Tatlo Sa Loob ng Kulambo (Part 3/3)

 

Tatlo Sa Loob ng Kulambo (Part 3/3)

 

Bumisita uli sa bahay ang kaibigan ni Steve na si Junie makaraan ang mahigit isang buwan. Gaya nang dati, nagka-inuman kami at pagkatapos ay doon na muli ito natulog

Inabangan ko talaga kung muling magaganap ang nangyari noon, inabangan ko talaga. Kahit na antok na antok na ako ay pinilit kong hindi makatulog. Pero nagkunwari akong tulog na. Nilingon pa ako ni Steve kung natutulog na.

Ang ginawa ko ay medyo humilik ako ng mahina. Totoo naman naghiilik ako sa pagtulog, hindi lang malala.

Heto na nga, tumagilid na si Steve, bale nakatalikod na siya sa akin, dinig ko na ang tunog ng kanilang paghahalikan.

Napakainit nang salpukan nila ng labi, sabik na sabik, hayok na hayok, tila ba matagal na nagkalayo at ngayon lang nagkita.

“Mahal na mahal pa rin kita Steve ahhhhh paligayahin mo ako Steve.”

“Mahal na mahal din kita Junie, alam mo iyon. Ikaw lang naman ang lumayo.”

“Salamat Steve, iyan lang naman ang gusto kong marinig mula sa iyo uhmpppp tsup tsup tsup tsup.’

Tulo ang luha ko pagkadinig ko sa mga katagang iyon. Napaka-tanga ko. Kaya pala parang bale wala lang ang nangyari sa amin, kaya pala, ginawa lang niya akong parausan dahil sa iniwan siya noon ni Junie.

Naging tanga ako, nagpaka-bakla ako dahil akala ko ay gaya ko na natutuhan na rin niya akong mahalin. Ang tanga-tanga ko.

Gusto kong saktan ang aking sarili, ang magsisigaw, pero disente pa rin anamn ako. Hindi ako gagawa ng eksena na ako lang ang mapapahiya. Pero sobrang sakit, napakasakit, walang kasing-sakit.

Ang masaklap pa, nagagawa nilang magtalik kahit katabi lang ako.

Ayaw ko man makita, hindi ko rin naman maiwasan, tatlo kami sa loob ng kulambo, at walang anomang harang para mahiwalay ako. Nag-iisip ako kung babangon muna ako at lalayo para hindi ko makita kung ano man ang gawin nila, pero parang hinang-hina ako, walang lakas, kaya nanatili akong nakahiga, hindi kumikilos, inisip ko na lang na hindi ako nag-e-exist.

Patuloy ang kanilang halikan, mainit, mapusok. Todo talaga na parang wala nang bukas. Maya-maya pa ay naghubad na sila ng kanilang damit hanggang sa pareho na silang hubo at hubad.

“Paligayahin mo ako Steve,” hiling ni Junie, tila nagmamakaawa.

Ayaw ko sanang makinig, ayaw kong makita ano man ang ginagawa nila, pero tila wala lang sa kanila kung marinig o makita ko ang kahalayan nila. Marahil ay inaakala nilang tulog na tulog ako dahil sa nakainom kami.

Nakita ko ang pag-galaw ng kanilang mga kamay, ang paghaplos at paghimas sa parte ng kanilang katawan. Nakita ko pa kung paano naglandas ang palad ni Steve patungo sa pagkalalaki ni Junie, at nang matagpuan ay mahigpit na kinulong sa palad at saka sinalsal.

Sa halip na mag-init ang aking katawan dahil sa tagpong iyon ay panlalamig ng katawan ang aking naramdaman.

Sandaling naghiwalay ang kanilang mga labi, nagtitigan sila, punong-puno ng pagmamahal ang mga titig na iyon, napakaamo ng kanilang mukha habang nagtititigan.

Naniwala na ako na mahal nila ang isa’t-isa sa kanilang ikinikilos, hinimas pa ni Steve ang buhok ni Junie, hinaplos ang mukha na sobrang banayad saka muling inilapit ang mukha at naglapat na naman ang kanilang labi. Nakabibingi para sa akin ang tunog ng paghahalikan nila, ang pagsisipsipan nila ng dila, ang paghihigupan ng laway. Hindi ito libog lang na gaya ng ginagawa sa akin na halos saktan kapag pinapasok na ang likuran ko, kabaligtaran kapag kay Junie, sobrang banayad, ingat na ingat na baka masaktan.

