Kababata (Part 12) Alaala

 

Kababata (Part 12)

Alaala

 

Jonas

Tuwang-tuwa ako ng mabasa ko ang note galing kay JM, gustong sumabay sa kotse ko papauwi. Syempre, tatanggihan ko ba siya eh mag-bestfriend kami. Saka chance ko na para makipaglinawan.

Sa isang banda ay medyo kinabahan din ako. Hindi kasi siya magbababa ng pride ng walang dahilan. Nag-isip ako kung ano. Isa sa naisip ko ay yung kay Myla, baka may alam siya sa nangyari sa amin, baka may makating dila ng nagtsismis sa kanya. Wala na akong ibang alam pa para magtampo siya sa akin.

Wala naman siyang nabanggit sa akin tungkol kay Myla, pero gusto niya ay mag-usap kami sa isang tahimik na lugar. Sa bahay ko na lang siya inaya, wala naman ang parents ko ngayon at nasa business trip.

Pumayag namn siya. Masayang-masaya ako, parang nawala lahat ng aking alalahanin, nagawa ko pa nga siyang biruin. Nakakatuwa kasi siyang inisin, nakaka-in-love hahaha.

Galit siya dahil naghubad at nagbihis ako na naroon siya. Bakit daw hindi ako sa banyo nagbihis. Tapos ay ang isinuot ko pa ay muscle sando at manipis na boxer short. Sobrang conserbative pala ng mga taga-isla hahaha.

Pinaupo ko na siya sa tabi ko, doon sa ibabaw ng kama, nakasandal kami pareho sa headboard ng kama at nakaunat ang aming mga binti. Nilalandi ko pa siya sa pagkiskis ng paa ko sa kanyang paa.

“Ano ka ba? Tumigil ka nga!” pagalit niyang wika.

Tumigil naman ako, dahil sa baka mapikon na hehehe. Ano ba ang gusto mong itanong sa akin. Salamat at nagke-care ka pa rin pala sa akin,” ma drama kong wika.

“Asows! Wala nang drama. Diretsahan na. Ano bang problema mo?”

Napag-isipan ko na ang aking isasagot, sasabihin ko sa kanya ang totoo, baka kapag naihinga ko na ang aking mga alalahanin ay gumaan na ang aking pakiramdam.

“Alam mo ba JM, nagsimula ang aking problema, hindi naman siguro problema, alalahanin siguro ang tamang term, dahil sa post mo na pulseras. Totoo, walang halong biro. Doon nagsimula,” pag-amin ko.

“Ano naman ang kaugnayan ng pulseras ko sa alalahanin mo?” tanong ni JM.

“Ganito kasi, palagi namang mahimbing ang tulog ko, palagi akong madaling makatulog, pero nitong mga nakaraan gabi ay nahihirapan na akong makatulog kaagad, palagi kong naiisip ang pulseras na iyon. Baka naman kinukulam mo na ako ha JM ha!,” joke lang.

“Nakukuha mo pang magbiro, baka naman nag-iinarte ka lang ha.”

“Hindi nga. Kapag nakatulog naman ako ay sobrang babaw, konting kaluskos lang ay nagigising na ako. Hindi naman ako takot, basta may kung anong pumapasok sa isipan ko na ang hirap naman arukin, hindi ko maintindihan kung bakit. Para bang may nagsasabi na may kaugnasayan sa akin ang pulseras na iyon. Tapos nalaman ko pa ng ang nagbigay sa iyo niyon ay namatay ang mga magulang. Lalo akong nanamlay.”

“Ganun. Eh ano bang naiisip mo sa pulseras na iyon?”

“Wala lang, wala nga akong maisip eh, pero parang may bumubulong sa aking utak, may sinasabi na hindi ko naman maunawaan. Isa pa ay ang kwintas. Alam mo ba na nag-search ako sa google ng larawan sa internet, kasi interesado din ako. Pakita ko sa iyo,” sabi ko.

Kinuha ko ang aking CP at ipinakita ang larawan ng mga kwintas na nakuha ko sa internet. Isa-isa iyong tiningnan ni JM, tila sinusuri ang bawat isa. Isa sa mga image ang pinagmasdan niyang mabuti.

“Alam mo Jonas, itong isang ito, ganitong-ganito ang ibingay kong kwintas sa kababata ko, pati ang tali ay halos katulad. Ang kaibahan lang talaga ay parang sobrang kinis na ng pangil. Yung sa akin ay medyo maitim na, dahil siguro sa kalumaan. Pero halos katulad,” sabi ni JM.

