Mahal Kong Kababata (Part 7/7) By: Anonymous

 

Mahal Kong Kababata (Part 7/7)

By: Anonymous

 

Isang malakas na tadyak ang nagpabukas ng pinto ng apartment na ikinagulat din ni Alvin. Si Wesley at bakas sa mukha ang sobrang galit na pilit na hinahatak ni Janine pero wala itong magawa.

“Hayup ka Wesley! ‘Wag mong ipamukha na mas mahal mo ang baklang yan kaysa sa akin!” tili ni Janine habang hinahatak si Wesley.

Hindi nagdalawang isip si Wesley na itulak ito at malampaso sa sahig. Dumiretso si Wesley sa amin ni Alvin at walang sabi sabing inupakan ito. “Tangina mo Alvin! Ulol ka! Pagkakamali mong kinatalo mo pa si Tony!” sigaw ni Wesley na walang tigil sa pagsapak, tadyak at bubog kay Alvin na walang magawa ng mga oras na yon.

Ako ma'y takot na takot kay Wesley ng mga oras na iyon. Ngayon ko lang siya nakitang galit na galit at tila halimaw. Nabugbog niya ng todo si Alvin na nabasag na ang mukha nito sa bawat suntok na binibitiwan ni Wesley. Nalingon si Wesley sa akin na nung mga oras na yon ay nakasiksik ako sa isang gilid ng kama, takot na takot at umiiyak. Doon ay parang natauhan si Wesley at nilapitan ako. Awa ang nakita ko sa mga mata niya habang hawak ang mukha ko at hinahaplos ang sugat sa labi ko. Tuluyan na niya akong siyakap. Wala siyang pakialam kung maraming usiserong kapitbahay na nasa labas ng pinto at umuusyoso.

Inalalayan ako ni Wesley sa pagtayo at paglakad paalis sa apartment na yon. Hindi pa kami nakakalabas ng pinto ay sumigaw si Janine. “Hayup ka Tony! Ikaw ang nakagulo sa amin!” sigaw ni Janine sabay dampot sa kutsilyong dala ni Alvin at tumakbo patungo sa akin. Naging maagap si Wesley na maitulak ako palayo at sa kasamaang palad ay siya ang nasaksak sa tagiliran ni Janine.

“Wesley!!!” sigaw ko sabay lapit sa kaniya. Napatingin sa akin si Wesley bago tuluyang bumagsak payakap sa akin. Kinuyog naman ng mga usisero si Janine ng magtangka itong tumakas. Nagkagulo ang lahat ng mga oras na iyon.

”T-Tony.. So-so-sor-ry. Hi-hin-di k-k-k-ko gus-tong s-s-sak-tan k-ka,” paghingi ng tawad sa akin ni Wesley habang hinahaplos ang pisngi ko at nakasalalay siya sa mga bisig ko.

“Tama na, ‘wag ka na magsalita. Ipunin mo ang lakas mo,” sagot ko sa kaniya.

Natataranta akong kinuha ang cel sa bulsa ng pantalon ko habang yakap ko pa rin siya. Gusto kong tumawag kay Eric ng mga oras na yon pero hindi ko alam ang eksaktong address. Malaki na din ang pasasalamat ko sa mga usisero doon dahil tumawag na pala sila ng pulis at ambulansiya. Ilang minuto lang ay dumating na ang mga ito. Kaya sinakay na si Wesley sa ambulansiya na nawalan ng malay ng mga oras na iyon. Hinuli naman ng pulis sina Alvin at Janine na ikinulong para sampahan ng kaso. Hindi naman ako umalis sa tabi ni Wesley hanggang madala siya sa ospital.

Diniretso agad siya sa ER. Tumawag na din ako kina Eric at sa magulang ni Wesley upang ipaalam ang nangyari. Walang isang oras ay dumating na doon si Eric at Dino. Malayo pa lang ay nakita ko na ang dalawa at patakbo akong lumapit at yumakap kay Dino habang umiiyak. Kwinento ko lahat ng nangyari. Nahinto lang ang pag-uusap namin ng lumabas ang doktor galing sa loob ng ER.

“Sino ang kamag-anak ng pasyente?” tanong ng doktor.

“Wala pa po ang parents ni Wesley. Kaibigan po namin ang pasyente. Ano po ba ang lagay niya?” tanong ni Eric.

“To tell you the truth, unstable pa ang kondisyon ng pasyente. Malalim ang tinamo niyang sugat at muntik ng tumama sa baga niya. Within 24 hours, oobserbahan natin ang lagay niya. Unconcious pa siya until now,” paliwanag ng doktor.

Lalo akong naiyak sa narinig kong iyon. Yumakap sa akin si Dino at hinagod ang likod ko. “Thank you po doc,” - si Eric.

Gabi na ay nag-intay pa din kami sa labas ng ER. “Bunsoy, pahinga ka muna. Umuwi ka muna sa Dorm. Magpalit ka na ng damit,” sabi ni Dino. “Okay lang ako. Ayokong umalis dito.” sagot ko.

