Idol
Ko Si Sir (Part 2)
By:
Mikejuha
(From:
Pinoy Gay Love Story)
Hindi ko
maintindihan ang naramdaman ko habang naglapat ang aming mga hubad at pawisang
pang-itaas na katawan. May kiliting dumaloy sa buong katawan ko habang
bumubundol-bundol naman ang harapan ko sa likuran niya.
Namalayan ko na lang
na tumigas ang pagkalalaki ko. Nasa ganung ayos kami nung mapansin kong parang
nahirapan siyang i-unbuckle ang belt upang buksan ang fly. Kayat habang
nakasandal siya sa akin, ibinaba ko ang mga kamay kong naka-akap sa chest area niya
at ako na mismo ang nag-unbuckle ng belt at nagbukas ng fly. Ako na rin ang
naghugot ng ari niya.
Dahil sa tinigasan
si Sir, sumagi ito sa brief niya. Hinawakan ko iyon at isenentro sa toilet bowl
ang bagsak ng kaniyang ihi. “Tangna! Para akong nag-assit ng isang disabled
neto,” sabi kong ‘di maintindihan kung matatawa o maiinis. Parang nakuryente
ako sa ginawa kong iyon. Sa buong buhay ko, nun lang ako nakahawak ng ari ng
iba, at sa tao pang kinaiinisan ko. Nung matapos na siyang umihi, hindi siya
kumilos, nakasandal lang sa akin. Marahil dahil sa hilo, ang dalawa niyang
kamay ay naka laylay lang sa tagiliran, naka-akap ng isa kong kamay ang chest
area niya habang ang isa kong kamay naman ay hawak-hawak pa rin ang
kumikislot-kislot niyang ari. Lumakas ang kabog ng dibdib ko sa hindi
maipaliwanang na naramdaman sa eksenang iyon.
-----o0o-----
Hanggang sa gumalaw
ang mga kamay ni Sir at siya na mismo ang nagsiksik ng ari niya pabalik sa loob
ng brief. Mukhang nahimasmasan na siya ng konti at hinayaan ko na lang din siyang
mag-isang maglakad pabalik sa sala.
“Arggggghhhhhh!
Shitttt!” sambit ng isipan ko habang pinagmasdan siyang paika-ika, hindi ko malaman
kung bubugbugin ko siya o mainis sa sarili dahil sa imbis na galit at
paghiganti, ay may sumisingit na kung anong awa o kiliti ang nadarama ko sa
naudlot na eksena.
Nakaupo na siya nung
bumalik ako sa inuupuan ko paharap sa kaniya. “OK ka lang?” tanong ko.
“OK lang. Salamat,
nahihiya ako sa iyo,” sabi niyang parang hirap sa pagsalita dahil sa
kalasingan.
“OK lang yun, James,
pareho naman tayong lalaki, e,” sabi ko. “Balik pala tayo dun sa dahilan ng
pagpapatawag mo sa akin, ano nga ulit yun? Sige, makikinig na ako dahil tinupad
mo naman ang hiningi kong kundisyon at halos maubos na nga natin tong alak e,”
“Gusto ko lang
naman... bumalik ka sa klase ko eh. Sayang naman ang galing mo kung hindi mo
ipasa ang subject ko, iyun lang ang gusto ko, simpleng bagay lang.”
“Ah, ‘yun lang ba?
Chicken. Ok, papasukan ko ang subject mo pero sa isang kundisyon.”
“Ano na naman yang
kundisoyn na yan? Putsa, andami mong kundisyon din no?” sabi niyang sabay kamot
sa ulo na parang batang nakukulitan.
“Makikipag-sex ka sa
akin.”
Animoy nataranta siya’t
biglang humupa ang kalasingan, ‘di makapaniwala sa narinig. Napailing at
binitiwan ang pilit na ngiti habang ang mapupungay na mga matang dala ng kalasingan
ay nakatutok sa akin. “Shittt! Tell me you are kidding, Carl.”
“No, I’m not James!”
Tinitigan niya ako, nag-isip.
“Hindi ko kaya, Carl.”
