Mga Eksena sa Sinehan # 25 - Maynila Uragon (Part 1) By: Anonymous (From: Kwentong Malibog)

 

Maynila Uragon (Part 1)

By: Anonymous

(From: Kwentong Malibog)

 

MAYNILA... Sa mga taga probinsiya, lalo na sa hindi pa nakakarating sa lugar na ito, kapag naririnig ang salitang "Maynila" maraming bagay bagay ang sumasagi sa kanilang isipan at napapa-isip kung ano ba mayrun sa Maynila.

Halos mag iisang taon na akong nagbabasa ng mga kwento dito. Sa mga kwentong nababasa ko, halos lahat may mga denial pa sa sarili (yun bang ayaw pang aminin kung ano ang tunay nyang pagkatao). May mga nagkokwento na siya daw ay straight (bakit andito siya sa site na ito e halos pang-bakla or silahis ang andito) kaya pagdating sa mga comment naba-bash tuloy ang author. Anyway, ‘di ako kontra sa mga author na ganun. Ika nga'y...kanya kanyang diskarte at kwento ng buhay lang yan. ‘Di po ba? Ang totoo ako ay isang silahis... pwede sa babae, binabae at lalaki.

Dami ko na palang nasabi pero di pa po pala ako nagpapakilala, hehehe. Tawagin n'yo na lang po ako sa palayaw na Tim, nasa 5'6" ang height ko. Medyo kayumanggi ang kulay ng aking balat pero yung kayumangi na walang bakas ng piklat. In short kayumanging-flaw-less hehehe. Average lang ang aming pamumuhay. May kaunting lupain na sinasaka at nasa tabing ilog na  pinagkukuhanan namin ng mga isda, hipon, susong pilipit para sa aming pagkain sa araw araw. May mga alagang kalabaw, baka at kambing ang aking mga magulang na pinagkukuhanan namin ng sariwang gatas.

Galing po ako sa probinsiya ng mga "URAGON". Ewan ko ba kung bakit ganun ang tawag nila sa mga taga-Bicol. E di naman ako uragon. Duwag nga daw ako sabi ng ibang nakakakilala sa akin. Duwag daw ako sa babae. hehehe. Pero sa lalaki... hala bira que se joda, basta mabait, may laman at uhhhmmmm daku... kahit ‘di kagwapohan basta mabango, yun na. Sa ngayon po nasa late 40's na ako at may asawa (asawa daw uh paano nangyari yun saka ko na lang e kwento kung ano ang nangyari hehehe) na nakilala ko sa Maynila at isang anak na lalake na nasa teen-age na ang edad. Sa ngayon, dito na kami nakatira sa Region-IV sa lupain ng aking Misis.

Noong ako ay nasa teen-age life pa, marami rami na rin akong sex-perience mapa-sa-babae at mapa-sa-lalaki. Pero ang mas marami sa lalake (binabae at straight). Ang mas gusto ko yung mga lasengerong straight. Lalo na yung may mga asawa na nasa edad 20's to 45's. Yummieee sila sa totoo lang.

Nasa 16 ang edad ko noon ng ako ay lumuwas ng Maynila. It was 1980's.  Opo, unang tongtong ko sa Maynila, promdi na promdi. Buhay pa noon ang TREN sa Tutuban. Tren lang ang pinakamurang means of transportation ng panahong iyon papunta sa Maynila. Ang pamasahe pa noon ay nasa Php.120 or 150.  Kung bus naman ang sasakyan, madalang ang aircon-bus at medyo mahal ang pamasahe. Noong nasa Maynila ako, dyan sa may malapit sa Divisoria ako nanuluyan.

