Mini Series From Other Blog # 10 - Idol Ko Si Sir –Book 2 (Part 1) By: Mikejuha (From: Pinoy Gay Love Story)

 

Idol Ko Si Sir –Book 2 (Part 1)

By: Mikejuha

(From: Pinoy Gay Love Story)

 

“Salamat Carl. Salamat,” sabay dampi ng mga labi niya sa pisngi ko.

Kinabukasan, lumuwas ako patungo sa malaking syudad, sa bahay ng mom. Yun na ang huli naming pagkikita ni Sir James. Batay sa pinagkasunduan, isang taon ko siyang layuan. Walang kasing sakit ang mawalay sa taong mahal. Ngunit tiniis ko ang lahat, maipamalas lang kung gaano kalalim ang pag-ibig ko sa kaniya. Anim na buwan ang nakaraan at wala kaming contact sa isa’t-isa, at ’di ko na rin alam kung ano na ang nangyari sa kaniya, except sa sinabi ng secretary ng mom ko na siyang nagmo-monitor sa charity project nila ni Sir James. Successful daw ang implementasyon nito at maganda ang feedback ng mga tao. Na-feature din sila sa iba’t ibang news programs at mga magazines maging sa labas ng bansa. At dahil na rin sa success na natamasa, nakahanap sila ng iba pang mga malalaking sponsors at donors na siyang dahilan upang mag-expand at mag-open na rin ng formal school.

Anim na buwan pa ang hihintayin at babalikan ko na ulit ang lugar na iyon upang tuparin ang isang pangako. Hindi ko alam kung ano ang maaaring mangyari; kung ganun pa rin ba siya, o may iba nang tinitibok ang puso. Ngunit ang mahalaga, ay maipamalas ko sa kaniya na ang pagmamahal ko ay hindi lang sa puso umiiral. Ano man ang madatnan sa pagbalik, tatanggapin ko ito ng buong tapang, ng buong pang-unawa kahit ito’y nangangahulugan ng katuparan ng pangarap niya sa buhay – ang magkaroon ng sariling pamilya, asawa’t mga supling. Matatanggap ko ang lahat dahil naintindihan ko na ang ibig sabihin ng sinasabi niyang pangarap. At ito na rin ang pinapangarap ko para sa sarili...

-----o0o-----

Esaktong isang taon ang lumipas simula nung huli kaming magkita ni Sir James. Sa isang taon na malayo ako sa kaniya, marami din ang nangyari. Tumulong ako sa pagpapatakbo ng negosyo namin habang ipinagpatuloy naman ang pag-aaral ng MA in Business Administration tuwing Sabado. Tuwang-tuwa ang mommy dahil kahit wala pa akong karanasan sa pagdadala ng tao at pagpapatakbo ng negosyo, nakita niya ang kakaiba kong approach na naging dahilan upang tumaas ang morale ng mga empleyado. Ganado silang magtrabaho at masaya sila sa trabaho nila. Ipinadama ko sa kanila na kahit anak ako ng may-ari, pwedeng-pwede nila akong lapitan upang mahingi-an ng advice o tulong.

Kahit makipag-biruan pa sila sa akin ay okay lang, basta sa tamang lugar at oras nga lang. Kahit anong liit na bagay na natatandaan ko tungkol sa mga buhay-buhay ng mga empleyado, ipinadama ko sa kanila iyon. Malaking bagay iyon upang maramdaman nila ang pagpapahalaga. Gaya na lang nung malaman kong nakakuha ng honors ang anak ng isa sa mga janitors namin, pinatawag ko kaagad. “Kumust po Mang Domingo. Nabalitaan kong nakakuha ng honors ang panganay mong si Marlon! Congratulations po! Heto, may regalo ako para sa kaniya, de-bateryang kotse. Sabihin mo po sa kaniya na magsikap pa kamo para marating niya ang kung ano man ang gusto niyang maging, paglaki.”

At ang sarap ng pakiramdam nung makitang tinanggap ni Mang Domingo ang regalong para sa anak niya na mangiyak-ngiyak sa sobrang galak, hindi makapaniwalang naalaala ng amo niya ang isang maliit ngunit importanteng personal na bagay sa kaniya. Hindi lang yan, nag-initiate din ako ng mga activities na nakakapag enhance ng closeness at teamwork sa mga empleyado, kagaya ng mga tournaments at family activities. Pinasimulan ko din ang pagbuo ng kooperatiba na kung saan duon na sila bibili ng mga pangangailangan nila habang kumikita ang mga pinupuhunan. Upang magbigay suporta, pati mga pangangailangan namin sa bahay ay doon na rin namin binibili.