“Hindi mo kaya dahil
estudyante mo ako o dahil ayaw mo lang talaga?”
“What is the point?”
tanong niya.
“Just answer my
question. Papasukan ko ba ang klase mo o hindi?”
“OK, ok. Bago ko
sagutin ang tanong mong yan, tanong ko lang din. Ikaw ba, gusto mo rin ba
talagang gawin ito with me, o may gusto ka lang patunayan?”
Nag-isip ako.
“Halimbawang ang sagot ko ay dahil gusto ko lang na may mapatunayan?”
“Sa akin? O sa
sarili mo? Is this an experiment, or a test?” bilis niyang pag follow-up.
Natulala ako sa sagot niyang yun.
Hindi ko akalaing sa
kabila ng kalasingan niya ay magawa pa niyang ma-corner ako. Hindi ako
nakaimik.
“Carl, sasabihin ko
to sa ‘yo, alam kong matalino ka, at naamoy ko, nilalaro mo lang ako e.
Magaling ka, kaya espesiyal ka sa akin, alam mo ba yun? Dahil ibang-iba ka sa
lahat ng mga naging estudyante ko. Kumbaga, there is special and interesting
about you. But don’t get me wrong, it’s not your looks, it’s your intelligence
and the way you look at things, sa age mong yan. At nalulungkot ako dahil sa
kabila ng talino mo, you are misdirecting it, stifling its full potential, and
in the process heading yourself to self destruction,” wika in James saka
sandaling huminto.
“Nanghihinayang ako.
You are a genius, but with the mindset of an idiot. How to correct that mindset
is a great challenge for me bilang guro mo. Maaring masama ang loob mo sa akin
sa approach ko sa iyo, but I got to do what I think is right. At alam ko, you
want to resist and make your own game plan. Ngayon, kung kasali sa game plan mo
ang kundisyon na makikipag sex ako sa yo para lang pumasok ka sa klase ko,
sige, sasakyan kita d’yan. But I got my game plan too. And in the end, let us
see whose game plan succeeds,” patuloy ni James.
Tumayo siya at kahit
groggy, tuluyang hinatak pababa sa sahig ang kaniyang jeans at brief. Medyo
tinamaan ako sa sinabing yun ni Sir James. Hindi ko akalaing masabi niya na ako
ay espesiyal. Hindi ko lang maintindihan at matanggap kung bakit ganun ang
approach at pagtrato niya sa akin. Alam kong sa talino at husay ni Sir James
bilang isang guro, may malalim siyang ibig sabihin at ipahiwatig. Para akong
natauhan at nagdadalawang-isip kung ituloy pa ang binabalak. Nung makita ko ang
biglang paghubad niya ng lahat ng saplot sa harap ko, may ibang kiliti akong
naramdaman at tila nabura din bigla lahat sa isipan ang mga katagang binitawan niya
tungkol sa akin. Lalo akong humanga sa ganda ng porma ng katawang hunk na hunk
ang dating.
Nilapitan ako ni James,
hinawakan sa kamay, pinatayo at siya na mismo ang nagtanggal ng jeans at brief
ko. Biglang gumapang sa buong katawan ko ang sarap na hindi maipaliwanang. At
naramdaman ko na lang ang pagtigas ng aking pagkalalaki. Hinalikan ako ni Sir
sa bibig, nagdikit ang aming mga katawan. Para kaming nagsasayaw, nagyayakapan,
nagkiskisan ang mga dila habang ang mga ungol ay nagingibabaw sa buong kwarto
at katahimikan ng gabi.
Hanggang sa tuluyan
naming naipalabas ang init ng aming mga katawan at bugso ng pagnanasa. Nung
mahimasmasan, hindi ako makapaniwalang nagawa ko ang bagay na iyon. Nalilito,
binabagabag ng maraming katanungan ang isipan. Tiningnan ko si Sir na
nakatihaya sa kama. Sa sobang kalasingan, tila walang buhay at walang
kamalay-malay sa mga pangyayari. “Maalala kaya niya ang pianggagawa at ang
nangyari sa amin sa gabing ito?” tanong ng isip ko. Ngunit hindi ko na
pinapahalagahan pang malaman ang kasagutan. Ang importante sa akin, ay
nagtagumpay ako sa aking misyon: ang sikretong makunan ng video clip ang
eksenang naglabas-masok sa bibig ni Sir James ang pagkalalaki ko, na siya kong
gagamitin sa plano kong pag-blackmail sa kaniya.
