Kababata (Part 10) - Panaginip

 

Kababata (Part 10)

Panaginip

 

Jonas

Hindi na ako nakatanggi pa ng lapitan ako ni Myla at ihatid ko lang daw siya sa hospital sa may Mabuhay Rotonda. Isinakay ko na para lang wala ng ano pang diskusyon. Sa isang intersection ay inabutan kami ng stop light. Hindi ko naman akalain na magkatabi pa ang aking sasakyan sa sasakyan ni Simon. Nagkatitigan pa kami ni JM, nagpatay malisya na lang ako na kunwari ay hindi ko siya napansin kaya sa unahan na lang ako tumingin. Hindi ko pa alam kung ano na naman ang irarason ko. Hindi ko pa nga naiisip kung paano magpapaliwanag sa panty na nakita niya sa compartment ng aking kotse. Tapos ay heto na naman. Mahihirapan na akong magpaliwanag na wala talagang namamagitan sa amin ni Myla.

Nagbago daw ang isip ni Myla at sa Cubao ko na lang daw ihatid, sana lang ay hindi nakita ni JM na hindi kami tumuloy sa hospital, kundi sa Cubao.

Habang nabyahe ay naging malikot ang kamay ni Myla, kahit anong gawin kong sansala ay ayaw tumigil, hindi mapigilan. Lalaki lang ako at natutukso, kaya humantong na naman kami sa isang hotel sa Cubao. Madaling araw na ako nakauwi ng bahay.

Kahit pagod at malalim na ang gabi ay hindi ako dalawin ng antok, si JM pa rin ang iniisip ko at ang aking nagawang kasalanan. Maaring hindi ko pa kasalanan ang nagawa ko sa kadahilanang wala naman kaming relasyon, pero bakit nagi-guilty ako.

Hindi lang din ako makatulog, ay nagbukas na lang ako ng CP at nag-browse ng FB. May bagong post akong nakita buhat kay JM. Nang aking tingnan ay isa iyong larawan ng pulseras na gawa sa kung anong bagay na may kulay pula at itim. Mayroon pa siyang nakasulat, binasa ko.

Isang alala buhat sa aking kababata na matagal na matagal na hindi ko nakikita. Simbolo ito na malayo man kami sa isa at isa ay hindi kami maglilimutan, mananatili kaming mag-bestfriend. Sana ay hindi mo nga ako nakalimutan. Kasi nanatili ka sa aking puso at isipan

Sino kaya ang tinutukoy niyang kababata na sobra yata niyang pinahahalagahan?

Pinagmasdan kong mabuti ang pulseras, kung aking iisipin ay wala itong halaga, subalit naitago niya ng matagal at magpasa-hanggang ngayon ay nakatago pa rin. Gaano kaya kahalaga ang pagkakaibigan nila? Sino kaya ang tinutukoy niya at bakit hindi niya hanapin? Gaano kaya sila katanda ng magkahiwalay?

Nakatitig pa rin ako sa pulseras na iyon. Hindi ko naman alam kung bakit ako interesado sa pulseras na iyon. May tila mahiwagang pangyayari na bumabalot sa bagay na iyon. May kung anong pumapasok sa aking isipan na hindi ko naman maunawaan. Para bang may kaugnayan ako sa pulseras na iyon, pero bakit? Ano naman ang magiging kaugnayan ko sa bagay na iyon na ngayon ko lang nakita.

Sumasakit na ang aking ulo sa kaiisip. Bakit? Siguro ay kailangan kong kausapin si JM para itanong ko kung sino ang tinutukoy niyang kababata. May kaba akong nararamdaman, baka kasi kilala ko kung sino man iyon.

-----o0o-----

Kinabukasan ay kaagad akong tumungo sa bahay nina JM. Hindi na ako tumawag dahil sa baka hindi lang ako sagutin gaya nung isang araw.

“Nora, gising na ba si JM?”

“Hala! Kanina pa iyon umalis kasama ni Simon. Nadinig kong nagpaalam sa Tiya niya na may lakad daw sila ni Simon, road trip daw at maagang-maaga sila umalis. May kailangan ka ba sa kanya?”

“Ganun ba! Hah eh, wala naman, may itatanong lang sana ako.”

“Sandali Jonas, may hindi ba kayo pagkakaunawaan ni Mark? LQ ba kayong dalawa, kasi nitong nakaraang araw ay parati na lang siyang parang malungkot at walang ganang kumain. Kapag tinatanong ko naman kung may problema eh wala lang daw, naalala lang daw ang pamilya niya sa isla.”

“Wala, hindi ko alam. Saka bakit naman LQ eh magkaibigan lang kami.”

