My Best Friend (Part 1)

 

My Best Friend (Part 1)

 

Isa sa itinuturing kong pinaka best friend ay si Jason. Nakaklase ko siya sumula nung first year college kami hanggang sa  mag-graduate. Sabay na kumuha ng CPA Board Exam at sabay ding nakapasa. Sabay na nag-apply ng trabaho sa isang auditing firm at swerteng pareho kaming natanggap.

Hindi kami mapag-hiwalay, kung nasaan siya ay naroon din ako. Maging sa aming trabaho ay magkasama kami sa grupo at palagi kaming  magkatuwang sa mga kliyenteng aming pinupuntahan para i-audit, kami ang magpartner sa trabaho

Hindi naman kami pinaghihinalaan na magka-relasyon kahit na aminado ako sa pagiging silahista ko. Alam sa aming opisina na bakla ako, pero wala akong tinalo kahit na sino sa aming mga lalaking officemate. Maging sa mga kliyente ay hindi ako nagpakita ng kalaswaan o yung bang sinasabing kalandian.

Hindi kailanman nailang si Jason kapag magkasama kami, sabi niya ay komportable na raw siya kapag ako ang kasama.

Sa tagal naming pagkakaibigan ay aaminin ko na nagkaroon ako ng pagtatangi sa kanya, parang nadevelop na kung baga. Sa totoo lang, hindi naman siya sobrang gwapo, may itsura kumpara sa pangkaraniwang nakikita o nakakasalubong natin sa daan. May mga katangian naman siyang mapapaibig ang mga kababaihan at maging ang ibang bakla.

Nasabi kong nadevelop ako sa kanya dahil nalulungkot ako kapag hindi ko siya nakita, kapag absent, yung bang nami-miss ko kaagad. Halata nga ng iba naming kasamahan kapag wala siya dahil hindi ako masyadong masigla.

Hindi ko naman sinasabi sa kanya ang pagkakagusto ko sa kanya, mahirap na, baka kasi masira ang aming samahan kapag nagtapat ako sa kanya, sinarili ko na lang ang aking nadarama sa kanya. Yung pagiging mabait at maalalahanin ko sa kanya, at iba’t-ibang bagay na pumapabor sa kanya ay normal lang sa isang tunay na magkaibigan at hindi dahil sa kung ano pa man at hindi niya iyon binibigyan ng ibang kahulugan maliban na lang sa pagiging magkaibigan namin.

Noong mag-asawa na siya ay medyo nabawasan na ang paglabas-labas namin maliban na lang kung may kaugnayan sa aming trabaho, hindi tulad noon na lahat ng gimikan ay magkasama kami. Lalo nang hindi kami nagkakasama sa lakaran nang magkaroon na siya ng anak.

Hindi naman kami nawalan ng komyunikasyon dahil sa iisa ang pinapasukan namin. Syempre hindi naman kami palaging junior auditor lang, na-promote din naman kami dahil sa naging loyal kami sa kompanya kaya may kanya kanya na kaming trabaho na hiwalay sa kanya, iba ang inahawakan kong client kesa sa kanya at hindi na kami nagkakasama sa paglabas para mag-audit.

After fifteen long years ay pareho na kaming manager, at papunta na kami sa pagiging partner sa kompanya. pareho pa rin ang grupo. (May grouping kami na under sa tatlong Partners.)

Sa edad na fourty, biniyayaan siya ng tatlong anak na lalaki, inaanak ko pa ang panganay niya na ngayon, sa pagkaalam ko ay trese anyos na, binatilyo na.

Ako naman ay nanatiling binata. Hndi na ako nag-asawa at wala ring kinakasama na alam nyo na. Kapag may pangangailangan akong sekswal ay minsan ay may nakakatagpong game din sa chat, kung minsan ay sa sinehan, pero never akong nakipag-relasyon sa kapwa ko lalaki.

Sa pagdaan ng panahon ay nanatili ang pagkakagusto ko kay Jason. Magkadikit lang ang aming cubicle sa opisina, Ang mga manager ay may sariling cubicle para daw medyo private kapag may kausap na kliyente.

Dahil nga sa magkasama pa rin kami ay hindi maiwasan na may mapansin ako sa kanya, mumuntig pagbabago, hindi naman yung pagiging mayabang. Basta, mahirap idetalye. Palagi siyang may kausap sa phone, madalas pa na kapag natyempong magkaharap kami at may tumawag na kung sino ay lumalayo pa para lang kausapin ang nasa telepono na dati namang hindi ginagawa. Para bang mayroon siyang inililihim.

Matagal na kaming magkasama at magkaibigan kaya kilala ko na ang pag-uugali niya, sa kilos pa lang ay alam ko na kung may problema siya o di kaya ay masaya o malungkot.

Ang akala ko nga ay kilalang-kilala ko na si Jason, hindi pa pala dahil sa mayroon akong natuklasan sa kanya na sa hinagap ay hindi ko man lang inisip.

Isang araw ng Byernes iyon, nag CR ako. Walang tao sa loob kaya sarili ko ang kobeta. Pumasok ako sa isang cubicle doon, isinara ko ang pinto, pero hindi ko ni-lock, naka-awang pa ng konti. Tapos na akong umihi ng may pumasok na nagsasalita na tila may kausap sa phone. Nabosesan kong si Jason iyon. Hindi naman kalakasan ang pagsasalita niya pero, nadidinig ko ang sinasabi niya, at malinaw iyon. Narito ang huli niyang sinabi sa kausap niya sa phone.

“Sige, magkita na lang tayo mamaya, dadaanan na lang kita ha, 5:30 sharp. (Pause) “Okay… bye, love you.”

