Just An Imagination VI – Bata sa Bangketa (Part 2)

 

Just An Imagination VI – Bata sa Bangketa (Part 2)

 

Simula ng may mangyari sa amin ni Olan na hindi dapat na mangyari ay umiwas muna ako sa kanya.  Sa aking pag-uwi ay sa iba ako dumadaan kahit na medyo mas malayo ang aking lalakarin.  May iba pa kasing pilahan ng tricycle sa aming lugar.

Bagamat hindi ko naman talaga pinagsisihan ang nagawa ko ay kahit papano ay nakaramdam pa rin ako ng guilt.  Mali kahit sa anomang anggulo ang aking nagawa. 

Humanga naman ako kay Olan dahil kahit na bata pa ito ay may prinsipyo pa rin dahil sa ibinabalik sa akin ang ibinigay kong maliit na halaga.  Kung marami lang sana akong pera ay baka inampon ko na lang siya at pinapag-aral.

Wala na akong balita kay Olan at sa tropa nila.  Dalawang lingo na ang lumipas ay hindi pa rin kami nagkikita.  Sa totoo lang, nami-miss ko rin naman si Olan.  Ewan ko ba, para kasing nagkakagusto na ako sa kanya, pero dapat kong gawin iyon dahil sa mali nga at hindi dapat.  Ewan ko lang kung hinahanap din naman ako ni Olan.

Pauwi na ako sa aking bahay at nag-aabang ng tricycle dahil wala pa si pilihan ng sumulpot na lang bigla si Olan mula sa kung saan.

“Kuya, sabi ko na nga ba ay dito ka nag-aabang ng tricyle eh, iniiwasan mo ba ako ha kuya?” Pag-sita sa akin ni Olan.

“Ha!!  Bakit naman kita iiwasan.  Dito lang ako nakapag-abang, kasi eh sa banda riyan ako napababa.  Bakit ka narito, bakit hindi kapa natutulog?” pag-iwas ko sa tanong niya.

“Kuya, ganitong oras ay nagising talaga ako dahil inaabangan talaga kita, pero higit isang lingo na kitang inaabangan ay hindi kita matyempuhan, nagisip tuloy ako na hindi ka na sa pilahan dito sumasakay ng tricycle.  Pag umaga naman ay hindi ka rin naglalakad sa lugar na ito, kaya naghinala na ako na umiiwas ka sa akin.  Bakit Kuya, may hindi ka ba nagustuhan sa aking asal?”

“Halika nga at magusap tayo doon sa walang tao.” Hinatak ko na si Olan at tinungo ang isang sulok ng eskinita.

“Tama ka, iniiwasan kita, kasi eh feeling ko ay nagkasala ako sa iyo.”

“Kuya naman eh, bakit ka nag-iisip ng ganoon, ano ka ba.  Gusto ko pa nga sanang umulit eh hehehe.  Kuya, gusto kitang maging kaibigan dahil mabait ka at hindi ka nangingilag sa gaya namin.  Yung nangyari sa atin ay hindi lang naman ikaw ang may kagustuhan, ako rin naman at nagustuhan ko.  Hindi mo naman ako pinilit kaya bakit ka nakukunsensya.  Kuya naman eh.  Ikaw lang ang natatangi kong kaibigan na nauunawaan ang kagaya namin.  Please kuya, huwag mo naman akong iwasan.”

“Sorry naman.  Nahihiya kasi ako sa aking sarili, kasi ay napakabata mo pa.  Promise, hindi na kita iiwasan, pero baka napupuyat ka naman sa paghihintay sa akin.”

“Kaya lang naman ako nagising ay dahil nag-aalala na ako sa iyo, kasi ay naisip ko na baka may sakit ka.  Gusto ko sanang puntahan ka sa bahay mo eh kaya lang ay nahihiya rin ako.  Hinahanap ka rin ng mga batang tropa ko eh.”

