Ang Yummy Kong Stepbrother (Yumming Yummy Pa Rin) Chapter 13 - Brothers

 

Ang Yummy Kong Stepbrother (Yumming Yummy Pa Rin)

Chapter 13 -  Brothers

 

Nagpanggap na isang private detective itong si Melvin para lang makumbinsing makipag-usap sa kanya ang lalaking kahawig niya na nalaman niyang Lance ang pangalan.

Naalala pa niya noong time na malaman niya na may anak sa labas ang kanyang ama. Galit na galit siya hindi lang sa kanyang ama kundi pati sa kanyang ina.

Aksidente kasi niyang narinig ang pag-uusap ng kanyang mga magulang minsang bumaba ng barko ang ama. Grade six pa lang siya noon.

“Marta, baka sakaling lumitaw bigla ang aking anak kay Mona, gusto ko sanang ikuha siya ng isang trust fund para sa kanyang kinabukasan, kung hindi mo naman sana ipagkakait. Anak ko rin naman siya.”

“Ikaw ang bahala Melchor, pera mo naman iyan at tama lang na makatanggap din siya ng biyaya galing sa iyo. Hindi ko naman inaalis sa iyo ang pagiging ama sa batang iyon ang hindi ko lang talaga matanggap noon ay ang ibahay mo pa ang babaeng iyon.”

“Matagal na iyon, sana ay napatawad mo na rin siya ng tuluyan.”

“Alam mo Melchor, kung nakita lang natin talaga noon pa ang iyong mag-ina ay akin na sanang aakuin ang pagiging ina sa kanya, kung papayag lang si Mona, pero hindi ko naman pwedeng ipamigay ka sa kanila, paano naman ang magiging buhay ni Melvin.”

“Napakabuti mong asawa Marta, maraming salamat at ikaw ang aking naging asawa.”

“Hah! mabuting asawa! Mabuting ama! Noon iyon, pero ngayon ay hindi na. Inidolo kita papa pero sinira mo ang aking tiwala. Kinamumuhian kita, pati na ang anak mo sa labas.” Ang pasigaw na sabi ni Melvin sa narinig sa magulang.

Kahit na anong pakiusap, kahit na anong amo ay hindi na kinausap pa ni Melvin ang kanyang ama, Malungkot sa muling pagsakay ng barko ang ama ni Melvin.

Dalawang taon na hindi kinibo ni Melvin ang ama, para silang hindi magkakilala hanggang sa isang araw ay nabalitaan nila na naaksidente ang kanyang ama. Sinundo pa nila si Melchor para lang makauwi ng Pilipinas, baldado na, hindi na makakilos, bed-ridden na.

Sising-sisi si Melvin sa kanyang nagawa. Nakahingi naman siya ng tawad sa ama na kaagad naman nagpatawad. Nangako pa si Melvin na ipapahanap ang kanyang kapatid, at ibibigay ang nakalaan para sa kanya sakaling matagpuan nila ito. Noon na binawian ng buhay si Melchor.

Pinahanap naman nila ang mag-ina, pero nahirapan ang binayaran nilang detective dahil sa kakulangan ng importanteng inpormasyon.

Ngayon nga ay nakatakda na silang magkitang magkapatid. Ang hindi niya alam ay kung kayang tanggapin nito na hindi na niya makikita pa ang ama kahit kailan.

-----o0o-----

3:30 pa lang ay nasa tagpuan na si Lance. Sinadya niyang mag-paaga dahil sa gusto niya munang makasiguro na hindi scam ang nagpakilalang detective.

Samantala ay hindi rin nakaalis ng maaga si Melvin dahil hindi siya pinayagan na makapag-undertime ng hanggang 3PM lang. Pinayagan siya na makaalis ng 4. Nagmamadali siya sa paglalakad, mabuti na lang at sa malapit na resto lang ang sinabing lugar ni Lance.

Alam naman ni Lance na male-late bahagya si Marvin, iyon ang intindi niyang pangalan na ibinigay ni Melvin sa kanya. Sinabi naman niya kung saan ang mesang inokupa niya kaya pagdating ni Melvin ay nakita na niyang may nakaupo na sa lugar na nasabi, nakatalikod si Lance.

