Tropa Kong Bagets (Part 1/2) By: Anonymous

 

Tropa Kong Bagets (Part 1/2)

By: Max

 

Ako nga pala si Max, 27 anyos, nagtatrabaho ako bilang isang call center agent. Walang nakakaalam ng tunay kong kasarian.

Takot akong sumubok ng mga bagay na kahit gustuhin ko mang gawin ay hindi ko magawa. Pinangungunahan ako ng kaba, kaya kahit libog na libog ako at mayroon nang pagkakataon, hindi ko parin masunggaban dahil nga sa takot na aking nararamdaman.

Lalaki akong kumilos at pumorma. Mayroon din naman akong hitsura pero lalaki lang rin talaga ang hanap ko.

Mayroon akong mga ka-tropa. Siguro mga 19, 20-24 something ang ages nila. Marami akong tropa sa may amin. Mahilig silang maglaro ng basketball o minsan naman ay DOTA. Hindi ako nagba-basketball pero naglalaro talaga ako ng DOTA.

Ang kwentong ibabahagi ko sa inyo ay nangyari nito lamang nakaraang bakasyon. Hindi ko inaasahan na makakaranas ako ng saya at sarap sa piling ng isang lalaking naging malaking parte na sa puso at buhay ko.

Unang linggo ng Abril noong isang taon. Day off ko noon at madalas kapag day off ako ay tumatambay ako sa may basketball court sa may gym malapit sa amin.

Kasama ko ang iba kong ka-tropa habang kumakain ng fishball na nakatayo mismo sa tabi ng gym. Habang pinanonood namin ng mga tropa ko ang mga naglalaro ay may napansin akong isang gwapong binatilyo na pawis na pawis habang nakikipaglaro sa iba pa niyang kasama.

Napatitig ako ng sobra. Ito pa naman ang tipong gusto ko. Yung mga lalaking good looking talaga. Yung kahit pawis na pawis na ay mukha paring mabango.

Napaka-gwapo nung lalaki habang nakasuot ng Jersey na may number 24 sa likod. Basang basa siya ng pawis. Isa pa sa nagustuhan ko sa kaniya ay yung angas at tindig niya, lalaking lalaki.

Medyo may kaputian at makinis ang kaniyang balat. Hindi ko mawari kung ilang taon na ito dahil wala pa naman siyang buhok sa kilikili. Pero sa tangkad niyang iyon ay mukha na siyang 16 years old. Baby face ang kaniyang mukha at may dimples pa.

Grabe ang pagkakatitig ko sa kaniya. Hindi talaga magawa ng mga mata ko ang bumaling sa iba. Nagtataka naman ako kung sino siya dahil ngayon ko lang talaga nakita ang lalaking ito. Pero sa wari ko, kung hindi siya taga rito, baka galing siya sa ibang lugar o ibang bansa at napili lang magbakasyon dito dahil nga katatapos lang ng pasukan.

Ilang saglit lang, iniwan na siya ng kaniyang mga kasamahan sa paglalaro. Kakilala ko yung mga nakalaro niya dahil syempre taga dito ako. So naisip ko na baka nagkayayaan lang silang maglaro. So mag-isa na lang naglalaro si bagets.

Nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa may gawi naming magto-tropa at ngumiti sa amin. Grabe, ang gwapo talaga. Nakagigigil. Lumapit siya sa amin at kinausap ang isa sa mga tropa ko.

“Kuya, tara basketball!” pag-aaya niya sa isa naming kasama.

At dahil naglalaro naman talaga sila ng basketball at nasa nature na din naman talaga naming mga kalalakihan na makisama pagdating sa basketball or yayaan na ganiyan kahit hindi namin kilala ay sige lang. Kaya ayun, tumayo ang apat kong kasama para makipaglaro kay bagets.

Grabe, kung itatabi mo ang mga ka-tropa ko kay bagets, magmumukha lang silang basahan. Haha! Joke!

Nakaupo lang ako dahil nga hindi naman ako naglalaro ng basketball. Nakatitig ako kay bagets habang nakikipaglaro sa mga ka-tropa ko.

Nang biglang lumingon sakin si bagets at sineniyasan ako na sumali ako. Umiling lang ako at nakita ko rin na parang kinausap siya ng isa kong tropa. Alam ko na ang sinabi niya. Na hindi ako naglalaro ng basketball.