Narito ang image ng sinasabi niyang kwintas”

Pinagmasdan ko ring maigi, pinaka-titigan ko. Parang pamilyar na hindi ko mawari.

“Anong iniisip mo?” tanong ni JM.

“Inaarok ko ang aking isipan, para kasing nakita ko nga ang ganitong kwintas, hindi ko lang masabi. Anyway, palagi ngang nasa isipan ko ang pulseras. At heto na nga, nagsimula na akong managinip, halos parepareho lang naman ang aking panaginip,” sabi ko.

“Ano naman ang napapanaginipan mo?”

“Iyun nga ang porblema, hindi ko na maalala. Pagkatapos kong managinip at magising ay wala na akong matandaan sa aking panaginip. Minsan nga ay nagising ako nina Mama dahil umuungol daw ako, ang akala nila ay binabangungot na ako, pero nang tanungin ako ay wala akong nasabi. Tinanong ko sila kung may sinasabi ako, ang sagot nina Mama ay para daw akong humihingi ng tulong,” kwento ko.

“Natigilan ka JM. May iniisip ka ba?” tanong ko. Para kasing natigilan si JM. Sa aking palagay ay may gusto siyang sabihin.

“Ha! eh… oo, pero hindi na mahalaga iyon.”

“May iba ka pa bang panaginip na naaalala mo?”

“Oo, naglalaro ako, kami ng isang bata. Magkaibigan siguro kami.. Masaya kami. Kung ano-anong laro, habulan sa dalampasigan, tumbang preso kalaro ang ibang mga bata, marami at masayang masaya ako. Hindi ko naman matandaan ang pangalan ng batang lagi kong kalaro at kasama, pero sobrang saya namin,” paglalahad ko.

“Hindi mo matandaan kamo. May naaalala ka pa ba noong bata ka pa? Yung ikaw ay mga apat o limang taon pa lamang. Natatandaan mo ba ang mga nakalaro mo noon?”

Nalito ako, may pagtataka sa aking isipan. Bakit hindi ko napansin. Para akong natakot. Bakit wala akong maalala. “JM, wala akong maalala, ang pinaka-malapit kong naaalala nang bata ako ay noong ipasyal ako ni Mama at papa sa zoo at noong nag-aaral na ako. Bakit ganoon? Posible bang wala akong maalala noong apat o limang taon pa lang ako?” ang naguguluhan kong wika.

“Hindi ko alam, kasi ako ay maraming natatandaan, lahat ng masasayang araw noong bata ako, ang mga kalaro ko. Maging ang kababata kong hindi na nakita nang umalis siya ay tandang-tanda ko pa, pati ang itsura niya. Ewan ko lang sa ganitong edad na. Syempre, sobrang tagal na.”

“JM, pwede bang dito ka na matulog? Samahan mo lang ako, parang natakot akong bigla, bakit wala akong memories noong bata ako, please!”

“Okay, magpapaalam lang ako kay tiya. Halika, samahan mo ako. Kukuha na rin ako ng bihisan para bukas.”

“Salamat JM.”

-----o0o-----

Laking pasalamat ko at hindi ako iniwan ni JM. Sinamahan niya ako sa pagtulog. Bago matulog ay masaya kaming nagkwentuhan. Humingi ako sa kanya ng paumanhin kung ano mang ang akin kasalanan. Inako ko na kasalanan ko kung bakit siya nagtampo sa akin. Kahit wala namang partikular na pangyayari na sinabi siya ay minarapat ko pa ring manghingi ng sorry. Nagkaunawaan naman kami.

“Eh di sa aking ka na sasabay araw-araw sa pagpasok at pag-uwi?” tanong ko kay JM.

“Huwag namang ganoon, kaibigan ko rin naman si Simon, malapit nating kaibigan. Kung tutuusin nga eh mas dapat na maging close kayo kasi eh nakaka-laro mo na siya noon pa man. Ayokong isipin niya na sinamantala ko lang ang kabaitan niya sa akin. Ganito na lang, kakausapin ko siya na siya na sa kanya ako sasabay pagpasok sa eskwelahan, at sa pag-uwi naman ay sa iyo para patas. Okay lang ba?”

“Yes! Ang galing mo talaga.”

Mahimbing akong nakatulog noong gabing iyon, hindi ako nanaginip. Sabi nga ni JM ay nakangiti pa raw ako habang natutulog. May ipinakita pa nga siyang picture sa akin. Natawa ako dahil kinuhanan pala niya ako ng picture habang natutulog. Okay lang naman, pogi pa rin naman eh.