“Ganun ba?  Pasensya na talaga ha.  Kumusta ka naman, kayo.”

“Okay naman kami.  Tuwang tuwa sila sa binigay mo sa akin, nagmukhang tao raw ako, kaya lang sabi nila ay “Sana all daw” hehehe. 

“Oo nga, naisip ko rin sila, kaya lang ay wala namang kakasya sa kanila, pero ganito na lang, gagawa ako ng paraan, huwag mo munang sabihin sa kanila ha, basta huwag lang silang maselan ha, kasi naman eh pinaglumaan lang ang kaya kong ibigay.”

“Kuya naman eh, hindi naman kami mapili, saka sila pa, kita mo naman minsan ang suot nila, kupas na, may punit pa.”

“Siyanga pala, ihinanda ko na rin yung ibang damit na hindi mo nadala, gusto mo na bang kunin?  Ay ganito na lang, sa Lunes uli, ilibre ko uli kayo sa Jollibee, sabihan mo sila ha.  Dadalhin ko na lang para tiyak na magkikita tayo.”

“Huwag na Kuya, kukunin ko na lang sa inyo sa ibang araw.  Marami pa naman akong hindi pa nasusuot na damit galing sa iyo.  Gusto ko kasing dalawin ka, saka ano….basta.”

“Hmmm ikaw ha!” wika ko sabay kurot sa kanyang tagiliran.

“Inaantok na ako, uwi na ako ha.  Matulog ka rin uli. Huwag mong kalilimutan sa Lunes ha.  Saka yung sa mga bata, huwag mo munang sasabihin dahil baka umasa ha.  Sige na babay na.”

Nag-babay din siya, pero bago niya ako paalisin ay hinalikan muna ako sa labi.  Sandali lang naman.  Buti na lang at walang nakakitang ibang tao.  Ihinatid pa niya ako sa pilahan ng tricycle.

Ang saya saya ko habang papauwi, parang nawala lahat ng problema ko, haayyyyy babagsak na talaga ako sa kanya.

-----o0o-----

Kinabukasan sa opisina ay kinausap ko ang mga kasamahan ko at kaibigan.  Nanghihingi ako ng pinaglumaang tshirt at short na para sa edad na tulad ng tropa ni Olan.  Ang dahilan ko ay ibibigay ko sa mga batang kalye na totoo naman.  Charity work lang at sinabi ko na yung hindi naman masyadong kupas.  Tamang tamag naman ay may mga kapatid silang bata pa kaya nangako naman sila sa akin.

Araw-araw ay may nagdadala ng hindi lang damit, may sapatos, sinturon, at ang iba ngang damit ay brand new pa na namali daw ng bili at hindi nagkasya, hindi na nga lang naibalik.  Bago mag-lunes ay nakaipon na rin ako at siguro ay matutuwa na sila kasi ay may maibibigay na ako sa kanila.  Sana lang ay magkasya ang mga ito.

-----o0o-----

Pagdating ko sa aming tagpuan ay naroon na sila, hindi ko muna ibinigay sa kanila ang aking dala-dala.  Nagtatanong sila kuna ano ang dala ko, pero sabi ko ay wala lang at dadalhin ko sa isang kamag-anak.

Ganun na naman ang inorder ng mga bata pati na rin si Olan, chicken, spaghetti at burger.  Pagkakain ay dinala ko sila sa isang sulok sa may parking at doon ko ibinigay ang aking dala-dala.  May kanya kanya naman silang balot, napili ko na naman ang sa tingin ko ay kakasya sa kanila at babagay din.  Tuwang tuwa naman sila at excited na binuksan ang kanilang plastic bag.

“Yung akin, bakit hindi mo dinala.” Tanong ni Olan.

“Ikaw na lang ang kumuha sa bahay.” Sagot ko.  Napangiti naman siya. Kita sa mata ang tuwa at excitement.