“Sige Bunsoy, ako na ang kukuha ng gamit mo. Magdadala na din ako ng pagkain mo.” prisinta ni Eric.

“Salamat,” sagot ko.

Umalis na si Eric at para kumuha ng gamit samantalang naiwan kami doon ni Dino. Isinandal ni Dino ang ulo ko sa balikat niya.

“Pahinga ka muna Bunsoy.. Gigisingin kita pagdating ni Eric,” sabi ni Dino.

Pagod na pagod din ako at masakit pa din ang katawan ng mga oras na yon. Hindi ko na nalabanan ang antok at naidlip na nga ako ng tuluyan sa balikat ni Dino.

“Bunsoy, narito na si Eric. Palit ka muna ng damit,” gising ni Dino sa akin.

Hindi ko namalayang nahimbing pala ako at 1:00 na ng madaling araw. “Si Wesley?” agad kong tanong.

“Wala pang pagbabago sa vital signs niya. Magbihis ka muna at kumain. Kanina pa ako dumating pero pinabayaan muna kitang magpahinga,” sagot ni Eric.

Kinuha ko ang damit na dala ni Eric at nagbihis muna. Doon ko lang nakita ang pasa sa mukha at ang sugat sa labi ko. Galit ang naramdaman ko ng mga oras na yon. Desidido akong kasuhan sila Janine at Alvin sa sinapit namin ni Wesley. Kaya matapos kong magbihis ay nagpasama ako kay Eric sa presinto para pormal na sampahan ng kaso ang 2 nakakulong. Si Dino muna ulit ang naiwan sa ospital.

Iniharap sa amin sina Janine at Alvin. Hindi napigilan ni Eric na tadyakan sa mukha si Alvin sa ginawa sa akin. Inawat lang agad ng pulis si Eric. Dumugo ang nguso ni Alvin sa lakas ng sipa ni Eric. Kaharap ko si Janine. Masama pa ang tingin sa amin kaya ng ipapasok na sila sa kulungan ay pasimple ako. Hinablot ko bigla si Janine sa braso sabay sapak ng malakas sa mukha. Makaganti man lang sa ganong paraan. Inawat na din ako ng pulis.

“Sisiguraduhin kong dyan ka na mamamatay sa kulumgan, puta ka!” galit kong sigaw. Matapos maiayos ang reklamo ay bumalik na kami ulit sa ospital.

Alas-3 na ng madaling araw ng makabalik kami. May ngiti kaming sinalubong ni Dino at sinabing ililipat na sa room si Wesley dahil stable na siya at ligtas na sa panganib. Ngunit wala pa daw itong malay. Medyo nakahinga naman ako ng maluwag sa balitang iyon ni Dino. Ilang minuto lang ay inilabas na ng ER si Wesley para ma-transfer na sa room. Hindi ako umalis sa tabi ni Wesley. Binantayan ko siya habang natutulog. Pinagmasdan ko si Wesley. Lalo pala siyang naging gwapo ngayon. Kung hindi mo siya kilala ay mapagkakamalan mo siyang modelo o isang artista.

Malaki nga ngayon ang pangangatawan niya. Napaka-amo ng mukha niya habang natutulog. Hinaplos ko ang mukha niya at hinalikan ko siya sa noo. Nagulat ako ng magsalita siya habang nakapikit pa. “Ang lagay ba halik lang sa noo ang makukuha ko matapos kong ibuwis ang buhay ko para sa iyo?” tanong ni Wesley sabay dilat ng mata at ngumiti sa akin.

Hindi ko napigilang mapaluha dahil sa nakita kong okay na siya. “Ano pa ang tinatayo mo dyan? Halika dito, yakapin mo naman ako habang tulog pa ang dalawang mokong na yan!”

Lumapit ako sa kaniya at niyakap ko siya ng dahan dahan para hindi masagi ang sugat niya. Pagkatapos ay pinahiran niya ang luha ko. “Marami ng atraso ang boyfriend mo sa iyo. Haaay. Sorry.” paghingi niya ng tawad sa akin.

“Hindi na importante yon. Ang mahalaga ay ligtas ka.”

Pagkasagot ko ay hinawakan niya ang ulo ko at hinalikan ako sa labi. Napakatagal kong hinintay na muli akong mahalikan ni Wesley. Tila panaginip lang ang lahat pero totoo ito. Napakasarap ng halik niyang iyon. Lahat ng atraso niya ay nawala dahil sa isang halik niyang iyon. Matagal na naglapat ang aming mga labi. Tila ayoko ng matapos ang sandaling iyon.

“Nako, nakuha pang maghalikan ng dalawa!” - si Dino na kanina pa pala nagising ito at pinapanood kami, kaya lang kami natigil ni Wesley.

“Mamboboso ka talaga Dino! Hahaha!” biro ni Wesley.

Nagkakwentuhan na kami sa mga magagandang nangyari pagpunta namin ni Dino dito sa Manila. Hanggang sa dalawin na kami ng antok. “Dito ka matulog sa tabi ko,” lambing ni Wesley.