IYun ang huling sinabi niya na may tunog pa ng halik bago siya lumabas. Hindi naman siya gumamit ng CR.

Nag-isip ako kung sino ang kausap niya. Nakasisiguro akong hindi iyon ang asawa niya dahil hindi ugali ng kanyang asawa na tawagan siya sa phone habang nasa office. Naghinala akong makikipagkita siya sa isang babae. “May babae siya?” ang tanong na nabuo sa aking isipan.

Wala naman akong pakialam kung ano man ang gawin niya sa kanyang buhay, ang inaalala ko ay ang kanyang asawa at mga anak, mga bata pa sila at nagbibinata pa lang ang panganay na inaanak ko, may pagmamalasakit lang ako sa kanyang pamilya.

Hindi ako mapakali kahit nasa bahay na ako. Hindi ko maintindihan ang aking sarili kung bakit ako apektado sa aking narinig. Namalayan ko na lang na kausap ko ang asawa ni Jason.

“Mare, nariyan pa si Jason?” tanong ko habang kausap sa CP ang asawa ni Jason.

“Pare, mayroon daw siyang importanteng meeting at baka gagabihin siya sa pag-uwi. Kung masyadong gabi na raw at baka mapainom ay baka magpabukas na lang daw ng uwi. Hindi mo ba alam iyon?”

“Walang nasabi eh. May itatanong lang sana ako. Hindi bale tatawagan ko na lang uli, hindi kasi niya sinagot ang call ko kanina, dahil baka nasa meeting pa. Sige Mare, huwag mo na lang mabanggit na tinawagan kita ha.” Pinutol ko na ang aking tawag.

Lalo akong naghinala na may ginagawang kalokohan itong kaibigan ko. Concerned lang ako dahil sa may pamilya na siya at mahirap ang broken family.

Inobserbahan ko siya, Madalas ay pinapasok ko siya sa kanyag cubicle para kunwari ay may itatanong na bagong ruling sa BIR o sa SEC at makikipagkwentuhan ng kahit ano. Inaaya ko minsan na lumabas, pero tumatanggi siya, na bihira niyang gawin noon. Bukod doon ay wala naman akong napapansing kakaiba.

Isang beses na nag-uusap kami sa kanyang cubicle ay may kumatok at pumasok ang isang lalaking may katangakaran din, gwapo, may katawan, magandang magdala ng damit dahil sa naka-long sleeves siya noon at bagay na bagay sa kanya. May edad na rin, siguro ay early 40’s din tulad namin.

“Dennis, napasyal ka. Bakit hindi ka tumawag muna para nasundo kita sa ibaba,” bati ni Jason sa bagong dating. Alam kong nagulat siya sa biglaang pagdating ng bisita.

“Jason, nasa ibaba na rin ako at sabi ng gwardya ay narito ka raw naman. Kaya pinaakyat na niya ako. Pwede ba tayong mag-usap, kahit sandali lang?” sabi ng bisita ni Jason.

Naunawaan ko naman ang gustong sabihin ng lalaki at pati na rin ng titig ni Jason kaya nagpaalam na ako. Pero bago ako umalis ay ipinakilala naman niya ako sa kanyang bisita.

“Nice meeting you Dennis.” Kinamayan ko naman siya bago ako tuluyang umalis.

Ang akala ko ay isa sa aming kliyente, hindi pala, kaibigan pala ito ni Jason

Hndi muna ako nagtuloy sa aking cubicle, doon ako sa CR nagtungo dahil sa maiihi ako. Nagpapagpag na ako ng aking ari ng madinig ko ang pagsara ng pinto ng CR at parang nag-lock pa iyon. Hindi naman ako kaagad na lumabas ng cubicle, nakiramdam pa ako ng konti. Tila wala namang pumasok dahil tahimik kaya lumabas na ako. Laking gulat ko at halos lumuwa ang mata ko sa aking nasaksihan, si Jason at Dennis, magkayakap at naghahalikan. Hindi pa nila ako kaagad nakita kaya kutang kita ko kung paano magsipsipan sila ng dila. Naitulak na lang bahagya ni Jason si Dennis ng makita niya na ako.

Tulala ako, tulala rin sila. walang lumabas na salita sa amin, walang umimik. Pakiramdam ko ay ako ang nahiya kaya kaagad na akong lumabas ng toilet. Alam kong kasunod ko na rin sila, kaya lang ay mabilis akong naglakad at hindi ko na alam kung saan sila nagtuloy.

Para akong nawalan ng lakas pagpasok ko sa aking cubicle, napaupo ako kaagad, parang pagod na pagod. Kung ano ano ang aking naiisip. “Si Jason, isa rin palang bading, Kelan pa? Paano? Anong nangyari sa kanya, kung kelan pa tumada. Alam kaya ng asawa niya ito. Paano na kung malaman iyon ng asawa at anak niya?”

Nanlumo talaga ako, hindi ako makapaniwala, ang Jason na minahal ko magpahanggang ngayon ay isa rin palang bading. Ang masaklap pa nito ay nagsisisi ako sa aking sarili. Nasaktan kasi ako, Ang tagal kong itinago ang pagmamahal ko sa kanya, pero heto at kaya palang pumatol sa kapwa lalaki. Bakit ako natakot na magtapat sa kanya, bakit hindi ako nagkalakas ng loob na sabihin ang tunay kong nararamdaman sa kanya noon pa. Nakaramdam ako ng panghihinayang, ng pagsisisi. Disin sana ay nalaman ko kung mahal din niya ako, kung kaya din niya akong mahalin.

Dahil sa nawalan na ako ng sigla sa aking ginagawa ay naisipan kong umuwi na lang kahit maaga pa. natanaw ko pa si Jason na nakayuko at busy sa ginagawa.