At ang isang malaking proposal ko pa na pinag-aralan ng maigi ng mommy ay ang pagbenta ng portion ng shares of stocks ng company sa mga empleyado mismo upang lalo nilang mahalin ang kumpaniya dahil magiging part owner na rin sila nito. Hindi naman ako nabigo sa mga pagsisikap ko dahil kitang-kita ang malaking improvement ng company sa isang taon kong pagtulong. Yan ang mga pinagkakaabalahan ko habang malayo kami ni Sir James sa isa’t-isa. Subsob ang katawan at utak sa trabaho at pag-aaral. Ngunit kahit ganoon ako ka busy, wala  ni isang sandali na hindi pumapasok sa isipan ko si Sir. Oras-oras, minu-minuto, nanjan siya palagi sa isip at puso ko, isinisigaw ng puso. Ang totoo nga niyan, ang pagsisikap ko at ang mga approaches na ginagamit sa pakikitungo sa mga tauhan namin ay siya ring mga natututunan ko kay Sir James.

Every time na nakikipag biruan at nakikipag bonding ako sa kanila, lalong naa-alala ko siya, sa pagiging malapit din ng puso sa mga tao. At dumating na nga ang takdang araw ng pagbabalik ko sa pinakaimportanteng lugar sa tanang buhay ko. Ang lugar na kung saan nabago ang pananaw ko at prinsipyo, kung saan nabuksan ang pananaw ko sa tunay na kahulugan ng buhay. At sa lugar na iyon kami magtatagpo uli ni Sir James; ang taong siyang naging dahilan ng aking pagbabago, ang taong naging inspirasyon, iniidolo, at minahal.

Halos hindi ko na mahintay pa ang oras na masilayan siyang muli. Handa na ang lahat ng mga pasalubong kina Tatay Nando at buong pamilya: sapatos, damit, de latang pagkain. Pati syempre ang pasalubong para kay Sir James – relong mamahalin, at white gold na bracelet, kaparehas ng bracelet na suot-suot ko. Hindi ako magkamayaw sa sobrang excitement. Alam ni Sir James na sa eksaktong buwan at petsa ng pag-alis ko ako babalik. Hindi mailarawan ang sobrang sayang nararamdaman. Naalala ko pa ang huli naming sandali bago kami maghiwalay. Mag-uumaga na iyon, araw ng pag-alis ko. Nakahiga kami sa papag ng kwarto niya, banig lang ang nagsilbing sapin, parehong hubo’t-hubad. Haplos-haplos ng isang kamay niya ang kanan kong pisngi, sa kaliwang pisngi ko naman ay idinidiin-diin niya ang kaniyang mga labi, tila naglalaro, habang ang isang paa ay nakapatong sa aking harapan.

“Ang pagmamahal ay hindi dapat sa puso lang pinaiiral. Dapat ang isipan din. Hindi sapat na nagmahal ka ngayon at wala ka ng pakialam sa kung ano man ang maaaring mangyari bukas. Dapat mayron kang direksyon...”

Sinagot ko siya ng isang tanong, pabulong at may bahid na pag-alala. “Mamahalin mo pa rin ba kaya ako pagkatapos ng isang taon na magkalayo tayo, na walang kumunikasyon at ugnayan?”

“Pangako yan, Carl, pangako. Ikaw pa rin ang mamahalin ko,” ang seryoso at pabulong din niyang sagot.

“Paano kung may nagbago na?”

“Hindi mangyayari yan.”

“Promise?”

“Promise!”

“Paano kung may biglang mangyari? Kung halimbawang may isang taong bigla na lang susulpot at aagawin ka niya sa akin?”

“Paano aagawin ng taong iyon ang isang pusong nakatali na?”

“Paanu ko malalaman kung sa puso ko nga nakatali ang puso mo?”

Kinuha niya ang isa kong kamay at inilapat iyon sa dibdib niya. “Dama mo ba ang tibok ng puso ko?”

Pinakiramdaman ng palad ko ang pumipintig-pintig sa dibdib niya. “Oo.”