“Wag na, baka masagi pa yang sugat mo,” pagtanggi ko sa gusto niya.

“E di dito ka sa kanan ko para hindi mo masagi,” katwiran nito.

“Sige na nga,” pagpayag ko sa kaniya.

Tila bata naman si Wesley na abot ngiti ng tumabi ako at niyakap ako agad. Mahimbing kaming nakatulog.

Kinabukasan ay masaya kaming nagising. Isang halik ang ibinigay ni Wesley sa akin.

“Ano ka ba? Hindi pa ako nagtu-toothbrush, hinahalikan mo na ako,” sabi ko sa kaniya.

“Wala akong pakelam!” sagot niya ng may pilyong ngiti.

“Loko ka talaga. Bili muna ako sandali ng breakfast natin,” sabi ko sa kaniya.

“Bilisan mo ha? Gusto ko dito ka lang,” lambing ni Wesley.

“Opo!” sagot ko naman.

Palabas na ako ng kwarto ng tawagin ako ulit nito. “Psst! May nakalimutan ka!” sabay nguso na nagpapahiwatig ng paghiling ng halik.

Wala akong nagawa kundi bumalik at ibigay ang hinihiling. Tila bata naman ito na pagkatapos kong bigyan ng halik ay ngiting-ngiti ang loko. Medyo natagalan ako ng konti sa fastfood dahil sa dami ng tao. Pagbalik ko ng ospital ay nandoon sa labas ng kwarto sina Eric at Dino.

 “Ano ang ginagawa n’yo dyan?” tanong ko sa kanila.

“Nandyan na Mama ni Wesley. Nag-usap muna sila ng sarilinan. Kapag daw dumating ka ay papasukin ka din namin,” sagot ni Dino.

Kinakabahan ma'y pumasok ako sa kwarto. Natatakot akong sisihin ng Mama ni Wesley dahil sa nangyari dito. Nawala lang ang kabang iyon ng pagpasok ko ay nakita kong nakangiti si Tita sa akin. Lumapit na ako sa kama ni Wesley kung saan nakaupo sa gilid si Tita.

“Alam ko na ang lahat ng nangyari. Pati ang damdamin n’yo para sa isa't isa. Wala akong tutol doon. Kung saan masaya ang anak ko, masaya na din ako,” paliwanag ni Tita.

“Maraming salamat po sa inyo,” tugon ko naman. “Pero paano ang mga magulang mo? Alam na ba nila ito?” tanong ni Tita.

“Sa totoo lang po ay wala silang alam. Gagawa na lang po ako ng paraan para magkausap kami,” sagot ko kay Tita.

Yon nga pala ang magiging problema. Conservative ang family namin at tiyak na hindi papayag sina Tatay at Nanay, pati mga kuya ko. Saka ko na lang siguro iisipin ang bagay na iyon. Pansamantala ay ang paggaling muna ni Wesley ang kailangang bigyan ng pansin. Masayang-masaya kami ni Wesley sa pagsang-ayon ng Mama niya.

Lumipas ang mga araw at nakabawi na ng lakas si Wesley. Naghilom na din ang sugat niya at malaon ay nakalabas na ng ospital. Pagkatapos ay pinagpatuloy namin ang aming pag-aaral at naging maayos naman ang buong school year. Dumating ang bakasyon at sabay-sabay kaming apat na umuwi ng probinsiya. Nanatiling lihim ang aming relasyon ni Wesley sa aking pamilya dahil tiyak na hindi sasang-ayon ang mga ito sa amin.

Pinagsasaluhan namin ni Wesley ang init ng aming katawan sa bahay nila dahil bantad na sa aming relasyon ang Mama ni Wesley. Pero tulad nga ng kasabihang walang lihim ang hindi nabubuniyag, nangyari ang kinatatakutan ko. Nalaman ng aking Tatay ang relasyon namin kung kaya sa kauna-unahang pagkakataon ay napagbuhatan ako niya ng kamay.

Pinaghiwalay kami ni Wesley at sinabing hindi na ako babalik sa Manila at hindi na din pwedeng magkita ng aking mga kaibigan. 2 linggo akong kinulong sa bahay ni Tatay. Naaawa man ang Nanay at mga kapatid ko ay wala silang magawa. Hindi ko na matiis na pinaglayo kami ni Wesley at ngayon ay tila preso ako sa sariling bahay. Pati ang cellphone ko ay kinuha.

Dumating ako sa puntong pagod na ako sa lahat ng ito lalo na ang hindi magandang pakikitungo ng aking ama sa akin. Isa lang ang naisip kong solusyon para takasan ang lahat ng ito. Nakita ko ang sleeping pills sa medicine cabinet. Kinuha ko ito. Binuhos ang marami sa aking palad. Walang dalawang isip ay isinubo ko lahat ito hanggang sa mawalan na ako ng malay.

