Ang Yummy Kong Stepbrother (Yumming Yummy Pa Rin) Chapter 10 - Lance - Break-up

 

Ang Yummy Kong Stepbrother

(Yumming Yummy Pa Rin)

Chapter 10 -  Lance - Break-up

 

Umuwi ng probinsya si Diego para makipag-birthday sa kanyang pinsan. Isinama niya si Lance para ipakilala na sa kanyang Auntie. Doon ay nagkita-kita ang barkada at nagkaayaan na mag-swimming sa beach. Nag-inuman muna sila ng dalang alak ni Diego, tapos ay nagkatuwaan at nagkulitan.

 

Inaya ni Sancho si Diego sa isang tagong lugar dahil gusto raw makausap ng sarilinan, naiwan si Lance na nakipag-harutan na lang sa barkada ni Diego. Medyo matagal ng naguusap ang dalawa ay hindi pa uli lumalabas ang dalawa.

 

Naghinala si Lance, kanina pa kasi niya nahahalata na may kakaiba sa ikinikilos ni Sancho kaya naisipan na niyang tunguhin ang batuhan kung saan sila pumasok kanina. Na shock siya sa naabutang eksena.

 

Kinabahan na si Lance habang papalapit pa lamang, lalo na at nakarinig pa siya nang mahina ngunit pamilyar na daing, yung parang isang buntong hininga. Sa kabila lang ng mataas na bato tila nanggaling ang daing. Pagsilip niya sa kabila ng bato ay nawalan siya ng kibo, tila naging parang batong estatwa, hindi makakilos, nanigas ang binti at paa at hindi maihakbang. Para siyang napulikat.

 

Nagkatitigan pa sila ni Diego na kasalukuyang nasa likuran ng nakatuwad na si Sancho at panay ang banat ng kadyut. Iyon pala ang gustong pag-usapan nila ni Sancho ang magkantutan kahit malapit lang ang barkada at naroon pa ang BF.

 

Sa kabiglaanan ni Diego ay naitulak nito si Sancho at muntik nang madapa sa batuhan. Nagmamadaling naitaas ang short at tinungo na kinaroroonan ni Lance na natiling nakatayo at hindi gumagalaw.

 

“Lanceâ! Lance! Magpapaliwanag ako, please,” pakiusap ni Diego. Nanatiling nakatingin sa kawalan si Lance na parang walang nakikita, hindi na yata kumukurap ang mga mata. Si Sancho naman ay napaupo na lang sa batuhan at hindi malaman ang gagawin.

 

“Lance! Anong nangyari sa iyo, tayo na.”



Hinawakan ni Diego si Lance sa braso at tila aalalayan para bumaba sa batong tinutungtungan ng tila nagising sa sandaling pagkahimbing. Isang malutong na sampal ang tumama sa pisngi nito saka mabilis na bumaba at tumakbo pabalik ng bahay nina Sancho.

 

“Lance! Lance! Sandali lang. Saan ang punta mo?” sigaw ni Diego. Wala namang lingon likod si Lance na nagpatuloy sa paglalakad.

 

Nagulat naman ang barkada ni Diego sa sigaw niyang iyon. Nagtataka sa paghabol sa mabilis na papalayong si Lance. Lalo silang nagtaka ng sa likuran ni Diego ay nagsalita si Sancho.

 

“Hayaan mo siya! Bakit mo siya hahabulin kung gustong umalis?” wika ni Sancho.

 

“Tumigil ka na Sancho, wala kang alam!” pagalit na wika ni Diego na patuloy na hinahabol si Lance.

 

Inabutan niya si Lance na mabilis na nagbibihis at kinuha ang gamit na iniwan kanina. Nagtaka ang ina ni Sancho at walang paa-paalam na tumalikod na ito at tinungo ang pintuan. Mabilis naman nayakap ni Diego ang kanyang BF. “Please! Please! Mag-usap muna tayo. Gusto kong magpaliwanag,” nagmamakaawang pakiusap ni Diego.