Kagaya ng
napagkasunduan, pinasukan ko ang subject ni Sir James. Ngunit hindi na kagaya
ng dati na ibinuhos ko ang oras at talento sa kare-research at pagpapa-papel sa
mga discussions. Nakaupo lang ako sa isang gilid, kung anu-ano ang
pinagkakaabalahan. Nanfiyan yung nang-iinis sa kaklase, nagdo-drawing ng mukha
ng kung sinu-sino, lumalabas paminsan-minsan, o kaya’y natutulog. Kumbaga,
taken for granted at respeto ko na lang sa napag-kasunduan.
Pag may test,
sina-submit ko kaagad ang test papers kahit walang laman, o drawing lang ng
mukha ni Sir James ang nasa papel. Ang importante para sa akin ay ‘di niya na
ako iniipit, iniinsulto, pini-pressure. Higit sa lahat, hindi na rin niya ako
pinapahiya sa harap ng klase. “Bakit pa ako magpapakahirap d’yan, e ipapasa din
naman ako neto, dahil kung hindi, malaking eskandalo ang mapagpipyestahan sa
campus na to. Hawak-hawak ko yata ang video clip na magpapatunay kung gaanu
kagaling sumuso si Sir, hehehe. Sarappppp talaga ng buhay!” sambit ng utak kong
naalipin ng kademonyohan. Natapos na lang ang semester, ni hindi kami
nag-papansinan.
Ang hindi ko
maintindihan ay ang nararamdaman ko. Oo, natuwa ako’t para akong ibong nakalaya
sa bagsik ni Sir James, ngunit sa kabilang dako, parang may kaunting kirot din
sa akin ang biglang pagbabago ng setup. Kung dati, sa akin nakatutok lahat ang
attention ng buong klase at ako ang bida at iniidolo dahil sa pagiging palaban
sa mga pang-aalaska ni Sir James, sa pagkakataong yun ay pakiwari koy biglang
nawalan ng sigla ang mundo ko. Parang may malaking kulang. Na-miss ko ang
kasiglahan ng klase, ang pagtatawanan nila at pagsasali sa mga argumentong
nabuo dahil sa mga sagutan ng tanong at kontra-tanong namin ni Sir James.
At ang higit na
nagpapakirot sa dibdib ko ay ang lungkot sa mukha ni Sir. Ibang-iba na siya.
Hindi na siya yung dating Sir na masayahin, buhay na buhay sa klase, at may
ngiting nakakahawa at nakakabighani. Nawala na ang dating sigla niya. Hindi ko
rin alam kung bakit ganun ang nararamdaman ko sa sandaling makita ang malungkot
niyang mukha. Paminsan-minsan, pumapasok na lang siya sa isip ko at
napapatulala na lang bigla. Minsan naman, parang gustong-gusto ko siyang
makita. Ngunit binale-wala ko na lang. Nanaig pa rin sa akin ang pride sa
nararamdamang tagumpay laban sa kaniya. “Kaw kasi, hindi mo muna tiningnan kung
sino’ng makakabangga mo!” sabi ko sa sarili.
Nung bigayan na ng
grades, tuwang-tuwa kong kinuha ang card at excited na excited. “Gaano kaya
kataas ang grades na ibinigay ni Sir James sa akin? Flat 1.0 kaya? Hehehe,”
tanong ko sa sarili. Dahil kasama ko ang kaibigang si Ricky, pagmamayabang kong
ibinigay sa kaniya ang card. “Tol, basahin mo nga at ikaw na ang magsabi kung gaano
kabait ni Sir James sakin. Ano ‘dre, flat 1.0 ba ang grade ko sa kaniya, ha?”
Nung tiningnan na ni
Ricky ang card, laking gulat ko na lang ng, “Hahahahahaha! INC. Tol, INC! Ganiyan
kabait si Sir James sa iyo! Nasa line of one ang grades mo sa lahat ng mga
subjects maliban sa kaniy na incomplete, hahaha!”