Itinuloy nila ang paglalaro hanggang sa abutin na ng 6pm. Nakaramdam na sila ng pagod. Umupo muna sila sa may gawi ko kasama si bagets. Kwentuhan, ganito ganiyan. Tinatanong ng isa kong tropa si bagets ng kung ano-ano. Napag-alaman kong Jairo ang pangalan nung bagets. Ayun lang ang nangyari, konting kwentuhan. Pero hindi ko parin maalis ang pagkakatitig kay Jairo.

After 10 minutes, nag-alisan na sila isa-isa. Sasama na sana ako kaso nagdadalawang isip ako kasi maiiwan si Jairo. Gusto ko pa sanang chikahin. Wala naman sigurong masama kung makikipagkwentuhan ako sa kaniya. Kaya ayun, nagpaiwan ako. Nagpapahinga si Jairo na nakaupo. Ako naman ay nilapitan siya at tinabihan.

“Uy kuya, akala ko sasabay ka na sa kanila?” pagtatanong niya.

“Dito muna ako. Hehe.” Marami akong gustong itanong kaya itatanong ko na. Hehe.

“Ah, Jairo? Tama ba?” pagtatanong ko.

“Opo kuya. Hehe.” Waah! Ang cute talaga ng smile niya. Nakakatigas!

“Ilang taon ka na Jairo?”

“Kaka-15 ko pa lang po kuya.”

“Ahh, bata ka pa pala. Hehe.”

“Ikaw po kuya?” tanong niya.

“27 na ako. Ahh, taga san’ ka? Ngayon lang kasi kita nakita,” pag-uusisa ko.

“Taga Manila ako kuya. Nagbabakasyon lang ako dito sa probinsiya,” pagpapaliwanag niya.

“Ah kaya pala. Pero first time mo lang dito?”

“Hindi kuya. Nakapunta na ako dito dati nung bata pa ako. Pero ngayon na lang ulit ako nakapagbakasyon dito.”

Hindi ko alam ang eksaktong usapan namin pero puro ganiyan lang. Basta, kuya siya ng kuya. Puro tungkol lang sa kaniya ang mga tinatanong ko.

Kwentuhan lang kami ng kwentuhan. Sobrang sarap niyang kausap. Para lang siyang bata. Yung the way na nagku-kwento siya with actions pa, grabe. Batang-bata talaga. Hehe. Ako naman, nakangiti lang habang pinapakinggan siyang magkwento.

Sa isip-isip ko, hindi mahirap kaibiganin ang isang katulad niya dahil open siyang magkwento kahit sa kasong kakakilala pa lang niya sa akin ay parang ang lalim na ng pinagsamahan namin.

Napag-alaman ko na mahilig talaga siya sa basketball. Mama’s boy daw siya pero hindi daw siya spoiled. Well, anak mayaman siguro siya kasi sa isang kilalang school sa Pasay siya nag-aaral. The way he act and the way he talks, grabe. Mapo-fall ka talaga sa kaniya.

Parang nawala yung libog ko. Para bang mas masarap na lang makipagkaibigan at makipagkwentuhan sa isang katulad niya. Marami kaming napag-usapan noong gabing yon’. Niyaya ko siyang libutin ang lugar namin para may mapuntahan siya kung may gusto siyang puntahan.

Pumayag naman siya agad. Ire-recall ko na lang yung mga iba naming pinag-usapan para mas clear.

“Uy, baka naman pagalitan ka kasi gabi na?” pagtatanong ko sa kaniya.

“Hindi yan kuya. Ok lang naman daw na gumala ako eh. At saka malaki na kaya ako kuya.” he answered.

“Saan’ mo gustong pumunta? Teka, kumain ka na ba?”

“Hindi pa po kuya. Tara, hanap tayong makakainan, libre kita.”

Yun ang naaalala ko pa. Ang balak ko sana, ako ang manlilibre, pero pagkuha niya ng wallet niya, may pera talaga siya. Rich kid talaga. So, I consider it na date namin yon kahit sa simpleng pag-yaya lang niya.

Nakarating kami sa isang lomi house at nag-order na ng lomi. Kwentuhan pa rin kami ng kwentuhan about everything. Pero hindi pa sa stage na gusto ko. Yung parang getting to know each other pa lang ang stage namin. Wow! Kung maka-demand naman ako, parang may patutunguhan ang paghanga ko sa kaniya. But anyway, it doesn’t matter.

I’m glad na naging kaibigan ko ang isang katulad niya. Nabanggit niya pa sa akin na wala pa siyang kakilala talaga dito. Nabanggit ko rin sa kaniya na mga tropa ko yung nakalaro niya kanina.