“Patuloy na titibok ang puso ko para sa iyo.”

Idinampi din niya ang palad niya sa dibdib ko, pinakiramdaman iyon. “Ito ba... ako ang tinitibok niyan?” ang tanong niya.

“Oo James, ikaw at ikaw lang ang itinitibok niyan.”

“Paano ako nakakasiguro?”

“Habang may buhay pa ako, ikaw lang ang mamahalin ko. Ako... paano ako nakakasigurong ako nga ang tinitibok niyan?” ang pagbalik ko naman sa tanong niya.

Nag-isip siya sandali. “Hindi ko alam kung paano i-prove Carl, mahirap. Love should be enduring, never-ending. Basta ang masasabi ko lang na habang tumitibok pa ang puso ko, isipin mo palagi, para sa iyo ito. Kung nakakapagsalita lang ito, pangalan mo ang sinasambit. Sandali...”

At animo’y may pumasok na ideya sa utak at nagmamadaling tumakbo papuntang kusina. Nung bumalik ay dala-dala ang isang maliit ngunit matalas na kutsilo.

“James, anong gagawin mo?” ang nasambit kong akmang tatayo na sana dala ng takot at kaba sa nakita, inisip na baka gusto niyang magpakamatay kaming dalawa para ‘di na maghiwalay pa.

“This should prove how much I care for you Carl” at biglang ikinudlit ang dulo ng kutsilyo sa upper part ng chest niya na humiwa ng may 1.5 inch at sabay na dumagan sa akin, itinukod ang dalawang braso sa magkabilang gilid ng katawan ko habang gulantang naman ako habang nakatihaya. Natulala ako sa bilis ng pangyayari at ang tanging nagawa ko na lang ay ang yapusin ang katawan niya habang tumutulo sa dibdib ko ang dugong galing sa sugat niya.

“Ano ba yang ginawa mo James... Tangina, tinakot mo naman ako e.”

Hindi siya umimik, kitang-kita ko sa mukha niya ang kirot na nararamdamang dulot ng sugat. Ilang sandali at ipinatong na niya ang katawan sa nakatihayang katawan ko at nagyakapan kami, mahigpit. Huminto na rin ang pagdugo ng sugat niya gawa ng paglapat ng mga katawan namin. Maya-maya, hinagod ng isang hintuturong daliri niya ang basa pang dugo sa dibdib ko, ipinahid iyon sa bibig ko at idinampi ang bibig niya doon. Naghalikan kami, lasap naming pareho ang naghalong laway at dugo.

Hindi ako makapaniwalang nagawa ni Sir James ang ganung klaseng may pagka brutal na ritual. Ngunit natutuwa na rin ako sa ipinamalas niyang pruweba ng pagmamahal. Habang nagdidikit ang mga labi namin, palihim ko namang kinapa ang kutsilyo at nung makapa ko na, bigla ko siyang itinulak patihaya at ako naman ang nag hiwa ng balat ko sa dibdib, kagaya ng ginawa niya. Sa pagkakataong iyon, nilasap namin ang magkahalong hapdi at sarap ng nag-aalab naming pag-ibig.

Nung mahimasmasan na, “Sa muling pagkikita natin, paano ko kaagad masisigurong wala pa ring nagbabago sa iyo?” tanong ko sa kaniya, pag-alalang baka may magbabago sa naramdaman niya sa muli naming pagkikita.

“Anong gusto mong palatandaang ibigay ko?”

“Ikaw...?” Hindi siya nakasagot agad.

“Ok, pagkakita na pagkakita ko kaagad sa iyo sa sunod mong bagbalik, huhubarin ko ang pang-itaas kong damit, ipakita sa iyo ang marka ng sugat na ala-ala natin sa tagpong ito.”

“Talaga?” Natawa ako sa sinabi niyang iyon. Akala ko nagbibiro lang. Ang alam ko kasi, hindi siya basta-basta naghuhubad ng pang-itaas na damit para ipakita sa ibang tao ang katawan, sa kabila ng napakagandang hugis ng chest at abs niya. Kahit nga sa paglalaro ng basketball, hindi nagpapalit yan ng damit sa gitna ng maraming tao, pupunta talaga yan sa bathroom o sa locker room. Naalala ko ang unang pagpapakita ng upper body niya sa akin, magkaaway pa kami noon, nagawa lang niya iyon dahil nilasing ko.