Sa sobrang hiya ko,
dali-dali kong tinalikuran si Ricky at deretsong pumunta sa Faculty Room.
“Magtutuos tayo ngayon, Mr. James Cruz. Talagang gusto mo akong kalabanin ha?
Sige,” ang sigaw ng utak kong nanggagalaiti. Dinatnan ko si Sir James sa
Faculty Room at nagliligpit ng mga personal na gamit, pansin ko ang sobrang
lungkot sa kaniyang mukha.
“James! Don’t do
this to me, ok! I attended your stupid class based on what we agreed, remember
nung mag-inuman tayo? Why didn’t you comply with what we agreed? What did you
do to my grade? Answer meee!” ang sigaw ko habang nasa pintuan palang ng
Faculty Room, hindi alintana ang iba pang guro at madre sa paligid.
“Hey, hey! Let’s
talk this over at the Conference Room, ok? Come follow me,” Ang kalmante niyang
sagot habang nagmamadaling lumabas patungong Conference Room. Sumunod ako. Nung
nasa loob na kami at naka-lock na ang Conference Room, “Ok, Mr. Miller, you are
free to scream or to hit me. Come on, give me your best shot!” ang pasigaw niyang
sabi habang hinila pataas ang sleeves pagpapahiwatig na handa siyang
makipag-suntukan. Medyo nag-init ang tenga ko sa inasta niyang ‘yun. Kaya’t
sinugod ko siya kaagad para paulanan ng suntuk ang mukha. Ngunit naunahan niyang
puluputin ang isang braso ko na halos mawalan na ako ng ulirat sa tindi ng
sakit habang ang isang braso niya ay ini-lock sa leeg ko. Halos hindi ako
makakilos at makahinga.
Nasa likuran ko siya,
ang katawan namin ay nagkadikit. Hindi ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari
at sa galing niya sa martial arts. “Ok, Mr. Miller, you want to talk things
over the easy way or the hard way?” ang matigas na boses at pagalit niyang
bulong sa tenga ko habang nasa ganun kaming tensyonadong ayos, parehong habol-habol
ang paghinga. Dahil sa idiniin niya ang bibig niya sa tenga ko, amoy na amoy ko
ang hininga niya habang nagsasalita. Kahit ako nasa ganung katinding galit,
bigla nalang pumasok sa isip ang nangyari sa flat niya nung malasing siya at
umihi sa CR, nakasandal sa katawan ko. Yun nga lang, baligtad ang pwesto namin
dahil siya na ang nasa likod.
Parang may sumundot
na kiliti sa akin sa tagpong ito at unti-unting nalusaw ang galit ko. “Urkkk!
James, pakawalan mo ako please! I’ll talk to you, I’ll talk to you!”
“Marunong ka naman
palang mag-please. Ok, then let’s do it the easy way. Shoot your question!”
Pinakawalan nga niya
ako, naupo kami, magkaharap at nanggagalaiti sa galit ang titig niya sa akin.
“Why did you give me an INC?” ang tanong ko kaagad sa kaniya.
“Ow, good question,
Mr. Miller, and I’m dying to really hear that question from you. Sa tingin mo
ba, kung ikaw ang nasa kalagayan ko at ako ang nasa iyo, would you give me a
good grade? Pasalamat ka’t INC lang yun, not an outright failure.”
“’Di ba ang usapan
lang naman natin ay mag-attend ako sa subject mo?” ang mabilis kong sagot.
“Exactly! But
remember Carl, hindi sinehan ang pinapasukan mo. It’s a damn class! And what do
you expect to do in a stupid class? Siguro naman alam mo, ‘di ba? Do I need to
remind?”
Hindi ako
nakapagsalita. Naisip ko na lang na kahit kailan, hindi ako nakakalusot sa mga
katwiran niya. Palagi akong pinapahirapan, palagi nalang akong talunan. Naisip
ko ang cp at kinapa iyon sa bulsa ko.