“Ganun na rin iyon. Pero kwidaw ka ha, palagi silang magkasama ngayon ni Simon, palagi pang magka-chat. Saka dinadalaw niya palagi si Mark. Hala, baka maunahan ka pa eh kayo ang unang naging magka buddy-buddy. Sa iyo pa naman ako boto. Pero syempre, kung saan masaya ang aming si John Mark ay masaya na rin kami. Mahal din kasi namin ang batang iyon.”

Hindi na ako sumagot pa. Nagpaalam na lang ako. Pero sa aking kalooban ay masamang-masama na ang loob ko sa sinabing iyon ni Nora.

Parang lambot na lambot ako pagdating ko ng bahay, kaagad akong nahiga sa aking kama at muling binuksan ang aking CP at tiningnan ko ang post ni JM.

“Si Nora, baka may alam siya tungkol sa pulseras. Bakit ba hindi ko kaagad na naitanong sa kanya?” wika ko sa sarili.

Daglian uli akong bumangon at tinungo ang bahay nina JM. Mabuti na lang at si Nora uli ang nagbukas ng gate.

“Oh Jonas, bakit ka bumalik?”

“Nora, may gusto lang akong itanong sa iyo tungkol dito.”

Ipinakita ko kay nora ang post ni JM sa FB at pinabasa pa ang sinabi niya sa post na iyon.

“Iyan siguro ang matagal na niyang hinahanap. Itinatanong nga sa amin kung may nakita kaming pulseras. Ang akala nga namin ay mamahaling pulseras, at baka pagbintangang kami ang kumuha. Pero ng sabihin niyang ano lang iyon, buto ng kung anong halaman ay nawala na ang kaba namin. Iyan nga siguro yung hinahanap niya, sabi kasi niya ay pula at itim ang kulay. Mabuti at nahanap na pala niya. Mahalaga daw sa kanya iyan eh.”

“Bakit daw?”

“Halika sa loob at mahabang kwento. Mainit dito hehehe.”

“Wala ba si Tita?”

“Wala, nasa opisina. Halika upo ka. Ganito kasi, ayon ito sa kwento niya nung hinahanap pa niya ang pulseras na iyan ha, sana nga ay natandaan ko lahat.

“Ganito kasi, may kababata siya, kalaro palagi, hindi ko na maalala ang pangalan nung bata, basta blah blah blah. (Basahin na lang ang mga naunang chapter hehehe”

“Kwintas na may palawit na pangil ng buwaya? Iyon daw ba ang ibinigay niya sa kaibigan bago ito umalis?” tanong ko.

“Oo, sabi niya ha. Anting-anting daw iyon. Hindi ko naman alam kung para saan, hindi ko na maalala eh, tagal na rin kasi.”

“Grabe pala Nora ano, sayang na pagkakaibigan. Paano kaya sila magkikita. Bakit hindi niya hinahanap.”

Nagkibit balikat na alang si Nora. Malaman na hinahanap niya iyon, hindi lang talaga pinagsasabi.

“Teka nga Jonas, bakit ka ba interesado?”

“Ewan ko ba, kasi may kung anong… ah ewan. Mahirap ipaliwanag kung anong nasa damdamin ko. Basta. Sige Nora at naabala kita, salamat ha.”

-----o0o-----

Kwintas na may palawit na pangil ng buwaya. Bakit ba ako alisis? Bakit ba parang may naiisip ako na hindi ko naman maisip. Ano ba itong gumugulo sa aking isipan.

Kailangan ko na talagang makausap si JM, baka maloko na ako nito. Tinawagan ko na siya. Mabuti na lang at sinagot niya ang tawag ko.

“Hello JM, saan kayo?”

“Narito kami sa… ano ngang lugar ito Simon? Caliraya daw dito sa Laguna,” sagot ni JM.

“Oo nadinig ko na. Kelan ang balik n’yo?”

“Nagpaalam ako kay Tiya na overnight kami, bukas na siguro, bakit?”

“Wala namang importante, itatanong ko lang sana kung saan nakakabili ng pulseras na kagaya ng naka-post sa FB mo. Maganda siya, gusto kong bumili. Saan mo binili?”

“Ah, hindi ko iyon binili, binigay iyon ng kababata ko at bestfriend. Saka na lang tayo mag-usap ha, medyo mahina rin kasi ang signal dito. Sige bye.”

Kaagad na siyang nag-end ng call, hindi man lang ako nakapag-reply.

-----o0o-----

Inip na inip ako, bore na bore. Tinawagan ko ang ibang kalaro ko sa basketball at inayang maglaro. Lintik namang buhay ito, ni isa ay walang available.

Maghapon akong nagmukmok sa bahay, inis na inis. Ayaw ko na sanang mag-isip tungkol sa kwintas at pulseras, pero balik ng balik sa aking isipan.

