. Bakit niya nasabi iyon? Napahinto ako at siya naman ay nasa harapan ko na. Nagtitigan kami, matatalim na titig. Siya ang unang nagbaba ng tingin at umalis sa pagkakaharang sa akin at hinayaan na akong makalabas ng gate. Ngunit hindi ako makalakad, parang napako ang mga paa ko sa semento, nakadama ako ng takot na baka totohanin niya ang banta niya sa akin. Hindi ko kayang masira ang pagkakaibigan namin. Panalo siya, bumalik ako sa loob ng kanyang bahay.

Pareho lang kaming tahimik na nakaupo magkaharap sa sala. Wala akong alam na sabihin. Tanging ang gusto ko lang naman ay panatilihin ang aming dating samahan, na walang mabago. Pero paano? Nagtapat na siyang mahal nga niya ako. Ayoko siyang saktan.

Ako na ang nagpasimula. “Ano na ngayon? Ano ba ang ating pag-uusapan?”

“Okay Rolando…”

Pinutol ko ang kanyang sasabihin. “Huwag mo akong tatawagin ng Rolando, best friends pa rin tayo at hindi ibang tao.”

“Best friend?” may pagka-sarkastiko niyang sabi. Nagpatuloy siya sa sasabihin. “Gusto ko lang ipaalam sa iyo na napagtanto ko na mas attracted ako sa lalaki kaysa sa babae at mas attracted ko sa iyo kaysa sa ibang lalake. Alam ko na hindi tayo pareho sa ating nararamdaman, nagtapat pa rin ako sa iyo dahil sa alam kong malalaman at malalaman mo rin ang lahat. Gusto ko lang mangyari na kahit na ganito ako ay gusto kong manatili ang pagkakaibigan natin. Gusto ko lang na pang-unawa mula sa iyo.”

“Wala naman problema sa akin kung isa kang bading or what! Kaibigan pa rin kita, ang aking best friend noon hanggang ngayon. Na shock lang talaga ako sa ipinagtapat mo, naguluhan ng konti pero masasanay na rin ako. Huwag mo lang sanang i-insist ang sinasabi mong “love” sa akin dahil sa hindi pwede, alam mo iyon.”

Napangiti siya sa aking sinabi, gumanda ang aura ng kanyang mukha. Maya-maya lang ay balik kami sa normal. Malaya naming napag-usapan ang mga bagay-bagay na dati naming napag-uusapan pati na rin ang break-up nila ni Pia.

Ilag oras din kaming nagusap, kelangang ko nang umuwi para magawa ko ang iniwan kong gawaing bahay. Nagpaalam na ako at ihinatid pa ako ni Nilo sa tarangkahan ng kanyang bahay. Gaya ng dati ay niyakap ko siya at tinapik ang balikat. Nakaramdam ako ng konting awkwardness pero hindi ako nagpahalata. Baka masamain na naman niya at magalit na naman.

Yumakap din siya sa akin at ipinatong ang mukha sa balikat ko at dumampi ang leeg niya sa leeg ko. Naramdaman ko ang mahinang paghinga niya sa leeg ko dahilan na kilabutan ang balat ko. Ipinikit ko ang aking mga mata at ninamnam ang mainit niyang hininga. Parang ayaw kong bumitiw nakaramdam ako ng pagkalito. Matagal-tagal na rin kami sa ganoong posisyon nang makaramdam ako ng paglapat ng malambot na pares na labi sa aking leeg habang ang mga kamay naman ni Nilo ay bumaba at sa may balakang ko na dumapo.

Natigilan ako at muling napapikit habang dahan-dahang kumikiskis ang labi niya sa aking leeg, hindi naman halik iyon, kiskis lang talaga, sadya lang sensitive ang aking leeg kaya napapakislig ako.

Nagulat din si Nilo kaya inalis niya ang pagkadikit ng labi sa leeg ko. Para naman akong nanghinayang, parang na disappoint. “Ano bang nangyayari sa akin?” ang naitanong ko sa aking isipan. Nagmulat ako ng mata, ilang centimetro na lang ang agwat ng aming mukha, nakatingin siya sa akin na may pagka-mangha, hindi makapaniwala. Nais ko siyang halikan nang mapagtanto ko na hindi dapat. “Hindi ba ayoko ng ganito? Ano ba ang nasa isip ko?” ang naitanong ko sa aking isipan na naman.

Walang sali-salaitang tumalikod na ako, hindi ko kaya ang nangyayari sa akin. “Rolan!” malakas na sigaw ni Nilo kaya napabalik ako sa naghihintay na bisig niya. Kaagad na pumulupot ang malakas niyang braso sa aking bewang, pakiramdam ko ay nag-blush kao, Hinila niya ang katawan ko na sobrang hapit, magkadikit na ang aming ilong habang nakatitig sa kanya para malaman ang susunod niyang gagawin. Dahan-dahan siyang pumikit at inilalapit ang labi sa aking labi, kumislot ang alaga ko sa loob ng aking pantalon, hindi ko iyon makontrol.

Gusto kong iiwas ang aking labi sa papalapit niyang labi gaya ng sinasabi ng aking isipan, pero ayaw sumunod, naakit ako sa paraang ginagawa ni Nilo na tila inaakit ako. Napapikit na rin ako at hinintay na lang ang paglapat ng kanyang labi sa aking labi, sandali lang naman, tapos ay bahagyang inilayo, subalit ramdam ko naman ang mabilis niyang paghinga, tila nasasabik. Uminit ang kanyang hinga na tumatama sa aking pisngi.