-----o0o-----

Sabado, walang pasok, inaya ako ni JM na maglaro ng basketball. Natawagan na raw niya si Simon para maglaro din, dinaanan nila ako sa bahay.

Masaya naman kaming naglaro, nagkasundo rin kami na sa kanya sasabay sa umaga si JM at sa akin naman sa hapon sa pag-uwi.

Minsan na naiwang kaming dalawa ay kinausap ko pa siya tungkol kay JM. “Simon, napapansin ko na masyado kong malapit kay JM. May gusto ka ba sa kanya?”

“Oo eh. Ewan ko ba kung bakit sa kanya pa ako nagkagusto eh pareho lang kaming lalaki. Naglakas loob akong magtapat sa kanya dahil sa nalaman ko buhat sa kanya na wala naman kayong relasyaon, mag-bestfriend lang daw kayo. Kaya lang ay hindi niya ako sinagot dahil sa hindi raw pwede. Tingin ko naman kasi ay may pagtingin din siya sa akin,” pag-amin ni Simon. “May pagtingin ka rin ba kay JM?”

Putek, mabuti pa siya at nakapagtapat na. Tagilid yata ako, tapos heto pa ang problema, si Myla, siguradong wala na akong pag-asa, talaga sigurong kaibigan lang ang pagtingin niya sa akin.

“Hah! Wala… wala. Mag-bestfriend kami, baka pag nagkagusto ako sa kanya ay maging complicated lang ang samahan namin. Mabuti na magkaibigan lang. Pero Simon ha, binabalaan kita, huwag na huwag mong lolokohin ang bestfriend ko, tayo ang magkakalaban kapag ginawa mo iyon,” banta ko kay Simon.

“Bakit ko namang gagawin iyon ay patay na patay nga ako sa kanya. Nariyan na siya, change topic na tayo,” sabi ko.

“Parang bigla na lang kayong natahimik, ako ang pinaguusapan ninyong dalawa ano? Nalingat lang, pinagtsismisan na ako. Tara na nga, mag-snack tayo dun sa karinderya ni Manang, gusto ko ng lugaw na may goto,” wika ni JM.

-----o0o-----

Matagal-tagal din hindi ako nanaginip, pero nitong nakaraang gabi ay nanaginip na naman ako, ganon pa rin. Masaya akong naglalaro noong bata ako at pagkatapos ay ang nakakahindik na pangyayari. Medyo may natandaan na ako sa nakakatakot kong panaginig, nasa kakahuyan kami at sa paanan ko ay isang babae at isang lalaki, parehong duguan, humihingi ako ng saklolo, noon na ako nagising.

Isang gabi, nakasabay ko sa aming hapunan sina Mama at Papa. Pagkatapos naming kumain ay nagusap pa kami sa sala. Kinamusta lang naman nila ako, ang pag-aaral ko.

“Pagpasensyahan mo na lang kami anak at medyo nawawalan kami ng oras sa iyo. Marami lang kasi kaming ginagawa sa opisina. Kapag may problema ka, tawag ka lang, ibang usapan na kasi kapag problema na ang pinag-uusapan.”

“Naunawan ko po kayo ‘Ma, ‘Pa, alam ko namang para sa akin lang kaya kayo nagsusumikap eh.”

“Salamat anak.”

“Mama, may gusto lang po akong itanong sa inyo, kasi po, noong natulog dito si JM, natanong niya ako kung may naaalala ako noong bata pa ako. Naikwento ko kasi sa kanya yung panaginip ko na masaya akong naglalaro kasama ang ibang mga bata pero hindi ko naman maalala ang mga pangalan. Bakit po kaya wala akong maalala?”

“Talaga ba? Hindi mo na ba naalala nung magpasyal tayo sa zoo, sa ocean park at nung mag-birthday ka, ilang taon ka nga noon?” sabi ni Mama.

“Six years old po ako at maraming bata. Pero ma, nung halimbaya ay 5 years pa lang ako pababa, bakit po wala akong naaalala. Blanko ang aking utak. Nagtataka nga po ako at naglalaro ako sa dagat ay wala naman pong dagat akong napuntahan nung bata ako.”

“Panaginip lang naman iyon anak, hindi totoo. Saka bakit mo pa iisipin iyon ay ang tagal na nun. Siguro, kaya ka nananaginip ng kung ano-ano ay dahil sa kung ano-ano rin ang iniisip mo. Ikaw ba’y hindi pa matutulog, magpapahinga na muna kami at papasok pa kami bukas.”

“Mamaya po ng konti, sige po ‘Ma, ‘Pa, goodnight po.”