So parang ang gustong iparating ng usapan ay, makiki-tropa na din siya sa amin dahil tutal, madalas naman sa basketball court ang mga ka-tropa ko, so mahilig din naman siya sa basketball, so ayun.

-----o0o-----

Dumating ang ilang mga araw, madalas na namin makasama si Jairo sa mga gala, laro at maging sa pagdodota ay may alam din siya kahit konti. Mas naging malapit ako sa kaniya. May mga araw na tumatambay siya sa amin kapag hinihintay ang tropa.

Nakaugalian kasi namin magtotropa na sa amin nagkikita-kita kapag may mga lakad o kaya laro sa court. Kahit alam naman nilang hindi ako naglalaro ng basketball ay sumasama pa rin naman ako sa kanila. Hindi naman sila babad masiyado sa basketball eh.

Sa pagkain at paggala lang talaga kami nagkakasundo-sundo lahat. Sa bawat lakad, kasa-kasama na namin si Jairo. Pag nag-iinuman, hindi ko siya pinapainom. Kapag may mga trip ang tropa na hindi maganda, hindi ko siya pinapasama. Ewan ko ba.

Ayoko siyang matuto ng mga kung anu-anong bagay. Nag-oopen na siya sakin ng mga problema at nagagabayan ko naman ng tama. Basta, gustong gusto ko siyang alagaan. Yung tipong ganun. Lumalim na ng lumalim ang nararamdaman ko kay Jairo habang tumakbo ang araw.

Minsan galing ako sa trabaho, madadatnan ko na lang siya na nasa labas ng bahay namin at hinihintay ako. Maraming araw na ganoon ang nangyayari. Hinihintay niya ako kapag may ibang lakad ang tropa.

Kapag kasi wala sa court ang tropa, ibig sabihin, may ibang lakad kaya sa bahay namin dumideretso si Jairo. Natutuwa ako sa personality ng bata dahil sobrang kakaiba siya.

Sobrang friendly at sobrang bait talaga. Gusto niya palagi nang maraming kasama. Gustong-gusto niya na palagi siyang kaisa sa amin. Na kahit iba-iba kami ng personalidad na magkaka-tropa ay nagagawa niya kaming pakisamahan lahat.

“Uy Jairo, asan sila? Bakit andyan’ ka sa labas? Pasok ka sa loob.”

“Hindi na kuya. Hinihintay talaga kita. Wala sila eh. Hindi ko nga makita. Tara mag-lomi ulit sa kinakainan natin. Gutom na ako eh. Libre kita.” masaya niyang sabi.

Ok, kinikilig ako. Sobrang sarap sa pakiramdam na may ganito kabait na bata ang maghihintay sa iyo para lang makasama kang kumain. So ayun na nga, kumain ulit kami sa labas. Ilang beses na din naman namin tong’ nagagawa eh.

Habit na namin na magkasama kaming kumain dito. Parang kapatid ko na siya. Napakasarap niya talagang kasama. Nakakawala ng pagod at napakasarap sa pakiramdam habang nginingitian ka niya dahil masayahin talaga siya.

Love na love ko talaga ang cute niyang personalidad. Natatakot ako dahil baka mahulog na talaga ako sa kaniya. Ayoko kasi na may ganito eh. Yung sweet at lovable. Kahit tropa or kuya lang ang tingin niya sakin, ok lang. At least hindi stranger.

Ako lang naman ang nagbibigay ng kahulugan sa bawat nangyayari. Gusto ko siyang maging boyfriend. Pero alam kong hindi mangyayari dahil pang-kuya lang talaga ako sa kaniya. Gustong gusto ko siyang yakapin at halikan. Hindi dahil sa nalilibugan ako kundi dahil gusto ko talaga.

Iniiwasan kong mapatitig sa mga mata niya dahil natutunaw talaga ako. Kapag tinitingnan ko ang bawat anggulo ng mukha niya, nadedemonyo ako. Ang kissable lips niya. Ang magandang pangangatawan niya na nagsisimula pa lang yumabong. Grabe. Sobrang lakas ng tama ko sa kaniya.

Yung libog na naramdaman ko sa kaniya noon sa una kong tingin sa kaniya ay nasamahan ng pagmamahal simula nung makilala ko kung sino talaga siya. Sobrang marespeto. Walang arte o kung anu pa man.

Siguro kahit pagod na pagod siya, kaya parin niyang tumakbo ng mabilis. Sobrang masiyahin siya, kwela, at madaling pakisamahan.