“Sa bahay na lang kaya ninyo bulatlatin iyan at isukat na rin.  Kapag hindi kasya ay magpalit palitan na lang kayo ha.  Umuwi na kayo at huwag na munang mag bantay sa parking.” Wika ko.  Pumayag naman sila.  Binigyan ko pa sila ng tig 50 pesos para may pambili sila ng kahit noodles.

“Samahan ko si Kuya ha, mauna na kayo kasi yung para sa akin ay hindi na niya kayang dalhin.” Paalam ni Olan sa mga kasamang bata.

Tumawid na sila pauwi.  Kami naman ay pumunta na sa pilahan ng Tricycle.

-----o0o-----

“Pasok ka, halika sa kwarto at naroon ang mga ihinanda kong mga damit.” Wika ko kay Olan.

Pagpasok ng silid ay kaagad kong itinuro ang isang kahon na nasa gilid at nakatali na.  “Hayan na yung hindi mo nadala nong huling punta mo rito.”

“Mamaya na lang yan,” wika niya at kaagad akong niyakap at hinalikan ng mariin.

“Hmmppp..ummp …mmp… ummp..tsup..tsup…tsup.” Maingay niyang halik sa akin.  Ang mga ganoon sitwasyon ang hindi ko kayang maiwasan at hindi matanggihan.  Tao lang naman ako na kahit alam kong hindi dapat ay nadadarang.  Sadyang may karupukan ako.  Tinugon ko na ang kanyang mga halik.  Hindi nagtagal ay kapwa na kami walang saplot sa katawan, nakahiga sa kama habang nakadagan sa akin si Olan.  Sige pa rin ng halik sa akin.  Ginawa niya akong parang tunay na babae sa pamamaraan ng kanyang paromansa sa akin.  Hindi ko maiwasan na hindi umungol.

“Ahmmmm Olannn ahhmmmm…hunnnggggg…hungggggg…ahmmmmm..ahh.ahh..ahh. Napakasarap niyan Olan uhmmmm.”  Ungol ko.  Napakamalumanay ng kanyang paghalik sa aking dibdib, bawat sipsip niya sa aking utong ay tila kinukuryente ako dahil napapapitlag ako.  Ginawa rin niya sa akin ang ginawa ko sa kanya noong una kaming magtalik maliban sa pag-tsupa.  Hindi pa raw niya kayang tsumupa sa ngayon ang sinabi niya.  Sa aking isipan ay magagawa rin niya akong tsupain pagdating ng araw.

Matagal-tagal na rin naman niya akong niroromansa.  Gusto ko rin namang matikman ang kanyang katawan lalo na ang kanyang matabang titi.  “Ako naman Olan, gusto ko uling matikman ang masarap mong katawan.  Ang tagal ko rin naman kinasabikang gawin muling matikman ikaw. 

Humiga na siya na tangay ako kaya napaibabaw na ako kaagad.  Wala na akong inaksayang sandali at kaagad na ginawa ang gustong gusto kong gawin sa kanya.  Inuna ko ang kanyang dibdib at utong.  Napagibik kaagad siya, malakas ang ungol, mas malakas pa sa akin kanina.  Hindi na siya tumigil ng pag-ungol ng akin siyang romasahin, lalo na ng brotsahin ko ang kanyng singit at butas sa likoran.  Hindi na siya mapirmi sa pagkakahiga, naging malikot ang katawan at pabiling biling pa ang ulo.

Sa pagkakataong ito ay gusto ko nang maramdaman siya sa aking kaloob-looban kaya hiniling ko na sa kanya na kantutin na ako.  “Olan, kantutin mo na ako, gusto kong maramdaman ka sa aking loob.”

“Yes!!!” wika niya na parang naka-jackpot. “Iyan nga sana ang hihilingin kosa iyo.  Gusto ko na kasing makaranas ng kantot hehehe”

Ipinakuha ko muna sa kanya ang ihinanda kong baby oil para gamiting pampadulas.  Ipinapahid ko iyon sa kanyang burat at sa aking butas.  Humanda na siya.  Nakapwesto na sa pagitan ng aking mga hita, tila alam na kung anong gagawin.  Itinulak pa ang aking nakabaluktot na tuhod na halos magdikit sa aking dibdib.