Pagmulat ng mata ko ay nasa isang kwarto ako at nakahiga. Hindi ito ang kwarto ko. Kakaiba at hindi ko alam kung kanino iyon. Nalingon ako sa aking kaliwang braso at may nakakabit na dextrose. Nasa ospital pala ako. Sa kanan ko ay nandoon ang aking ama at nakangiti habang lumuluha. “Anak, patawarin mo si Tatay kung naging malupit ako sa iyo. ‘Wag mo na uulitin ulit ito ha?” paghingi ng tawad ng aking ama.

Lumapit na din sila Nanay at mga kuya ko sa kama ko. “3 days kang walang malay at kahit saglit ay hindi ka niya iniwan at di umalis sa tabi mo,” sabay turo kay Wesley na nasa sofa sa gilid at natutulog.

Napaluha ako ng makita ko si Wesley. “Anak, pumapayag na ako sa relasyon n’yo. Kung saan ka magiging masaya, susuportahan ka namin. Napatunayan din naman ng kababata mo kung gaano ka niya kamahal,” - ang aking ama.

Tuluyan na akong naiyak dahil sa narinig kong iyon. Ginising ni Kuya ko si Wesley. Bumangon ito agad at lumapit sa akin, may luha din sa kaniyang mga mata. Humalik sa noo ko ang aking ama, tinapik naman sa balikat si Wesley at lumabas ang aking pamilya para magka-usap kami ng sarilinan ni Wesley.

Paglabas na paglabas ng aking pamilya ay bigla ako siyakap ni Wesley ng napakahigpit. “Bakit mo ginawa yon? Hindi mo ba alam na halos mamatay na ako sa pag-aalala sa iyo?” - si Wesley habang umiiyak.

“Sorry. Nawalan kasi ako ng pag-asa na makita ka pa ulit. Mas gugustuhin kong mawala na lang kung malalayo din lang ako sa iyo.”

Hinawakan ako ni Wesley sa aking mukha. Tinitigan ng mata sa mata. “’Wag na ‘wag mo ng uulitin to ha? Mamatay ako,” sumamo niya sa akin.

Tumango ako bilang sagot sa kaniya. At isang napakatamis na halik sa aking labi ang binigay niya sa akin. Halik na tila kay tagal kong hinintay na mangyari muli. Ilang araw lang ay nakalabas na ako ng ospital. Pinagpatuloy namin ang normal na buhay. Bumalik kami sa Manila para mag-aral.

Lumipas ang mga taon. Nakatapos na sila Wesley, Dino at Eric. Nagkaroon na sila ng matatag na trabaho at after 2 years ay ako naman ang nagtapos. Nakakuha din ako ng magandang trabaho. Nanatili ang closeness naming apat. Sa kabila ng mga pangungutya at mga panlalait ng marami, nanatiling matatag ang relasyon namin ni Wesley.

Wala kaming pakialam sa sinasabi ng iba sa amin. Ang mahalaga ay masaya kami at suportado ng pamilya. Nagsama kami ni Wesley sa isang bahay na nabili namin sa Manila. Madalas kaming bisitahin doon nila Eric at Dino. Nagkakakwentuhan sa mga nakaraan at nagkakatawanan na lang. Sa Manila na din nanirahan sina Eric at Dino. Di kalaunan ay nag-ampon kami ni Wesley ng isang baby boy. Inayos namin ang legal adaption sa bata at inapelyido ito kay Wesley.

Ngayon, eto pa rin kami ni Wesley, magkasama. Hindi din naman maiiwasan na minsan ay may di pagkaka-unawaan pero nasosolusyunan agad ito at hindi natatapos ang araw ay nagkakasundo na ulit kami. Ganoon naman talaga sa isang relasyon. Bigayan lang, tiwala, pagmamahalan at respeto sa isa't isa.

Grade 6 na ang anak-anakan namin at alam niya ang tungkol sa amin ng Daddy niya. Hindi maiiwasang tinutukso siya na 2 ang ama pero walang ina ngunit lumaki si Will na mabait at maunawaing bata. Hindi niya pinakikinggan ang mga panunuya at sa halip ay pinapakita pa niya sa Daddy at Papa niya na mahal na mahal niya kami. Ano pa nga ba ang hihilingin ko. Ngayon ay nangingiti na lang ako tuwing naaalala ang nagdaang panahon.

Sino ba ang mag-aakala na ang aking Kababata ang aking makakasama at mamahaling ng habambuhay. Hindi na namin kailangang ikasal dahil sapat na ang pangako at pagmamahal sa isa't isa na subok na ng panahon.

Nagustuhan n’yo sana ang aking kwento at nakapagbigay ng aral sa lahat na ang pag-ibig ay walang pinipiling kasarian o estado ng buhay. kusa itong nararamdaman at nasa sa iyo na kung handa mong ipaglaban gaya sa amin ni Wesley.