Dala ko pa rin sa aking bahay ang lungkot, ang panghihinayang. Naisip ko rin si Dennis. Baka kasi ginagatasan lang niya si Jason. Natanong ko rin sa aking sarili kung sino sa kanila ang bakla. Walang ipinakitang kabaklaan sa akin si Jason, lalaking-lalaki siya. Kung ganon sino sa kanila. Dapat ko ba siyang kausapin at payuhan na mali ang ginagawa niya? Baka naman trip lang at wala naman talagang namamagitan. Pero sa init ng halikan nila na may paglabas-labas pa ng dila ay alam kong may malalim nang nangyayari sa kanila. Dapat ako yun, dapat ako ang nauna dahil matagal kaming nagkasama.

Hindi ko na nagawang maghapunan pa, nakatulog na lang ako na tumutulo ang luha, pag-gising ko ay may bakas pa ng natuyong luha sa aking pisngi.

-----o0o-----

Naghanda na ako sa pagpasok ko sa opisina. Ayaw ko sanang pa-apekto sa nasaksihan ko, pero hindi ko magawa. Si Jason at Dennis pa rin ang nasa isispan ko. Aaminin ko, naghihinanakait ako, nagdaramdam. Pero ano ang aking dapat na ipagdamdam, wala kaming relasyon maliban sa magkaibigan at magka-opisina. Ano mang bagay na gawin niya ay labas na ako lalo na at hindi ako involved.

As usual ay binati ako ng “Good Morning” nang aming gwardya. “Sir, tinanong ako ni Sir Jason kung umuwi ka ng maaga kahapon. May kailangan yata sa inyo, parang problemado eh. Nagmamadali kasing umalis nang sabihin kong umuwi na ikaw. Akala ko ay pupuntahan ka sa inyo eh.”

“Ah ganon ba? Eh pumasok na ba siya?”

“Wala pa ho sir.”

“Okay. Thank you.”

Sumilip ako sa cubicle ni Jason, wala pa nga siya toon.

Nagpaka-busy ako buong maghapon. Nang tumigil ako sa pagrereview ng ginawang audit ng aking supervisor ay halos mag-aalas-singko na. Saka ko napansin na hindi pala pumasok si Jason ngayong araw na ito.

Kinabukasan ay nakita kong naka-park na ang kotse niya, pumasok na siya. Nakita ko siyang nakatungo at nagtatrabaho na. Ine-expect ko na kakausapin niya ako para magpaliwanag, pero hindi.

Maaga akong nag lunch, gusto kong umiwas sa kanya, hindi ko gustong magkasalubong ang aming landas, parang naiilang ako. Bagaman at gustong-gusto ko talagang kausapin ako at ipagtapat kung ano ang namamagitan sa kanila ng Dennis na iyon ay nanatili akong tikom ang bibig,

Lumipas ang mga araw, dahil sa iisa lang ang pinagtatrabahuhan namin ay hindi maiiwasang mag-cross ang aming landas. Magkakasalubong kami sa hallway, gusto ko sanang umiwas, pero wala na akong ibang daraanan. Hinihintay kong batiin niya ako, mag “Hi” man lang o ngitian ako, pero hindi niya ginawa. Ewan ko, parang ako pa yata ang may kasalanan sa pagkabisto ko sa kanila.

-----o0o-----

Ang pagkakataon nga naman ay parang nanadya dahil hindi ko akalaing na makakatagpo ko sa isang department store si Dennis. Tumitingin-tingin ako ng pantalon, medyo tumataba yata ako at masisikip na ang aking pantalon nang may bumati sa akin. Tinapik ako sa balikat. “Joselito… Right?” wika nito.

“Uy Dennis. Magsa-shopping ka rin ba?” tanong ko.

“Actually… nakabili na ako. Nasa cashier na ako at nagbabayad ng mamataan kita. Mabuti na lang at walang pila sa cashier kaya mabilis akong nakapagbayat at nalapitan kita kaagad. Nagkausap na ba kayo ni Jason?”

Tinitigan ko siya, yung titig na parang nagtatanong kung bakit. “Tungkol saan? Palagi naman kaming nag-uusap. Pero palaging tungkol sa trabaho ang aming pinaguusapan. May alam ka bang dapat naming pag-usapan?”

“Hahaha, alam mo naman kung saan ako interesado na pag-usapan ninyo. Tara munang mag-snacks o mag-lunch na kaya. Eleven thirty na naman eh,” yaya ni Dennis.

Nagisip muna ako kung papayag ako. Gusto ko ring malaman mula sa kanya ang score sa kanilang dalawa, nag decide akong sumama. Sa isang mamahaling resto niya ako dinala, mukhang yayamanin yata itong si Dennis.

Nag-order muna kami ng pagkain, at dahil matatagalan pa ang order namin ay nag-usap muna kami. Siya ang nag-open ng topic tungkol sa aking nasaksihan.

“Unang-una Joselito…”

“Lito na lang, sobrang mahaba ang Joselito hehehe,” putol ko sa sasabihin niya sana.

“Sorry nga pala, hindi tama na doon pa namin ginawa ang hindi namin dapat na ginawa. Matagal kasi kaming hindi nagkita dahil nagpunta ako ng Hongkong para sa aking business, na miss ko siya kaya pinuntahan ko siya sa inyong opisina na hindi niya alam,” sabi ni Dennis.

“Maputol lang kita Dennis sa sasabihin mo pa ha, kasi may gumugulo lang sa isipan ko. Siguro naman ay nakwento na sa iyo ni Jason na matagal na kaming magkaibigan, since college days pa namin, sino sa inyo ang bading, kasi hindi ko siya kinakitaan ng pagkabinabae, katunayan ay nagbilang muna siya ng nobya bago nag-asawa. Alam mo bang may asawa na siya.”