 

Wala namang isinagot si Lance, nanlilisik lang ang mata na katingin sa kaharap saka pinalis ang pagkakayakap at nagpatuloy na sa paglalakad. “Huwag mo akong susundan, kung hindi ay mapapahiya ka, subukan mo at ibubulgar ko ang kababuyan ninyo,” babala ni Lance.

 

Medyo natakot si Diego, nasa malapit lang ang kanyang barkada at nakamasid sa nangyayari. Walang ideya sa nangyari. Nawalan ng lakas ng loob si Diego at nanlulumong napaluhod na lang sa lupa, hinayaan na lang makaalis si Lance na kaagad na nakasakay ng jeep.

 

-----o0o-----

 

Sa Manila ay hindi na nakapasok sa trabaho si Diego. Kaagad niyang pinuntahan ang condo ni Lance. Malakas ang katok niya.

 

Ayaw naman makaistorbo ni Lance sa mga ibang naroon kaya pinapasok na niya si Diego. Kahit na anong paliwanag, kahit na anong pangako, kahit na ipinakita na nito ang taos pusong pagsisi ay hindi napag-bago ang pasya ni Lance na makipag-hiwalay na. Nanghihinayang naman siya sa mahigit na dalawang taong nilang pagkakaaunawaan. Hindi lang talaga niya matanggap ang lokohin siya. Naloko na ang kanyang ina ng walang pusong lalaki, pati ba naman siya ay lolokohin pa rin.

 

“Simula ngayon ay huwag mo na akong tatawagan. Ayaw ko na ring makita pa ang pagmumukha mo. Katulad ka rin ng iba na hindi kuntento sa isa lang. Okay lang sana kung babae ang kinana mo at baka napatawad pa kita, pero ang pumatol ka sa kapwa mo lalake na sinasabi mo pang best friend hahaha. Nakakatawa ka Diego.”



Hindi makakibo si Diego. Batid niyang wala nang paraan pa na mapagbago ang pasya nito. Tumayo na ito para umalis.

 

“Huwag mo na rin akong i-text o puntahan sa aking opisina, ipakakaladkad kita sa gwardya kapag nagpumilit ka,” pahabol pa ni Lance.

 

Pagkaalis ni Diego ay nahiga na siya uli sa kama. Gusto niyang makatulog pero hindi naman dalawin ng antok. Hindi kasi siya halos nakatulog kagabi pagkagaling sa probinsya.

 

Nanghihinayang talaga siya. Ang akala niya ay nakatagpo na siya ng tapat na magmamahal sa kanya. Tumulo ang luha sa kanyang mga mata. “Bakit ko ba siya iiyakan? Wala siyang kwentang tao, walang paninindigan, taksil. Hindi ang katulad niya ng aking iiyakan.” bulong niya sa sarili. Tuloy pa rin ang tulo ng luha. Nasaktan din siya kahit papano. Nakatulugan na niya ang pag-iyak.

 

Mag-aalas singko na ng hapon nang magising si Lance, hindi na siya nakapananghalian. Tinignan niya ang kanyang cellphone, mga message mula kay Diego. Dinelete na lang niya at hindi na binasa sabay block sa number nito.

 

Naalala niya si Andrew. “Hello, are you free tonight? Can we have dinner together this evening?” text ni Lance kay Andrew.

 

-----o0o-----

 

Nagkita sina Andrew at Lance sa isang resto sa may Ortigas. Maaga pa iyon, wala pang ala-sais.

 

“Salamat at pinagbigyan mo ako,” salubong na bati ni Lance sa kadarating lang si Andrew at nakipagkamay.

 

“My pleasure, pero hindi ako pwedeng mag-stay ng late. May naghihintay kasi sa akin sa bahay.”

 

“Oh… I’m sorry. So order na tayo.”



“Haha, maaga pa naman, sabi ko hindi ako pwedeng mag-stay ng late, hindi ko sinabing hindi ako pwedeng gabihin hahaha. Let’s have beer first, pampagana.”



“Wala kang pinagbago Andrew, pareho ka pa rin ng lalaking na meet ko sa Gensan. Hindi ko nga akalain na taken ka na pala. May anak ka na ba?”