Gulong-gulo na ang aking isipan, wala na akong kontrol sa aking sarili. Magpapaubaya na ako. Hinintay ko ang muling paglapat ng malambot niyang labi, habang nakapikit pa rin ako, nakabuka na ang aking labi at binibigyan na siya ng laya na angkinin ang aking labi.

Ilang segundo pa ang lumipas, parang nagkakabuhol na ang aming hininga, hindi na ako makapaghintay, may pagkainip na akong naramdaman, may pananabik at heto na, naglapat na ang aming mga labi, kumatok ang dila sa nakabukas kong pintuan at tuloy-tuloy na sa loob. Sa tamis na aking nalasap ay gumalaw ang aking kamay at tinungo ang likod ng kanyang leeg habang ang mga daliri ay humahaplos sa kanyang pisngi.

Sumuko na ang aking isipan, natalo na ang aking katawan, tinutugon ko na ang mainit niyang halik, sinundan ang bawat galaw ng kanyang dila, sinipsip pati na labi. Napasinghap na ako sa hindi inaasahang sarap at tamis ng kanyang halik.

Nagsimulang maglaban ang aming mga dila, maglaplapan ang aming bibig. Habang naghahalikan kami ay hinapit niya ang aking bewang papalapit sa kanya, nagdikit na ang aming harapan, kumiskis ang matigas na babay na nasa loob ng kanyang pantalon sa nakatago ring bagay sa pantalon ko naman. Ang kamay ay pumipisil sa aking pwetan. Napaungol na ako sa sarap. “Hmmmmmmmmppppppp hhhhmmmmmmmm.”

Humihingal siyang kumalas, lumanghap ng hangin saka ako hinatak papasok uli sa loob ng bahay. Pagkasara ng pinto ay isinandal niya ako roon at muling pinaghahalikan. Muli ay kumalas at tinitigan ako, iba ang titig na iyon, punong puno ng pagnanasa at pagmamahal. Naitulak pa niya ako sa may pinto, medyo nasaktan ang aking likod dahil sa tumama iyon sa door knob, pero bale wala lang ang sakit na iyon kumpara sa sarap na aking nalalasap. Walang tigil pa rin kami sa paghahalikan, tila nasabik kami sa labi ng isa’t-isa,

Gumalaw ang isa kong kamay pababa sa may pwetan niya, pinisil, hinimas, hinaplos iyon na nababalutan pa ng suot na pantaon habang ang kanyang mga kamay naman ay nakatuong sa pintuan sa magkabilang gilid ng aking ulo na para bang ikinulong na ako para hindi na makatakas pa.

Maya-maya ay nalipat sa aking tagiliran, sa bandang kilikili ang dalawa niyang kamay, binaybay pababa sa aking balakang, itinaas ang laylayan ng suot kong tshirt at dahan-dahan pumaitaas. Napa-halinghing ako sa paglapat ng kanyang palad sa balat ng aking tiyan, nakakakiliti ang bawat haplos, nakakapaso at bawat pisil lalo na sa aking dibdib.

Dahan-dahan niyang itinataas ang aking tshirt, itinaas ko naman ang aking kamay ay binigyang laya na hubarin iyon ng biglang may kumatok sa pintuan. Nataranta ako at nahatak ko ang aking tshirt pababa.

“Huwag mong pansinin iyon, hayaan lang nating kumatok,” sabi ni Nilo. Pero nagising na ako sa pansamantalang pagkaka-idlip. Marahan ko siyang itinulak papalayo sa akin, ayaw niya, hinigpitan pa ang pagkakayapos sa akin, pero pursigido akong makawala. Hinayaan na lang niya akong makalayo. Sobrang disappointed ni Nilo, nanlisik ang mga mata na halatang galit, hindi ko lang masabi kung sa akin o sa kumatok. Sari-saring emosyon ang naramdaman ko, pagkalito, pagkapahiya, panghihinayang. Hindi ako makatingin ng diretso sa kanya. Binuksan ko ang pinto, isang babae ang nakatayo sa labas ng pintuan at tila balisa.

“Ate Coring, may problema ba?” tanong ni Nilo sa babae pagkalapit rito. Tila tensyonado ang babae. Ganon pa man ay nakuha pa niyang pagmasdan ang aming itsura. Nagtataka siguro kung bakit lukot ang aming buhok, magulo ang damit na suot lalo na ako at ang labi ay tila namamaga sa tindi ng aming halikan kanina.

“Ate Coring…!” muling tawag ni Nilo sa babae.

Hah eh pagpasensyahan ninyo sana ako sa abala sa ginagawa ninyo, pero wala kasi akong mahihingan ng pabor Nilo. Malubha yata ang trangkaso ng anak kong babae at kailangan kong dalhin sa ospital. Problema ko ay walang magbabantay sa aking bunsong si Kevin. Baka pwede namang tingnan-tingnan lang habang wala ako. Natutulog siya sa kanyang silid. Pwede ba Nilo?” pakiusap ni Ate Coring.