Paglapit ni Melvin ay kaagad na inextend ang kamay para makipag-kamay sabay tawag ng pangalan.  “Lance!”

Nag-angat ng mukha si Lance na noo’y nagbabasa ng menu. Parehong pinanlakihan ng mata ang dalawa at hindi nakapagsalita. Nanatiling nakataas ang kamay ni Melvin.

“Marvin? Ikaw ang detektib?” ang nasabi lang ni Lance. Tatayo na sina siya para umalis, pero pinigilan siya ni Melvin.

“Please… narito na tayo, mag-usap tayo at hindi Marvin, Melvin. Okay lang kung hindi ka makipag-kamay, ang mahalaga ay mag-usap tayo.”

“May pag-uusapan pa ba tayo? Unang una ay nagsinungaling ka na, dapat ko pa bang paniwalaan ang iba mo pang sasabihin?” may pagkainis na wika ni Lance.

“Marami tayong dapat pag-usapan, liwanagin. At humihingi ako ng paumanhin sa pagsisinungaling ko. May kutob kasi akong hindi ka makikipag-usap kung magpapakilala ako kaagad. At hindi Marvin ang sinabi ko sa iyong pangalan ko kundi Melvin, at iyon ang totoo kong pangalan.” wika naman ni Melvin.

May naalala si Lance nang itama ni Melvin ang pangalan niya na hindi Marvin. May nabanggit na pangalan sa kanya si Diego noon na kahawig niya raw at ang pangalan ay Melvin. Kung gayon ay kilala niya si Diego. Maaring si Diego ang nagbigay sa kanya ng kanyang telepono at hindi ang kahera sa grocery.

“Upang sumbatan ako, na mang-aagaw ng asawa ang aking ina. Na mapanira siya ng pamilya? Nagkakamali ka.”

“Huwag masyadong malakas ang pagsasalita mo. Wala akong intensyon na manumbat. May place ka ba malapit dito? Gusto kong walang makarinig ng paguusapan natin dahil alam kong hindi mo mapipigilan ang sarili mo na magalit.”

“May condo akong malapit dito. May dala ka bang sasakyan?”

“Wala, nag-commute lang ako.”

“Tayo na kung gayon,”

Tinawag muna niya ang waiter at binayaran ang isang beer na ininom at humingi ng dispensa dahil sa hindi na sila roon kakain. Hindi na lang niya kinuha pa ang sukli.

-----o0o-----

Sa Condo

“Ngayon, ano pang kasinungalingan ang sasabihin mo sa akin,” wika ni Lance.

“Hindi ko alam kung paano ko sisimulan, pero simula ng may magsabi sa akin na mayroon daw akong kahawig na kahawig na lalaki ay hindi na ako mapalagay. Naghinala akong baka siya na ang matagal na naming hinahanap. Matagal na naming hinahanap ang ina at anak ni Papa sa ibang babae, pero wala kaming ideya kung paano.”

“Pwede ko bang malaman kung sinong nagsabi sa iyong may kamukha ka?” Tanong ni Lance.

“Isang malapit na kaibigan. Diego ang pangalan niya. At alam kong kilala mo siya. Siya rin ang nagbigay sa akin ng iyong number, pati na rin ng address sa condong ito. Siguro ay alam mo na ang dahilan kung bakit niya sinabi sa akin? Dahil sa gusto kitang makilala at makausap at nagpapatulong din si Diego para makipagbati sa iyo. Mahal ka niya hanggang ngayon, pero hindi tungkol sa inyo ang aking pakay kundi ang tungkol sa atin. Si Mona de Dios ba ang iyong ina? Kung OO ang sagot mo ay magkapatid tayo.”

“Tama ka, Mona de Dios nga ang pangalan ng aking ina at ako naman ay si Lance de Dios. At ang pangalan daw ng aking ama ay Melchor Sanchez. Melchor Sanchez ba ang pangalan ng iyong ama?”

“Torres, hindi Sanchez.”

“Kung gayon ay wala na tayong dapat pang pag-usapan, hindi tayo magkapatid.”

“Magpapa DNA tayo para sigurado.”

“Ano ba talaga ang pakay mo,” pasigaw na sabi ni Lance.