“OK... fine. Pero
heto, may ipakita ako sa yo. Easy ka lang.” At pini-play ko nga ang video clip
nn nakuhanan ko nung malasing siya at may nangyari sa amin sa flat niya.
Tiningnan niya ito. Ngunit hindi pa man natapos ang clip,
“Ah, blackmail? Ow come on, Carl, don’t be so
hard on yourself. Alam mo, dapat magpakalalaki ka e. If you want to achieve
something, then work hard for it. Napakaganda ng feeling kung ang isang bagay
ay nakuha mo dahil pinaghirapan mo, o pinagpawisan. Napakadaming tao sa mundo
na deprived sa mga bagay na nasa iyo na, naghirap, nag-invest ng dugo at pawis
para lamang makamit ang mga kahit simpleng bagay na kagaya ng damit o sapatos.
Karamihan nga ay hindi na makapag-aral. May iba nga diyan, hindi makakain kung
hindi binibilad ang katawan sa araw o magbanat ng buto. Yung iba, ni hindi na
iniisip ang ibang bagay na taken for granted na lang ng mga taong katulad mong
spoiled brat dahil ang mas mahalaga sa kanila ay kung ano ang ilalagay na
pagkain sa mesa.”
“‘Yung iba nga e
kahit mesa wala, at yung iba naman ay nakakatulog na lang na walang laman ang
sikmura. Alam ko ‘yan dahil isa ako sa kanila nung maliit pa ako, walang
magulang, lumaki sa hirap. Nagreklamo ba ako? Gumawa ba ako ng masama?
Namblackmail ba ako? Hindi Carl. Bagkus, naging mas tumibay pa ang hangarin
kong magsikap at magpursige. Ngunit ikaw, heto, blackmail ang puhunan sa isang
napakaliit na bagay na kayang-kayang kamtin sa malinis na pamamaraan. Don’t you
feel guilty and ashamed? Wow naman Mr. Miller. Na-experince mo na ba ang
tinatawag nilang ‘peace of mind’ and ‘inner satisfaction’? O kaya’y kahit ‘yun
na lang sarap ng feeling sa pagkamit ng isang bagay na pinaghirapan at
pinagpawisan? Itanong mo nga minsan ‘yan sa sarili mo para magkaroon ka naman
kahit papanu ng silbi sa mundo.”
“Anyway, whatever
you think makes you happy, then go for it. I don’t care a bit. At oo nga pala,
today is my last day. I am leaving this school dahil sasabihin nalang nating, I
failed as a teacher. May isang estudyante akong in the beginning I thought kaya
kong baguhin ang baluktot na pananaw at gawing huwaran ng mga kabataan.
Nagkamali ako sa challenge na iyon para sa sarili. I guess I was just too
ambitious. Hindi ko alam kung saan ako pupunta after today but kaya ko namang
mabuhay sa isang malinis na pamamaraan, na hindi gumagamit ng dahas,
intimidation, o pamba-blackmail. Sanay ako sa hirap, sanay ako sa mabibigat na
trabaho. Ang importante, wala akong tinatapakang tao, walang inaagrabyado o
iniipit.”
Nahinto siya saglit
at binitiwan ang napakalalim na buntong-hininga. “Sayang lang ang lahat ng
nasimulan ko dito, para sa mga estudyante. Anyway, I guess it’s goobye, Mr.
Miller, nice meeting you here,” dugtong niya sabay tayo at extend ng handshake.
“By the way, a few words of advice, napaka-swerte mo sa buhay, Carl, I think
it’s time for you to count your blessings, be happy with what you have, and be
a positive contribution to the human kind,” Pahabol niyang sabi bago tuluyang
lumabas ng conference room at isinara ang pinto.
Para akong napako sa
pagkakaupo at sinampal ng maraming beses. Hiyang-hiya ako sa sarili, ‘di
malaman kung anong gagawin. Umuwi ako ng bahay na puno ng kalituhan, pagsisisi
at panghihinayang. ‘Di ko alam kung bakit ako nalulungkot at tumulo na lang ang
luha. Siguro ay dahil sa mga sinabi niya na tumatagos sa puso at isipan ko,
lalo na nung malaman kong galing din pala siya sa kahirapan, naghirap ang mama niya
at nagbanat siya ng buto para lang makatulong sa pamilya at makamit ang
tagumpay.