TUTUBAN... Pag sumasagi sa aking isipan ang pangalan ng lugar na ito, bumabalik sa aking alaala ang aking sex-perience sa isang lalaki na naging bahagi ng aking buhay sa Maynila. Sa lugar na yan unang tumibok ang aking puso para mag mahal sa kapwa ko lalaki. Sa mga nakaka alam ng lugar na yan may isang lumang senihan dyan sa may harapan ng Tutuban PNR Station, di ko na maalaala ang pangalan ng senihang iyon. Noong 1980's napaka aliwalas maglakad lakad, mamili at mag site-seeing sa lugar ng Divisoria at Tutuban. ‘Di pa uso ang mga holdapan, tokhang at patayan. Kahit maglakad ako ng bandang alas 10:00 na ng gabi..safe pa rin akong makakauwi sa aming inuupahang bahay.

It was Sunday, day-off ko sa trabaho dyan sa Binondo bilang errand boy ng isang negosyanteng tsekwa. Mabait ang aking naging boss. ‘Di ko na sasambitin ang kanyang pangalan for protection ika nga sa kanyang pamilya. Sobrang bait ng mag-asawa. Basta ang kanilang habilin palagi sa kanilang mga trabahador...bigay ko sweldo eksakto wak lang nakaw. bigay ko taas sweldo wak lang kupit. Ang motto na ito ang aking naging gabay sa buhay hanggang sa ngayon na may pamilya na ako. At siya ring motto na binabahagi ko sa aking nag iisang anak. Dyan din sa Binondo ko nakilala ang babaeng naging kasama ko sa buhay ngayon.

DAY-OFF, walang umuutos at pwedeng gumala. Noong panahon na iyon ang mga magandang lugar na pwedeng puntahan maliban sa Luneta ay ang Escolta, Avenida at Recto ang daming senihan doon na magaganda pa noon, pero sa ngayon ewan ko kung ganun pa rin. Ewan ko ba kung bakit sa may Tutuban ako nagawi para mamasiyal. Sa aking paglalakad, nabaling ang ang aking attention sa mga larawan na naka paskel sa harapan ng lumang sinihan d’yan sa harapan ng Tutuban PNR Station. Napatigil ako sa paglalakad at napatitig ako ng matagal sa mga larawan.

Habang tumitingin-tingin ako sa mga larawang nakapaskel, may isang lalaki ang nakitabi sa akin at tumingin-tingin din. Nakasuot siya ng denim pants na kupas na, halos puti na ang kulay. Gamosa na rubber shoes at naka hanes t-shirt na medyo fit sa kanyang katawan. Sa panahong yun, madalang ang napapabalitang holdapan ngunit ang mga mandurukot marami. Ang unang sumagi sa isip ko baka mandurukot ito kaya medyo dumistansiya ako sa kanya ng kaunti. Pero sumunod pa rin siya.

Para makaiwas sa kanya, kasi medyo kabado na ako ay bumili na ako ng ticket at mabilis na pumasok sa loob ng sinihan (sa Balcony). Madalang pa ang mga tao sa balcony kasi maaga-aga pa at kasisimula pa lang ata ng palabas. Ang naalala ko si Lampel Cojangco at Mark Joseph ang bida sa pelikula na may mga penetration scenes pa. Naghanap ako ng mauupoan, halos lahat ng upoan ay pangdalawahan. Siguro talagang sinadya ang ganung upoan na pangdalawahan para sa mga nagde-date. Kasi halos lahat ng nakikita ko, dala-dalawa ang mga nakaupo.

Medyo madilim pa ang aking paningin at nag a-adjust pa sa dilim. Nang makakita ako ng bakanteng upuan, pangdalawahan pa rin, at nasa pinakataas, doon ako pumwesto. Habang nasa kainitan ang eksena (penetration) sa palabas, may biglang tumabi sa akin na lalaki. ‘Di ko binigyan ng pansin ang kanyang biglang pag-tabi sa aking upuan. Hindi naman siya umiimik, walang mga advance gestures of movement. Basta ang nangyayari sa aming dalawa ay parang nagpapakiramdaman kung sino ang magpo-first move.