“Yes, dalawa. Parehong lalaki at parehong gwapo hahaha. Isang 10 years at isang mag ti-three years old.”

 

“Talaga! Akala ko ay single ka noon. That means may asawa ka na noon una tayong magkita at may isang anak na 7 years old. Bakit hindi mo sinabi sa akin. Eto na ang beer natin. Siguro ay mag-order na rin tayo para pagkaubos nito ay tamang tama na naserve na ang pagkain. Pili ka na.”



Pagka-order ay patuloy silang nag-usap. “Ang galing mo, pero single naman talaga ako noon, matagal-tagal na rin akong balo noon with 1 child. Nag-asawa na lang uli ako after na nag meet tayo. Hindi ako nagsinungaling sa iyo.”

 

I see. Syanga pala, natatandaan mo ba ang sabi ko sa iyo na isasali ko ang picture mo sa isang photo contest? Isinali ko at anong hula mo?”



“Panalo ka, first prize, tama ba ako?”

 

“Tama! Panalo ako at may utang ako sa iyo. Hindi ba usapan natin na sa iyo ang cash prize kung meron man at akin ang trophy. Sa susunod ko na lang ibibigay ang premyo mo, deal?”



“Hahaha, hindi na kailangan.”



“Hindi pwede, ang usapan ay usapan. Sana nga lang ay makasama ka sa akin para makuha mo ang iyong picture. Masosorpresa ka, nakatago siya at naka frame na, talagang para sa iyo iyon. Kelan mo balak kuhanin. Nawala ka na kasi at hindi na kita nakita matapos tayong mamasyal. Wala naman akong number mo. Saka umuwi na rin ako noon at hindi na kita napuntahan sa apartment mo.”

 

“Ah! Nagkaroon ng emergency sa bahay kaya nagmamadali akong umuwi. Nasa Cebu kasi ang anak ko. Hayaan mo, tatawagan kita kapag may mahaba akong time. Ngayon kasi ay medyo busy sa opisina at syempre sa aking family.”



“Nice, paano ba ang magpamilya? Sana ako rin hahaha.”



“Hindi ka ba nagkaroon ng alam mo na.”



“Meron naman, kaya lang ay maagang kinuha ni Lord, heart attack. That is before we met. Tapos nagkaroon uli ako ng jowa, two years din kami, kaya lang ay manloloko. Kabe-break lang namin last Sunday hahaha. Magpahuli ba naman sa akin, ang masama, sa lalaki rin, para akong sinampal. Sana man lang ay babae ang ipapalit sa akin. Well ganun yata talaga.”



“Malas lang ng lalaking iyon. Gwapo na, talented pa ang ipinagpalit. Hindi mo kawalan hindi ba?”



“Hahaha, tama ka dyan, pero nasaktan pa rin ako. Ayan na ang order natin. Kumain na tayo para hindi ka ma late ng uwi hehehe.”



“Sinong kasama mo nga pala sa bahay?” tanong ni Andrew habang kumakain sila.

 

“Nasa Antipolo ang mother ko, ako ay sa condo ko umuuwi, diyan sa Makati. Malapit lang doon ang office ko.”



“Ano nga pala ang negosyo mo?”



“Industrial products, maliliit na parts at kung ano ano pa. Basta mahirap ipaliwanag isa-isa.”



“Ah okay. Mabuti ka pa nga at nakapag-negosyo na, ako eto, empleyado pa rin.”



“Empleyado nga, million naman ang sweldo. Ako nagtitiyaga sa pabarya-barya hahaha.”

 

Mabilis ang oras, hindi nila halos namalayan na inabot na sila ng 9PM. Nagpaalam na si Andrew. “Magkikita pa naman tayo. Tawag ka lang. Tatawag din ako sa iyo kapag wala akong masyadong ginagawa. Okay!” paalam ni Andrew.

 

“Sure! Until next time. Ingat ka.”



“Ingat ka rin.”



-----o0o-----

 

Nagtungo na sila sa parking area. Naghiwalay din sila dahil magkaiba ang kanilang naparkingan. Sa parking area ay hindi naman kaagad umalis si Lance. Nagtingin-tingin muna siya sa kanyang CP. Napansin niya na may tao sa katabi niyang kotse, nagtama pa ang kanilang paningin.