“Baka magising si Mario,” wika ni Junie.

“Ano naman kung magising, isali natin, baka gusto. Payag ka ba?”

“Oo naman, kung ikaliligaya mo ba eh,” sagot naman ni Junie.

Gusto ko silang murahin, gusto ko talagang manakit. Sobra na ang sakit na nadaraman ko, makaririnig pa ako ng ganon buhat pa mismo kay Steve, ang kababata, kababayan at itinuring ko pang bestfriend at aking lihim na minahal, na ni katiting pala ay walang pagmamahal sa akin.

Napaluha na naman ako, ngunit tama ba na ito ang maging reaksyon ko? Hindi naman kami, ako lang ang nag-assume, ang umasa.

Bumaba na ang labi ni Steve, nagsimula na niyang romansahin si Junie. Sarap na sarap naman si Junie sa ginagawa sa kanya ni Steve, ang dilaan at sipsipin ang utong nito, ang himurin ang tiyan.

Pawisan na sila pareho, kitang-kita ko pa ang pagpatak ng pawis niya buhat sa mukha at pagpatak ay kanya pang dinilaan at ninamnam.

Isinubo na niya ang titi ni Junie, sagad na sagad. Tapos ay ipinasok naman ang dalawang daliri niya sa bibig nito na agarang namang sinipsip na tila burat na chinupa. Hindi ko naman akalain na tigasan ako sa nakikita kong iyon, parang pareho lang silang sarap na sarap, si Steve, sa pagchupa sa burat ni Junie, at si Junie, sa pagsipsip sa daliri ni Steve.

Hindi maikakaila na pareho silang nasasarapan.  Nagtititigan pa tala sila, punong puno nang pagnanasa ang mga titig na iyon, kung wala lang akong nararamdaman kay Steve, ay baka masiyahan pa ako sa aking nasasaksihan, ibang klaseng pagmamahalan ang kanilang ipinadadama sa isa at isa.

Bumibilis din ang tibok ng puso ko, nalibugan. Gusto ko nang ilabas ang titi ko at laruin, pero hindi man lang pumasok sa aking isipan na maki-join sa kanila.

“Ahhhh Steve, ang sarap, ang galing mo, sige pa, isubo mo na ang burat ko, chupain mo na ako,” hiling ni Junie.

Hindi muna isinubo ni Steve ang burat nito, kanya munang dinilaan ang magkabilang singit, kanda pilipit naman ang katawan ni Junie sa magkahalong kiliti at sarap. Walang tigil siya sa pag-ungol, hanggang sa tuluyan nang niyang isinubo ang kahabaan ng burat ni Junie.

Panay ang ungol ni Junie. Nang magtagal-tagal pa ay nadinig kong hiniling ni Junie na, “Steve, kantutin kita, pasukin kita sa likod.”

Hindi sumagot si Steve, manapa ay tumagilid, at napaharap sa akin. Nakapikit ako, hindi ko gustong makita ang susunod na gagawin nila. Maya-maya ay dumaing na si Steve, daing na nasasaktan, Napalingon ako, nagtama ang aming mga mata. Nabigla rin siya, parang nahiya, pero ganon pa man, tuloy lang ang ginagawa nila. Tumalikod na lang ako.

Makaraan pa ang ilang sandali, ay ibang ungol na ang naririnig ko buhat sa kanila, at hindi naglaon ay kapwa humihingal at nadinig ko na lang ang pamilyar na tunog ng naghahalikan.

Lumipas pa ang ilang sandali, tahimik na naman sila, natulog na ng tuluyan.

-----o0o-----

Kinabukasan, nagisnan ko silang nagkakape na. “Gising ka na pala Mario, kumain ka na, bumili na lang ako ng pandesal.”

Normal lang, parang walang nangyari, ganon pa rin ang turing niya sa akin.

Akala ko ay uuwi rin sa kanila si Junie, pero gabi na ay narito pa rin sa bahay.

“Matio, dito muna si Junie, siguro ay mga isang linggo. Kasi, yung boarding house nila ay inaayos pa, medyo marami na kasing kumpunihin,” sabi ni Steve.