 

Wakas-----

 

Sa Babuyan at Manukan (Part 13)

 

Sa Babuyan at Manukan (Part 13)

 

Kuya Zaldy’s POV

Hindi ako dalawin ng antok, naisip ko si Mikel. Ngayon lang parang luminaw ang aking isipan. Nakadama ako ng pagsisisi, ng awa sa kapatid ko. Hindi ko siya dapat sinaktan, dapat ay inunawa ko ito.

Sa nangyari sa amin ni Vincent ay naunawaan ko ang kalagayan ni Mikel. Nagawa kong pagbiyan ang gusto ni Vincent. Hindi ko naman akalain na mahuhulog ang loob niya sa akin. Nang aking suriin din naman ang aking sarili, nagawa kong hindi tumanggi dahil gusto ko rin, parang may konti na rin kasi akong pagtatangi sa aking bestfriend na iyon.

Ilan na bang bading ang nagpaparamdam sa akin. Sa aking sarili, huwag lang nila akong babastusin dahil mananakit ako. Pero heto, binastos ako ng bestfriend ko pa, pero ano itong ginawa ko, pinagbigyan ko pa, hindi ako tumanggi at gusto ko pang maulit ang pangyayaring iyon. Tumulo na lang ang luha ko ng hindi ko namalayan.

“Mikel, umuwi ka na, hindi na ako galit. Promise hindi na kita pagagalitan, nauunawaan ko na ikaw.”

Nakatulugan ko na lang na si Mikel at ang aking pagkakamali ang nasa isipan.

-----o0o-----

Mikel’s POV

Mabilis akong naglalakad, baka kasi ma-late ako sa aming first subject, math pa naman iyon. Halos masagi ko pa si Sir Pineda na hindi ko napansin na naglalakad din at may kasama pang isang lalaki.

“Hoy, Mikel, dahan-dahan lang, nakasagi ka na,” Puna ni Sir.

“Pasensya na po Sir Pineda, baka po kasi ma-late ako, math pa naman ang first subject ko.”

“Okay sige, bilisan mo na at paparating na ang guro ninyo.” – si Sir Pineda.

Tumatakbo na ako, ayokong ma-late kahit isang minuto, dahil sa hindi nale-late ang teacher namin sa Math. At kapag late ka kahit isang minuto sa relo niya, may parusa.

Habol ang hininga ko pagsapit ko sa pinto, laking tuwa ko dahil wala pa si Sir. Nakapagtataka dahil ngayon lang siya male-late yata. Segundo na lang at time na, wala pa rin siya. Policy sa amin na kapag wala pa ang guro at late na ng 15 minutes, ibig sabihin ay absent na ito. Nagkakatuwaan na sa silid, dahil isang minuto na lang ay hindi pa dumarating si Sir Reyes.

Nagka-countdown na ang mga kaklase ko sa pangunguna ni Gerald. 5 seconds na lang nang dumating si Sir Reyes.

“Good morning class. Pahiya kayo ano. Akala ninyo wala ako ano hehehe. Pero huwag mag-alala, me good news ako sa inyo, siguradong matutuwa kayo,” wika ni Sir Reyes.

Hindi naman sinabi kaagad ni Sir kung ano ang good news na iyon, sinuspense pa talaga kami.

Nagtungo muna siya sa may pintuan, tila may tinawag. Pagbalik sa kanyang pwesto ay may kasama na siya. “Class meet your new class adviser at your math teacher, Mr. Mario Rosales.”

Natahimik kami, walang umimik, na-sorpresa talaga kami.

“Good morning sa inyong lahat. Batiin naman ninyo ang inyong Sir Reyes, dahil lilipad na siya papuntang Canada at doon na magtuturo. Tinanggap siya na magturo sa isang pinaka kilalang university doon at ito na ang huling araw niya. Pinakilala na ako sa inyo, pwede ninyo akong tawagin sa aking pangalan lang, simpleng “Mario” ay okay lang sa akin dahil gusto ko na maging kaibigan ko kayo lahat.

Nagpaalam muna si Sir Reyes, babalik daw pagkatapos ng klase, naiwan na si Sir Rosales.

“Nida, ang gwapo hihihi,” bulong ko sa aking kaibigan.

“Sshhh, lumandi ka na naman,” sawata sa akin ni Nida.

Pinagmasdan kong mabuti si Sir Mario, halos hindi kumukurap ang aking mga mata, titig na titig ako sa kanya. Hindi tuloy ako masyadong makapakinig sa sinasabi niya. Hindi pa naman iyon lesson. May mga gusto lang siyang panuntuan na gustong ipatupad sa kanyang klase, sa klase lang naman niya. Tapos ay nag check na ng attendance para makilala daw niya isa-isa kaming mga estudyante.

Nang tawagin ang pangalan ko ay hindi ako kumikibo, para wala ako sa room at naglalakbay sa kawalan.

“Absent ba si Michael?”

“Hoy! Ano ka ba? Kanina ka pa tinatawag, baka ma-absenan ka na niyan.”

Siniko na ako ni Nida dahil hindi ako kumikibo. “Sir… hindi po, present po ako.” malakas kong wika sa kabiglaanan, napagtawanan tuloy ako.