 

Nagpatuloy lang si Lance sa ginagawa ng may nag tap sa salamin ng kanyang bintana.

 

“Hi!” wika ng lalaki. Binuksan ni Lance ang bintana. Hindi naman siya kinabahan dahil mukhang disente ang lalaki at mukhang mayaman base sa mga alahas na suot.

 

“Hello. May kailangan ka ba?” tanong ni Lance.

 

“Pasensya ka na, hindi kasi ako nakatiis. Kanina pa kita pinagmamasdan, kasi ay pamilyar ang mukha mo sa akin, parang nagkita na tayo,” wika ng lalaki.

 

Pinagmasdan din ni Lance ang lalaki at… “Yes, pamilyar ka nga rin, hindi ko lang maalala kung saan, pero I’m sure nakita na kita,” wika naman ni Lance.

 

“Ako nga pala si Glen, Glen Mariano. Kung hindi mo mamasamain, gusto kong makipagkilala sa iyo.”

 

“Hahaha, interested in me?”

 

“Maybe. I think we have something in common kaya nagkaroon ako ng interest na makipagkilala sa iyo.”

 

I’m Lance, Lance de Dios.” Inabot ni Lance ang kamay para makipag-shake hands.

 

“Right!! Sabi ko na nga ba. Nagkita na tayo at we have something in commom. Hindi ko malilimutan ang pangalan mo, alam mo ba kung bakit?”



“Syempre hindi. Bakit nga ba?”



“Tinalo mo ako sa isang photo contest, first ka at second lang ako. Natandaan mo ba?”



Kumunot ang noo ni Lance, tila nag-iisip. “Hindi ko na matandaan. Anyways, masama ba ang loob mo?”

 

“Hindi no. In fact, humanga ako sa picture na iyon. Deserve na manalo ka. Alam mo ba, gusto ko sanang tanungin ka tungkol sa model mo, gusto ko rin sana siyang ma-meet at ma-picturan. Maganda siyang subject. Hindi na nga lang tayo nagkaroon ng pagkakataon na magkausap ng gabing iyon.”



“Tayka muna sandali. Ang sinasabi mo ba ay ang “Sleeping Adonis” na isinali ko sa contest? Marami na kasi akong nasalihan at nanalo rin paminsan minsan hehehe.”

 

“Sakto! Yung gwapong lalaki na pati katawan ay maganda. Modern adonis ko nga siyang tawagin. Nagkikita pa ba kayo ng model mo iyon?”



“Actually, kanina lang, nag dinner kami. Ganito kasi. Na meet ko siya sa Gensan at dahil magandang gawing subject ay tinanong ko siya kung pwede siyang i-photo shoot. Pumayag naman. Usapan namin na isasali ko sa contest at kapag nanalo ay kanya ang cash prize, akin ang trophy. Kaya lang ay hindi na kami nagkita after the session, that was more than two years ako. Nakita ko lang siya by chance sa isang mall at iyon, kinausap ko.”



“Talaga! Baka naman may telephone ka niya, baka pwedeng hingin, gusto ko talaga siyang maging modelo ko.”

 

“Meron, pero hindi ko pwedeng basta na lang ibigay sa iyo. Kelangan ko munang kunin ang kanyang permiso. Ganito na lang, kunin ko ang number mo at tawagan kita sakaling pumayag siyang ibigay ko ang phone number niya. Fair Enough?”



“Deal. Pero, since magkaibigan na naman tayo at isa lang ang hilig. Hilig ha, hindi propesyon dahil naniniwala akong hindi iyon ang propesyon mo, wala kasing pera sa photography hehehe. Pwede bang kwentuhan pa tayo, interesado rin akong makilala ka ng husto. Inom tayo ng konti, my treat. Huwag kang tatanggi please!!”



“Well, since it’s your treat, sige. Saan tayo.”



“Dito na lang, huwag na tayong lumayo. Siguro isang oras na kwentuhan ay napakarami na nating napag-usapan. Pati na personal na buhay hahaha. Let’s go.”