Bakas sa mukha ni Nilo ang pag-aalala at kaagad na siyang pumayag sa tinatawag niyang Ate Coring na kapitbahay lang pala nila. Napag-alaman ko rin na ilang beses na niyang nabantayan ang mga anak ni Ate Coring kapag may importanteng lakad ito at walang mapag-iwanan sa dalawa nitong anak. Inabot na ng babae ang spare key ng bahay nito.

“Pwede mo ring isama roon ang kaibigan mo Nilo,” pahabol na wika ni Ate Coring bago siya lumabas at tinungo ang sasakyan kung saan naroon ang anak na dadalhin sa ospital.

Pagkaalis ng babae ay balik tingin siya sa akin, tila humihingi ng paumanhin sa pagkaantala ng aming ginagawa.

“Siguro ay dapat ka nang lumipat sa bahay ni Ate Coring, baka magising ang bata at umiyak,” wika ko sabay dampot ng susi na aking bahay na nahulog kanina habang naglalampungan kama at umalis na. Alam kong nasaktan ko siya sa aking pag-alis ng walang lingon likod.

Mabilis akong baglakad papalayo at hindi ko na namalayang tumutulo na ang aking luha. Napansin ko na lang ng lumabo na ang aking paningin.

-----o0o-----

Isang linggo na ang nakaraan matapos magtapat sa akin si Nilo sa pagiging bading niya, sa paglaladlad niya at pag-amin na mahal niya ako at sa muntik nang may mangyari sa pagitan naming dalawa na hindi ko akalain na magpapagulo sa aking isipan. Hindi pa kami muling nagkikita at nagkakausap kahit sa phone o text. Sadyang iniiwasan ko siya. Ayaw kong magkakasalubong kami maging sa aming village.

Ayaw nang aking isipan subalit bakit hinihintay ko na punatahan niya ako rito sa bahay. Minsan ay gusto kong sadyain na siya sa kanyang tirahan. Gulong gulo pa rin ang aking utak, hindi ko matanggap na magmamahal ako ng isang lalaki. Gusto kong magkapamilya, magkaanak subalit ewan ko kung bakit sa edad kong ito ay minsan lang akong nanligaw sa babae at nagka-nobya. Hindi kaya isa rin akong kagaya ni Nilo? Na isa rin akong bading? Wala pa naman akong nagugustuhang lalaki, pero alam ko rin na espesyal ang pagtingin ko kay Nilo bilang kaibigan.

Naalala ko ang nangyari sa amin kamakailan, ang kanyan halik, ang bawat haplos sa aking katawan ang muntikan nang paghubad ng aking tshirt, ang pagpisil sa aking pwet, ang pagkikiskisan ng aming harapan na nagpabuhay sa natutulog kong alaga. Ilang beses na ba akong nagpantasya at nagpalabas sa isiping iyon.

Nasa ganong akong pagpapantasya ng tumunog ang aking door bell. Mabilis kong tinungo ang pintuan at pinagbuksan ang kumakatok.

“Rolan!”

“Nilo!”

Pinatuloy ko siya sa loob. Anong sadya mo sa akin?” tanog ko.

“Rolan, hindi ko na kaya, baka magkasakit na ako. Pinipilit kong umiwas pero hindi ko talaga kaya,” wika ni Nilo na tila iiyak na. Walang sabi-sabing niyakap niya ako at hinalikan. Sabik na sabik ang kanyang halik, tila gutom at gusto na akong lapain.

Dahil nasasabik din ako sa kanya, idagdag pa ang pagpapantasya ko sa kanya bago siya dumating ay kaagad kong tinugon ang yakap at halik ni Nilo. Mainit na halik at mahigpit na yakap ang aking itinugong. Parang sinulit ko ang isang linggo naming hindi pagkikita.

Naging malikot na ang kanyang kamay, kung saan-saan na nakararating. Hinapit ni Nilo ang aking bewang gaya ng ginawa niya nang una, nagkiskisan ang aming harapan, nagsimula na namang magising ang aking alaga lalo na ng gumiling giling pa siya habang patuloy ang mainitang naming paghahalikan.

Ipinasok ni Nilo ang kamay sa aking tshirt at dahan-dahang itinataas para hubarin. Itinaas ko naman ang aking kamay para bigyang laya ang paghuhubad niya. Natuloy din ang una sana naming ginawa. Ganon din ang ginawa ko sa kanya hanggang sa tuluyan nang mahubad ang lahat ng aming saplot sa katawan. Hindi na namin nakuha pang pumasok ng silid at doon mismo sa sala namin pinakawalan ang init ng aming katawan.

Nagsimula akong romansahin ni Nilo. Nakatayo lang kami pareho habang pinapagapang niya sa aking katawan ang kanyang dila at labi. Napakasarap sa pakiramdam ng ginagawa niya, ngayon lang ako nakaranas ng ganito sa tanang buhay ko.

Wala akong pagsidlan ng ligaya, hindi ko malaman kung paano siya tutugunin dahil sa wala akong alam sa pakikipagtalik. Wala pa akong karanasan kahit na sa babae at lalo na sa lalake kaya ganon na lang ang nararadaman kong kiliti dahil bago iyon sa akin.

“Ahhhhh ang sarappppppppp Nilo ohhhhhhhhhhhhhhhhhhh.” Ungol ko. “Sige pa, sige pa!” wika ko habang patuloy niyang kinakain ang aking magkabilang utong. Maya-maya ay lumuhod na siya sa pagitan ng nakabuka kong hita. Mahigpit niyang hinawakan ang aking burat, inamoy-amoy saka ikiniskis sa mukha. Napaungol na naman ako. Tila nawawalan ng lakas ang aking mga binti. Napahiga na ako sa sahig na nalalatagan ng carpet.