“Malalim yata ang iniisip mo, share mo naman sa mga kaklase mo.”

“Sir sorry po. Wala po iyon.”

Binuklat-buklat pa ni Sir Rosales ang class record. “Hmmm, mahusay ka pala sa math ah, nangunguna ka sa klaseng ito. Tingnan natin kung ma-maintain mo ang mataas mong grade.”

Natakot ako sa sinabi niyang iyon, baka pag-initan ako. Baka mas terror pa kay Sir Reyes ah. Napatingin ako kay Nida, nahulaan niya na natakot ako.

-----o0o-----

Pauwi na kami, hindi ako mapakali sa sinabi kanina ni Sir Rosales. “Nida, ano kayang ibig sabihin ni Sir rosales sa akin kanina. Galit ba siya?”

“Wala akong ideya Mikel,” ani Nida.

“Mukhang galit sa iyo Mikel, Hindi mo ba siya kilala?” sabad ni Gerald.

“Ngayon ko lang siya nakita, Mukhang mas terror pa siya kay Sir Reyes ang Sir Rosales na ito ah.”

-----o0o-----

Hanggang sa aking pagtulog ay si Sir Rosales pa rin ang nasa aking isipan. Pero hindi ang kasungitan niya ang nasa isipan ko kungi ang maganda niyang mukha, napaka-amo at hindi bagay ang mag-sungit.

Matangkad si Sir, matipuno ang katawan, kayumanggi ang balat at kanina, ewan ko kung napansin niya ako, dahil sa bukol niya sa harapan ako nakatingin, titig na titig ako na tila sinusukat ang alaga niyang nakakulong doon. Sa pagkakatitig ko, parang gumalaw pa iyon. Inisip ko pang mapanaginipan ko sana siya, yung panaginip na gustong-gusto kong mangyari, ang makatalik siya.

-----o0o-----

Kinabukasan, nagmamadali na naman ako sa paglalakad papasok sa aming room, maaga pa naman, pero ewan ko ba, kinakabahan ako. Bakit ba naging first subject namin ang math.

“Oh Mikel, bakit parang hapong-hapo ka na naman, tumakbo ka na naman ba? Maaga pa naman ah,” puna ni Nida.

“Ewan ko ba Nida kung bakit ako kinakabahan dito kay Sir Rosales na ito. Hindi ko naramdaman ang ganito kay Sir Reyes eh kahit alam natin ang pagka-sungit nito. Pero itong si Sir Rosales, mas masungit pa yata. Feeling ko ay galit sa bakla eh, ako agad ang nakita kahapon eh.”

“Ano ka ba naman Mikel, kung ano-ano ang iniisip mo. Huwag ka ngang sobrang advance kung mag-isip. Tahimik na, andyan na siya.”

Tumayo lang naman sa harapan si Sir Rosales, inilibot ang tingin sa buong room, marahil ay inaalam ang absent ewan ko lang kung kabisado na niya ang mga pangalan namin.

Hindi ko naman sinasadya na mapatitig na naman sa may bandfang ibaba ng kanyang puson. Bakit ba iba ang tingin ko roon, wari ko ba’y palaging naka-umbok. Napatitig na naman ako ng matagal.

“Mr. Michael, solve problem 1 of your assignment on the blackboard. Faster!.”

Mabuti na lang at palagi akong ready. Nasagutan ko naman. Matapos kong ma-presinta ang solusyon ay pinapaliwanag pa sa akin kung paano ko sinolve.. Na very good naman ako.

Simula noon, palagi na akong nag-aaral sa math, advance pa nga ko sa lesson namin.

Ang hindi ko malaman ay kung bakit ako paborito na tawagin ni Sir at pag-solbin ng math problem. Bakit ako pinag-iinitan. Kaso, wala naman siyang butas na makita sa akin para ipahiya. Paalgi kong nakukuha ang tamang solusyon.

-----o0o-----

Malapit na ang periodical exam namin, puspusan ang pag-aaral ko lalo na sa math subject. Baka kasi sa exam makakita ng ikapapahiya ko si Sir Rosales. Wala naman akong problema sa ibang subjcet ko dahil sa kayang-kaya ko na iyon. Ito lang talagang math ang ikinababahala ko, hindi dahil sa takot akong bumaba ang grades kundi kung ano talaga ang binabalak ni Sir Rosales.

Kahit na naman ganon ang trato niya sa akin, hindi pa rin nawawala ang paghanga ko sa kanya, pinagnanasahan ko pa rin siya. Wala naman siyang pinapakitang kagaspangan sa akin, kasi ay nakasaagot naman ako sa mga tanong niya, Pero ramdam ko ang bagsik niya lalo na sa ibang estudyante, ilan na ba ang pinaiyak niya. Maging ang ibang mga kalalakihan ay napiyak na niya sa pamamagitan ng pagpapahiya.