Matapos kaming kumain, ihahatid ko na siya sa kanila kasi 8:30pm na din noon’ eh. Habang naglalakad kami, inakbayan ko siya na parang nakayakap ako. ‘Di ko kasi mapigilan eh. Yung akbay na mahigpit.

Pinisil ko ang kanan niyang braso mula sa pagkakaakbay ko. Wala naman siguro yung malisya sa kaniya. Hanggang sa makarating na kami sa kanila. Tita niya lang ang kasama niya doon sa bahay. Haay, kaya siguro bored siya.

Ayun, nag-bye na ako at ngumiti lang siya. Shit. That dimples!! Tsk.

Pag-uwi ko sa amin humiga na ako sa kama ko. Naiisip ko ang mukha ni Jairo at ang mga ngiti niya. Tsk. Yung kakulitan niya. Para bang gustong gusto ko siyang makasama bawat oras.

Isang linggo na lang, babalik na ulit siya ng Manila. Sobrang lungkot ko nung mabalitaan ko ‘yun. Kailangan pa niya kasing mag-complete ng requirements para sa enrollment.

Hindi ko alam pero, naiiyak ako na ewan. Ayoko siyang umalis. Nasanay na ako palagi na kasa-kasama ko siya. Tulad ng palagi niyang sinasabi, “tropa tayo eh!”

Haay. Mamimiss ko talaga siya. Sobra.

Isang gabi, galing akong trabaho. 6:30pm ako nakauwi. Nanood muna ako ng tv sa salas sa taas.

Actually, isang maliit na salas at yung kwarto ko lang ang eksena ng 2nd floor ng bahay namin.

Nagulat ako nang biglang umakyat si Jairo. As in nagulat talaga ako.

“Kuya!” sabi niya.

 “Uy. Kakagulat ka naman. Bakit?”

Grabe, ang gwapo niya nung gabing yon’. Ang bango-bango pa. Bagong paligo.

“Tara sa labas. Andyan’ ang tropa, mag basketball kami!” excited niyang sabi.

“Geh kayo na lang.” pakipot effect ko.

“Hala, bakit kuya? Aalis na nga ako sa wednesday eh. Please?”

Uhmp. Bata talaga. “Pagod na ako eh. Papahinga muna ako.”

“Ganiyan ka na kuya. Ganiyan ka na pala ngayon,” pagtatampo ba yun? Pero basta, yun yung na-recall ko na hindi ko pwedeng makalimutan.

“Hindi talaga ako makakalabas. Pagod kasi ako Jai eh. Kumain ka na ba?”

“Hindi pa nga eh. Ikaw kasi. Sama ka na. Aalis na nga ako eh.”

“Ayun na nga eh. Aalis ka na. Sige, sasama ako. Sa isang kundisyon?”

“Sige kuya, anu yon?” parang naghahamon lang siya ng suntukan non. Hehe.

“Dito ka matulog.” Hindi ko inasahan ang isinagod niya.

“Sus, yun lang pala eh. Sige, papaalam ako. Tara na.”

Talagang excited na siyang maglaro. Hehe. Nakakatawa talaga siya. 30 minutes silang naglaro. Pawisang pawisan na naman siya.

After nun, nag-burger na lang kami. Gustong gusto ko na talaga siyang iuwi. First time ko siyang makakatabi. Kahit yakap lang sa pagtulog, ayos na sa akin. Basta makasama ko lang siya habang nandito pa siya. Gusto kong sulitin ang bawat pagkakataon.

8:15pm kami nakauwi sa amin. Umakyat na kami sa taas. Pinaupo ko muna siya sa sofa sa may salas habang nanonood ng t.v. MMK pa ang palabas. Tinabihan ko siya sa sofa.

“Uy Jai, nagpaalam ka ba?” pagtatanong ko.

“Oo. Nagtext na ako kay Tita.”

Hiniram ko ang cp niya at chineck kung nagpaalam talaga siya. Mamaya kasi hanapin eh. Kinalkal ko na ang cp niya. Haha! May gf pala siya. Kaso parang ewan siya sa mga reply niya. Puro’s “ok”, “cge”. Samantalang yung gf, nobela ang text. Hehe.

Hindi pa siguro talaga siya interisado sa mga malalaking bagay. Pambata pa rin talaga siya. Which is cute at bagay naman sa kaniya. Bata pa naman din talaga siya eh.