Naghalikan na naman kami habang nakaibabaw sa akin si Nilo. Bumaba pa ang halik at muling naabot ang aking kahindigan. Nagulat ako ng isubo niya iyon, sagad-sagaran kaya napaungol ako ng mahaba at malakas. Hindi ko na inintindi kung may makarinig man sa amin, ang alam ko lang nang oras na iyon ay ang sarap na dulot sa akin ni Nilo.

Iniluwa muna niya ang aking burat, nanatili pa rin siya sa may paanan ko. Itinaas niyang bahagya ang aking binti, ibinaluktot at naramdaman ko na lang ang pagkalikot ng mainit na dila ni Nilo sa aking butas. Napapa-angat ang aking pwet, ibayong sarap ang dulot niyon sa akin.

“Ahhhhhhhhhhhhhh ang sarappppppppppppp ang sarapppppppppppp”

Naramdaman ko na tila may pumasok na bagay sa aking butas. “Anong ginawa mo Nilo, anong ipinasok mo.”

“Daliri ko lang Rolan, mas masasarapan ka.” Wika ni Nilo.

Masarap nga lalo na kapag hinahalukay niya ang loob na tila may hinuhukay at hinahanap. Ungol lang ako ng ungol.

May ipinahid siya sa aking butas, kinabahan ako, Kakantutin niya ako. Wala man akong experience ay alam ko naman ang kanyang gagawin.

“Nilo, wala pa akong karanasan, ikaw ang una kong nakatalik. Wala pa akong nakakatalik babae man o lalaki. Kinakabahan ako dahil alam kong masakit.”

“Huwag kang mag-alala, alam ko ang gagawin ko.”

Tiwala naman ako kay Nilo. Mahal niya ako at alam kong hindi niya gugustuhing saktan ako. Kahit na ano pa mang ingat ay nasaktan pa rin ako. Tiniis ko na lang mapagbigyan lang siya. Sa bandang huli naman ay masarap na.

“Ohhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh mahabang ungol ko ng marating ko ang sukdulan. Maraming lumabas sa akin na tumapon sa aking tiyan. Kasunod din naman ang pagpapakawala ni Nilo ng kanyang katas sa aking butas.

“I love you Rolan, gusto kong magsama na tayo.” Wika ni Nilo.

Hindi ko pa alam kung ano ang magiging pasya ko. Gusto ko pang pagisipan muna. Iniba ko na lang ang aming pinag-uusapan. “Ngayon ko lang napansin Nilo, lalo kang gumuwapo, Nagpagupit ka ano? Bagay sa iyo. Gusto ko ay lagi na lang ganyang ang gupit mo.”

“Oo, kahapon. Ano, payag kang magsama na tayo?” balik na naman sa topic na iyon. “Ikaw lang ang mamahalin ko, ang aking kaibigan, ang aking best-friend, kapatid at lover all in one Rolan. Mahal na mahal kita at gusto kong palagi na tayong magkatabi.

Napakatamis ng kanyang pananalita, ang sarap pakinggan ng kanyang sinabi, wala sa sariling napatango na lang ako.

“Yes! Yes! Hindi ka magsisisi, mamahalin kita magpakaylan man Rolan. I love you.”

“I love you too Nilo, matagal na. Ayaw ko lang talagang aminin sa aking sarili. Natatakot ako lalo na at wala pa akong karanasan na magmahal. Sana lang ay hindi mo ako saktan.”

“Hinding hindi mahal ko. Paniwalaan mo ako.”

Muli kaming nagtalik sa pangalawang pagkakataon, ako naman ang umangkin sa kanyang butas. Buong magdamag kaming nagtalik at tila ayaw na naming matapos ang mga sandali. Napakasarap pala ng may nagmamahal at magmahal.

 

---WAKAS---

Huli ka (Part 11)

 

Huli ka (Part 11)

Nakipag-usap ako kay Simon para magpaliwanag sa nakita niyang nangyari sa amin ng kanyang Daddy. Wala lang daw sa kanya ang nakita at nagpapasalamat pa raw dahil sa napaligaya ko ang kanyang ama. Pero may revealation siyang nasabi sa akin dahil sa matagal na raw siyang may gusto sa akin kaya nainggit siya sa kanyang Daddy.

Inamin ko rin sa kanya na may iba pa akong nakatalik para ma disappoint siya sa akin pero hindi raw mahalaga sa kanya ang aking nakaraan.

Gusto ni Simon na maging kami, pero tinanggihan ko siya sa dahilang ayaw ko ng relasyong seryoso. Pero pumayag naman akong makipagtalik din sa kanya. Nang mairaos namin ang init ng aming katawan ay nagpaalam na akong uuwi na. Paalis na ako may sinabi pa siya na; “Sandali, pwede bang maging tayo na?”

-----o0o-----

Nginitian ko lang siya at sinabing: “Napag-usapan na natin ang tungkol diyan. Kung sa hinaharap ay talagang tayo ang naka-tadhana, wala na akong magagawa kundi ang sundin ang itinadhana. Sige na, Bye!”