Gabi na naman, hindi ko na alam kung paano ako makakatulog kaagad. Bumaba ako at bumili ng beer, baka pag nalasing na ako ay mawala na sa isipan ko ang tungkol sa kwintas at pulseras. Tama ako nakatulog ako.

-----o0o-----

“Uuhhnnngggggggg uhhhnnnnggggg uhhnnnnggggggggg, itayyyyyyy, inayyyyyyyyyyyyyy, itaaaaayyyyyyyyyyyyyyyy tulonggggggggggg huhuhuhu tulongggggggggggggggg.”

“Jonas! Jonas! Gising! Nananaginip ka!”

“Huh!” Biglang bangon ko, nagisnan ko si Mama at Papa at inuuga ang katawan ko.

“Nananaginip ka anak. Ano bang napanaginipan mo at sumisigaw at umiiyak ka sa pagtulog mo?” Tanong ni Papa.

Kumunot ang noo ko. Wala akong maalala. Umiling ako, kahit anong pilit ko ay wala akong maalala sa napanaginipan ko. “Hindi ko maalala ‘Pa. Ano po ba ang isinisigaw ko?”

“Parang nahingi ka ng tulong. Matulog ka na uli, uminom ka na muna ng tubig at magpalit ka ng damit mo iho, basang basa ka ng pawis.”

“Opo Mama. Sige po, matutulog na po uli ako.”

Bakit ganon, pati ang aking panaginip ay hindi ko maalala. Parang marami akong alaala ni hindi ko na maisip, parang nabura na sa aking utak. Ano ito?

-----o0o-----

Lunes, nagpaaga ako ng paghahanda sa pagpasok. Sinadya kong unahan si Simon. Alam kong muli niyang susunduin si JM. Matiyaga akong naghintay sa tapat ng gate nila para makita ko siya kaagad.

Kalahating oras na akong naghihintay, nakita ko na ang sasakyan ni Simon, susunduin na nga niya si JM. Sa bandang likod ng aking kotse siya humimpil. Lumabas ako at kinatok ang salamin sa tapat niya.

“Jonas, sa akin daw uli sasabay si JM,” wika niya sa akin.

“Simon, please, ngayon lang. Gusto ko lang makausap si JM, importante. Pagkatapos nito ay hindi na ako makikipag-unahan pa sa iyo. May gusto lang akong malaman buhat sa kanya, pwede ba?”

“Nakausap mo na ba si JM?” tanong ni Simon.

“Hindi pa, pero nakikiusap ako sa iyo, just this time, kung ayaw na talaga niyang sumabay sa akin ay okay lang, hindi ko siya pipilitin. Pero ngayon ay makikiusap din ako sa kanya.”

Sa puntong iyon ay bumukas ang gate nina JM. Nagtaka pa siya kung bakit naroon ang aking kotse. Nakita niya ako at lumapit na sa kotse ni Simon.

“Jonas, may usapan kasi kami na susunduin niya ako, hindi ko naman kasi alam na dadaanan mo rin ako. Baka kasi may susunduin ka eh.” Sabi ni JM.

Medyo nasaktan ako, tinamaan ako sa sinabi niya.

“JM gusto lang kitang makausap, habang nabyahe lang naman. Alam kong sa school ay mahihirapan na kitang makausap ng sarilinan. Pwede ba, itong araw lang ito, sa susunod, kung talagang ayaw mo nang sumabay sa akin ay wala akong magagawa, hindi kita pipilitin. Please!”

Nagtinginan sina JM at Simon, nag-usap ang kanilang mga mata, tumango si Simon. Naglakad siya papunta sa aking kotse. Bukas na naman iyon kaya nakapasok na siya. Mabuti na lang at sa unahan siya naupo.

Nagpasalamat na ako kay Simon at tinungo na ang aking kotse. Nauna na siyang nagpatakbo ng kanyang sasakyan.

Nag-start na ako ng aking sasakyan, tahimik lang na nakaupo si JM. Nang umandar na ang kotse ay saka pa lang siya nagsalita. “Ano ba ang gusto mong pag-usapan natin?”

“Yung tungkol sa post mo, yung may picture ng pulseras na tila buto na may kulay itim at pula. Pwede bang ikwento mo sa akin kung paano ka nagkaroon ng ganon?” wika ko.

“Hindi ba nasabi ko na sa iyo na bigay iyon sa akin ng aking kababata matagal na, hindi ko iyon binili,” tugon ni JM.

“Oo, alam ko, kaya lang ay may hindi ako maintindihan, para bang apektato ako na hindi ko mawari. Alam mo iyon, parang may biglang papasok sa akin isipan na may bahagi ako sa pulseras na iyon, hindi ko lang masabi sa iyo kung papano, mahirap ipaliwanag,” sabi ko naman.

“Pwede bang tumabi muna tayo, doon tayo mag-usap sa..; hayun doon sa fastfood na iyon,” wika niya na itinuturo ang isang fastfood restaurant.