 

 

 Itutuloy…..

 

 

Gwapong Estranghero (Part 1)

 

Gwapong Estranghero (Part 1)

 

Pawis na pawis sa paglalakad si ilalim ng mainit na araw si Nomer, sukbit sa likod ang malaking backpack. Naubusan pa siya ng tubig kaya uhaw na uhaw na siya. Kasama siya sa grupo na umakyat ng bundok pero nang pababa na ay napahiwalay sa grupo at nawala na sa direksyon na patutunguhan. May dala siyang cellphone kaya lang ay wala namang signal at hindi rin magamit.

“Nasaan na kaya ako? Ano na kayang lugar ito. Baka abutan ako ng gabi rito ah, Malayo pa ba ako sa sibilisasyon?” wika niya sa sarili, alalang-alala na.

Pagod na pagod na siya, tila bibigay na ang kanyang mga paa at binti at hirap nang humakbang. Magkahalong pagod at uhaw ang kanyang naramdaman.

Nagpatuloy pa rin siya sa paglalakad, pero talagang hindi na niya kinaya, nahihilo na siya at tuluyan na siyang bumigay at nawalan na ng malay.

-----o0o-----

“Hala, ano iyon? Parang tao ah. Naku, baka na salvage ito ah at dito itinapon,” wika sa sarili ni Elmo na sakay ng kanyang kalabaw galing sa kanyang bukid at pauwi na sa kanilang tahanan.

Nilapitan niya ang lalaking nakahandusay padapa. Kinakabahan man dahil baka nga isa iyong salvage case ay nilapitan pa rin niya ang taong nakahandusay. Bumaba siya sa kalabaw at nilapitan ito. Tiningnan ang pulso at itinapat pa ang mukha sa parteng ilong para malaman kung humihinga pa.

“Buhay pa ito humihinga pa at may pulso naman. Wala naman akong nakitang dugo o sugat man lang,” bulong sa sarili ni Elmo. Niyugyog niya ang estranghero. “Hoy! Gising? Bakit dito ka natutulog eh ang init-init. Gising!” Pilit na gingigising ni Elmo ang estranghero pero hindi magising. Sinubukan niyang itihaya, pero dahil sa may bakcpack pa sa likod ay hindi ito makatihaya.

May natitira pa siyang tubig sa bote ng softdrinks at sinubukan buhusan ito sa mukha. Dahil sa lamig ay medyo natauhan si Nomer at nagsalita. “Tulungan mo ako, naligaw ako.” Muling nawalan ng malay ito.

“Naku, problema naman ito. Paano ko siya matutulungan eh walang malay,” Reklamo ni Elmo. Inalis niya ang malaking backpack sa likod. Nahirapan pa siya dahil sa naka-lock pa iyon sa harapan at hindi niya kaagad matanggal. Sinubukan din niyang mabuhat ito.

“Putragis, ang bigat nito, ang laking lalaki kasi, Kapag hindi ka gumising eh iiwan kita rito, bahala ka,” wika ni Elmo. Binalak na talagang iwan na niya ito kaya lang ay hindi kinaya ng konsensya niya. Nagawa rin niyang mabuhat at maisakay sa likod ng kalabaw at siya na lang ang naglakad. Malayo-layo rin naman ang pauwi sa kanila, subalit dahil sa sanay na siya sa malayuan lakaran sa kanilang bukid ay halos hindi rin siya napagod.

“Nanay! Tatay! Halinga kayo rine at tulungan ako.” Sigaw ni Elmo na humihingi ng tulong para maibaba ang estranghero.

“Ano ka ba naman Elmo kung makasigaw, parang napakalayo ko ah. Nabingi ako sa sigaw mo ah. Ano ba iyon. Aba, sinong nasa likod ng kalabaw. Sino siya, patay ba yan?” Wika ng kanyang tatay na nataranta sa sigaw ni Elmo.

“’Tay, nakita ko diyan sa linang at walang malay tao. Humingi ng tulong at naligaw lang. Nawalan na naman ng malay. Tulungan mo akong ibaba at ang bigat. Ang laki ring lalake eh.” Sabi ni Elmo.

Nagtulong na ang mag-ama at ihiniga sa papag sa silid ni Elmo. “Ano ba yang isinisigaw mo anak at kahit ang layo ko ay dinig-na dinig ko ah. Hala! Sinong lalaki iyan at bakit narito. Kasama mo ba Elmo?” tanong ng nanay ni Elmo.

“Napulot daw nireng anak mo diyan sa linang na walang malay, humihingi ng tulong,” sagot ng tatay ni Elmo.

“Naku, baka masamang loob iyan at pagnakawan tayo ah, o di kaya ay kidnapin at patayin?” sabi ng nanay ni Elmo.

“Nanay naman, ano bang mananakaw sa atin, itong kalabaw. Bakit naman tayo kikidnapin, wala naman tayong pera.” Sabi naman ni Elmo.

“Yaan mo na, sabi ko lang naman iyon. Pero baka nga masamang tao at madamay pa tayo. Baka kriminal iyan at dito nagtago.” Sabi ng nanay ni Elmo

“Nanay, mukhang hiker ito, baka umakyat ng bundok dahil dito sa bag niyang dala, ang laki. Naligaw nga raw.” Sabi ni Elmo.

“Ühnnnnggggggggggg uhnggggggggggggg,” ungol ng estranghero

“Gising na yata, kausapin mo na at paalisin kaagad,” Wika ng nanay ni Elmo na si aling Maring.