-----o0o-----

Hindi ako pinalad na makapasa sa entrance exam sa UST, ang maganda ay pasado ako sa UE at FEU. Mas pinili kong mag-enroll sa UE sa kursong accountancy. Marami kasing nagsasabi na maganda raw ang turo sa UE sa accounting course.

Unang araw ng pasukan (SY 2004-2005),maaga akong pumasok, excited na kabado dahil sa wala pa akong kakilala. Block section ako at pang-hapon ang nakuha kong oras. Magsisimula ng 1PM hanggang 5PM, walang break, dire-diretso ang klase. Madali ko namang nahanap ang building at room assignment. Pag-dating ko ay may mas maaga pa pala sa akin. Hindi ko naman mabati dahil sa wala pa nga akong kakilala. Ganon din naman ang iba na busy sa cell phone pampalipas oras.

Habang papalapit na ang oras ng aming first subject ay padami rin ng padami ang dumadating na estudyante. Nakamasid lang ako, tinitingnan ang mga dumarating. May nakikipag-kuwentuhan na, sa katabi. Wala pang nauupo sa tabi ng aking inupuan. Nasa bandang huling row kasi ako. Ayoko sa unahan, baka kasi matawag ako palagi kapag recitation.

Ala una, dumating na ang aming professor. Wala namang ginawa, kinuha lang ang aming class card at ibinigay ang text book na gagamitin. Yun lang. Wala naman talagang ganap sa una at pangalawang araw ng klase. Wala pa rin akong masyadong kakilala sa aking mga kaklase.

Third day na naging regular ang klase, alphabetically arranged ang upuan para daw madaling tandaan ang pangalan. Tobias ang aking surname kaya sa likoran pa rin ako napa-pwesto.  Minalas naman ako sa katabi sa kaliwa at kanan ko, parehong suplado, hindi namamansin. Sayang gwapo pa namang pareho hehehe.

Sa araw-araw naming pagkikita tuwing may klase ay nagkakilanlan na rin kami. Halos lahat sa klase ay kilala ko na pero dalawa lang ang aking masasabing close, pareho pang babae, si Vina at si Nida. Sila ang madalas kong makasama sa pagla-library at kakwentuhan habang wala pa ang professor.

-----o0o-----

Sa isang apartment na kami nakatira dito sa may Sampaloc area. Kasama ko rito ang tatlo kong kuya, si Kuya Teody, ang pangalawang panganay, si Kuya Lester at si Kuya Arman, ang pangtatlo at pang-apat, ayon sa pagkakasunod-sunod. Ang pinaka-panganay ay nasa Dubai at doon na nagwo-work. Siya bale ang nagpapaaral sa akin.

Si Kuya Lester at Kuya Teody ay pareho na ring nagtatrabaho samantalang si Kuya Arman ay third year college pa lang at Engineering ang kurso. Si Kuya Lester bale ang sumasagot ng tuition ni Kuya Arman. Tulong ang dalawa nina Kuya Teody at Kuya Lester sa Renta pati na rin sa aming gastusin. Sinusuportahan pa rin naman kami nina Nanay sa aming pagkain. Tatlo ang silid nang apartment, Ako at si Kuya Teody sa isang room at si Kuya Lester at Kuya Arman sa isa. Ang isang silid ay pinaupahan nina Kuya sa dalawang estudyante para daw pandagdag sa buwanang renta. Mga estudyante sa UST ang dalawa nina Orly at Totie. Freshman din ang dalawang ito at pogi pareho. Type ko nga eh. Hindi ko naman pinahahalata dahil sa makakagalitan ako ni Kuya Teody. Palagi niya akong sinasabihan na huwag lumandi sa mga lalaki habang nag-aaral pa dahil sa masisira daw ang aking pag-aaral. Tama naman sila kaya naman talagang sinusunod ko sila.

Sa umaga ay halos kaming tatlo lang nina Orly at Totie ang naiiwan sa bahay. Ang dalawa kong kuya ay maagang umaalis papunta sa kanilang trabaho habang si Kuya Arman ay 9AM ang unang klase at umuuwi ng 3PM na. Ang hirap ng schedule niya sa klase dahil may vacant hour sila. Ang dalawang bale boarder ay alas 3 daw umaalis ng bahay. Gabi na sila kung umuwi.

Kasundo ko naman ang dalawa. Alam naman nilang gay ako pero wala lang sa kanila ang pagiging gay ko. Hindi ko naman sila pinagnanasahan. Focus kasi ako sa pag-aaral.

-----o0o-----

Wala naman akong naging problema sa pagdaan ng mga araw, sa bahay man o sa eskwelahan. Adopted na rin ako sa pamumuhay dito sa Maynila. Maging sa pakikitungo sa aking mga kaklase ay okay naman. Limitado nga lang ang aking nakikilala, hanggang sa loob lang ng klase. Kulang kasi sa budget hehehe, hindi ako pwedeng makipagsabayan sa mga kaklase ko sapagkat sapat lang ang ibinibigay na allowance sa akin at walang natitira pang extra curricular tulad ng pagsama sama sa gimikan o kahit panonood lang ng sine. Mabuti rin naman ang ganoon, focus talaga ako sa pag-aaral kaya maganda naman ang aking grades.