“Gusto ko lang ipaalam sa iyo na hindi kayo pinabayaan ng aking ama, ng ating ama. Pinahanap niya kayo, isang taon daw siyang hindi sumakay ng barko para lang kayo mahanap, ngunit bigo siya. Nanawagan pa siya sa radyo at TV at nagpa dyaryo pa pero walang nangyari. Nahinto lang ang paghahanap sa inyo dahil sa kailangan niyang magtrabaho, naubos na ang ipon niya kaya sumakay uli siya ng barko.”

“Nagtanong pa siya sa department store na pinagtrabahuhan niya pero wala ring nasabi kung nasaan siya. Nag-resign na raw matagal na. Hindi nagsawa sa paghahanap sa iyo si Papa, sa tuwinang bababa siya ng barko ay naghahanap pa rin siya, nagbabaka-sakaling makasalubong ng hindi sinasadya. Kumuha pa siya ng trust fund para sa anak niya na hindi naman alam ang tunay na pangalan. Nakamatayan na niya ang paghahanap sa inyo at gumawa na lang siya ng sulat na hindi naman namin alam kung anong nakalagay. Pero nagbilin siya ng ihingi raw siya ng tawad sa kanyang anak at sa ina nito. Minahal kayo ni Papa.”

“Oo, nagalit ako sa inyo kahit hindi ko pa kayo kilala at kay papa na rin dahil sa ginawa niyang kalokohan noon. Hindi ko siya kinausap at feeling ko ay may kasalanan din ako sa kanyang pagkamatay. Naaksidente siya sa barko na naging sanhi ng pagka-balda ng kanyang katawan. Mamatay na lang siya ay ikaw pa rin ang kanyang inaalala. Nangako ako na hahanapin ko kayo basta mabuhay lang siya. Pero mamatay din siya. Lahat ng sama ng aking loob sa kanya ay aking nang iwinaglit. Kaya patawarin mo na si Papa, nakikiusap ako sa iyo.”

“Ano pang saysay ang pagkikita at pagkikilala natin kung wala na rin lang ang aking ama. Ang tagal kong pinangarap na kahit man lang isang pagkakataon na makita ko siya at mayakap. Wala na pala akong aasahan. Ang laki ng aking pag-asa na makikita ko siya, pero huli na pala,” maluha-luhang wika ni Lance.

Yayakapin sana siya ni Melvin, pero tinabig niya ang kamay nito. “Pwede ka nang umalis, tapos na ang usapang ito. Umalis ka na!!!” sigaw ni Lance.

Hindi na nagpumilit pa si Melvin. Umalis na lang siya. Naunawaan naman niya ang damdamin nito. Kakausapin na lang niya ito sa ibang pagkakataon.

-----o0o-----

Lumipas ang maraming araw, lingo, hanggang sa maging buwan na ay hindi na nagkita at nagkausap pa ang magkapatid. Hindi sinasagot ni Lance ang tawag ni Melvin. Sa office ay palaging wala ang sagot ng mga kawani roon. Nang minsan sadyain niya si Lance sa office nito ay hindi siya pinapasok ng gwardya. Maging sa condo ay banned na rin si Melvin.

Wala pang sinasabi si Melvin kay Andrew tungkol kay Lance. Walang kaalam alam si Andrew sa pinoproblema ng kanyang partner. Gusto muna niyang maayos bago niya ipagtapat ang lahat ng lihim ng kanyang pamilya.

Si Lance naman ay palaging umiinom, walang araw na hindi siya nakainom. Hindi niya sinabi sa ina ang nangyari dahil sa alam niyang malulungkot lang ang ina. Batid niyang minahal talaga ng kanyang ina ang kanyang ama. Naisipan niyang tawagan si Andrew.

“Andrew, puntahan mo naman ako sa aking condo, gusto ko lang ng kausap pleaseeee.”

“May problema ka ba Lance. Busy pa kasi ako dito sa opisina,” sagot ni Andrew.

“Gusto ko nang mamatay,” tugon ni Lance sabay putol ng linya.