“Okay lang naman, wala naman problema sa akin,” sagot ko naman.

Gabi-gabi, patuloy pa rin sila sa makamundong gawain. Sobrang sakit na ang nadaraman ko, durog na durog na ako. Tila ba hindi na talaga ako nirerespeto.

Ang isang lingo ay naging dalawa, at hanggang ngayon ay narito pa. Palagay ko ay nagsasama na sila, hindi lang talaga ako mapa-alis. Kaya ang ginawa ko ay nag-paalam ako isang araw nang lingo. Ang dahilan ko ay dadalaw ako sa aking pinsan. Ang hindi niya alam ay nai-basta ko na ang aking ibang damit, ang balak ko kasi ay hindi na bumalik pa. Hindi na kasi ako makatiis pa, hindi ko na kaya, sobra na ang aking pasakit.

“Pinsan, wala pa bang bakante diyan sa opisina ninyo?” tanong ko kay Pinsan Rico.

“Bakit pinsan, ayaw mo na ba sa trabaho mo?”

“Pinsan, mahirap din talaga eh. Palagi sa initan. Parang ayaw ko na ng ganon, parang walang pag-asenso. Gusto ko mang mag-aral kahit na vocational course lang para naman kahit papano ay may pag-asa akong umasenso, kaso, pagod na pagod na ako pag-uwi ng bahay.”

“Ang alam ko ay nangangailangan sila ng mensahero. Pupwede ka ba ng ganon. Medyo magaan kumpara sa construction, pero palagi ka rin sa labas, sa initan.”

“Okay lang iyon pinsan, mas magaan naman iyon kesa magbuhat ako ng sako-sakong semento, magpala maghapon ng buhangin.”

“Sige, sumama ka sa akin bukas, irerekomenda kita.”

-----o0o-----

Hindi muna ako pumasok, sumama ako kay Pinsan Rico, at swerte naman at wala pa silang nakukuhang kapalit. Pinagsisimula na ako kaagad, humingi lang ako ng ilang araw pa para makapag-paalam sa pinagtatrabahuhan ko.

Kinabukasan, nagpunta ako sa opisina ng aming kompanya, at nag-paalam na ako na magre-resign na. Tapos ay pumunta ako sa bahay para kuhanin ang iba ko pang gamit, alam kong wala namang tao roon. Maliit lang na bag ang dala ko kaya may naiwan pa at babalikan ko na lang sa ibang araw.

Nagsimula na akong magtrabaho sa opisina nina pinsan na hindi alam ni Steve. Naghihintay ako kung tatawagan o ite-text man lang ako para alamin kung bakit hindi ako umuuwi at hindi rin napasok sa trabaho, pero wala, dedma. Nabuo na sa aking isipan na talagang gusto na rin niya ako talagang umalis dahil nagsasama na sila ni Junie.

Masakit talaga, Ininda ko rin naman, pero dahil tanggap ko na ay alam kong madali akong makaka-move-on.

Dalawang lingo pa ang lumipas. Naisipan ko nang kuhanin ang gamit ko pang naiwan. Mabuti naman at wala roon si Junie.

“Nag-resign ka na pala, hindi mo man lang sa akin ipinaalam,” paninita ni Steve.

“Eh agaran kasi, pinagsimula ako kaagad sa inaplayan kong trabaho.  Natanggap akong mensahero sa opisina ng pinsan ko,” sagot ko habang ibinabasta ko ang konti ko pang naiwang gamit.

“Ganon na lang, basta mo na lang akong iiwan. Ano ba ang maling nagawa ko sa iyo?”

“Importante pa ba ako sa iyo? Hindi mo na ako hinanap man lang eh. Me cell phone ka naman, pero ni tawag o text ay hindi mo ginawa para ma-kumusta naman ang lagay ko. Kung me masama palang  nangyari sa akin ay wala ka man lang pakialam.”

“Hinihintay ko ang tawag mo, Hindi ba dapat na sinabihan mo lang ako. Matagal din naman tayong nagkasama sa bahay.”

“Sorry, pero inisip ko na baka busy ka lang, kayo ni Junie. Nagsasama na ba kayo?”