“Si nanay talaga, hindi na naawa. Pare! Pare! Sino ka ba at saan ka ba galing at saan din ang patungo mo?” tanong ni Elmo. Pero puro ungol ang sagot ng lalaki.

“Mukhang inaapoy ng lagnat ah,” Hinipo ni Aling Maring ang noo at leeg. “Naku inaapoy nga ng lagnat. Wala pa naman tayong gamot dito. Mag-init ka ng tubig at punasam mo,” utos ni Aling maring.

“Bakit ako,” reklamo ni Elmo.

“Lalaki iyan, alangan naman na ako ang magpunas. Hala kilos na at aking munang hahaplasan ng suka para bumaba ang lagnat. Baka naman may natatago pa tayong gamot, kahit na biogesic lang,” sabi ni aling Maring.

Palagi naman silang may nakatagong fitst aid, kaya lang ay hindi pa sila nakakapunta ng bayan at hindi pa nakabili. Bumalik na si Elmo at dala ang isang planganita ng maligamgam na tubig.

“May nakita pa akong isang tabetas dito, ipainom ko ba muna ‘Nay?” tanong ni Elmo.

“Ïbangon mo at kukuha lang ako ng tubig,” sabi ni Aling Maring.

Napainom naman nila ng gamot itong estranghero. “Nanay, huhubarin ko ba lahat ng damit niya?”

“Oo naman, basa nga ng pawis eh at maasim na pati amoy. Patakan mo rin ng konting alcohol ang tubig at ihahanap ko siya ng pamalit na damit. Titingnan ko sa kanyang bag kung may extra siyang malinis na damit.

Habang naghahanap ng maisusuot si Aling Maring ay hinuhubaran na ni Elmo ang binata. Inuna niya ang jacket tapos ay ang tshirt at may sando pa.

“O, may dala naman palang t-shirt at btief, bago pa nga eh, nasa plastic pang lalagyan. Mamahalin pa yata. Ano bang tatak nito, Calvin Klein at yung tshirt ay may buwaya. May short din naman siya. Heto ang isuot mo mamaya.” Sabi ni Aling Maring. “Ikaw na ang bahala diyan, Magluluto ako ng noodles para mainitan din ang sikumara niya,” dugtong pa ni Aling Maring.

Hinatak na pababa ni Elmo ang pantalon ng binata, tanging brief na lang ang natira. Nang angatin niya ang pantalon ay may nahulog, ang wallet ng estranghero. Dinampot niya iyon at nakita ang sari-saring card at perang lilibuhin. Tiningnan niya ang ID at nalaman niyang Nomer ang pangalan ng estranghero.

Simula na niyang pinunasan ang binata, sinimulan niya sa buhok sa mukha at sa leege. “Ang gwapo pala ng lalaking ito, ang ganda ng kutis, ang kinis, parang hindi tinubuan kahit isang tagyawat. Saka ang bango niya, nakasama lang talaga ang sukang ihinaplas ni Nanay kanina,” wika sa sarili ni Elmo. “Ang tangos din ng ilong, mas matangos sa akin at ang labi, ang nipis at ang pula. Marahil ay anak mayaman ito. Kasi ang bag niya ay mukhang mamahalin at ang wallet niya ay puro ATM.

Lalong humanga si Elmo sa abs ni Nomer, puro pandesal at ang liit ng bewang. Pinunasan niya ang buong katawan ni Nomer, lahat, balikat, braso, hita, binti at pati na rin likod. Kanya itong itinagilid para mapunasan din ang likod. Tulog na tulog ang binata.

Isa na lang ang hindi niya napupunasan, basa ang brief niya sa pawis. Wala siyang nagawa, hinatak na niya at lumantad sa kanya ang mataba, pero malambot pang burat ni Nomer, tulog din pati ari niya. Ayaw man niya ay napilitan na rin si Elmo, Hinawakan niya ang burat at itinaas para mapunasan pati bayag at singit, maging ang pwet at butas ay pinadaanan niya ng bimpo.

Kumuha siya ng pulbos at pinulbusan ang buong katawan ni Nomer saka binihisan. Lumabas na si Elmo ng silid at dinala sa kusina ang pinagpunasan at pati na rin ang damit na hinubad ay dinala sa labahan.

“Tamang tama, luto na itong noodles. Tulog pa ba yung lalaki?” Tanong ni Alimg Maring.

“Nomer po ang pangalan niya. Nabasa ko sa kanyang ID at maraming pera sa wallet, pwede po ba akong mangupit?” biro ni Elmo.

“Hoy lalaki, hindi kita pinalaki na magnakaw. Tumigil ka at baka balibagin kita nitong kahoy,” galit na wika ni Aling Maring.

“Joke lang naman, si Nanay, hindi na mabiro.”

“Pakainin mo na muna at baka gising na, siguradong gutom na iyon.” Taboy ni Aling Maring.

Pagbalik ni Elmo ay mulat na ang mata ni Nomer, gising na siya, “Nasaan ako? Sino ka?” ang tanong kaagad ni Nomer.

“Nasa dampa ka namin. Nakita kitang nakahandusay doon sa linang. Akala ko nga ay patay ka na. Mamaya ka na magkwento at kainin mo na muna itong mainit na noodels, baka kasi nahimatay ka sa gutom. Kaya mo bang bumangon o susubuan kita?” Tanong ni Elmo.

Pinilit niyang bumangon, pero parang hirap na hirap pa kaya ang ginawa ni Elmo ay naglagay ng ilang patong na unan at tinulungan siyang umangat para mas mataas ang kanyang ulo. “Nomer ang pangalan mo ano. Pasensya ka na at pinakialaman ko ang bag mo, Kumuha kasi kami ng pamalit mo dahil basa ka ng pawis. Mainit ha, hipan ko muna.” Wika ni Elmo.