Sa kada araw na pagpasok ko sa first subject namin ay napapansin ko na palaging nakaupo sa aking upuan si Ramir at kausap si Ros. Sila ‘yung katabi ko sa aking kanan at kaliwa, napagitnaan nila ako. Iba ang aura nila kapag magkausap. Ewan ko lang ha, may naamoy akong malansa. Hindi nga ba’t malakas ang radar ng isang tulad ko sa katulad din niya. Syempre, hinala lang iyon, kaya lang ay hindi ko pa alam kung sino sa kanila.

Kapag nagkataong absent ang isa naming instructor ay asahan nang magkasama ang dalawa sa kung saan, madalas ay sa canteen at kumakain. Sa uwian ay magkasabay din sila at magkaakbay pa. Kadalasan ay si Ramir ang nakaakbay at minsan lang si Ros kaya ang una kong hinala ay si Ros ang aking kapatid sa pananampalataya hehehe.

Ewan ko kung bakit sila lagi ang aking napagtutuunan ng pansin. Hindi lang naman silang dalawa ang gwapo sa aming klase, marami, halos iilan nga lang ang hindi pasado sa aking panglasa hehehe. Marahil ay naiinis lang ako sa kanila dahil katabi ko nga sila pero parang hindi ako kilala, para bang hindi nila ako ka level, baka ang tingin sa akin ay mababang uri ng tao.

Maari ring naiinggit sila sa akin dahil sa mas marami akong kaibigan sa aming klase kasya sa kanila, kung sa talino, siguro ay parehas lang, sa gandang lalaki, ewan ko lang, bading na nga ako pero marami pa ring babaeng nagkakagusto sa akin. Sayang nga daw ang ganda kong lalaki. Gusto raw magpalahi sa akin ng close friends kong sina Nida at Vina.

Ayaw ko na sanang pansinin sila, kaya lang, parang… ewan ko ba. Siguro, gusto ko lang mapansin nila hehehe.

-----o0o-----

Marami na rin akong alam na puntahan dito sa Maynila. Naisasama kasi ako minsan nina Kuya sa pamamasyal sa ilang pasyalan dito, sa mga mall, madalas ay sa palengke hehehe. Ako na ang kanilang pinamamalengke tuwing Sabado. Madalas ay sa Quiapo ako namamalengke dahil mas mura roon, at isang sakay lang mula sa amin. Ang UE nga ay nilalakad ko lang. May malapit na palengke naman sa lugar namin kaya lang mas mahirap puntahan dahil walang sasakyan, mahal pag tricycle.

Memorable sa akin ang Quiapo, marami akong ala-alang mahirap kalimutan na naranasan ko dito sa Quiapo. Dito ako nakaranas na madukutan. Bago-bago pa lang naman ako na namamalengke at medyo bano pa talaga ako sa kalakaran dito. Syempre maraming tao, maraming namimili at isa na ako roon. Kaya lang ng magbabayad na ako ay wala na ang aking pitaka. Wala ako ngayong maibayad sa aking binili.

Humingi ako ng dispensa sa ale na binilhan ko dahil sa isinoli ko ang aking binili. Nasabi pa nitong baka yung dalawang bata na sumiksik sa akin kanina ang nandukot at pinagiingat ako sa susunod dahil marami raw talagang “Mando” roon na ang ibig palang sabihin ay mandurukot. Mabuti na lang at nakabili na ako ng ibang bibilhin at may natirang barya sa aking bulsa kaya nakauwi pa ako. Lesson iyon sa akin, kaya lang sadya yatang tanga ako, kasi eh naulit pa hehehe.

Minsan naman ay naka saksi ako ng habulan at saksakan, nakatatakot talaga na nanaisin mong sa iba na lang mamili, kaya lang kahit yata saan ay may “Mando” at away. Nakasanayan ko rin at natuto na lang talaga akong mag-doble ingat.

Isa pang nadiskubre ko rito sa Quiapo ay kalaswaan. Minsan kasi ay out-of town ang dalawa kong kuya na nagtatrabaho at yung sinundan ko naman ay sumama sa isang kaibigan sa probinsya nito para mamista, naiwan akong mag-isa sa bahay. Nakakainip kapag walang magawa. ‘Yung aming tenant naman ay palaging nasa kwarto at ewan kung anong ginagawa doon, minsan kasi ay naghahagikgikan, tapos ay tatahimik at mamya-mamya at magkukulitan at tawanan na naman. Kaya naisipan kong maglakad-lakad sa bangketa ng Quiapo at magtingin ng kahit anong paninda na naroon.

Sa kalalakad ko ay nakarating ako hanggang doon sa malapit sa underpass, patawid sa simbahan. Isang sinehan ang aking nadaanan. Luma na iyon at double picture ang palabas. Nagtingin-tingin ako ng mga larawan na naka-paskel sa harapan.

English ang palabas at tila maganda naman, pero para namang walang nanonood. Wala rin lang akong magawa at wala naman akong kasama sa bahay kung uuwi na ako ay nagpasya akong manood muna, maaga pa naman, siguro ay past 3PM pa lang.

Bili ako ng tiket. Pagkatanda ko ay 20 to 25 pesos lang. Hindi ako sure pero sa orchestra lang ako.