“Nagkakamali ka nang iniisip mo, wala kaming relasyon ni Junie. Wala na siya, hindi na siya dito umuuwi. Hindi ba sinabi ko sa iyo na pinagagawa lang ang boarding house nila. Tapos na, kaya bumalik na siya roon.”

“Mali ba ang iniisip ko. Para namang hindi. Sa ginagawa ninyo gabi-gabi, na hindi man lang ninyo isina-alang-alang na nasa tabi lang ninyo ako, kasama sa loob ng kulambo. Tingin ko nga ay hindi ako nag-e-exist eh, pero patuloy pa rin ang kababuyan ninyong ginagawa.”

“Nagseselos ka ba Mario?”

“May karapatan ba akong magselos Steve?”

“Ikaw ang gusto ko, hinihintay lang kitang magtapat sa akin.”

“Ganun ba? Kaya ba nang dumating si Junie ay etsa-pwera na lang ako sa iyo. Sorry ha. Aaminin ko, akala ko ay mahal nga kita. Akala ko ay mutual ang samahan natin. Hindi pala, one sided lang pala dahil iba ang mahal mo. Narinig ko iyon nang sabihin mo kung gaano mo kamahal si Junie. Hindi ko naman kasi alam na iniwan ka niya at nagbalik.”

“Huwag ka nang umalis, kailangan kita.”

“Kailangan? Para pag-parausan? Tama na Steve. Nagising na ako. Nung pakantot ka sa kanya, nang ipinagkait mo sa akin na gawin ko rin sa iyo iyon, natauhan na ako, hindi mo ako minahal, na hindi pwede na mahalin mo ako. Malinaw iyon na narinig ko. Pasensya ka na. Maraming salamat dahil natulungan mo akong magkatrabaho at pinatira mo ako sa bahay mo. Sige na Steve, aalis na ako. Me gagawin pa ako sa bahay, maglalaba pa ako. Sinadya ko lang talaga itong naiwan ko pang ibang gamit.”

Tumalikod na ako, pinigil kong hindi maiyak. Hindi niya dapat na makita na iniyakan ko pa rin siya.

-----o0o-----

Madali naman akong naka-move-on. Tinupad ko ang balak ko na mag-aral kahit na vocational course lang. marunong naman ako kahit pa pano na mag-mekaniko kaya automotive ang vocational course na kinuha ka. Nakatapos naman ako.

Lumipas ang maraming taon, nakaipon naman ako kahit papano at iyon ang ginawa kong puhunan para magtayo ng isang maliit na repair shop sa bayan namin. Umuwi na ako sa bayan namin at doon ko nakilala sI Beth na dating tindera sa tindahan sa palengke sa aming bayan. Niligawan ko at sinagot naman ako at ngayon nga ay kasal na kami at may isang anak na lalake.

Kahit papano ay umasenso naman ako, umunlad ang aking negosyo katulong ang iba kong kapatid. Nakabili na rin ako ng sariling bahay at maligaya naman sa piling ng aking pamilya.

Nagkita kami minsan ni Steve nang umuwi siya dito dahil sa pagkamatay ng ama niya. Nagkausap kami at nagkumustahan. Nagtapat siya sa akin na nang umalis ako sa bahay niya ay nagsama nga sila ni Junie. Kaya lang ay madalas silang mag-away, ang dahilan ay ang pagtataksil nito. Ilang beses daw niyang nahuli doon sa bahay nila na may kasamang ibang lalaki. Ilang beses daw niyang pinatawad, pero paulit-ulit ang ginagawang pagtataksil kaya tuluyan na niyang hiniwalayan. Ngayon nga ay solo lang siya at naghahanap ng totoong magmamahal sa kanya. Nanghihinayang daw siya at pinabayaan ako.

“Gusto ko ngang magpasalamat sa iyo Steve, kung hindi dahil sa nangyari, baka wala pa akong asawa at anak,” ang nasabi ko lang.

Sa totoo lang, hindi naman talaga ako bading. Sadya lang talagang nagmahal ako ng lalaki. Siya lang naman ang tanging lalaki na aking pinatulan sa kadahilanang mahal ko at totoo naman iyon. Ngayon ay isang kabanata na lang iyon ng buhay ko na lumipas.

 

 

-----Wakas-----