Naubos naman ni Nomer ang noodles, pero mataas pa rin ang lagnat. “Inumin mo uli itong gamot ha, iisa na iyan kaya dapat ay gumaling ka na. Magpahinga ka muna ha! Magpalakas ka muna bago tayo magkwetuhan. Mahaba-haba ang ating pag-uusapan. Magkumot ka ha, Kailangan ay pagpawisan ka, kapag basa ka na ng pawis ay tawagin mo ako para mapalitan ka uli ng damit, hindi ka dapat matuyuan ng pawis sa katawan,” bilin ni Elmo.

Naging masunurin naman si Nomer. Kaagad din siyang nakatulog.

-----o0o-----

Muli, ay ginising ni Elmo si Nomer para kumain ng ng hapunan. Magana na siyang kumain at humupa na ang lagnat. Hindi na siya pinabangon pa ni Elmo at doon sa higaan na lang niya ito pinakain.

“Madyi-jingle ako Elmo. Pwede bang alalayan mo ako sa banyo,” wika ni Nomer.

Inalalayan naman ni Elmo ang bisita nilang estranghero. “Pasensya ka na sa aming palikuran ha, ganyan lang talaga iyan,” sabi ni Elmo. “Sige, kaya mo na bang mag-isa? Kapit ka na lang sa akin at baka madulas ka pa. Ilabas mo na at nakita ko na rin lang iyan, nahawakan ko pa,” pagprisinta ni Elmo na makitang medyo mabuway pang tumayo si Nomer.

Matapos umihi ay balik sa silid si Nomer. “Salamat pare ha. Napakalaking tulong ang ginawa ninyo sa akin. Baka kung hindi mo ako nakita ay patay na ako.” pasalamat ni Nomer.

“Naku wala iyon, ganito kami dito sa aming baranggay, tulungan talaga kami. Bakit ka nga ba napunta roon. Ang tingin ko kasi sa iyo ay isang mountaineer. Umakyat ka ba ng solo sa bundok?” usisa ni Elmo.

“Oo, grupo kami. Pababa na kami, kumukuha lang ako ng picture, ang ganda kasi sa itaas. Nalibang ako at hindi ko na sila nakita. Sumisigaw na nga ako kung nasaan sila eh walang sumasagot. Bumaba na ako, ang akala ko ay natandaan ko na ang dinaanan namin. Sinundan ko naman yung trail kaya lang ay wala na sila. Nagdire-diresto na akong naglakad,” kwento ni Nomer.

“Naligaw ka na. Sa oppsite direction ka napadpad. Ang layo na inabot mo, ibang bayan na ito, doon ka dapat sa kabilang bayan. Alam mo, may nagsasabi na may espiritong gumagala sa gubat namin at talanga marami nang naliligaw doon, Kahit nga taga-rito na ay naliligaw pa tin minsan kapag umakyat sa bundok na iyan,”sabi naman ni Elmo.

“Tinatawagan ko ang mga kasamahan ko kaya lang walang signal. Pwede mo bang kunin ang aking CP sa bulsa ng pantalon ko. Baka may signal na dito at tatawagan ko ang mga kasamahan ko. Siguradong nag-aalala na ang mga kasama ko,”wika no Nomer.

“Wala ring signal sa lugar namin, subukan mo rin,” wika ni Elmo. Inabot na niya ang CP sa bisita.

Sinubukan ni Nomer na tawagan, wala talagang signal. “Paano kaya iyon. Makakagulo ako sa mga kasama ko, nakakahiya. Malapit lang ba ang kabilang bayan na sinasabi mo?”

“Liblib itong lugar namin, kita mo, ang sunod naming kapit-bahayay ay siguro higit sa isang kilometro ang layo. Wala ring sasakyan na nagdaraan dito. Kalabaw at kabayo lang ang gamit namin kung pupunta ng bayan. Wala pa rin kaming kuryente dito, kaya heto, lampara lang ang gamit namin. Hayaan mo, bukas ay pupunta ako sa aming munisipyo para i-report na napadad ka dito at ligtas naman. Para mareport din sa kabilang bayan. May radyo silang ginagamit kapag ganitong may emergency,”sabi ni Elmo.

“Pwede ba akong sumama?”

“Kung kaya mo nang kumilos. Bibili na rin ako ng gamot para mainom mo nang gumaling ka nang tuluyan,” pangako ni Elmo.

“Matulog na tayo. Okay lang ba na may katabi ka? Maliit lang itong papag, kasya naman tayo, para rin mabantayan kita. Ganito talaga dito sa amin, maagang matulog. Wala naman kasi tayong mapaglilibangan, walang TV, walang radyo, kasi wala naman kuryente hehehe. Maaga naman kaming nagigising at nakakapagtrabaho ng maaga, Ma bo-bore ka rito kaya magpagaling ka na ng makauwi ka na sa inyo.” Sabi ni Elmo.

Hindi naman sila natulog kaagad dahil sa marami silang napagkwentuhan. Isa palang Excutive Officer itong si Nomer sa family owned company nila, graduate ng business management at ngayon ay kumukuha ng masteral degree. Mahilig sa pag-akyat ng bundok. Marami na itong naakyat na matataas na bundok.  26 na taong gulang at single. Kabi-break lang daw sa kanyang nobya kaya naisipan niyang sumama sa kanilang grupo para mawala sa isipan ang lungkot.