Nang matapos ang pelikula (double programing ang palabas) at sumindi ang ilaw doon ko napagmasdan na siya yung lalaki na tumitingin tingin din ng mga larawan sa billboard ng sinihan. Pang-samandali nagkatitigan kami, ngumiti siya. Doon ko nakita na may itsura at gwapo pala. Hindi siya maputi at hindi rin maitim, mas maitim pa nga ako ng kaunti kaysa sa kulay niya. Flawless din ang balat, pantay pantay din ang mapuputing ipin.  Medyo kabado pa rin ang aking pakiramdam towards sa lalaking tumabi sa aking upuan. Pero I do the first move.

Me:    Di ba ikaw yung nakatabi ko sa baba na tumitingin tingin din ng       mga picture sa billboard?

He:     OO ako nga.

Me:    Daming bakanteng upuan bakit sa akin ka nakitabi? (Sarcastic kong tanong sa kanya).

He:     Bakit binayaran mo ba ang upuan na ito at bakit masama ba na makitabi sayo? (Sarcastic din niyang sagot sa akin).

Dahil doon tumayo ako ng walang paalam at pasintabi sa kanya at pumunta ako ng CR. Bigla bigla sumunod siya at tumabi pa sa akin habang ako ay ay umiihi. Doon na bigla ako ng ilabas at ipakita niya ang kanyang ari na malambot pa pero halatang mataba at mahaba. Nag init ang aking pakiramdam at nasabi ko sa aking sarili... “Aba palaban ata ang mamang ito.” Sa nakita kong biyaya, medyo tinablan at tumigas ang aking ari.

 

He:     Pre may ibubuga ka rin pala.

Me:    Syempre, uragon ata ito.

He:     Ha! Bicolano ka pala.

Me:    OO, bakit?

He:     Ang tatay ko bicolano rin pero ang nanay ko Cebuana.

Kaya pala! Kaya pala! Mga Bisaya daku. Tama ba mga readers? Basta Bisaya Dakota? Bisaya at Uragon..boom. Delicious. Noong marinig ko na sinabi nyang Bicolano din ang kanyang Tatay doon na nag umpisa ang aming conversasion. Nagyaya siya na lumabas na kaagad kami ng senihan at kumain daw kami sa isang sikat na Chinese Fast Food (yung Kowloon Dimsum Restaurant). Pumayag naman ako kasi sabi nya, siya daw ang taya. E libre kaya sige go go go ang lingkod n’yo. Habang nag oorder siya ng meryenda, siya ang nagsimula uli ng usapan.

He:     We meet in a wrong place pero dito magsisimula ang right moments of our pagkakakilala (sabi nya in Taglish).

Me:    Oo nga. Anyway sorry nga pala sa pagiwas ko sa ‘yo at sa mga sarcastic kong mga sagot kanina.

He:     Ako rin, sorry din. Saen ka igdi nauli (in Bicol dialect na pilipit).

Me:    Harani lang igdi (sagot ko sa Bicol na salita din).

He:     Sarili n’yo or you're renting a room or space?

Me:    Nangungupahan ako ng room.

He:     Solo mo or may ka-share ka sa kwarto?

Me:    (may kaunting aprehention) May ka-share ako. (pero ang totoo, mag isa lang ako na binabayaran ng aming amo bilang benipisyo).

He:     Ahh okay. Akala ko mag isa ka lang. May landline ba sa bahay na tinutuloyan mo? (di pa kasi uso ang beeper at celphone noon)

Me:    Mayron, kaya lang ‘di ko tanda ang number.

He:     Ako mayron, bigay ko sayo para makapag usap tayo ng matagal tagal sa ibang lugar (366-****)

Natapos ang aming kwentohan at na-busog. Iba't-ibang topic ang aming pinagusapan. Sa aming paghihiwalay, “tawagan mo ako!!” ang siyang tangi nyang habilin. Sa aking paguwi, habang nakasakay ng jeep, medyo may kaunting kilig sa aking puso at isipan. “Ang malas, sa tagal tagal ng aming pag uusap, ‘di kami nagkakilanlan. Shunga shunga hahaha. Ang swerte, may tel. # siyang naibigay. hehehe.”