Naalala ko ang Mom
ko, ang mga paalala niya, ang mga pinagdaanan niyang hirap sa buhay sa
pagkamatay ng Dad, ang mga paghihirap niya sa pagpapalaki sa akin, at ngayon,
heto ako, malaki na sana at imbes na tatayong katuwang at kakampi niya sa
dinaanang hirap, ako pa itong nagdagdag-pahirap sa kaniya, at binale-wala ang
mga bagay na nakamtan at tinatamasa ko dahil sa pagsisikap niya. “Tama si Sir
James, napakaganda ng mga sinasabi niya,” ang bulong ko sa sarili.
Kinaumagahan,
sinadya kong pumunta ulit ng school. Bulung-bulongan na ang pag-resign ni Sir
James. Marami ang nanghihinayang. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko, at ‘di
maipaliwanag ang nararamdaman. Halos tumulo na ang luha ko nung maisipang
puntahan ang Faculty Room at alamin kung umalis na ba talaga si Sir. “Ay, Mr.
Miller, I think he’s still on his way to the bus terminal papuntang airport,”
ang sabi ng isang gurong napagtanungan ko. Dali-dali akong pumuntang terminal.
Hindi ako nahirapang hanapin si Sir James dahil pinapaligiran siya ng maraming
mga estudyanteng nag send-off sa kaniya sa terminal, yung iba ay umiiyak.
Nung mapansin nilang
nandun ako, nagbigay-daan sila para makalapit ako kay Sir. Ramdam ko sa mga
tingin nila ang matinding galit nila sa akin. Nung magkaharap na kami, lumakas
ang kabog ng dibdib ko, at ‘di malaman kung ano’ng sasabihin. Hiya,
panghihinayang, lungkot at pagsisisi ang naghalong nararamdaman. ‘Di ko rin
maintindihan ang excitement na nadama nung makitang nakangiti siya sa akin.
Parang gusto kong umiyak.
“Hi James...” ang
nasambit ko lang.
“Hi, Carl!” ang
maigsi rin niyang tugon.
“E... Sorry nga pala
sa lahat. Marami akong mga pagkakamali at hindi ko alam kung paanu mai-prove
ang pagsisisi ko. Sana, nandito ka pa sa school. Dito, maraming nagmamahal sa
iyo, marami ka na ring nagawa at nasimulan. At nahirapan akong patawarin ang
sarili dahil sa pagiging dahilan ng iyong pag-alis. Hiyang-hiya ako sa iyo, sa
mga estudyanteng nagmamahal sa iyo,” ang sabi ko. Hindi ko malaman ang sunod
pang sasabihin.
“Hahaha! Huwag ka
ngang mag-drama d’yan Carl. Wala na sa akin ‘yun. Pinatawad na kita at masaya
ako at nakapag-isip-isip ka rin. At, tungkol d’yan sa pruweba na nagsisi ka,
isa lang ang gusto kong gawin mo. Puntahan mo si Prof. Fuentes, nandun lahat
ang instruction ko para sa iyo, kung ano ang dapat mong gawin para mabura ang
INC mong grade. Pag ipinasa mo iyon ng maigi, maniniwala na talaga ako na
nagsisisi ka na.”
“I’ll do it, James,
thank you,”
“And I want your
best, Carl. Show it to me!”
“Yes Sir!” Nag-offer
na siya ng shakehand dahil umandar na rin ang bus. Ngunit imbis na tanggapin ko
ang kamay niya, niyakap ko siya ng mahigpit. Natawa nalang siya at tinugon niya
na rin ang yakap ko. Nagpalakpakan ang mga estudyanteng kapaligid at nakatingin
sa amin.
Habang papalayo na
ang sinasakyan in James ay, binuksan niya ang bintana at pahabol siyang sumigaw
sa akin, “Hey, hindi nga pala tinanggap ang resignation ko!”