Tuwa lang ni Daryl at Gerald, hindi sila masyadong natatawag para mag solve, matawag man ay tila nagkakataong napakadali at kayang-kaya kahit na nang pinaka-mahina sa aming klase. Tila ba may double standard talaga si Sir.

-----o0o-----

Katatapos lang nang periodical exam namin. Medyo maluwag-luwag na naman ang schdule namin.

Maaga kaming nakauwi, inaya ako n Gerald na maglaro muna ng computer games. Sumama ako pati na rin si Daryl para makapaglibang naman ng konti. Napasarap ang aming paglalaro, hindi ko namalayan na madilim na pala.

“Hala. Baka makagalitan na ako ni Nanay Sela, madilim na pala,” pag-aalala ko.

“Hindi naman siguro, mabait naman si Nanay Sela mo eh,” pag-alo ni Daryl.

“Yun na nga eh, baka isipin na sinasamantala ko ang kabaitan niya. Tara na, bilisan na natin.”

Nauna na si Gerald, iba kasi ang daan niya, saka magsasakay siya ng tricycle. Kami naman ni Daryl ay maglalakad. Magisa na nga lang ako dahil mas malapit ang kina Daryl.

Papasok na ako sa aming bakuran nang matanaw ko ang isang anino. Pamilyar sa akin iyon, sinipat kong mabuti, tama ako, ang isa kong kaklase na si Reno, isa sa gwapo sa aming klase at crush ko rin. Lumiko siya sa bandang dulo ng lote ni Nanay Sela na hindi pa nababakuran. Maraming puno roon ng saging. Nagtaka ako kung anong gagawin roon. Ang alam ko ay sa bandang dulo lang ang bahay nila, malapit sa lupa ni Nanay Sela.

Maya-maya ay isa pang anino ang nakita kong naglalakad, at lumiko kung saan lumiko si Reno. Kilala ko rin ang lalaki, si Mang Arnulfo. Ang alam ko ay isa siyang konsehal ng bayang ito.

“Ano kayang gagawin ng dalawang iyon? At bakit sa sagingan ni Nanay Sela pumasok?” mga tanong na naglalaro sa aking isipan.

Curious ako, masama na ang iniisip ko, bastos. Kaya tinungo ko kung saan sila nagtungo. Ewan ko kung bakit ako nae-excite. Gusto ko kasing makakita ng live show gaya nang nakita ko noon kina Sendong at Mang Kanor. Iyon din ang naglalaro sa isipan ko na gagawin nila. Ano pa ba ang maiisip ko sa ganitong oras at sa madilim na lugar pa at masukal.

Ingat na ingat ako sa paglalakad, iniiwasan kong makatuntong ng tuyong dahon na makakalikha ng ingay. Sa ganito katahimik na oras, kahit yata karayom na mahulog sa dayami ay maririnig ang tunog hehehe. Eksags naman hehehe.

Nakadinig na ako nang mahinang ungol. Puta, nasa malapit lang sila, at tama ang hinala ko. Sino kaya sa kanila ang bading. Malamang si mang Arnulfo. Pero matanda na ito, baka kasing edaran si Mang Kanor. Kung sabagay, pinatulan ito ni Sendong. Ang kaibahan lang, may kagandahang lalaki si Mang Kanor at itong si Mang Arnulfo ay ewan ko, hipon na hipon kasi ang itsura.

“Basta, yung hinihingi ko sa iyo ha, yung bagong CP, yung medyo modelo,” ang nadinig kong sinabi ni Reno.

“Oo, na order ko na, at baka ideliver na sa makalawa. Sabihin ko sa iyo pag dumating na,” sagot ni Konsi Arnulfo. “Susuhin mo na ako,” hiling ni Mang Arnulfo.

Dinig ko lang ang usapan nila, pero hindi ko pa nakikita kung nasaang lugar sila. Pinakinggan kong mabuti kung saan posibleng nagmumula ang usapan, alam kong malapit lang, hindi lang ako makakilos ng mabilis dahil baka makagawa ako ng ingay.

Puta, malapit lang pala ako sa kinapupuwestuhan nila, nasa kabilang dikit-dikit na puno lang pala sila ng saging kaya hindi ko makita. Humanap ako ng ibang pwesto sa may gilid lang, presto, kitang-kita ko na sila at dinig ko pa sila kahit nagbulungan lang.

“Ayoko, kapag nasa akin na ang CP saka kita sususuhin,” tugon ni Reno.

“Ang daya mo naman, para namang hindi ibibigay eh. Nangako na naman ako ah, sa makalawa lang, hindi mo pa ako mapag-bigyan.”

“Basta ayoko. Jakulin na lang kita mamaya. Himurin mo na lang ang butas ko. Gusto mo bang kantutin din kita?”

Hindi napilit si Reno sa susuhin si Mang Arnulfo, iba na lang ang gustong gawin.

“Oo, gusto kong makantot mo ako,” tugon ni Mang Arnulfo.

“Sige na, himurin mo muna ang pwet ko, saka susuhin mo ako para lalong tumigas ang titi ko,” sabi ni Reno.