Kinabahan si Andrew. Alam niyang lasing si Lance base sa pagsasalita. Pinuntahan niya si Diego sa mesa nito. “Diego, aalis muna ako, kapag hinanap ako ni Boss ay pakisabi na lang na may sinaglit lang sa ibaba na kaibigan.”

Mag-uusisa pa sana si Diego subalit nakaalis na kaagad si Andrew.

-----o0o-----

Itinuring na rin namang kaibigan ni Andrew si Lance bukod pa sa kung anong damdamin siya mayroon sa binata na pilit naman niyang iwinawaksi. Kaya sa tawag na iyon ng binata na inakalang may malaking problema na maaring makagawa ng hindi tama ay kaagad na siyang sumugod sa tinitirhan nitong condo.

“Lance! Lance.” magkahalong sigaw at katok sa pintuan ng unit nito subalit walang sumasagot. Sinubukan niyang pihitin ang seradura, swerteng naiwan sigurong hindi naka-lock. Kaagad na pumasok si Andrew at nakitang nakahandusay sa sahig ang binata. Kinakabahan niyang nilapitan ito. Malaking pasasalamat niya nang masigurong nakataulog lang ito sa kalasingan. Kanya itong binuhat at ihiniga sa kama.

Kumuha siya ng isang bowl at isinahod sa shower na may heater at siya niyang ginamit para puunasan ang binata. Mahimbing ang tulog nito kaya naghintay pa siya na kusang magising si Lance para alamin kung ano ang probleman nito.

Makaraan ang may isang oras ay nagmulat ng mata si Lance at ang una niyang nakita ay si Andrew na nakaupo sa isang silya sa gilid ng kama.

“Andrew! Maraming salamat at pinuntahan mo ako dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko, tulungan mo ako,” ma dramang bungad na wika ni Lance kay Andrew.

“Huminahon ka Lance. Pwede ko bang malaman kung ano ang iyong problema?”

“May tumawag sa aking isa raw private detektib at ipinahahanap daw ako ng aking ama………” Buong buong isinalaysay ni Lance ang napagusapan. “Bakit pa nila ako hinanap kung sasabihin lang nilang wala na ang aking ama. Ano pa ang saysay noon. Lalo lang akong namuhi sa kanilang pamilya,” tumutulo ang luhang wika ni Lance.

“Hindi ba dapat ay unawain mo sila? Ayon sa kwento sa iyo ng sinasabi mong nagpakilalang kapatid mo ay hinanap kang matagal ng iyong ama. Ano naman ang kasalanan sa iyo ng kapatid mo na halos kasing edad mo lang?

“Para mas maunawaan ko ay gusto ko ring malaman ang kwento sa side ng iyong ina. Baka naman alam mo, ikwento mo sa akin.”

“……… Inuwi raw ako sa aking Lolo at Lola sa Antipolo para siyang mag-alaga sa akin habang nagtatrabaho siya sa Maynila. Sa aking lolo at lola ako lumaki at nagkaisip. Sabi ni Nanay ay wala ni anino ng aking ama o kahit sino pa raw ang naghanap sa kanya, sa aming mag-ina. Kasalanan ba ni Nanay na magmahal gayong hindi naman niya alam na may asawa na pala ang manloloko kong ama? Yan ang totoo.”

“Ano man ang nangyari, ano man ang nakaraan ay pareho lang naman may kasalanan ang hindi mo nakilalang ama, ang asawa nito at maging ang iyong ina. Hindi ba dapat ay kalimutan mo na ang nakaraan? Hinanap ka nila, walang duda at natagpuan, hindi ba sapat iyon para malaman mong nagsisi na sila. Hindi ka nila inabandona, malay mo na sadya kang itinago para ilayo ka na lang sa eskandalo. Siguro iyon ang tunay na dahilan ng iyong ina.”

Hindi na nangatwiran pa si Lance. May punto rin naman kasi ang sinabi ni Andrew.

“Sandali, kamukha mo nga ba ang nagpakilalang kapatid mo? Anong pangalan niyang sinabi sa iyo?” curious na tanong ni Andrew. Nag-aalala siyang baka si Melvin ang sinaabing lalaki dahil napakalaki ng hawing nila at tubong bisaya ito.”

“Melvin, Melvin Torres.”

 

Itutuloy………..