-----o0o-----

John Mark

Malapit na naman ang bakasyon, miss na miss ko na sina Tatay at Nanay, pati na rin ang mga kapatid ko. Gusto ko namang magbakasyon sa isla kahit na dalawang lingo lang. Kakausapin ko si Tiya at magpapaalam ako na uuwi sa isla, sana ay payagan ako.

Natyempuhan ko si Tiya Rosy na maganda ang mood, kumakain kami kaya inalis ko na ang hiya at nagsabi na ako tungkol sa pagbisita ko kina Nanay.

“Tiya, isang lingo na lang po at bakasyon na, gusto ko sanang dalawin sina Nanay at Tatay sa isla, miss na miss ko na po kasi sila.”

“Iyan nga ang itatanong ko sa iyo, kung gusto mong dalawin sila sa isla. Alam ko namang miss na miss mo na sila. Dalawang taon ka na ring hindi nauuwi. Kelan mo ba balak?”

“Sa bakasyon po, matapos ko pong mag-ayos ng ibang kakailanganin.”

“Sige, bibigyan kita ng pambili ng ipangpapa-salubong sa kanila. Tapos may ipapadala ako sa Nanay mo. Sige na, tapusin mo na ang pagkain mo, sobra ka namang excited hehehe.”

Tuwang-tuwa ako, biruin mo, bibigyan pa ako ng pera para ipambili ng pasalubong, sa allowance ko lang ay malaki na ang naiipon ko sa binibigay niya, kasi ay libre naman ako sa pasahe.

Kaagad kong tinawagan si Jonas at ibinialita ko na uuwi ako sa aming isla. Naku, parang mas excited pa itong lokong ito, magsasabi raw sa Mama at Papa niya at sasama sa akin.

Nang matapos kaming mag-usap ay napabuntong-hininga ako. Totoo kayang sasama siya. Siguro ay makabubuti iyon, baka maalala niya ang nakaraan. Sana lang ay payagan siya ng parents niya.

Tinawagan ko rin si Simon. Hala, katabi lang siguro ang Kanyang parents habang nag-uusap kami, nadinig ko kasi na nagsasabi na siya na sasama siya sa akin pag-uwi ko ng isla hahaha.

Nang magkita-kita kaming tatlo ay sinabihan nila ako na pinayagan sila ng sumama sa akin.

“Hala, baka hindi kayo tumagal doon, kasi ay malayo iyon sa kabihasnan. Maaring may CP na rin, pero mahirap lang ang buhay namin doon. Baka hindi kayo makatulog dahil sa matigas ang papag,” babala ko sa kanila.

“Hoy JM. Hindi mo ba alam na boy scout kami at nakatulog na kami sa gubat?” wika ni Simon.

“Saka huwag mo kaming maliitin ha, cowboy ito, kahit saan mo kami dalhin, kayang kaya namin makisalamuha, ano ka ba?” wika naman ni Jonas.

“Kayong bahala. Kung sabagay, pwede naman kayong maunang umuwi kung hindi kayo tumagal eh.” Sabi ko.

“Ano Jonas, tatagal ka ba. Baka hindi eh huwag ka nang sumama,” hamon naman ni Simon.

“Para ano, para masarili si JM? No way!” wika ni Jonas.

“Hoyyyyyy! Bakit naman nabanggit ang pangalan ko sa kulitan ninyong dalawa?”

“Wala! Si Simon kasi eh.”

“Anong ako, Ngayon pa lang ay maghahanda na ako ng aking dadalhin,” sabi ni Simon.

“Ako, naka-ready na. Nung sabihan ako ni JM, naghanda na ako ng baggage ko hehehe,” yabang ni Jonas.

“Haayyy! Ewan ko sa inyo. Mas excited pa kayo sa akin eh.”

-----o0o-----

Sinabihan ko rin ang grupo sa school. Gusto sana rin nilang pasyalan ang aming isla lalo na si Allysa, pero hindi raw siya papayagan sa kanila. Hindi rin pwede ang iba pa dahil sa busy raw sila kapag bakasyon. Si Eduard ay sasama raw, pero hindi pa raw final.

-----o0o-----

Nasa Pier na kami, naghihintay na lang kami para pasakayin na ang pasahero. Natuloy na sumama sa akin si Simon at Jonas. Hindi nakasama si Eduard dahil sa may biyahe daw sila ng pamilya niya sa Boracay. Kung excited ako, mas excited pa ang dalawa, ang daming dala-dala hehehe.

 

 

 

 

Itutuloy………………