Kaagad namang tumalima si Mang Arnulfo, Kaagad na lumuhod at hinatak pababa ang suot na short ni Reno. Puta, kitang-kita ko ang mahabang burat ni Reno. Madilim nga roon, pero maliwanag naman ang sikat ng buwan dahil full moon.

Isinubo muna ni Mang Arnulfo ang mahabang burat ni Reno, labas masok kaagad sa malapad nitong bibig. Tapos ay iniluwa at sininghot ang singit bago dinilaan at hinimod pababa sa may bayag hanggang sa pwetan ni Reno. Ungol kaagad ang namutawi sa bibig ng estudyante, sarap na sarap habang sinusungkal-sungkal ng dila nito ang kanyang butas.

“Ahhhh shetttttttt ka Mang Arnulfo. Masarap di ba? Sige magpakasawa ka na. mamaya ay babarurutin na kita.”

Matagal-tagal ding sinuso ni Mang Arnulfo ang burat ni Reno. Sa ekspresyon ng mukha niya, masasabi kong sarap na sarap din naman siya sa ginagawang pagsuso ng matanda. Tingin ko ay magaling itong chumupa, sagad-sagaran kasi kung kumain ng titi kaya naman napapaungol ng malakas si Reno.

Maya-maya lang ay itinulak na ni Reno ang mukha ni Konsi Arnulfo, nahugot tuloy sa bibig nito ang burat niya. “Tuwad ka na, kakantutin na kita,” utos ni Reno.

Naghubo na si Mang Arnulfo, ibinaba na ang pantalon hanggang tuhod saka tumalikod at humawak sa isang malaki-laking puno ng saging. May inabot pang kung ano kay Reno, isang maliit na plastic bottle, marahil ay lubricant iyon.

Naglagay si Reno sa kamay at ipinahid na sa butas ng matanda, napasinghap naman kaagad ito. Kaya pala ay pinasok ni Reno ang isang daliri.

“Ahhhhh ang sarap Reno. Sige ang fingerin mo muna ako ooohhhhh ang sarapppppp ahhhhh!” ungol ng konsehal.

Lalo namang napaiknat ang puwetan ni Mang Arnulfo, tumuwad na nang husto. “Ahhhh tanginamo Reno, ang sarappp. Sige pa, tatluhin mo na uhhhhhh shet!”

“Pwede na ito, wala na sigurong aray ito hehehe,” sabi ni Reno.

Muling pinatakan ng langis ang butas ng matanda pati na ang sariling burat saka itinutok na sa naka-balandrang pwet ni Mang Arnulfo. Isang mariing lang bayo ay pasok ang mahabang burat ng aking kaklase.

“Putangina mo ahhhhhh shettttttttt shettttttt ohhhhhh ang sarap. Sige na, kantot na, idiin mo puta, ang sarapppppp. Ibaon mo ng husto ohhh ahhhh ahhhh ahhhh ahhhh,” sunod-sunod na ungol ni Mang Arnulfo, siguro at tumirik na ang mga mata dahil sa kakaibang ungol.

Nakaramdam ako ng konting inggit. Mamamakla pala itong si Reno, kaya lang ay materyoso., nanghihingi ng bayad.

May pag-giling-giling pa si Reno hangang kumakadyut, mahipit ang hawak sa balakang ni Mang Arnulfo, hinihikit pa saka babanatan na mariing kadyut, ungol naman ang namumutawi sa bibig nito, may pagmumura pa.

“Malapit na akong labasan Mang Arnulfo”

“Jakulin mo ang burat ko, pangako mo iyon,” hiling ni Mang Arnulfo.

Habang sige lang sa pagkantot si Reno, mahigpit din niyang hinawakan ang matigas ding titi ng matanda at mabilis na jinakol. Hindi naman nagtagal, at halos panabay pa silang napahiyaw. “Ahh shet ayan na ahhhhhhhhhhhhh shetttttttttttttt!”

Halos sabay na nagpakawala ng tamod ang dalawa, si Reno ay sa loob ng butas ng konsehal samangtalang ito ay tumalsik sa puno ng saging.”

Humihingal si Reno na kumalas, pinunasan ng panyong inabot ni Mang Arnulfo ang burat saka nag-ayos na ng sarili. Ako naman ay walang kilatis a lumabas na.

Pagdading sa daan ay nagtago muna ako, naunang nakita kong lumabas si Mang Arnulfo at walang lingon-lingon na naglakad na pabalik kung saan ko siya nakitang naglalakad kanina. Malapit nga lang pala ang tirahan nila kay Nanay Sela.

Maya-maya ay si Reno naman ang lumabas. Prenteng prente siyang naglakad. Pagtapat sa may pinagtaguan ko ay tinawag ko ang kanyang pangalan. “Reno, anong ginawa mo sa sagingang ni Nanay Sela. Nakita ko rin na lumabas diyan si Mang Arnulfo.”

 

 

Itutuloy-----