“Pero baka ma-late tayo,” sabi ko.

“Okay lang, kahit hindi na tayo pumasok,” sabi naman niya. Kaya huminto kami sa restong iyon. Nag-order naman kami para hindi nakakahiya na tumambay.

“Bigay sa akin iyon ng aking kababata na bestfriend ko rin. Sapul pa ng mga bata kami, sapul na makapaglaro kami sa labas ng bahay ay magkasama na kami niyon, alam mo ba ang pangalan niya! Jonas din, katulad ng sa iyo. Sa laro, sa kapilyuhan, sa lahat ng bagay ay kami ang magkasama, siguro masasabi kong higit pa ang pagtitinginan namin sa tunay na magkapatid. Sa murang edad namin ay alam na namin ang pagkakaibigan, ang tunay na pagkakaibigan.”

Sandali siyang huminto, para kasing maiiyak siya habang inaalala ang nakaraan nila ng kaibigan niya.

“Pero isang aksidente ang naganap sa pamilya niya. Sakay sila ng habal-habal, kasama ang aking kaibigan nang may masalubong silang isang kotse. Mabilis daw ang takbo ng habal-habal at kurbada pa ang daan, sa kalituhan ng driver ay napagilid siya sa pag-iwas sa kotse at nagtuloy-tuloy sa bangin. Namatay ang mga magulang niya siya lang ang nabuhay.”

Muli siyang huminto sa pagkukwento. Sinabi kong kumain muna at lumalamig na ang kape na inorder namin, pero ayaw niya.

“Alam mo ba na wala man lang tinamong matinding sugat si Jonas, yung kaibigan ko, kundi konting gasgas at galos,hindi nga niya ininda iyon eh. Naniwala kasi siya na iniligtas siya ng kwintas. Isang kwintas iyon na may nakapalawit na pangil ng buwaya. Ang kwintas na iyon ay binigay ko bago ang aksidente bilang simbolo ng pagkakaibigan namin na kahit kami magkahiwalay ay hindi namin kalilimutan ang isa’t-isa. At para may maaalala din ako sa kanya ay ibinigay naman niya sa akin ang pulseras na iyon na ipinost ko sa aking FB.”

“Matapos na mailibing ang magulang niya ay inampon na siya ng mag-asawang siyang muntikanan nang makabunguan ng habal-habal. Bilang ang mga magulang ko ang siyang pinaka-malapit na kaibigan ng magulang ni Jonas ay sila ang kinausap. Umalis na sila kasama si Jonas at mula noon ay hindi na kami nagkita pa.

“Siguro ay itatanong mo rin kung bakit ngayon ko lang ipinost? Kasi ang akala ko ay naiwala ko, matagal kong hinanap pero hindi ko na nakita. Inalis ko iyon sa aking pulsuhan dahil maliit na at masikip na. Itinigago ko pero hindi ko na maalala kung saan ko itinago kaya naghinala ako na naiwala ko na. Nanghihinayang nga ako kasi ay alam kong hahanapin sa akin iyon ni Jonas kapag nagkita uli kami.”

“Alam mo ba na noong una kitang nakita, noong unang araw natin bilang magkaklase ay akala ko ay ikaw na ang kaibigan ko? May hawig kasi kayo, malaki. Alam mo, kung may nakita lang akong kwintas na suot mo na ibinigay ko sa kanya ay walang dudang ikaw ang kaibigan ko, kaso wala eh. Lalo na nang magpakilala ka na. Nagkataong Jonas pa ang pangalan mo, pero iba ang apleyido. Espiritu kasi ang apelyido ng kaibigan ko at hindi Vergara, malayong maging ikaw si Jonas na kaibigan ko. Siguro kung ikaw nga si Jonas ay alam kong matatandaan mo ako, pero hindi.

Nakinig lang ako sa kwento ni JM, ngayon lang ako nagtanong. “Hinanap mo ba siya nang mapunta ka na dito sa Manila?”

“Hindi ko alam kung paano siya hahanapin eh, wala pa akong alam dito sa Maynila. Saka hindi ko alam kung saan. Ngayon na marunong na akong mag FB ay hinanap ko sa social media, pero wala eh. Kaya ipinost ko yung larawan ng pulseras, baka kasi makilala ng nagbigay sa akin. Maraming comment, maraming nakakita, malay mo, isa na roon si Jonas na kaibigan ko.

-----o0o-----

Matapos kaming mag-usap ay tinungo na namin ang aming paaralan. Hindi na kami naka-attend sa aming first subject. Hindi pa rin mawala sa aking isipan ang tungkol sa pulseras, at ngayon naman ay ang kwintas, Hayyyyyyyy, masisiraan ako ng bait nito.

 

 

Itutuloy………………