Nagsimula na siyang bumayo, ilang pagtatangka lang ay nakapasok na ang ulo ng kanyang burat.  Napa “Ahh” kaagad ako dahil para akong naligawgawan na may konting hapdi.  Huminto muna siya at pilit na inaabot ang aking labi.  Inangat ko namang pilit ang aking balikat hanggang sa magdikit at maghinang muli ang aming mga labi.

Sumigi na uli siya, panay rin ang “um at ah” habang bumabayo.  Ako naman ay may daing na paungol dahil magkahalong sakit at sarap ang aking nararamdaman habang patuloy niya akong binabayo.  Kalaunan ay napakapit na ako sa kanyang pwetan para tulungan na siyang umulos dahil napakasarap na ng sumunod niyang bayo.  Sunod sunod na ang ginawa niyang pagbayo, halos mamaos naman ako sa kau-ungol dahil sobrang sarap talaga ng aking nararamdaman.  Masasabi kong pinakamasarap na pakikipagtalik ko ito.  Siguro ay sa kadahilanang mahal ko na siya.

“Ahhhh Olan…ang sarap mo talaga..ohhmmmm uhmmmm ahmmmmm ang sarapp sige pa ibaon mo ng todo, kantot pa ahmmm..ohhhmm .ohhhhhhhhh.” ungol ko.  Tirik na siguro ang aking mga mata ng sandaling iyon.

Ganon din naman si Olan na panay na ang ungol at panay pa ang mura.  “Tangina..ang sarap mo kuya…ang sarap mong barurutin…ang init sa loob mo.  Uhmmmmmm putek talaga.”

Nararamdaman ko na pareho na naming maabot ang ligaya.  Malapit na akong labasan at palagay ko ay gayon din siya dahil lalo pa niyang binilisan ang pagbayo.  Maya-maya nga ay nag-declare na siya na lalabasan na raw siya kaya binilisan ko na rin ang pagsalsal sa aking burat para masabayan siya.  Sumirit na ang aking tamod na tumapon lahat sa aking tiyan.  Naramdaman ko naman ang pagragasa ng kanyang tamod sa aking lagusan.

Matapos labasan ay nahiga na si Olan sa aking tabi sabay halik sa aking labi sabay wika ng “I love you Kuya.”

Kinilig naman talaga ako sa sinabi niya kaya lang ay sana ay totoo dahil sa mahal ko na rin siya.  May pag-aalinlangan pa rin ako dahil marunong siyang makipagtalik, parang sanay na sanay na talaga.  Ayaw ko sanang isipin na sinasamantala lang niya ang pagiging mabait ko sa kanya.

Napagod yata ang binata dahil salita pa ako ng salita ay tulog na pala siya.

-----o0o-----

Nagpatuloy ang kanilang gawain bilang parking boy, ganun din naman ako.  Madalas ko pa rin silang nakikita na natutulog sa bangketa.  Nagtataka na talaga ako kung iniintindi pa sila ng kanilang magulang.  Minsan ay dinadalhan ko sila ng pang-almusal na tinapay, mga mumurahing tinapay lang tulad ng pan-de-sal at pan-de-coco.  Kapag tulog sila ay iniiwan ko na lang sa kanilang hinihigan.

Isang madaling araw ay nadatnan kong tila galing sa pagiyak itong si Olan at nag-iisa.  May lungkot sa kanyang mga mata.

“Bakit, may problema ba?” tanong ko kaagad.