Dahil sa bagong experience ng araw na Lingo na yun nakatulog ako ng mahimbing kinagabihan. Na nalibre na ako sa haponan at nakakilala pa ng bagong kaibigan sa Maynila.

Sa trabaho kinabukasan (Lunes), tambak na naman ang mga utos. Punta ka ng bangko, deposito ito at yan. Puntahan mo si ganito at iba iba pa. Yan ang naging rotin ng trabaho ko sa buong araw ng Lunes. Pero masaya at maluwag sa dibdib na sundin lahat ng utos ng boss kong Tsekwa na walang reklamo dahil sa sobrang bait nila sa mga empleyado.

Dumaan ang mga araw, lingo at buwan. Araw na naman ng day-off (Sunday). Araw ng pahinga at pamamasiyal. Doon ko naalaala yung mama na nakipag usap sa akin sa sinihan sa Tutuban. Hinanap ko ang kapirasong papel na kanyang binigay na nakasulat ang kanyang contact number. Sa malas naitapon ko na ata. hanap dito hanap doon. pati basura sa baba ng inuupahang bahay ko kinalkal ko nagbabaka-sakali na ‘di pa nagpipick up ng basura ang mga basurero. Ang malas, sabi ng aming land lady na mataba at medyo may katarayan pero mabait naman.

“Hay naku Tim, every other day ang pick up ng basura dito sa ating lugar kaya kung ano man ang kinkalakal at hinahanap mo d’yan, wala na yun, nasa smokey mountain na yun. Hay malas sa lahat ng kamalas malasan.

Pero hindi pa rin ako tumigil sa paghahanap. Tiningnan ko lahat ng aking lalagyan ng mga damit at pati na mga abubot. Ang iniisip ko, aba baka ilibre na naman ako ng kain. Sayang nga naman ang aking gagastusin. Ang mahal din ata ng mga bilihin sa Maynila pati na pagkain. Noong mga panahon na yun maliit pa ang basic salary (minimum) kaya tipid tipid din sa pag gastos. ‘Di ba mga kababayan kong Ilocano. Bicolano ako pero medyo may pagkakuripot. Kasi wala daw yumayaman na waldas. Sa wakas nakita ko rin ang kapirasong papel. Sigurado malilibre na naman ako sa meryenda at pag sinuwerte pati na hapunan, hehehe.

Dali dali kong dinayal ko ang numero na nakasulat sa kapirasong papel. Nag ring. Boses lalaki ang sumagot. Kaya lang ‘di ko alam kung sino at ano ang pangalan ng aking kakausapin.

Me:      Hello! Gandang hapon po.

Lalaki:  Gandang hapon din po. Sino po sila at sino po ang gusto n’yong makausap?

Me:      E. Ah. Eh ‘di bale na lang po.

Lalaki: Wait. Parang familiar ang boses mo. Saan ba kita naka usap. Oh My Gushhh. Ikaw yun. Ikaw nga. Yung nakilala ko dyan sa sinihan sa Tutuban. Ikaw ba ito.

Me:      Oo ako nga. Malas natin, hindi natin naibigay ang kanya kanya nating pangalan nung araw na yun bago tayo nagkahiwalay. O ano kumusta.

He:       Oo nga. Naisip ko rin yun kung bakit ‘di nating nabigay ang ating mga pangalan. Buti tinawagan mo ang number na ito. Tagal kong naghintay at nagbabakasakali na tatawag ka.

Me:      O ano kumusta ka na.

He:       Heto mabuti naman. Ikaw?

 

Matagal ang aming naging usapan sa telepono, hanggang magyaya siya na magkita kami sa may Escolta.

 

 

Itutuloy......

 

Sa susunod e kokwento ko ang aming muling pagkikita. Sana abangan n’yo mga readers itong aking naging buhay buhay sa Maynila.