Tinitigan ko siya habang nanonood. Nakabukaka siya at nakasandal na medyo nakatingala. Wow. Super yummy. Grr!

May gusto akong gawin kaso natatakot ako. Tsk. Pero ewan ko ba. Nakakalibog kasi siyang tignan. Pawis na pawis siya tapos parang wet look. Sarap! Haay. Pero gusto ko siyang irespect. Pero, mapipigilan ko ba? Haay.

Ang hirap kapag torn between over love and lust. Yung kailangan at gusto mong gawin nagtatalo. Tsk. Pero, sorry. Nakakalibog talaga. :\

Kailangan ko nang harapin ang takot ko. Kailangan ko nang subukan. Bahala na. “Jairo?” tumingin siya sa pagtawag ko.

“Anu ‘yon kuya?”

“Pwede ba kitang kalungin?” kinakabahan na ako sa mga sinasabi ko.

“Hala. Bakit kuya? Mabigat ako. At saka malaki na ako! Haha! ‘Di na ako baby.”

“Ok lang. Pwede ba?” pangungulit ko.

“Hala. Bakit ba kuya?”

“Gusto ko lang. Aalis ka na naman eh.”

Bigla ko na lang siyang hinawakan papunta sa akin. Alam niyang kakalungin ko siya kaya, no choice kundi kumalong na siya. Kung alam nyo lang ang pagdagundong ng puso ko nung mga oras na yun. Grabe.

“Ayan kuya. Mabigat ako,” sabi niya.

“Hindi ah. Hehe.”

Hindi mapigilan ng titi ko ang tumigas. Siguro ramdam niya yun. Nahihiya lang magsalita. Sumandal ako sa sofa kasama siya pahiga sa katawan ko habang kalong kalong ko siya. Sobrang pawisan talaga siya dahil sa pagbabasketball. Pero ok lang. Mabango pa rin naman siya.

“Kuya, ibaba mo na ako. Nabibigatan ka na yata eh,” sabi niya.

“Hindi ka nga mabigat.”

“Eh, basang basa ako ng pawis. ‘Di ka ba nadidiri?”

“Bakit ako mandidiri?”

Hindi ko na napigilan. Niyakap ko siya ng mahigpit. Pinaloob ko ang mga kamay ko sa mga braso niya at nakayapos ako sa tyan niya.

“Jai?”

“Ano yon’ kuya?”

“Tuli ka na?” lakas loob kong tanong kahit mamamatay na ako sa takot.

Hindi siya nakasagot agad. Kaya parang dinaan niya in a coolest way yung sagot niya.

“Oo naman kuya! Haha. 15 na ako eh. Syempre.”

Waa. Ano ba tong’ nangyayari sakin? I wan’t to do this because I want it.

“Weh? Patingin nga?”

“Haha. Ayoko kuya. Tsk.”

“Bakit? Titingnan ko lang.”

“’Wag na kuya.”

“Please??”

“’Wag na kuya. Hehe.”

Bigla kong dinakot ang gitna niya pero hinawi niya ang kamay ko. Akala niya siguro ay yung typical lang na harutan pero may ibang meaning sa akin.

“Haha! Kuya naman. ‘Wag! Nanonood ako eh,” sabi niya.

Grabe ang tibok ng puso ko nun. Kabadong kabado ako at rinig na rinig ko ang pagtibok ng puso ko. Tutal, nandun’ na rin ako sa point na yun, sisimulan ko na. Dahil naka-sports short lang siya, yung malambot, madali kong nahaplos ang mga hita niya.

Hindi naman siya pumapalag eh. Parang pinakamasahe or pangungulit ko na lang yun sa kaniya. Grabe, lalo akong nalilibugan. Ang kinis-kinis ng hita niya. Ang puti.

Bukakang-bukaka siya na nakahiga sa katawan ko at kalong kalong ko pa. Kaya naman, todo tigas na rin ang titi ko. Sinimulan ko na rin pisilin ang tyan niya. This time, parang natatahimik siya bigla.

“Jairo? Ok ka lang?” pagtatanong ko.

“Opo kuya. Nakakaantok naman yang ginagawa mo.” Nagtagal ang paghaplos kong iyon sa mga hita niya. Ilang saglit lang, napansin kong nakaumbok na ang bukol niya sa may gitna ng shorts niya.

“Uy Jairo. Hehe.”

“Bakit kuya?”

“Tinitigasan ka?” bulong ko sa kaniya.

 

 

=====Itutuloy=====