Kaagad niya akong niyakap na umiiyak.  “Kuya, kanina ay may nang-raid.  Dinampot lahat ng mga batang kalye.  Nahuli ang mga kaibigan ko, nakatakbo lang ako dahil ayaw kong pahuli.  Ikukulong lang kasi nila kami sa DSWD.  Kuya, wala akong nagawa, hindi ko sila natulungan.” Humihikbi niyang kwento.

“Saan ba sila dinala?”

“Hindi ko alam Kuya.  Dati kasi ay sa presinto tapos dinala kami sa DSWD.  Ayaw ko doon kuya, wala kaming laya.”

Alam kong mapapaganda ang kanilang pamumuhay sa pangangalaga ng DSWD pero hindi ko rin sila masisi kung ayaw doon dahil pakiramdam nila kasi ay kinukulong sila at walang laya.  Minabuti ko na lang munang sa bahay patulugin si Olan. 

Kinabukasan ay maaga siyang gumising at nagpaalam na sa akin.  Uuwi raw muna siya para malaman kung saan dinala ng mga pulis ang kanyang mga kaibigan.  Baka pinauwi na rin daw.

“Puntahan kita doon bago ako pumasok ha, para makibalita rin.” Bilin ko sa kanya.  Tumango lang siya.  Bumalik na uli ako sa pagtulog.

-----o0o-----

Ibinalita niya na nasa DSWD nga ang mga bata, ang mga magulang daw naman ay tila hindi nababahala.  Solo ngayon si Olan sa kalye, ingat na ingat na baka muling may mang huli ng mga batang kalye.

Sa aking pag-uwi, makaraan ang isang lingo ay wala si Olan sa kanyang pwesto.  Tinanong ko pa siya sa isang batang naroon na gising pa kung nakita nila si Olan.  Umiling lang siya.  Umuwi na ako.  Pagbukas ko ng gate ay nakita ko si Olan na nakahiga sa may pintuan at doon natulog.  Ginising ko na siya.  Nang makita naman ako ay humahagulgol na namang yumakap sa akin.

“Kuya, tuluyan na talagang wala akong uuwian.” Wika niya na paputol putol dahil sa pag-iyak.

“Hah!  Bakit?”

“Umalis na sila, umuwi na raw ng kanilang probinsya sabi ng kapitbahay.  Ihinatid pa raw sila hanggang barko ng taga DSWD.  Yung aking gamit ay iniwan sa kapit-bahay.  Kuya, wala na talaga akong uuwian, nagsosolo na naman ako.” Kwento niya na patuloy ang paghikbi.  Awang awa ako kay Olan.  Nayakap ko rin siya ng mahigpit.

“Gusto mo bang dumito na lang, ituturing kitang tunay na kapatid.  Pero kapag dito ka na nakatira ay wala nang dapat na mangyaring iba sa atin ha?

“Bakit kuya?”

“Kasi nga ay magkapatid na tayo, ang magkapatid ay hindi gumagawa ng kababalaghan.”

“Mahal naman kita talaga eh.”

“Mahal din naman kita, pero sa ngayon ay bilang kapatid na, walang malisya.  Kapag dito ka na nakatira, syempre may gagawin ka rin dito tulad ng paglilinis ng bahay.  Maliit lang naman ito at madaling linisin.  Magluluto ka ng pagkain mo dahil sa wala ako rito kapag gabi.  Marunong ka bang magluto?”

“Marunong naman kahit prito at nilaga lang.  Yun lang ang natatandaan kong luto.  Marunong din akong magsaing kuya.”

“Okay kung ganon.  At kapag dito ka na nakatira, kailangan din na mag-aral ka, babalik ka sa pag-eeskwela.  Payag ka bang mag-aral muli.”

“Kuya, hindi ba nakakahiya na ang tanda ko na pero, first year pa lang ako?”

“Bakit ka naman mahihiya!  Mas nakakahiya kung wala kang pinag-aralan.  Maraming mang-aapi sa iyo, sasabihin kang bobo.  Gusto mo ba yun?”

“Hindi Kuya. Aampunin mo ba ako kuya.  Kuya, sinong magpapaaral sa akin.”