“Ha? Talaga?” ang
sagot kong patakbong hinahabol ang bus. Hindi ko na rin narinig ang sagot pa niya
at nag-gesticulate na lang siyang parang ang ibig sabihin ay “Sa pagbalik na
lang niya..”
Parang gusto kong
maglulundag sa tuwa sa narinig kong pahabol niyang iyon. Itatanong ko pa sana
kung bakit pa siya aalis kung hindi naman pala tinanggap ang resignation niya.
Pero hinayaan ko nalang at napakalayo na ng bus. Ang mahalaga, hindi pa rin
pala siya mawawala sa sunod na pasukan. At sa oras na iyon pa lang hindi ko na
napigilan ang excitement na nadarama na makita siyang muli, at maipakita sa kaniya
kung paano ko galingan ang task na ibinigay niya sa akin.
Pinuntahan ko si
Prof Fuentes sa mismo ding araw na galing akong mag-send-off kay Sir James. Doon
ko nalaman ang dahilan ng pag-alis niya. Ipinadala pala siya sa isang National
Convention sa Maynila at pagkatapos, dideretso na sa isang special training.
Mga dalawang buwan din siya dun. Imbis daw kasi na tanggapin ng school
president ang resignation niya, binigyan pa siya ng promotion bilang Dean ng
Student Affairs ng College.
“Ang tindi talaga ni
Sir James! Nag bagsik!” sabi ko sa sarili. Dun ko na rin napag-alaman ang
assignment ko, “Immersion”.
“What is that,
professor?” ang tanong kong parang biglang kumati ang anit ng ulo.
“Mr. James Cruz had
contacted a family in the rural area to be your adoptive family. You will stay
with them for two months, share family works and routine, eat what they eat,
and live like you were a true member of the family. You will be required to
make anecdotals or daily journals of your experiences and at the end of your
immersion, you need to submit a detailed report, stating the lessons and values
learned if any, and an analysis of societal and/or political impact of the
lives of the people with whom you were ‘immersed’ with.”
Parang gusto kong
matulala sa narining. “Medjo malalim at mahirap. Pero, kayang-kaya ko yan,” ang
bulong ko sa sarili.
“And, you are not
allowed to bring with you any electronic gadgets, not even your CP which will
be of no use anyway because there is no signal in the area. You need only to
bring a handful of shirts, jeans, shorts and underwear. You can bring cash but
you are not required to use it unless in an emergency situation. The family
will take care of your needs. Take note that Mr. James Cruz will be checking
with the family whether you have fully complied with the rules. And one thing
more, I need you to fill this up, to be signed by your parent or guardian.”
Iniabot in Mr
Fuented ang isang papel na parang waiver.
“Is there any
question?” Magreklamo sana ako ngunit naalala ko ang promise sa sarili.
“Ganun ba
ka-delikado yang immersion na yan na kailangan pa ng... Ahhhh! Hanggang dito ba
naman, pinapahirapan pa rin ako ni Sir? Pero, Kakayanin ko to para sa iyo Sir
James, at para na rin sa sarili ko at sa Mom ko,” pang-aamo ko sa sarili.
“I have no
questions, professor.” ang sagot ko nalang,
“Ok, then, good
luck, Mr. Miller and tomorrow, you should be here at 7am with the signed waiver.
Someone will pick you up to drop you to your assignment.”
Kinabukasan, wala
pang alas syete nandun na ako sa school, dala-dala ang waiver at ang kakaunting
personal na gamit sa isang knapsack base sa instruction sa akin ni Prof
Fuentes. Sinundo nga ako at inihatid sa lugar. May mahigit apat na oras din ang
biyahe at dahil sa dumating na kami sa kung saan makitid at mahirap ang daan
papasok, naglakad pa kami ng halos dalawang oras. Puro malalaking kahoy,
mahahabang damo, kawayan at pataniman ng niyog ang nadadaanan namin. Tumawid
din kami ng dalawang maliliit na ilog, at umakyat sa isang matarik na burol.
Halos mawalan na ako ng ulirat sa hirap ng paglalakad at dinaanan namin.
Hingal-aso ako nung makarating.
“Sa wakas!” sigaw ko
sa sarili.
Itutuloy…..