Marami na nga silang napag-usapan. Karamihan ay tungkol sa photography.

“Alam mo Lance para lang talaga kahit papano ay kumita ako sa pagkuha ng picture, kasi minamaliit nina Mama ang nakahiligan ko, hindi raw ako yayaman, kaya tumanggap ako na maging photographer sa isang kasalan. Okay din naman. Pati maliliit na events pinatulan ko, experience din naman. Pero ang gusto ko talaga ay yung pang world class alam mo na. Isa pa, gusto ko na manalo kahit isang beses lang sa isang photo contest. Ilang beses akong nag-submit ng sa palagay koy obra na, pero wala, hindi makapa-pasok talaga. First ko yung naging second mo ako hahaha. Ikaw, ano ba ang kwento mo tungkol sa hobby natin?”

 

“Wala naman talaga akong hilig sa photography, isa pa wala naman akong pambili ng camera noon. Nagkataon lang na isinama ako ng boss kong foreigner sa Baguio at ginawa akong tagakuha ng picture. Ang ganda ng camera niya high end nang matatawag. Hayun nagka-interest na ako. Naka-swerte lang ako at nakakatyempo ako ng magandang subject. Tumanggap din ako ng ex-deal sa isang hotel sa Gensan. Ako ang photographer para sa kanilang promo material at yearbook.”



“Ano ba ang pinaka gusto mong subject?” tanong pa ni Glen.

 

“Wala akong paborito, kahit ano basta may pang contest hahaha. Gusto ko ring kasing makapag-exhibit ng mga larawan isang araw hahaha. Hindi masamang mangarap. May maliit na nga akong gallery sa aking office, pasyal ka minsan.”

 

Marami pa silang napag-usapan hanggang sa mag-paalam na si Lance. Nagkasundo naman sila na magtawagan o mag chat kung minsan.

 

-----o0o-----

 

Isang linggo na naman ang lumipas. Araw araw ay palagi siyang may miss call mula kay Diego. Marami ring siyang message na nare-receive mura rito pero hindi niya sinasagot. Nawala na talaga siya ng tiwala sa binata. Naisipan niyang i-text si Andrew.

 

“Baka libre ka ngayon, pwede mong puntahan dito sa aking condo yung picture mo pati na premyo hehehe,” text ni Lance.

 

“Message kita mamaya kung pwede,” simpleng reply ni Andrew. Hindi na nag-follow-up text si Lance.

 

3pm, naka-tanggap ng text si Lance buhat kay Andrew. “Send me exact location ng condo mo. Darating ako anytime today.”



Tuwang tuwa si Lance. Kaagad na nakapagpa-deliver ng beer. May grocery kasi sa ground-floor ng kanilang condo. May wine pa naman siya sa kanyang wine closet kung hindi gusto ng beer at nag-padeliver na din ng sea-foods at chicken sa isang resto.

 

Wala pang isang oras ay dumating na ang hinihintay na bisita. Pagkakita pa lang sa bisita ay parang may lumuksong daga sa kanyang dibdib. Nakaramdam ng pananabik sa minsan ay kanyang nakapiling.

 

Masiglang pinatuloy ni Lance si Andrew, tila isang napaka-importanteng tao ang dumating at hindi malaman kung paano aabyarin. Isang sandaling yakap naman at tapik sa balikat ang bati ni Andrew.

 

“Kumusta, hindi tayo nakapag-usap ng matagal ng una tayong magkita. Wala ka bang kasama?” wika ni Andrew.

 

“Ako lang mag-isa ang naninirahan dito. Si Nanay ay nasa Antipolo. Narito kasi ang aking trabaho. Salamat at pinaunlakan mo ang anyaya ko. Nagpaalam ka ba naman sa asawa mo. Malayo layo rin ang binyahe mo, Sampaloc ka,˜’di ba?”

 

“Okay lang naman. Nagpaalam naman hehehe. Sinabi ko naman ang aking kakausapin.”

 

“Sandali nga pala at kukuhanin ko ang picture mo, pinalakihan ko. Ginawa ko talagang pang-sabit sa dingding, magugustuhan siguro ito ng asawa mo.”