Pagpasok ko ay kakaiba ang amoy at masyadong madilim, napakainit pa sa loob dahil wala iyong aircon, blower lang at electric fan. Wala pa akong masyadong maaninag dahil sa hindi pa sanay ang mga mata ko sa dilim, galing kasi ako sa maliwanag. Tumayo lang muna ako sa isang gilid doon malapit din naman sa mga hilera ng upuan. Hindi pa ako nagtatagal ay may sumagi na sa akin, lalaki ito at hindi ko naman makita ang mukha dahil sa madilim pa. Hindi man lang nag-sorry. Medyo lumayo ako ng konti dahil sa baka nakakaharang ako.

Nang medyo malinaw na ang aking tingin ay naghanap na ako ng mauupuan, ang dami naman palang bakante, kaya lang ay parang, ewan ko, parang marumi ang mga silya. Mabuti na lang ay may dala akong supot na pinaglagyan ko ng binili kong sitsirya na kinakain ko habang naglalakad.

Nagtingin-tingin ako sa paligid. Nagtataka ako dahil sa maluwag naman at hindi namn karamihan ang nanonood ay kung bakit may mga lalaking paikot-ikot na parang namamasyal. Panay ang linga at lingon kapag may nakitang nakaupo at nakasalubong na naglalakdad din.

Hindi ko na halos naiintindihan ang aking pinapanood, hindi ako makapag-concentrate dahil nawawala ako sa focus sa mga nangyayari sa loob ng sinehan. May naririnig kasi akong nagbubulungan at tunog na pamilyar sa akin, yung tunog ng tsupaan. May uupo sa isang upuan saka agad ding tatayo at aalis. Hindi ko talaga alam kung no ang ginagawa nila, kung may hinahanap pa o ano.

Nakaramdam ako ng pag-ihi, nasa bandang unahan ang CR. Diretso lang ako ng lakad, hindi ako nagtititingin sa paligid pero pag-pasok ko, sa bungad pa lang ay nakita ko ang isang batang lalaki, teenager pa sa aking tingin, na tsinutsupa ng isang matandang lalaki, lolo na yata, sa may urinal. Hindi ko alam kung aalis na lang ako o manonood dahil hindi man lang sila nagulat sa pagpasok ko, diretso lang sa ginagawa.

May kung anong pang-akit sa akin na mag-stay, pero doon lang ako sa may lavatory at magkunwaring naghuhugas lang ng kamay at magsusuklay. Pinagmasdan ko ang batang lalaki. Cute siya, maputi, makinis ang balat, pero naka-tsinelas lang at pang basketball shorts. Hindi naman bold ang palabas, medyo horror nga kaya pwede pa ang bata kaya siguro pinayagan itong makapasok.

Yung matanda ay talagang matanda na, mas matanda pa sa lolo ko sa aking tingin. Ewan ko kung bakit pumayag siyang magpasuso sa matanda. Ano yun, trip lang?

Dahil sa wala naman silang hiya-hiya ay hindi na rin ako nahiya na panoorin sila. Nag-eenjoy naman ang teen-ager. Tingin ko rin ay hindi naman magaling tsumupa yung matanda, talo ko siya kung tsupaan lang ang pag-uusapan.

Nakita ko ang kabuuan ng titi ng teen-ager ng sandaling iluwa iyon ng matanda. Tigas na tigas at May katabaan din kaya lang ay medyo maiksi pa. Okay na rin sa edad niya dahil ang sa akin ay hindi pa naman kahabaan. Siguro ay magka-edad lang kami o mas matanda ako ng konti.

Hindi naman ako nalibugan sa panonood sa ginagawa nila dahil sa hindi ko nalilibugan sa masyadong matanda. Yung tatay ni Simon ay bata pa naman at siguro ay nasa 40 pa lang, pero itong matandang tsupaeng na ito ay baka higit 70 na hehehe, uugod-ugod na ay tsumutsupa pa.

Ang ikinadismaya ko pa ay pinatuwad nang bata ang matanda at pinababa ang pantalon saka dinuraan ang butas sa pwet. Kakantutin nito ang matanda at hindi ko na iyon kinayang panoorin pa. Lumabas na lang ako.

Lumabas na ako ng tuluyan at hindi na tinapos ang palabas. Nadiskubre kong may ganito palang nangyayari sa loob ng sinehan dito sa Maynila.

Sa isang  banda naman ng aking isipan ay parang natuwa ako, pwede naman pala akong lumandi hehehe.

-----o0o-----

Kinalimutan ko muna ang aking natuklasan, pasok na naman at gaya ng dati, magkausap na naman sina Ros at Ramir na umalis lang sa aking upuan nang makita ako at sa kabila naman naupo kaya napatalikod na sila sa akin. Hindi ko naman siya pinapaalis, hindi pa naman nagsisimula ang klase. Since umalis na, eh di naupo na rin ako. Suplado talaga hmmmppppp.

May ibinigay na assignment sa amin sa isa naming subject, kelangan naming mag-research sa library dahil sa history ito. Punta ako ng library, hanap ng libro. Sa madaling salita ay nagawa ko na ang assignment na isasubmit pa naman sa makalawa. Uuwi na ako. Bago umuwi ay nagpunta muna ako ng CR. Ang library ay nasa third floor at walang CR doon kaya umakyat pa ako ng fourth floor. Pero sarado na. Umakyat pa ako ng isa pang floor. Medyo madilim na dahil wala ng nagka-klase, alas syete na kasi ng gabi at patay na ang ibang ilaw sa hallway. Mabuti na lang at bukas pa ang CR doon. Halos walang yabag akong nakapasok at pumuwesto na sa isang urinal ng may marinig akong nag-salita sa loob ng isang cubicle. Sa isip ko ay baka nadumi.