“Oo, walang biro!” paniniguro niya.

“Kahit na sakaling magkita tayo sa gitna ng maraming tao?” Napahinto siya ulit ng sandali.

“Oo, gagawin ko iyan. Kahit sa maraming tao.”

-----o0o-----

Masukal pa rin ang daan, mahirap tahakin. Habang binabaybay ko at ng kasama kong driver ang daanang iyon papunta kina Tatay Nando, hindi mapakali ang isipan ko at tila nakakabingi ang kabog ng puso. “Ano na kaya ang hitsura niya ngayon? Ganun pa rin kaya ang buhok niya, ang pananamit? Wala kayang nagbago sa pagmamahal niya sa akin?” yan ang mga tanong na sumiksik sa isipan habang hinihimas ko ang peklat na naging marka sa pagkukudlit namin ng aming mga balat sa dibdib.

Nakarating kami sa mismong bahay ulit nina Tatay Nando. Halos wala ding pagbabago ang lugar, ang tanawin, ang paligid. Nandoon pa rin ang mga matatayog na puno ng niyog, ang mga gulayan sa gilid ng bahay.

“Hey Carl! Kumusta kana? Mabuti’t nakabalik ka rin dito, na-miss ka na namin!” ang sigaw ni Tatay Nando, nakangiti habang patakbong sumalubong sa akin, sa likuran niya si Nanay Narsing sina Anton, Dodong, Clara, at Letecia.

“Mabuti naman po, Tay! Namimiss ko na rin po kayo!” ang pasigaw ko ring sagot.

Isa-isa ko silang niyakap at tinulungan na rin nila ako at ang driver ko sa pag-buhat sa mga dala-dalang pasalubong at gamit. Tuwang-tuwa silang lahat nung makita ako muli. Syempre, masaya din ako. Dumeretso kami sa bahay. Kumain at ng matapos, nagpaalam na ang driver ko na bumalik.

 “Bumisita pala dito ang mommy mo, Carl dalawang beses na, nung isang buwan ang huli niyang bisita at hiyang-hiya kami dahil maraming dalang pinamimigay na mga pagkain, damit, at gamit sa pag-aaral ng mga bata sa baranggay. Tiningnan din niya ang project nila ni James na building para sa mga mag-aaral. Tuwang-tuwa siyang makilala si James, ang saya-saya nga nilang mag-usap e. Kala ko pormal at seryosong tao ang mommy mo. Aba’y may pagka-cowboy din pala, nakihalu-bilo sa amin, sa pagkain namin. Masaya din siya nung makitang tapos na ang dalawang classrooms para sa Grade 1 and 2, at ang pasimulang construction sa additional 3 classrooms pa na donated naman ng mga panibagong donors. Tinanong nga namin kong ba’t ‘di ka nakasama sa kaniya, e. Busy ka nga daw sa negosyo n’yo at sa pag-aaral.”

“Yun nga po e... E, mabuti naman at nakita niya na po kayo at si James. Ganiyan po talaga ang mommy ko, sobrang mabait at sobrang napakalaki ng puso. Napakaswerte ko nga na may mom akong katulad niya. Ako nga lang itong naging pasaway sa kaniya e, hehehe. Pero dati pa ho iyon.” ang sabay bawi ko.

Tawanan silang lahat. Napakasarap ng pakiramdam sa masayang pagsalubong nila sa akin. Ngunit sa sentro ng utak ko, ang hinahanap-hanap ay si Sir. Inikot ng mga mata ko ang paligid. Wala. Ramdam ko ang unti-unting namuong pag-aalala. Hanggang sa hindi na ako maka-tiis. “Tay, nasaan ho ba si Sir James?”

“Ah… nasa eskwelahan niya. May tutorial class siya sa mga bata at mga dalawang oras pa bago yun makabalik dito.” Naramdaman ko na lang ang biglang paglakas ng kabog ng dibdib sa narinig.

“Pwedi ko ba siyang puntahan na lang doon?”

“Aba, oo naman. Para mo rin makita ang building na ipinatayo ng mommy mo at ang mga bagong pinasimulang constructions. Mga 5 minutes mo lang lalakarin. Ano, gusto mong samahan na kita?”

“A, e, wag na po. Ako na lang. Sosorpersahin ko na rin si Sir James.”

ITUTULOY........