 

Saglit na nagpaalam si Lance para kunin ang larawan.

 

“Wow!!! Ako ba talaga iyan? At ang frame, ginastusan mo pa hehehe.”



“May ilaw yan, sa gabi ay pwede mong buksan, lalong magniningning ang kwarto ninyong mag-asawa kapag nakita yan, palagay ko ay lalo ka niyang kasasabikan hahaha.”



“Malamang, gustong-gusto pa naman niya ang ganyang posing ko hahaha. Sobrang hot!”



“May binili akong pagkain, baka gusto mong kumain.”



“At this hour! Hindi na siguro.”



“Kung gayon ay beer o wine?”

 

“Wine na lang.”

 

Isang hindi kamahalang alak ang inilabas ni Lance at pati ang biniling ulam para gawing pulutan. Patuloy ang kwentuhan nila habang umiinom.

 

“Syanga pala. May nakilala akong isang photographer. Noon yong una tayong nagkatagpo sa mall.  Isa rin pala siya sa mga kasali sa photo contest na sinalihan ko. Siya ang nakakilala sa akin. Alam mo kung bakit natandaan niya ako? Dahil yon sa iyong picture, diyan sa picture na yan na isinali ko at nanalo ng first place. Hinihingi sa akin ang phone number mo dahil gusto ka rin daw niyang makuhanan ng picture na pwedeng ipang-laban. Second lang kasi siya noon hehehe.”



“Ibinigay mo?”

 

“Hindi. Sabi ko ay tatanungin muna kita. Kung okay lang sa iyo, ibibigay ko ba?”

 

“Nakakahiya naman kung ipagdadamot ko hindi ba? Number lang yun. Pwede ko naman hindi siya kausapin kung ayaw ko. Sige, ibigay mo. May number ka ba niya. Tawagan mo kaya at mag video call tayo.”

 

Tinawagan ni Lance si Glen, mabuti at ni-receive ang call. “Glen, narito at kausap ko si Andrew, ikaw na ang magsabi.”



Sa madaling salita, nagkausap si Andrew at Glen. “Okay Glen, huwag mo lang sanang ibibigay sa iba ang number ko ha. Alam mo na, ayaw ko na maraming tatawag o mag-text na nakikipag text mate hahaha. Iba-block ko kapag ganoon. Next time kapag hindi ako busy, pwede akong makipagkita sa iyo,” wika ni Andrew.

 

“Promise yan ha, sige, TY. See you soon.”



“Saan ang banyo mo Lance?”



“Diretso lang sa bandang kaliwa.”

 

Nakamasid si Lance habang naglalakad patungong banyo ang bisita. Wala pa ring pagbabago ang tingin niya kay Andrew, kaakit akit lalo. Bigla siyang tinigasan. “Haaay naku, eto na naman ang aking alaga at binubuhay mo Andrew. Anong klase kang nilalang?” bulong sa sarili ni Lance.

 

Samantala ay nag-iisip din si Andrew. “May hawig talaga sila ni Melvin. Nalimutan na ba niya ang ginawa namin noon. Wala na ba akong panghalina sa mga katulad kong adan din hahaha. Ano ba itong nasa isip ko. Saka bakit parang nasasabik ako sa kanya, para bang gusto kong ah ewan. Hindi pwede. Ayoko nang magkasala pa kay Melvin,” wika ng isipan ni Andrew.

 

Habang naglalakad pabalik si Adrew ay titig na titig naman si Lance sa binita lalo na sa bukol nito sa harapan. Ilang beses siyang napalunok dahil nakita niyang parang gumagalaw ang bagay na iyon sa loob ng pantalon nito. Nakaupo na si Andrew ay sinundan pa rin iyon ng tingin.

 

“Ano na? Para kang natuklaw ng ahas ahahaha,” puna ni Andrew.

 

Pero sa halip na sagutin si Andrew ay tila wala sa sarili na hinawakan ang pisngi nito at hinalikan ito sa labi. Nanlaki bigla ang mga mata ni Adrew sa ginawi ni Lance.

 

 

Itutuloy……….