“Ako! Wala namang bayad sa public school, baon lang naman ang gagastusin mo eh.”

“Salamat kuya.”

“Isa pa, hindi ka na magpa-parking boy.  Dito ka na mag-pipirmi.  Baka sabihin mo ay kinukulong kita.  Hindi naman kasi maganda na lagi kang nasa kalye.  Syempre, mag-aaral ka, gagawa ng assignment, yung barka-barkada ay bawal muna.  At ang pinaka-bawal ay ang mamakla ka.  Kaya nga sinabi ko na wala na tayong gagawin iba pa dahil kapatid na ang ituturing ko sa iyo.  Anong desisyon mo.”

“Kuya, lahat po ng sinabi ninyo ay kayang kaya kong gawin, pero huwag naman ninyo akong pagbawalan na mahalin kayo na kapatid lang, mahal ko kayo talaga, tunay po iyon.”

“Wala ka bang balak na mag-asawa?  Mag-pamilya?  Magkaanak?”

Natigilan siya, nag-isip kung anong isasagot.  “Kuya bata pa naman ako, saka ko na lang pag-iisipan ang pag-aasawa.  Ikaw na muna ang asawa ko, please.  Saka kuya, habang bakasyon pa, habang hindi pa ako napasok ay payagan naman niyo ako na mag-parking boy muna para makaipon para sa babaunin ko pag-pasok ko.

“Yun ba ang gusto mo.  Sige, payag ako para hindi ka naman makulong dito at ma bore.  Pero anong oras ka uuwi?”

“Hihintayin kita sa madaling araw.  Gisingin mo ako kapag dumating ka na sakaling nakatulog ako.”

“Bakit hindi ka pa umuwi kapag wala nang nagpa-park.  Bibigyan naman kita ng sarili mong susi.  Mas mainam na may tao sa bahay.  Saan ka nga pala kakain.”

“Madali lang iyon kuya.”

“Kung gusto mo ay magluto ka, may lulutuin naman diyan sa Ref.”

“Bahala na kuya.”

Marami pa kaming pinag-usapan, maraming diskusyon.  Sa bandang huli ay nagkasundo rin kami.

Sa umaga ay umaalis na siya matapos mag-almusal para mag-parking boy, sa gabi naman ay pinauuwi ko na siya ng maaga.  Tinitirhan ko na siya ng pang-hapunan niya.  Binibigay niya sa akin ang mga kinikita niya, pero ang sabi ko ay siya na ang magtabi para kung may emergency siyang bibilhin ay may mapangbibili siya.

Isa lang ang hindi natupad, iyon ay ang aming pagsasama paminsan minsan.  Sadya talaga akong marupok.  Kung hanggang kelan ang pagsasama namin ay tadhana na lang ang masusunod.

Nang dumating ang pasukan ay excited siya na kinakabahan.  Sinamahan ko siyang mag-enroll.  Ilang araw lang ay naka-adjsut na rin siya.  Maaga naman ang uwian nila kaya bandang hapon ay nakakapag-parking boy pa rin siya.  Hindi naman kami halos nagkakausap ng madalas dahil sa tulog na siya kapag dumarating ako at tulog naman ako kapag umaalis siya.  Doon sa parking na lang kami nagkikita bago ako pumasok sa trabaho. 

Masaya siya, nakikita ko sa kanyang kinikilos sa araw-araw, pero mas masaya ako dahil may nakasama akong nagmamahal sa akin ng tapat.

-----o0o-----

Haayy!  Ang sarap mag-imagine.  Syempre, libre naman ang mangarap.  Simple lang naman talaga ang pangarap ko, ang makahanap ng tunay na magmamahal sa akin at madali lang na matupad sa aking imahinasyon.  Just my imagination hehehe.

Salamat sa pagbasa.  Kayo, ano ba palagi ang inyong ini-imagine?

 

Wakas……