Si Elmo naman ay high-school lang ang natapos dahil sa kakapusan ng pang-gastos sa pag-aaral. High school lamang ay nahirapan na raw sila dahil kailangan nitong mangupahan sa bayan dahil sa malayo ang tirahan nila sa paaralan. Para may pandagdag na pang-gastos sa upa ng kwarto at mga gastusin sa paaralan ay nagkakargador siya sa palengke tuwing hapon pagkagaling sa school. 22 pa lang si Elmo at hindi pa nagkaka GF. Gwapo, magandang katawan at mahusay kumanta itong si Elmo. Pangarap niyang maging singer pero dahil sa kalagayan nila sa ngayon ay nawalan na siya ng pag-asa na matupad ang pangarap.

“Elmo, pwede ba kitang maging kaibigan, best friend. Isasama kita sa Maynila minsan kapag hindi ka busy sa ngayon,” sabi ni Nomer.

“Talaga? Syempre naman. Malaking karangalan sa akin ang magkaroon ng bestfriend na taga Maynila at mayaman pa hehehe.” Tugon ni Elmo

“Sabi mo single ka pa, hindi ka pa ba nagka girlfriend?” tanong ni Nomer.

“Hindi kasi ako nanliligaw. Sino ba naman ang magkakagusto sa tulad ko, mahirap at patay gutom,” tugon naman ni Elmo.

“Sobra mo namang minamaliit ang sarili mo. Ang gwapo-gwapo mo kaya. Maraming babae ang magkakagusto sa iyo,” sabi naman ni Nomer.

“Wala rin naman akong maliligawan dito hehehe, Iilan lang kaming pamilyang narito magkakalayo pa. Siguro kung nakapag-aral ako ng college sa bayan hehehe, pero talagang hanggang dito na lang ako, masusunog ang balat sa pagsasaka.

Nakaramdam ng panghihinyang si Nomer. Nakita kasi niya sa silid ni Elmo ang mga medlaya na nakamit noong nag-aaral pa siya, Nakuha din niya ang pangalawa sa pinaka-mataas na honor noong elementarya at high school. May mga trophy rin na naroon dahil naman sa pag-awit at puro first prize pa.

“Elmo, gusto mo bang sumama sa akin sa Maynila, magtrabaho ka sa kompanya namin at sa gabi ay pwede kang mag-aral. Saka malay mo may magpa-contest sa TV sa pagkanta. Baka makapasa ka sa audition.” Alok ni Nomer.

“Hindi ko alam Nomer, wala kasing makakatulong si Tatay sa pagsasaka, saka hindi ako sanay sa Maynila. Siguradong maninibago ako. Hindi ko masabi Nomer. Tulog na muna tayo para maaga akong makapunta sa bayan para mai-radyo sa kabilang bayan na narito ka at ligtas. Bigyan mo ako ng mapagkikilanlan sa iyo, buong pangalan mo, pati na ang parents mo para matawagan sila. Malamang ay balita na iyon hanggang sa Maynila,” sabi ni Elmo.

“Sige, isusulat ko sa papel ang pwedeng itanong, pati na rin ang tel number nina Papa.”

Isinulat ni Nomer ang mga inpormasyon na pwedeng mapagkilanlan sa kanya. Inabutan din niya ng pera si Elmo pambili raw ng gamot. Nagpabili na rin ng mga biscuit at noodle at pati na kanilang pwedeng kainin pang-ulam. “Ubusin mo yan ha. Huwag ka nang mag-uuwi pa ng sukli.”

-----o0o-----

Sakay ng kanyang kabayo ay tinungo na ni Elmo ang bayan. Maaga pa nang marating niya ang kanilang munisipyo. Sarado pa. May isang oras pa siyang ipaghihintay. Minabuti na muna niyang bilhin ang pinabibili ni Nomer. Isang latang biscuit, noodles, kape, asukal. Bumili rin siya ng creamer dahil baka hindi sanay na walang creamer ang binata at kung ano ano pa. Marami pang natira. Nakabili na rin siya ng gamot na kailangan nila sa bahay, alcohol, band aid. Basta pang first aid. Malaki pa rin ang natira. Mamaya na siya babalik para bumili ng pang-ulam. Iniwan na muna niya sa kanyang suki ang mga pinamili at babalikan na lang mamaya pagkagaling sa munisipsyo.

Kabubukas lang ng munisipyo ng dumating doon si Elmo. Kaagad naman siyang inasikaso ng empleyado roon. Nadidinig niya ang pag-uusap sa magkabilang radyo.

Naka report na nga daw sa kanila ang pagkawala ng isang Nomer Castillo na kasama ng isang grupo ng mga mountaineer. Naroon pa raw ang mga kasamahan niya at bindi pa umaalis at naghihintay ng balita. May binuo na raw rescue team ang bayang iyon para hanapin kung saan man naligaw ang binata. Mabuti raw at hindi pa nakaka-alis ang rescue team.

Nagpasalamat ang mayor ng bayang iyon, maging ang kasamahan ni Nomer. Pinasabi ko na ligtas at nagpapagaling lang dahil sa inabot ng pagkakaroon ng trangkaso at nanghihina pa,, pero okay na at nakakain na naman. Pinasabi ko rin sa kasamahan ni Nomer na tawagan lang ang parents ng binata na hindi pa siya kaagad makakauwi.

Bago umalis ng munisipyo si Elmo ay pinasalamatan din siya ng kanilang Mayor. Magpapadala daw ito ng medic para matingnan kung may iba pang karamdaman ang binata. Nagpaalam na siya at sinabing dadaan pa ng palengke.

Baboy at isda ang binili ni Elmo. May mga gulay naman sila sa bahay. Ang baboy ay ipatatapa para ma preserve dahil wala naman silang ref at ang isda ay lulutuin na kaagad ng may sabaw.