Umihi na ako tapos ay naghugas ng kamay at lumabas na. Sinadya kong lakasan ang aking paglalakad,

“Nakalabas na yata, ituloy mo na,” sabi ng isang lalaki, lalaki dahil men’s room iyon. Mahina lang ang pagkasabi, pero dahil sa tahimik na at medyo nag e-echo pa sa loob ay nadinig ko pa rin kahit na nasa pintuan na ako. Pamilyar ang boses na iyon sa akin, umandar ang pagka-detektib ko hehehe, Pumasok uli ako, tahimik, walang kaluskos.

Nakasara naman lahat ng cubile, pero alam ko kung saan nanggaling ang salita kanina. Sumilip ako sa ilalim dahil sa may puwang naman iyon gaya ng ibang CR sa sinehan at sa mall. May isang pares ng paa na nakatayo. Nag-isip ako kung saan naroon ang kasama niya. Naririnig ko pa ang ungol ng isa at tila nasasarapan.

Pumasok ako sa katabing cubicle ng wala ring ingay na ginawa, tumuntong ako sa bowl at dinukwang ang kabila at boom. “Huli kayo balbon!” sabi ko sa aking isipan. Kitang kita ko si Ros na nakatingkayad sa ibabaw ng bowl habang si Ramir ay nakatayo at labas ang burat na tsinutsupa naman ni Ros. Hindi sila nakakilos kaagad. Ako pa ang parang nahiya at nag-sorry.

“Sorry, sorry. Akala ko kasi ay may nangyayaring masama sa tao diyan, panay kasi ang ungol, baka kaso sinumpong ng epilepsi eh. Sige, ituloy na ninyo at sorry sa abala,” wika ko sabay labas ng tuluyan. Ewan ko kung itinuloy pa nga nila. Kung ako si Ramir ay ipatutuloy ko na lang dahil may nakakita na naman eh. Baka sumakit pa ang puson niya hehehe. Kung bakit ba naman doon pa ginawa.

“Ngayon kayo mag-suplado hehehe,” nakangiti kong wika sa sarili habang naglalakad  palabas ng eskwelahan para mag-abang ng jeep.

-----o0o-----

Kinabukasan pagpasok ko sa aming room ay wala pa ang dalawa. Napangiti ako. Naalala ko ang aking nakita. Natanong ko ang aking sarili kung paano nila ako haharapin hehehe. Excited talaga ako.

Bago dumating ang aming instructor sa first subject ay dumating na ang dalawa, diretso sa kanilang assigned na seat. Ewan ko kung nakita ako dahil sa hindi man lang tumingin sa akin. “Pake ko sa inyo,” sabi ko sa aking isipan.

3PM na, dalawang subject na ang natapos at hinihintay na lang namin ang pagdating ng pangatlong instructor. 15 minites na ang nakalipas ay hindi pa dumarating. Sa klase namin, kapag 15 minutes late na ang intructor, ang ibig sabihin ay absent na ito.

“Ros! Kain muna tayo, mahaba pa ang oras sa next subject natin,” nadinig kong sinabi ni Ramir kay Ros. “Lenard, sama ka, treat ko,” dugtong pa ni Ramir.

“Weh! Anong nakain mo at manglilibre ka,” wika ko na tila naka-ismid.

“Ito naman, ang tagal na nating magka-klase eh parang hindi mo naman kami pinapansin. Halika na, at minsan lang naman ito,” sabi ni Ramir.

“Hala! Ako pa ang hindi namamansin eh hindi nga n’yo ako mangitian eh, magkatabi ba ang upuan natin. May lagnat ka ba?”

Tumayo na ang dalawa at hinatak na ako ni Ramir, wala na akong nagawa pa. Nakakahiya naman na magpakipot pa ako.

Sa canteen lang naman kami kumain, siopao lang naman at soft-drinks. Halos wala naman kaming imikan, wala naman silang sinasabi sa akin. Hinihintay ko na mag-open sila ng conversation tungkol sa nangyari kagabi, pero wala, tikom ang kanilang bibig. Tumaas na lang ang dalawa ko balikat na tila sinabing, “Anong pake ko.”

Malapit na ang time ng next subject namin kaya bumalik na kami.

“Lenard, mamayang uwian, sabay na tayo ha. May gusto sana kaming sabihin sa iyo,” sabi ni Ramir, tahimik lang si Ros.

“Bakit hindi mo pa sinabi sa akin kanina. Sige pero sandali lang ha dahil sa hindi ako pwedeng gabihin.”

“Sandali lang naman talaga. Basta ha,” pagsisiguro pa ni Ramir na pumayag ako.

Diretso na sila sa silid habang ako ay dumaan muna ng CR. Pagbalik ko ay heto na ang dalawang tsismosa kong friend. Kaagad na nagtanong si Vina. “Anong sinabi sa iyo, bakit ka nila isinamang kumain?”

“Oo nga. Nakapagtataka. May kailangan ba sila sa iyo.”

“Malay! Kumain lang kami, wala namang sinabi, pero mamaya na lang daw kaya bukas na lang ninyo ako tanunging. Mamaya ay hindi ako sasabay sa inyo sa paglabas ha. Pasok na tayo.

 

 

Sundan………….