-----o0o-----

Samantala ay kumakain na ng almusal sina Nomer at ang magulang ni Elmo. Sinangag at daing na isda ang kanilang ulam. May nilaga ring itlog na kinuha sa pugad ng alaga nilang manok. Mayroon ding nilagang kamoteng baging at pritong saging.

“Pasensya ka na anak ha at eto lang ang aming naihain sa iyo. Mahirap magtago ng pangulam dito kasi ay wala kaming kuryente pa.” wika ni aling Maring.

“Naku Nanay, okay lang po, hindi naman po ako maselan. Nagpapasalamat pa nga po ako at dito ako sa inyo napadpad. Makiki-Nanay na rin po ako sa inyo ho.”

“Ako rin, Tatay ang itawag mo sa akin. Alam mo iho, gusto ko talaga ng maraming anak, kaya lang ay hindi kami sinwerte eh. Nahirapan si Maring sa panganay namin at nagkasakit pa siya sa matres kaya hindi na manganganak pa. Mabuti at dalawa na anak namin. Kung pwede ka nga lang bang dito na tumira at magtiis sa hirap eh. Hehehe.” Sabi ng tatay ni Elmo.

“Maraming salamat po, Ituturing ko po kayong pangalawang magulang ko at kapatid si Elmo. May sasabihin nga po pala ako sa inyo ‘Nay, ‘Tay.”

“Ano ba iyon.”

“Pwede po bang mag-stay pa ako rito ng ilang araw, gusto ko pong makapag-pahinga ng mahaba-haba. Mag-bakasyon muna ako sa trabaho ko.”

“Naku, sabi nga namin ay dito ka na lang tumira hehehe. Kaya mo kayang mag-bukid hahaha.” Wika ni Tatay.

“Kakayanin po hehehe. May isa pa po akong sasabihin. Inaalok ko po si Elmo na sumama sa akin sa Maynila at bibigyan ko siya ng trabaho roon sa kompanya namin. At kung gusto rin niya na magpatuloy sa pag-aaral ay pwede rin po sa hapon. Sayang po ang talino ni Elmo, nakita ko nga po ang mga medalya na nakasabit sa silid niya. Consistent honor pala siya.” Wika ni Nomer

“Pangarap talaga ng aming anak ang makapagtapos ng kolehiyo, kaya lang ay hindi namin kaya ang gastusin kahit na sa bayan lang siya mag-aral. Gusto raw niya kaming iahon sa hirap, bata pa lang ay palagi na niyang sinasabi sa amin iyon. Nakita kasi niya at naranasan ang hirap ng trabaho dito sa bukid.. Kikilalanin naming malaking utang na loob sa iyo kung matutulungan mo siyang abutin ang kanyang pangarap iho. Maraming salamat.” Wika ni Nanay Maring.

“Ang hindi ko po alam ay kung papayag siya. Kagabi po ay sinabi ko iyon sa kanya. Alanganin po eh. Inaalala ay kayo Tatay dahil wala raw kayong makakatulong sa bukid.” Sabi ni Nomer.

“Ayaw na nga niya akong pagawain sa bukid at dito na lang daw mag-alaga ng manok at pato. Dito na lang daw ako magtanim ng gulay at siya na lang ang magpapalay. Kaya lang ay lalo akong manghihina kapag hindi ako nagtrabaho. Bata pa naman ako at malakas pa, 40 pa lang ako at si Maring ay 38 pa lang. Bata kasi kami nag-asawa hehehe,”turan ni Tatay Pedring.

“Papayag po kayo. Syempre, malalayo siya sa inyo, sumama na lang kaya kayo sa Maynila, para sama-sama kayo roon at hindi na magkalayo,” alok ni Nomer.

“Nakow, pareho lang kaming manghihina roon. Saka wala kaming ibang alam na trabaho kundi itong pagbubukid. Mahirap din na hindi namin maasikaso itong aming bukirin na pamana pa sa amin ng aming lolo.” Wika ni Nanay Maring.

“Ganun po ba. Eh kumbinsihin n’yo na lang po si Elmo ho. Kapag ho ako ay baka mahirapan ako.”

-----o0o-----

Katatapos lang nilang kumain at kaaalis lang ni Tatay Pedring ng dumating naman si Elmo. Kaagad niyang ibinalita kay Nomer ang napag-usapan.”

“Hindi pa raw umuuwi ang kasamahan mo Nomer dahil sa nag-aalala sila sa iyo. Kaagad daw na nireport nila sa munisipyo ang pagkawala mo at nagtipon na sila ng rescue team para hanapin ka. Mabuti na lang daw ay maaga akong nag-report. Pinatatawagan ko rin sa kasamahan mo na tawagan ang parents mo.” kwento ni Elmo.

“Maraming salamat ha Elmo.”

“Asus! Para iyon lang. Nay, bumili po ako ng baboy at isda. Itapa na lang natin para ma-preserve at yung isda ay sabawan na lang natin. Nasa kahon po yung ibang pinamili. Syanga pala. Napuri naman tayo ni Mayor, maasahan daw palagi tayo sa pag-tulong hehehe. Nakapuntos na naman kayo kay Mayor. Magpapadala daw siya ng doctor para matingnan mabuti si Nomer.” Kwento pa ni Elmo. “Mag-init lang ako ng tubig para makaligo ka Nomer. Siguro ay init-na init ka na eh,” sabi pa ni Elmo.

“Kaya ko nang maligo mag-isa.” Sabi ni Nomer.

“Walang gripo dito, doon tayo sa poso maliligo. Kaya mo bang magbomba sa poso? Bumili na ako ng sabong pangligo at shampoo. Sabong perla ang gamit naming pangligo dito eh hehehe.”

 

 

Itutuloy…..